De NASA had nieuwe foto's verspreid van soort monsterachtige geest in de vorm van een skeletachtig gezicht van licht, gas en materie in groot deel van het verre universum. Is het organisch of niet maar de kracht van zo'n geest vindt men in luchtverplaatsingen, maar nog niet te merken per (onze) frequentie, want het gevaar schuilt eens men op dezelfde golflengte van ET komt, men allicht het begrip Tijd overstijgt en doorkruist in die mate dat we effenaf moeten toegeven dat ondanks dat licht we reeds zovele keren dood zijn, met elk een lijdende lijk in ons, al is het nog niet zeker of dat lijkende lijk wel van ons is. Daarrond is er zo iets als aders, zintuigen, neuronen, spierweefsel, darmholtes, huid,... en een penis die alles reguleert gezien er blijkbaar geen vrouwelijke filosofen zijn, en amper vrouwelijke kunstenaars. Als ze er zijn kan ik u melden dat ze Jackson Pollock ook even raken want een combinatie van die materie, die zich kris kras door elkaar opstapelt zodat de sfeer hierin ook in een vloed vibreert op een een oneindig aantal kleurschakeringen, bijna op de tast maar steeds met een bedwingen van die chaos (in ons). Dat is geen beeldideologie maar vrouwelijkheid dan. Is het niet Nicos Hadjinicolaou die vorige eeuw socioloog J. M. Guyau aanhaalt om ons te overtuigen van het obskurantistisch karakter van deze 'kunstsociologie'. Guyau stelt dat naast product van het persoonlijk temperament moet terug gekeerd worden naar het werk zelf en dit werk dus te beoordelen. Maar vraagt dat naar een beoordeling is mijn vraag, al heb ik het woord oordeel of zelfs 'gevoel voor' veel liever. Kortom stelt de marxist Hadjinicolaou: kunstsociologie bestaat niet, en dat deze konstituering dus niet mag als wetenschap funktioneren. Al is het maar omdat kunst net als het kussen op kussens niet te isoleren valt, mits een doordeweeks 'articuleren' van de bronnen van een uitdrukking, los van tijdsgeest. Zeker van een klassegebonden sensibiliteit komt de waanzin ten goede aan die kunst, en de vrijheid die het beoogt. Dat is wat ik denk. Zou het dan gaan over temperament of in laatste instantie over talent in het vooruitzicht van een weerspiegeling van dat ding, in zijn variante maar hier noch godsdienstig noch realistisch van aard, vandaar dat het dan ook pathologisch zou zijn. Zoals elke veralgemening is dus Kunst An Sich de grootste aberatie, maar het "legitimeert de uitdrukking van de kreatieve intentie" (Malraux). De vraag is me dunkt pas politiek van aard als men merkt dat de slechte smaak het haalt zowel in de gazetten rond hun kerktorens evenals hun postzegels, als wij geweigerd zijn ondanks steun van de echte minister en de (echte) koninklijke familie om het dan ook niet te hebben over de plaatselijke arbeiders. Welnu, scheelt er dan wel iets, aan deze kunst en aan politiek als men tenminste nog hoopt in een democratie te schuilen. Heel zeker zijn we dan na Michel Angelo, Van Dyck, ... de 'ontaarde' (art dégénéré) kunstenaars, maar hoe dan ook zijn we een emanatie van hun zin naar de toonbaarheid van hun (Historische) rijkdom. Waar wij door onze postmoderne gebrokenheid de 'vanzelfsprekendheid' van hun macht in vraag stellen dus en hun 'superioriteit' trachten te doorbreken in termen van existentiële gedrevenheid, omdat er geen houvast meer aan is eens de emoties en de mens 'geëxplodeerd' na Auschwitz om uiteindelijk geatomiseerd het hof en de katholieke heerschappij in deze contreien te moeten aanvaarden zoals het is nu, met name de geperverteerde mechanismen nooit te kunnen doorgronden, want hebben zij macht en bezittingen, en wij slechts 'ontaarde' kunst zonder geestelijke eenheid meer aan. In welke mate de verhoudingen met deze buitenwereld de kunstenaar aangetast hebben in een gebroken exploratie van het post-rationele gedachtegoed van 'zijn' tijd, eens die geesten niet meer boven zijn hoofd hangen, maar in zijn/haar leven en zijn/haar dood zouden bepalen, als sluitstuk in het onmetelijke raderwerk. Dat allemaal is niet te scheiden trouwens van de absolute Logica, eigenlijk een dwangmatige dictatuur op de rede, de wil en de geest. Er is dan ook geen eenheid meer, naast de fundamentele 'brokstukken' van wat wij geworden zijn, met een diepe onschuld in ons omwille van het psycho pathologisch karakter van wat ons verhoudt tot de materie en deze (historische) maatschappij, die ons isoleert. Nooit eigenlijk bevrijd van de ziekte, maar gefundeerd op een rechtvaardiging van een verboden denken. Bij Spinoza gaat het om de substantie, de essentie van elk ding als gevolg van het effect dat dit ding beoogde (deze keer op de mensheid), de onbepaaldheid van de Natuur wezenlijk beduid in haar eigen productie Niets is gedaan indien de gedermineerdheid ervan niet gedefinieerd wordt. De filosofie en de kunst, de echte zal dan ook altijd subversief zijn. En maar best want zowieso is de algemene opvatting van kunst in zijn veralgemening, laat staan verademing of verlamming niet alleen een abstractie maar ook iets los van de gangbare stellingen zodat dit afgewezen moet worden om een ander soort hernieuwend (historisch) ingangspunt te vinden op wat kunst hoopt te zijn in zijn zijn. Eigenlijk een onzijn wegens een vorm van miskenning van de besten uit het heden na het eten tegenover taferelen van een andere eeuw. Meestal ook opgelegd tegenover de kunstenaar als mens die verdrongen is ; vandaar dat men heel zelden nog kan spreken van vrijheid.
