Zichtelijk zuidelijk dichten muggeziften zelfs voor het binden van blinden en miezerige zieken na het krijgen bij krijgers
treffelijk meppen & zeggen dan tasten na het plassen zonder kracht tijdens tachtig tamme nachten
met welk pracht en kracht klamt de dichter zich dan in dit liggen vol mooie rozen
toont ze honend de wijde weiden tijdens een tijdelijk zwijgen
treffen deze rode woorden toont ze de liefde na gietende tieten in mijn zondige (?) mond vol holte
-2-
Ô dichters verzamelt u niet kam ook uw moeder niet, maar toon & loop naakt en zakelijk rond aan zee zonder leed aan uw tenen
ô dichters kwijn in het Zijne niet met een lange zang ten bate van eros en hart erop los
ô dichters vol licht wees niet tamtam maar hou vast aan de pathos erop los
ô lichte dichters vermeng uw klare tranen met de zinkende inkt als een link voor uw pink na het bier van hier ten bate van het hier namaals
-3-
Wanneer de zon komt de vensters open zijn het logge vocht zocht de lakens vertwijfelen in weifelende gedachten sprongen
Wanneer het ene zeer zich verheft tot God lonkt het universum ad vundum tel ik de sterren vol letters snuister ik in het duister verdampen mijn zachte gedachten in haar dunne vlies
speel ik diep met het vurige uur leen ik de zee kleef ik in een op en neer bewegen naast haar tulpen
Ligt ze nog, zullen ze nog met de sleutels op de deur met heuvels voor zeugen op haar luie huid en... geen ideologie meer aan
Het gemis Als het weer grauw, mistig is, draaien de elektronen rond een kern, wat eigenlijk te vergelijken valt met de files als het regent onder grijze wolken maar wat niet alszijnde electrodes in Electra bel voorgesteld kan worden, want bereiken wij slechts extreem rechts omdat we geen eigenaar zijn, en dus geen parabool hebben, zo simpel en verward klinkt dat. Want wat blijft er over als er geen boeken meer zijn, geen therapeute met kind, geen pastoor op kaffee en extreem rechts of Hitler zoniet rabijnnen in de gevangenis op tv. Wel, dan blijft er internet over, maar herinner ik elkeen de grap die ik zopas hoorde in het bordeel. Er is met name geen verschil tussen een bril en een vrouw. Waarom. Welnu een vrouw dat is zoals een zonnebril omdat je de mooiste en duurste bijna onmiddellijk kwijtspeelt. Terwijl één, die je bijna gratis kreeg aan een bezinestation, welnu die behoudt je jaren en jaren, tot vervelens toe. De vrouwen aan wie ik deze grap vertelde, waren uiteraard niet tevreden, maar één onder deze vrouwen durfde me tekeer gaan door te melden dat dat machisme is, en dat men net hetzelfde kan melden van mannen. Maar eigenlijk wou ik geen Dagboek beginnen, dan wel eens te vertellen over een generatie met als titel van het artikel 'Mensenleven', of liever de titel 'Het Gemis', als persiflage op de onderliggende bekentenissen van de taal(kronkels) die wij, scribenten, willen meester zijn. Daar waar anderen meester zijn van hun portemonnee. Zoals de verkiezingslogans van de katholieken met macht en glorie : "Uw geld in onze zakken!". "Geist und Preiz" Welnu, op zo'n mensenleven dient men te constateren dat niks veranderd is, dan wel de machtsovername van extreem rechts op de vrt en in de ministeries. Want wat te zeggen over een staking die leidt tot niks eigenlijk. And who cares, want op zo'n mensenleven zit ik nu dan eindelijk (zonder parabool) met de radio's van onze wereldse hoofdsteden op internet, verlost van het debiel gedoe van plaatselijk extreem rechts, met die nazivlaggen in lelijke kleuren. Niks is veranderd dan dat ze nu de klauw van de leeuw in (modernistische?) computervorm gekregen hebben zodat wel duidelijk nu, in Romeinse termen, de Hitler groet in te herkennen valt. Met tegelijkertijd de gewezen collaboratiepers, die voorkomt alszijnde intellectueel of kwaliteits want mooie lettertype over (hatelijke) commissie Daneels, terwijl de socialistische en liberale vlaamse pers er populistisch uitziet. En dat lezen studenten, sorry arbeiders dan. Maar de ene dekt de lading, de andere zou het ontmantelen. Toen ze amper uit het slop geraakten, was er dus cultuur. Niet zozeer in dezelfde stalinistische tempels van voorheen, maar achter de hoek van een doek, daar waar er één overgebleven overlevende Mens zou overblijven tussen de inboorlingen, en men in termen van 'Apocalyps Now' er een reliquie van moet maken. En tenslotte, in de verwarring & vereenzaming men Romy Schneider en Maria Schneider niet dient te verwarren, want dat is één anus verschil. Kwestie iets af te bakenen in het postmodernisme, daar waar het bij Godard ging om informatie, beeldvorming en vakbond, daar waar fictie altijd mooier zal zijn dan de realiteit. Is er dan haat, maar hoe veruiterlijkt zich dat? Nu ze (bijna) de macht hebben. Dat zou nu gaan om die profiteurs, en dat zijn dus de vreemdelingen en de mensen die een pre-pensioen hebben, en uitgeblust zijn na 33 jaren werken voor rijken. Die pre-gepensioneerden, vreemdelingen en gehandicapten met uitkeringen die moeten ze vinden en lastig vallen voor boetes en belastingen, en de politie doet mee want net als de vrt ook onder bevel van extreem rechts. Fictie? Aan de grens dien je je shit af te staan, evenals tussen de grens Duitsland en Polen (in 1938) waar joden officieel met 10 Deutsche Mark het land werden uitgezet met de opmerking "jullie zijn hier met niets binnengekomen,, welnu u mag nog van geluk spreken dat Het Duitse Volk u 10 DM gunt". Zo is er bij de commercant commentaar op alles, en is het de bedoeling dat men in dat mensenleven een paar keren op de knieën valt, maar wat verschilt met vroeger is dat niemand dat nog merkt want naamloos tot aan de kust, sorry tot in de kist. Maar werd er geroddeld over Dr. Adler, stel u voor, met deze melding voor ogen : "My son's income was never up in the five figures.' Maar moest het dus gaan om een mensenleven, met het gemis van zovele dingen immers, en eens het te laat wordt, er geen tijd meer is voor nostalgie of cynisme dan wel voor mathematica. Eens zogenaamd alles opgelost, komt er de snelheid van de kogel in eigen hoofd, en voilà that's it : het mensenleventje evenals het gemis ook voorbarig voorbij, zodat er een leegte overblijft, stel na de dood van Jean Marais, sorry Jean Moulin, die als enige overlevende van de naziterreur en -slachtingen op grote schaal een massa extreem rechts nalaat in die herbouwde boeredorpkes met kerktorens zonder modder of stront meer aan, maar met zicht op tv, want werd tenslotte hun dialectentaaltje & haat ingetoomd door de rijkdom van elders, maar ook dat mondt uit op de psychologische en historische paradox: ze haten eigenlijk diegene die ze (onrechtstreeks) geholpen hebben, evenals ook het summum (in kleur op glad papier of platte schermen) te bereiken en van wie ze trouwens hun rijkdom te danken hebben. Wie had dan gedacht dat ze een kostuum (pak) zouden kunnen kopen met hetzelfde geld dan dat die uitkeringsgerechtigde moet weten rond (om?) te komen op één week tijd. En er na zes maanden, of honderd jaren NIKS veranderd in zijn 'condition humaine'. Ze houden van grijs, en indien je dus niet de mogelijkheden hebt om je foto's zelf te ontwikkelen welnu wordt alles wat wit is, grijs, ook uw tekeningskes op internet, want moet de kleur van hun legervestjes zowieso passen met iets. Ook hun winkels, kappers, banken, auto's, kousen,.. dienen dan grijs te zijn, met zwart-gele vlaggen er bovenop bij voorbeeld. Het ergste is niet zozeer dat ze dat opleggen, maar dat zonder opleggen de mensen zodanig gemanipuleerd zijn dat ze onbewust doen wat iedereen doet, met name te opteren voor het grijs. En het ergste, weeral, is niet zozeer het gemis aan kleuren, maar de onmogelijkheid bij die mensen nog een andere kleur te kennen dan het grijs. Zijn ze dan allen zogenaamd kleurenblind zoals ze dan allen de Humo, 'Het Nieuwsblad' of HLN lezen met vrt hier. Zoals ze in kudde met zo'n half miljoen naar een Magritte Museum kunnen trekken, maar niks moeten hebben van de kunstenaar om de hoek, want die willen ze zelfs niet kennen.En stel u voor, dat zijn dan de intellectuelen van dit landsgedeelte, dat even groot is op de aardbol dan een Americaanse, Russische, Chinese of Duits gewest. Dat is toch logisch dus allemaal. Maar, in dat mensenleven, moet ik zeggen dat ik geproefd heb van vele dingen in de wereld, zoals het wonderlijke (kleurrijke) Myconos, de wonderlijke Côte d'Azure net zoals Roumenië of Tunesië waar steeds de enige Belgen die er zijn, zich profileren alszijnde ware boeren. Maar dat allemaal is voor mij voorbij, want o.m. geen 'dertiende maand' in de euro inflatie. Maar de realiteit geeft ons dat ze u net voor de verkiezingen wettelijk (?) 75 euro per jaar meer gunnen, waarvan zoveel gaat naar politie, huur en belastingen zodat dat niet eens overeenkomt met de prijs van uw frikadel friet met mayon(n)aise. Zo geëvolueerd zijn we in dat mensenleven.
E T H I E K Hoe is het gesteld met de zedelijke begrippen en gedragingen van deze en andere mensheid zonder propaganda? Weten we het, weten we het niet of willen we het niet weten? Gisteren BHV (Bernard Henri Lévi) gemerkt in debat te London op BBC waar de franse sterre-intellectueel zijn best doet om in het engels te oreren, iets wat hij met veel talent kan, ware zijn engels niet zo denderend in termen van Shakespeare, maar hij doet zijn best want kauwt alles uit zijn hoofd (vanbuiten geleerd zeggen we hier). Het ging over 'The art of War', met allusies op een Chinese intellectueel, die zes eeuwen voor Christus leefde. De mensen konden kiezen en stemmen dus aangaande verschillende thesissen, waarvan de aanwezige americaanse generaal er nog eens aan toevoegde dat men best sommige islamisten met hun naam zou moeten durven kunnen noemen, met name dat het ware fascisten zijn. Daartegenover merkt men nog andere mensen ; deze die er bij voorbeeld in gelukt zijn doorheen alle maaien van het internet-gebeuren te geraken, en het resultaat op Facebook te merken valt. Of deze die er al dan niet in gelukt zijn op die zovele Blogs hun zegje te krijgen. Een korrel eigenlijk in het zand van de woestijn, als men een metafoor mag gebruiken. Zo ben ik gecensureerd op Le Monde.fr, en ben ik b.v. ook gecensureerd op Blog van mevrouw Teitelbaum. Maar dat is omdat ik in journalistieke termen te ver ga. Bij de ene waar ik de contradicties blootleg aangaande wat ik kort samenvat alszijnde "un combinard, fabulateur & manipulateur", die in zovele dingen gelukt is ware het door zich op te dringen met leugens en het geld te pakken van joden. Het mag niet bij Le Monde.fr.. Bij de andere (Teitelbaum) had ik het over een Brusselse (katholieke) politica, haar collega, waarvan de familie gecollaboreerd heeft tijdens WOII. Deze waarheden zijn immers te gevoelig, en komt er dus ook niet in. Eigenlijk herinnerde ik hen niet zozeer de ethiek van Spinoza, dan wel deze van Aristoteles: zo kan men eigenlijk weinig spreken van de vrijgevigheid van hun genereuse schenkingen, want gaat de poen naar mensen die dat niet verdienen want zijn ze geïnspireerd door het kwade, zodat o.m. het geld gaat naar vleiers en/of inschikkelijke knechten van het systeem. Eigenlijk om het heel schematisch voor te stellen, kom je in Vlaanderen tot de vaststelling dat er vijf eeuwen katholieke suprematie is door (linkse) intellectuelen te verbannen (naar Holland) en mee te doen. In termen van marketing de formulering steeds rechtser en nationalistischer op te stellen, mits verandering van namen van die partijen, maar indien men de schisma's mogen geloven, heeft die CVP eigenlijk nog steeds zo'n 42% van de stemmen wat in wezen in niks hun incestueuse (nationalistische) financieringen verandert. Wel zitten ze nu aan dezelfde tafel dan die neonazies en is de Kommunistische Partij (de echte) gewoon opgedoekt. "Waarom moet er nog zo iets bestaan als een Regie der Gebouwen", stelt nu de neonazie bij voorbeeld. Zo kom je eigenlijk tot toestanden zoals Hongarije van begin dertiger jaren: koninklijke, waanzinnige grootheden gegrondvest op feodale structuren, een stel parvenus daarrond en de rest die belastingen betaalt. Maar toegegeven: we kennen veel minder armoede dan toen en moeten we dus minder geloven aan luchtkastelen, als illusionisten zoals de Hongaren wel waren, met uiteraard ook een belangrijke invloed van die Kerk. In het beginne van de aanstelling van Eichmann in dit land waren de Joden gerust gesteld omwille van het feit dat ze hen de indruk gaven dat hij en zijn omgeving gewoon corrupt waren zodat de joden overgingen tot betalen, en nog eens betalen. Maar dat had immers geen invloed op hun massale deportaties naar concentratiekampen, waar ze afgeslacht werden. Zo had men ook de SSer Wisliceny, die zich dan wel differentieerde van Eichmann (om zijn vel te redden). Dat was een uitzondering bij de SS, want hij leefde tussen zijn boeken en platen, als 'intellectueel' en liet zich door de joodse Hongaren als 'baron' betitelen. Hij interesseerde zich veel meer voor geld dan voor zijn eigen carrière zodat dat één van de eerste SSers waren die 'gemodereerd' overkwam, stel u voor. De "evolutie" op mediatiek vlak nu, is te wijten aan onze eigen fout want vroeger geraakten de uitmuntende intellectuele Hollandse kranten, ondanks het feit dat we er niet altijd voor betaalden, op onze bureau of in onze handen. Nu is dat 'gesprongen' en zijn die vlaamse kranten dan ook dik op week-end. Of heb je anderzijds ook nog de gratis kranten, van minder kwaliteit en ook met paradoxen. Want zo is er één die verplicht is voor zijn werk met de nodige prentjes een artikel te maken over Ensor, zijn Christus-arrogantie moet weten te herkennen, maar de pretentieuse journalist van het stuk dermate een klootzak is daar hij o.m. een hedendaagse uitmuntende kunstenaar uit 'zijn' redactie buiten gesmeten heeft. Niemand weet dat want dat melden mag nergens gepubliceerd worden, maar hoe raar dan toch het gevoel als men dat soort aan tweedehands artikels leest over... kunst. "Permission or not,... go back to Auschwitz!", is één van de gesprekken bij radioverbindingen tussen die schepen aan de Israëlische kust. Misschien interessant te weten dat zaterdagavond amper vijftig meters van katholieke universiteit Brussel bij aankomst van flikken met flikkerlichten aan een bomvol kaffee bij het zuipen de reactie 'en masse' het zingen van duitse marsliederen was. Dat zijn dan de overige Belgen (Vlamingen) die er nog zijn (met biercultuur) want een beetje verder (Place Simonis) zijn het allemaal vreemdelingen, met een paar uitzonderingen na want bij die katholieke studenten zijn er (bijna) geen vreemdelingen, dan wel een paar zombies die aan harddrugs zitten. Dat zijn de enige Vlamingen die daar dus tussenin leven, en dus niet pendelen of voor een scherm gebarricadeerd thuis met artikels over Ensor & Eichmann. Realiteit.
Vrederechters Indien ik mijn professor Rechten aan de universiteit moest geloven, is er geen sprake van vrederechtbanken noch het belgicisme vredegerechten dan wel om vrederechters. Klein detail maar gezien deze wereld zowat de behoede (katholieke) klasse dient voor te stellen op die universiteitsbanken kwamen we ogenschijnlijk tot een dubbele wereld eigenlijk. Deze van de realiteit, en deze van die ivoren torens, die maar kunnen vitten over principes en puntjes op de 'i' (artikel 16 van het Burgelijk Wetboek). Zo komt men eigenlijk terecht in een scheiding van machten, die er geen is. Want wat zegt de propaganda nu eens niet? Welnu dat het gaat om een struggle for life in de grootsteden, met twee versnellingen & met sirènes, en zovele slachtoffers van het systeem eigenlijk. Want de prijzen zijn 'gesprongen' evenals de huwelijken trouwens in/na de ruilhandel. En wat constateert men dan? Arme vreemdelingen in die rechtbanken waarvan men het geld op een wettelijke manier aftroggelt, dokters op bezoek bij patiënten die men boetes geeft evenals aan invaliden met uitkeringen die hoge huren, Belgacomfactures en belastingen betalen. Mensen dus, die zovele keren huurfactures en Belgacomfactures moeten betalen aan nog andere mensen, die superrijk zijn, ergens gezellig in het buitenland vertoeven maar de nationalistische rechtervleugel financieert zodat de wet aan hun kant blijft. Herinnert u zich de CEPIC? En in deze struggle for life is er ook nog een scheiding na de schending, tussen die ontelbare schermen met propaganda, en de realiteit. Een arme sukkel wordt dan berechtigd, en meestal merkt men dat deze Justitie eigenlijk de rijken dient, en de armen verder plundert door de onrechtvaardigheid te bevestigen zonder camera's, maar meestal achter een groot katholiek kruis zoals bij de alcocholici te Leuven of Brugge. Met staatssteun. Is men dan hoe dan ook verwonderd dat er een paar net voor de school dan toch gemanipuleerd zijn om de ULB helemaal schaak mat te zetten door er gewoon een kogel in te jagen. Net zoals Israël trouwens. Als men er zich van af wil maken namens "une Raison d'Etat' welnu stuurt men dan de dolgedraaide (s)pionnen met revolvers, en wordt alles weer mediatiek haalbaar. En het product van deze media dan is zo waanzinnig en "rationeel" in het ware drama geworden, dat na de schietpartijen, het slachtoffer, sorry de moordenaar, bijna in direct (rechtstreeks dus) op tv en politionele camera's roept : "Et j'ai payé mes impôts!" (en ik heb mijn belastingen betaald!). Nood dan aan een psychiater, die deze struggle for life niet kent want eigenlijk dezelfde schoolbanken van die rijkeluizoontjes en -dochters zodat weer eens een andere realiteit te voorschijn komt. Hoe relevant ook dat kan klinken. Maar wat die sprakeloze menigte elk in zijn cubus met scherm moet constateren dan, is dat een gewone flic uit de Marollen nu rijdt met een gloednieuwe Mercedes, waarvan de prijs zowat overeenkomt met één jaar van zijn wedde of het wekelijkse inkomen van de bakker of de beenhouwer. Of anderzijds te merken dat een simpele griffier in het bezit is van ongeveer hetzelfde groot huis aan residentiële wijk dan dat de minister van defensie heeft. En dat is nu zo'n 40 miljoen euro waard. Vindt u dat niet raar? Vindt u het ook niet raar dat deze arme bevolking kiest voor zo'n mensen met grote villa, en vindt u het ook niet raar dat de enigen in deze ô zo democratische samenleving, die nog (spontaan?) reageren daartegen, eigenlijk psychiatrische patiënten zijn terwijl de ganse omgeving nevrotisch is. Wat de psychanalyse merkt in dat soort aan delirium is dat de paranoïa leidt tot 'Oedipus' of de 'castratie', eigenlijk alle repressieve apparaten, die in het onderbewuste verstrengeld liggen. Maar de schyzofrenie in dit delirium ontsnapt aan deze apparaten. Vandaar het subversief karakter van de universele kater, zult u mij zeggen. En het legitimeren van een wereld met een gestreden strijd, die het verleden bevestigt want is er dan ook in deze symbolisering nog een ideologisch discours zodat interpretatoren of figuranten (zonder macht maar wel met een waan aan macht) zich nog kunnen herkennen hierin. Als u dat niet raar vindt, welnu is dat te wijten aan het feit dat u (ook door deze propaganda) gewoon afgestompt bent. Of niet soms?
Moeten we het hebben over de belgische verzieking, sorry verkiezingen, nu hun katholieke kranten bewijzen dat ze er weer alle baat bij hebben dat de liberalen (of wat er van overschiet) zogenaamd in de clinch gaan met de socialisten (of wat er van overblijft) om nog mediatieke aandacht en belangstelling op te wekken, en de geiten van de vrt (met katholieke aanstelling) hun debiele en pedante zegjes mogen blijven behouden tot pensioengerechtigde leeftijd. En is hun groot lelijk huis met groot dak dan ook afbetaald. Nu natuurlijk het gemeentepersoneel werkt voor de politieke propaganda van de partij van de burgemeester, en ze dat wettelijk niet zouden mogen. Maar om maar een voorbeeld te geven: Koekelberg laat zo'n arrogante kloosterbeambten affiches plakken voor MR (gemeentewagen EWZ 307) maar men heeft de indruk dat ze ook hierdoor (met hun arrogantie) iets willen uitlokken, maar er gebeurt niets. Niet iedereen wordt voor politiek betaalt immers. Wat u nergens in uw kranten zal lezen, is dat op dezelfde dag dat de propaganda van flamingant extreem rechts 'en masse' verspreid werd door de Post, men boetes uitdeelt aan (joodse) invaliden met minimuminkomens, die durven te reageren. Want op diezelfde bijzondere dag (31 mei jl.) hebben alle Brusselse postbodes (facteurs) dus wettelijk (?) voor racistisch vlaams extreem rechtse partij gewerkt, zelfs de arabische contractuelen. Ook bij politie het geval? U bent op de hoogte dat het nu gaat om contractuelen sinds de privatisering. Geen journalist, die zal nagaan of die neonazies voor deze ordentelijke massale verspreiding betaald hebben, en hoeveel want dat is voor de eerlijke democraten gewoon onbetaalbaar. En sinds internet interesseert de Post niemand meer, ook omwille van het feit dat joodse kunstenaars verboden zijn op belgische zegels. Stel u voor wat een sfeertje, maar één ding helpt ons, en dat is de totale onverschilligheid van de kudde, die zonodig alles doet wat hen voorgeschoteld wordt, zonder nadenken en zonder scrupules. Als ze maar alles kunnen (af)betalen hiermee ; maar ook dat is niet meer evident, evenals hun meedogenloze gewoontes om hun sexualiteit (en agressiviteit) in vaste banen te leiden. Onder de krachten, die de oriëntatie van de sexuele driften afbakent, -schrijft Freud als ik mij goed herinner-, is er de valse schaamte, de walging, medelijden en de sociale constructies van de moraal en het gezag. De politiek wordt dan 'didactisch' in die mate dat het een wereld voorstelt, die op den duur de perceptie moet waarmaken, die men u dienaangaande beschrijft en naar voren brengt. Eens bewust (?) van deze wereld (van postjesjagers?) wordt het leven sinister, want moet men o.m. alles kunnen (af)betalen door mee te doen in de grauwheid ten bate van de rijken. En deze laatsten, ook met grote lelijke huizen met grote daken, moeten ook nog katholiek zijn in deze contreien. Carrière oblige. Maar stel u voor : er zijn nog mensen die geld hebben voor boeken en kunst in dit boereland. Dat is niet eens 1% van deze bevolking. En zo gaat het leventje...
Op een paar dagen tijd hebben we weer zowat de vier seizoenen gekend, alleen zijn ze zo stom voor de winterse bui de chauffages voor goed uit te doen. Zo gaat dat in Belgenland nu. De cultuurloze capitalist-eigenares is terug van een zonnige reis naar Spanje. Ze komt weer geld te kort, ondanks opgestapeld fortuin, comfortabel leventje in tegenstelling van haar huurders, maar zovele lonen en werkkosten te betalen dat ze het geld moet vinden daar waar er geen geld is. Is er misschien iets veranderd door de eeuwen heen?, meldt mij hierop de historicus. Maar toegegeven: ik kan ook vooruit, ware het met het schamele geld dat mijn moeder achtergelaten heeft. Ik, ik, ik,... maar is dat tenslotte niet universeel? Stel zoals internet. Gedurende tien dagen melding te maken via Avast! dat indien ik niet zou betalen, er virussen & spionnen komen in mijn computersysteem, en ik dus niet meer beschermd ben. Als dat geen chantage, zuiver racketeren en dus maffiapraktijken zijn dan weet ik het niet meer. En inderdaad, na tien dagen beginnen ze mij te matrakkeren met publiciteit, die ze mij opleggen. Met als eerste Citibank voor krediet- en bankgegevens. Maar net zoals in de film (en boek) 'The Firm' is het duidelijk dat indien men zou proeven van de capitalistische geneugden, daar eventjes een einde aan zou kunnen komen, want zijn er verscheidene werelden. Zodat ze nu camera's nodig hebben, want in onze wereld wordt er niet gestolen en verkracht ; bij hen wel want op hun beurt zijn ze ook gaan stelen, wat op zijn minst ook relevant is wegens die te hoge huren en de uitbuiting. Met als gevolg iedereen schyzofreen want iedereen aan het ondergaan. Komen dezelfden in de media: van de voorgestelde thema's en mensen wordt gesteld (in democratische termen) dat dat democratie is. En willen of niet, is extreem rechts daarbij, steeds relevanter en omvattender, en is die opgelegde immorele lelijkheid ook verplicht want ook "Massa". Zodat men het in feite nooit heeft over het voornaamste, stel u voor. Zo wordt er gesproken en gedacht (?) over die thema's, en is dat eigenlijk de veruiterlijking van een primitief denken. Primitieve mensen, die geen cent zouden geven aan een kunstenaar, en het biologisch determinisme definiëren alszijnde tenslotte iets 'bovennatuurlijks' of zelfs 'sacrale diviniteit' omdat ze er met name omwille van dat 'primitief zijn' niks van begrijpen en geen vat op hebben, ondanks controle(functies). Hun taal is niet symbolisch, het is een tonen van de mogelijkheden, die het (capitalistisch) systeem hen biedt. Altijd maar kleinere, platte schermen bij voorbeeld om te behoren tot de nivellering maar zogenaamd het tegenovergestelde bewijzen door snufjes, en onderlinge communicatie, maar dat is geen communicatie meer, want zelfs elk gebaar is onder abortus en censuur omwille van de sociale ontwrichting. De cultuurloze capitalist-eigenaar, als heerser, met een grotere "cultuur" is hem of haar meester ; ook in het organiseren van hun verkiezingen (?) van de schapen tussen/voor de wolven, met valse namen, valse beloftes, valse onderwerpen en steeds meer paradoxen, want zijn de uitvinders van de Partij (& Propaganda) eigenlijk niet zozeer religieuzen vooraleer liberalen dan wel communisten, maar die zijn nu juist verbannen. Zichzelve opgedoekt omwille van de overwinning van de immorality, zou Shakespeare eraan toevoegen. En zo zijn we dan ook een zoveelste Bijbel rond, en kunnen we stapsgewijs overhellen naar elk zijn graf, na elk zijn autootje in de file met sirènes en zonder parkingplaats meer, etc. etc.. Metro, boulot, dodo... en dan creperen. Terwijl de anderen profiteren van zon, strand en stilte. Want waarom, vraag ik u beleefd, als er zoveel geld is in dit land wordt een invalide, die zoveel huur moet afdokken aan een eigenaar-capitalist nogmaals erbovenop belast door de diensten van die eigenaar-capitalist, en de koning, of met name zijn lakeien, die de senatoren wel zijn. Of heb ik het (overheidsbeleid?) verkeerd begrepen? De socialisten zouden dan niet moeten zorgen voor het vetmesten van hun bierkloosters, maar om de armoede OP TE LOSSEN, en dus niet te bevestigen (met hun uitkeringen en hun "verlichte" katholieke aristocratie, die leeft van deze belastingen). Maar dat is dus een ander 'ras' dan de christenen, die naar Afghanistan gestuurd worden, geweer in de hand. Stel, sinds de proletarisering van de intellectuelen achter schermen met uitzicht op de ultieme massamens, die zich voor niks interesseert, eigenlijk 90% van deze 'mensheid'. Is er in wezen iets veranderd doorheen de eeuwen misschien?, herhaalt de historicus. De elite blijft de elite, voegt hij daaraan toe. Hij begrijpt niet dat de ware elite (onder diaspora én cultuur) nu in een kelder zou moeten gaan leven in de hoofdstad, en een huur dient te betalen die overeenkomt met 2/3 van zijn maandelijks inkomen. Dat willen ze maar niet toegeven. Ook met hun thema's en zichtbare pionnen op verkiesbare plaatsen.
A B C Zouden we desnoods onze geest geleegd hebben tijdens Pasen om nog te weten wat een massageest inhoudt, en de macht van de katholieke Kerk zich uitstrekt van Polen tot Zoelegem. Zodat men twee dagen voor een vliegtuigramp het mediatiek moest hebben over die Stalinisten die in 1940 een nazi-invasie organiseerden en bonkten in deze onethische historiek tegen het Vaticaan, zodat men wel moest toegeven dat sommigen hun plaats niet te beurt vielen want Auschwitz by night. Wat bedoelt u daarmee zei tie. Dat is geen nederlands weet u, zei hij ook nog eens. Rijk zijn na honderd jaren eenzaamheid dat is eigenlijk leven in grote huizen omringd door schoon groen, waar je de seizoenen in bomen, bloemen, hemel en sterren kan merken, daar waar het in de stad niet meer zo is. In die grote huizen is het stil, maar hoort u de verre buur die zijn gras afmaait of als hij zijn huis eeuwig restaureert, want is hij ook rijk, wel een beetje minder dan die andere die een minder mooie grote tuin heeft want maait hij zijn gras niet weg, want grazen de rode mieren zijn veld leeg. Een portaal is gebouwd aan de ingang van het grote huis van de rijken voor hun wagens na wegen vol tegels, want ze zijn rijk, maar moeten twintig kilometers rijden om een bakkerij te vinden als deze van het dorp gesloten is. In deze huizen is er niet eens meer paranoïa voor inbraken, want is men alleen zonder alleen te zijn, met spinnen, bijen en vogels die het territorium bewonen. De stilte wordt dan wel eens doorbroken door Bach op radio 3, in huizen waar de mens zijn kunde heeft bewezen, gaande van Belgacom, wc, (antieke) meubels, (gebrekkige) chauffages, spiegels, keuken,... tot zelfs design vorken, lepels en messen. En zo komt het gesprek in gang, want gaat het niet echt om design, maar om Ikea-gerief. Zweden die China importeren, zei ik. Geen antwoord. Er is zoveel plaats dat er verscheidene televisies zijn, groot bibliotheek, abonnementen op kranten en tijdschriften, plaats hiervoor & een oorlog gewonnen (maar blijkbaar niet altijd op radio en tv). Wel hebben ze nu beslist dat het terrein met dat huis erop nu zo'n 1 miljoen euro kost indien u zich dat wenst aan te schaffen omdat u zelf rijk zou zijn. Hiermee betalen ze o.m. de lonen uit van rare, ordinaire vrouwen achter een computer die die huizen verkopen in naam van de eigenaar. Die vrouwen, ondanks hun lonen, raken nooit aan het bedrag van 1 miljoen euro in hun ganse leven. Zodat zij moeten werken, en niet rijk zijn. Maar hebben ze dan toch ook meubels en tv bij hen thuis wat hen doen denken dat ze ook rijk zijn. En nu zullen we het nooit meer hebben over rijken want ik ben dat beu, zei tie weer. Zodat het verboden was het nog te hebben over de rijken (en hun macht), maar dienden deze rijken dan toch beroep te doen op heel veel mensen. Van concierges tot journalisten (wat op hetzelfde neerkomt), van loodgieters tot ingenieurs, om het nog niet te hebben over de architecten van de rijken. Zodat ze ook nog (meestal) slechte kunst aan hun muur hebben, en denken in termen van beheer (gestion) ; refererende naar 'objectieve' structuren en een 'objectieve' taal, zoniet meerdere, om dat in te kleden. De Staat, na het overwinnen van een oorlog, beschikt dan over het monopolie van het gelegitimeerde geweld en afluistertechnieken waar zij in hun huizen niks van merken, wel de uitgestuurde journalisten, die ze al dan niet (indirect) betalen. Men wordt beschouwd als vrienden van/door hun vrouwen als men geen stijven krijgt (terplaatse). Men gehoorzaamt en onderlegt zich in dit universum aan tv-presentatrices (en priesters?), net zoals ze zich vroeger onderlegden aan de Grote 'Wetenschappers' in witte kiel van het Derde Rijk. Hier geen bijzondere perspectieven dan wat drugs, medicatie en/of alcochol om te helpen leven in die weelde bij de kinderen. Hoe paradoxaal ook diende men zich te refereren naar het toebehoren tot... het systeem, maar eigenlijk behoort men tot de interafhankelijkheid die het leefbaar maakt. Individueel in die zin dat het getuigt van het lukken van een ego-strategie ondanks alles zodat het eigen sensaties & normen zal weergeven (opleggen?) aangaande de perceptie van elk ding, product van beeldhouwers van hout en steen eromheen. Structuren, die volgens functies zijn ingedeeld en zorgen voor nodige houvast, ook in het hout dat men deels zal opbranden, deels zal bewaren, net zoals de sigarettenpeuk in een zoveelste 'kunstzinnige' asbak eindigt. Eigenlijk zijn die rijken omsingeld door ondeugd, maar hebben zich middenin het duitse 'romantisme' ook weten aan te passen want van hun reizen uit alle hoeken van de wereld hebben ze kunstwerken, juwelen en brokstukken meegebracht. Zodat u best kan bregrijpen in het Rijk der Rijken dat het een Africaanse is die zorgt voor het kuisen (ervan), de Marokkaan die zorgt voor de vuilbakken en nog eens uitheemse sloever voor het kuisen van de ruiten van hun banken. Met (aziatische) Pijnstillers om het leefbaar te houden en een titel te vinden voor hun artikels of poëzie. Vergis u dan wel niet in Marocco want bent u daar niet in Monaco waar bijna alles debiele nep is. En ik kan er van meespreken ; ik ben er geweest toen mijn vader ook geld had. Nu is dat ook gedaan. Net zoals Hollywoord films blijkbaar.
Journalisme is dat nu veranderd sinds internet?, vroeg hij haar. Wel, na Kinshassa, moest ze wel toegeven dat al die boeken met gladde blinkende kaften in haar bibliotheek vergeeld waren van de tijd, ze even 'old-fashion' overkomt, en haar antwoord dat afhankelijk stelt van de hoeveelheid plaats op het blad papier. Het blad papier dat een product is van recicleerbaarheid, net zoals de tot ver verspreide inhoud die het beoogt ; net zoals de cigaren en sigaretten in de supermarkt is dat één product. Product dat estethisch moet zijn, althans indien men minder esthetisch is gaan definiëren als de Duitsers (sensibliteit), maar esthetisch definieert alszijnde schoonheid. Hoe verouderd ze ook klinkt. Er zijn dan ook mensen, die erin lukken een parkingplaats te vinden en daarna een plaats te vinden in een krant tot hun pensioen. Om nog niet te zeggen dat er nog anderen met chauffeur zich in het middelpunt van het universum menen omdat ze ook nog geïnterviewd worden op Farce Inter als de werklozen en gevangenisbewakers niets anders te doen valt dan naar een radio te luisteren. Na de krant, die de middeleeuwen doet zinspelen op de rol van het catechismus op school eens de invloed van Goebbels en Hitler er voor zorgde abortus onwettelijk te krijgen. Net zoals de ziekenkas, en ze doen lachen (ermee) in het parlement, want is het niet te vergelijken met de tweede wereldoorlog, het is nog tien keren erger. Beroep te doen nu op arabische slachtoffers dan, eigenlijk weeskinderen, die opgroeiden ertussenin, en zich dan prinsen zoniet cheiks waanden in de waanzin, zodat ze erop los zopen en in naam van hun vrijheid zonder schroeven de propaganda dienen, met name de nodige schisma's in te ontdekken om ze zoniet belachelijk te maken, dan wel mediatiek of historisch relevant (onwederkeerbaarheid- chaos - substantie tegenover Allah - God - Jehowa). Net zoals de orthodox ernaast, die van enig substantie geproefd heeft (champagne - zon - vrouwen), komt er één probleem: dat kost, en wie zal dat nu immers nog betalen? Zeker in tijden dat men zich dient te verantwoorden aan de tv-presentatrice tijdens de file in Zaventem buiten de katholieke feest- en schooldagen. Komt de staat tussen voor het overlevingsstramien van de kinderen van de kudde, die daar geen recht zouden toe hebben want niet genoeg geld. Komt de nar dan te voorschijn. Hij doet zoals de Koning: gaat een cremerie binnen, en praat over de Natie maar gaat buiten met warme wafels zonder te betalen, "zoals de Koning dat zou doen". Trapt deuren in en gaat ook binnen in het Partijlokaal. Meent binnen te mogen daar, zoals zij want surréalisme belge. En wat merkt de nar? Iedereen in paniek tot hij ofwel in de psychiatrie beland ofwel in de gevangenis. Want hij is de Koning of de President helemaal niet. Doch lukt hij erin een kunstdoek te verkopen van hem. Door een haan (slecht) te schilderen, en die voor te stellen tot verkoop op een PS-vergadering. De Voorzitter (Di Rupo) wou 2 euro geven aan de artiest, opdat hij zou kunnen leven van zijn kunst. Een vetgemeste Duitse nationaal socialist gaf hem echter tien keren meer voor zijn kunst, maar het geld werd gebruikt om de psychiater en de spaghetti te betalen. En zo kon de waanzin verder turen in dit land met in de realiteit geen enkel Belg meer, maar de anderen dan toch opgelucht daar nog te kunnen van lachen in het publiek na de mossel-friet.
Ik zou zoveel meer over politiek kunnen schrijven, merkt Anne Frank in haar Dagboek, maar ik moet u over zoveel andere dingen informeren zoals het feit dat mama mij verboden heeft daar boven te gaan. Had men vergeten dat desondanks de intellectuele capaciteiten van stel een kind van veertien jaar ook nog de dosis 'naïeviteit' in vaste kanalen gedreven wordt door de ouders. Want des te meer dichter bij de realiteit, hoe obsessioneel deze realiteit kan overkomen door de jaren heen en hoe zeer het luisteren van de BBC om 13 uur een religieus karakter had, voor Anne. De overlevenden naast haar hadden eigenlijk niet veel keuze, vandaar dat dit begrip vrijheid eens Egypte buiten een bittere nasmaak heeft, want is niemand vrij. Daarom is er de propaganda van de monarch (op VTM en RTL) om ons illusies te geven, alsof elkeen kan leven als een rijke playboy in de zon, des te meer dat voor de christenen van de linkse partij geld geen taboe meer is, want hebben ze geld in al hun sprakeloosheid. Zijn er overblijfselen van deze obsessie te merken in de religies, een soort opgedrongen Identititeitsbesef waarvan de domsten (en naïeve braven) verzaken in de terminologie ten bate van 'ismen'. Zo vindt men van de ene dat hij/zij het socialisme vertegenwoordigt, maar meestal is zijn/haar leventje of portemonnee helemaal niet socialistisch, net zoals de liberaal helemaal niet liberalistisch is. De absurditeit wordt des te meer beklemtoond als de grote intellectuelen merken dat een denker zo of zo dat 'isme' zou vertegenwoordigen. Stel bij voorbeeld diegene die vindt dat personn A spinozistisch is. Wat persoon A helemaal niet vindt van zichzelve, want hoe dan ook o.m. geen obsessie rond dat begrip God. Maar dezelfden stellen dan dat Spinoza persoon A vertolkt en vice versa, omdat ze goddeloos zouden zijn, waarvan persoon B duidelijk merkt dat die zogenaamde goddelozen minstens tien keren per bladzijde het woordje God (met hoofdletter) gebruiken wat trouwens het geval was van Spinoza. De autoritaire plagiator, die in niks met dat verhaal te maken heeft, merkt dan dat er geen generatieconflicten meer zouden zijn omdat hij zijn droom in vervulling wenst te zien, met name mensen zonder verschillen, meer. De positie van Anne Frank is moeilijk omdat ze zich verzet tegen haar moeder, en ze aanvoelt dat haar moeder zich verzet tegen haar terwijl papa zijn ogen sluit voor deze stille strijd, schrijft ze. Daarrond is er een wereld die instort. Blijft er zowieso een piano over, heeft men alles herbouwd, kan men bij voorbeeld Régine horen parafraseren in een melodie over 'les petits papiers' van Gainsbar, en de 'Haggadah', die het Pasen der aller heiligen moet weten te memoriseren (her-denken?) op een 'vrije' manier, met daartussendoor sirènes in de grootsteden. Blijft de mystificatie de zaterdagavond, zonder parkingplaats. Voor de ene Hitler op tv (op Arte), de andere Spinoza, de andere een dancing of nog anderen spektakels, waarvan het merkwaardige van de zaak is dat men in de ghetto's de mooiste (uitheemse) mensen herkent om desnoods te merken wat ze zovele jaren eerder in het echt konden meemaken, met name een apologie op de lichamelijkheid door middel van dans, gevecht en/of liefde. De grenzen zijn wazig en niet zo duidelijk tussen dans en acrobatie, tussen legermanagement en liefde maken. Cfr. de disco-interpretatie van 'Impossible Mission' door het Marokkaanse leger in parades en hip-hop, maar ook de vecht- en/of liefdesscènes tussen 'échte' mannen in 'Querelle' van Fassbinder. Uiteraard gaat het hier om het doorbreken van kooien in de existentie, maar hier schuilt dan wel een moraal, tegengesteld aan deze die bij voorbeeld Pasolini is gaan ensceneren in 'Salo', met name de fascistische republiek in zijn extreme vorm van mentale, fysieke en sexuele vernedering. Men denke hierbij aan het eten van hun eigen stront. Tegenover deze decadentie in termen van neo-realisme schuilt men in casu met die religies in het post-romantisme waarbij de cultuurloze bourgeoisie een omzeiling nodig heeft voor het pessimisme. De aandacht verschuift, en het is dan ook in een gealliëneerde en totaal vervreemdende situatie dat de mens zich nu dient toe te leggen aan de illusies van het systeem, en de aanpassing middenin de onverschilligheid. Zo kom ik jaren in een secretariaat op het rectoraat van de (vrije?) universiteit, waar ik jongeren zie betalen, en anderzijds mensen zie gratis fotocopiëren, waar ik dan altijd heb voor moeten betalen. Een evenwicht, dat ze blijkbaar dagelijks gevonden hebben. Zo heb je bij agogiek minstens 200 honderd plastieken kastjes voor elk hun briefwisseling, boeken en zo meer. Ze worden allen betaald (theoretisch althans). Tel 200 licenciaatsweddes en u heeft het budget begrepen, niet het onderwijs (?) dat het beoogt. Zo kunt u tien jaren brieven en tekst in zo'n bakje plaatsen, waarvan u na tien jaren nog de persoon niet kent, en deze betaalde persoon, indien hij/zij u leest, zoekt ook geen kontakt met u want kunnen ze desnoods grote geleerden citeren, maar begrijpen niet wat u daar tussen komt doen met uw bladjes. Ze zien die bladjes, maar begrijpen het niet dus, en weten zelfs niet wat die bladjes zijn want is dat niet eens een (bestelde, kleurrijk) tijdschrift dat ze kunnen merken in de rekken van de handelaar en/of (gesubsidieerde) institutie. De lichamelijkheid is hier dus niet op de voorgrond want geen spektakel, terwijl de convergenties te zoeken zijn met die religies en... Heidegger of Wagner. Weeral, tot vervelens toe... Gelukkig zijn er Vlamingen die merci kunnen zeggen. Dat is heel zeldzaam. Stel zoals Arno, die merci zegt, maar ook met de vraag : "zie je broave gewest en zie je mie nogh gerne?". Voor hen staat dat zowieso vast, net zoals bij die andere koeiekooien die firma, universiteit, partij, kerk, en zo meer zijn: dat is NORMAAL dat ik (gratis) werk voor hen, want dat is voor 'het Goede Doel'. Eén probleem: men is bezig ook hiermee te werken voor de vijand en al de nodige informatie te gunnen (onder pianoconcert), die zij nodig zouden hebben om een atoombom te lanceren in de Black mailing. Het probleem is dat ze in naam van intelligentie (?) wel door zouden hebben wat het product van de agitator wel kan zijn, maar dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen propaganda en (pseudo) intellectualisme. Het resultaat is dat wij dan lijden aan een tekort aan Ego, ten koste dus van het Zelf. Zijn we ook nog tendentieus & subjectief, defaitistisch & anti-sociaal, en zij niet. Terwijl wij lijden aan een waar delirium als zij Rationeel & Geïntegreerd zijn, of althans zo overkomen. Tenslotte omdat we intellectueel passief zouden zijn, en zij niet natuurlijk. Gedoemd dan tot een rolstoel, en ermee lachen eigenlijk op de koop toe. In het verlengde hebben ze hun kloostercultuur en -deuren, met Nicole Kidman en Batman daarachter want ondanks alles ook 'lichamelijk'. De terminologie zal ook verschuiven, zoals bij voorbeeld: het is niet militant maar geëngageerd, het zijn geen hypocriete moordenaars (met kruis) meer, het is extreem-rechts en/of een Kerk, etc.. Want is het publiek bij hen zowieso alledaags, zonder kleur en alles sober gehouden, in tegenstelling tot de barokke praal van wat er (historistich) 'boven' hoort te zijn. Wat zei u? Wetenschap als dépot van het collectieve geheugen, of is het dermate relevant te zeggen dat desondanks een (symbolische) volkse, zoniet ordinaire taal daaraan inherent is, met de illusie van de atoom in de autonomie van de onderdeeltjes. Maar ook Di Rupo is nu op de hoogte van hoofdstuk VIII over 'de wetten van de chaos' van Prigogine: het gaat over de onwederkeerbaarheid van de metingen, en de resonantie van Poincaré, stel u voor. Mijn vraag: hoeveel vierkanten in een cirkel eens Da Vinci(-code) de middeleeuwen bekoort, en niet de renaissance. Achtung... Bildung nu dan, want gaat het om een existeren door en met het denken, dat vooralsnog geen denken meer is maar een samenvoegen van producten van apparaten in een dimensie van vervlakking aller landen. Het staat u hoe dan ook 'vrij' hierin te stellen dat het bij Kant ook wel ging om het gehoorzamen of transgresseren (overtreden) van de wet om volledige vrijheid te verwerven. So what... Guernica als gevolg? http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Ik zou zoveel meer over politiek kunnen schrijven, merkt Anne Frank in haar Dagboek, maar ik moet u over zoveel andere dingen informeren zoals het feit dat mama mij verboden heeft daar boven te gaan. Had men vergeten dat desondanks de intellectuele capaciteiten van stel een kind van veertien jaar ook nog de dosis 'naïeviteit' in vaste kanalen gedreven wordt door de ouders. Want des te meer dichter bij de realiteit, hoe obsessioneel deze realiteit kan overkomen door de jaren heen en hoe zeer het luisteren van de BBC om 13 uur een religieus karakter had, voor Anne. De overlevenden naast haar hadden eigenlijk niet veel keuze, vandaar dat dit begrip vrijheid eens Egypte buiten een bittere nasmaak heeft, want is niemand vrij. Daarom is er de propaganda van de monarch (op VTM en RTL) om ons illusies te geven, alsof elkeen kan leven als een rijke playboy in de zon, des te meer dat voor de christenen van de linkse partij geld geen taboe meer is, want hebben ze geld in al hun sprakeloosheid. Zijn er overblijfselen van deze obsessie te merken in de religies, een soort opgedrongen Identititeitsbesef waarvan de domsten (en naïeve braven) verzaken in de terminologie ten bate van 'ismen'. Zo vindt men van de ene dat hij/zij het socialisme vertegenwoordigt, maar meestal is zijn/haar leventje of portemonnee helemaal niet socialistisch, net zoals de liberaal helemaal niet liberalistisch is. De absurditeit wordt des te meer beklemtoond als de grote intellectuelen merken dat een denker zo of zo dat 'isme' zou vertegenwoordigen. Stel bij voorbeeld diegene die vindt dat personn A spinozistisch is. Wat persoon A helemaal niet vindt van zichzelve, want hoe dan ook o.m. geen obsessie rond dat begrip God. Maar dezelfden stellen dan dat Spinoza persoon A vertolkt en vice versa, omdat ze goddeloos zouden zijn, waarvan persoon B duidelijk merkt dat die zogenaamde goddelozen minstens tien keren per bladzijde het woordje God (met hoofdletter) gebruiken wat trouwens het geval was van Spinoza. De autoritaire plagiator, die in niks met dat verhaal te maken heeft, merkt dan dat er geen generatieconflicten meer zouden zijn omdat hij zijn droom in vervulling wenst te zien, met name mensen zonder verschillen, meer. De positie van Anne Frank is moeilijk omdat ze zich verzet tegen haar moeder, en ze aanvoelt dat haar moeder zich verzet tegen haar terwijl papa zijn ogen sluit voor deze stille strijd, schrijft ze. Daarrond is er een wereld die instort. Blijft er zowieso een piano over, heeft men alles herbouwd, kan men bij voorbeeld Régine horen parafraseren in een melodie over 'les petits papiers' van Gainsbar, en de 'Haggadah', die het Pasen der aller heiligen moet weten te memoriseren (her-denken?) op een 'vrije' manier, met daartussendoor sirènes in de grootsteden. Blijft de mystificatie de zaterdagavond, zonder parkingplaats. Voor de ene Hitler op tv (op Arte), de andere Spinoza, de andere een dancing of nog anderen spektakels, waarvan het merkwaardige van de zaak is dat men in de ghetto's de mooiste (uitheemse) mensen herkent om desnoods te merken wat ze zovele jaren eerder in het echt konden meemaken, met name een apologie op de lichamelijkheid door middel van dans, gevecht en/of liefde. De grenzen zijn wazig en niet zo duidelijk tussen dans en acrobatie, tussen legermanagement en liefde maken. Cfr. de disco-interpretatie van 'Impossible Mission' door het Marokkaanse leger in parades en hip-hop, maar ook de vecht- en/of liefdesscènes tussen 'échte' mannen in 'Querelle' van Fassbinder. Uiteraard gaat het hier om het doorbreken van kooien in de existentie, maar hier schuilt dan wel een moraal, tegengesteld aan deze die bij voorbeeld Pasolini is gaan ensceneren in 'Salo', met name de fascistische republiek in zijn extreme vorm van mentale, fysieke en sexuele vernedering. Men denke hierbij aan het eten van hun eigen stront. Tegenover deze decadentie in termen van neo-realisme schuilt men in casu met die religies in het post-romantisme waarbij de cultuurloze bourgeoisie een omzeiling nodig heeft voor het pessimisme. De aandacht verschuift, en het is dan ook in een gealliëneerde en totaal vervreemdende situatie dat de mens zich nu dient toe te leggen aan de illusies van het systeem, en de aanpassing middenin de onverschilligheid. Zo kom ik jaren in een secretariaat op het rectoraat van de (vrije?) universiteit, waar ik jongeren zie betalen, en anderzijds mensen zie gratis fotocopiëren, waar ik dan altijd heb voor moeten betalen. Een evenwicht, dat ze blijkbaar dagelijks gevonden hebben. Zo heb je bij agogiek minstens 200 honderd plastieken kastjes voor elk hun briefwisseling, boeken en zo meer. Ze worden allen betaald (theoretisch althans). Tel 200 licenciaatsweddes en u heeft het budget begrepen, niet het onderwijs (?) dat het beoogt. Zo kunt u tien jaren brieven en tekst in zo'n bakje plaatsen, waarvan u na tien jaren nog de persoon niet kent, en deze betaalde persoon, indien hij/zij u leest, zoekt ook geen kontakt met u want kunnen ze desnoods grote geleerden citeren, maar begrijpen niet wat u daar tussen komt doen met uw bladjes. Ze zien die bladjes, maar begrijpen het niet dus, en weten zelfs niet wat die bladjes zijn want is dat niet eens een (bestelde, kleurrijk) tijdschrift dat ze kunnen merken in de rekken van de handelaar en/of (gesubsidieerde) institutie. De lichamelijkheid is hier dus niet op de voorgrond want geen spektakel, terwijl de convergenties te zoeken zijn met die religies en... Heidegger of Wagner. Weeral, tot vervelens toe... Gelukkig zijn er Vlamingen die merci kunnen zeggen. Dat is heel zeldzaam. Stel zoals Arno, die merci zegt, maar ook met de vraag : "zie je broave gewest en zie je mie nogh gerne?". Voor hen staat dat zowieso vast, net zoals bij die andere koeiekooien die firma, universiteit, partij, kerk, en zo meer zijn: dat is NORMAAL dat ik (gratis) werk voor hen, want dat is voor 'het Goede Doel'. Eén probleem: men is bezig ook hiermee te werken voor de vijand en al de nodige informatie te gunnen (onder pianoconcert), die zij nodig zouden hebben om een atoombom te lanceren in de Black mailing. Het probleem is dat ze in naam van intelligentie (?) wel door zouden hebben wat het product van de agitator wel kan zijn, maar dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen propaganda en (pseudo) intellectualisme. Het resultaat is dat wij dan lijden aan een tekort aan Ego, ten koste dus van het Zelf. Zijn we ook nog tendentieus & subjectief, defaitistisch & anti-sociaal, en zij niet. Terwijl wij lijden aan een waar delirium als zij Rationeel & Geïntegreerd zijn, of althans zo overkomen. Tenslotte omdat we intellectueel passief zouden zijn, en zij niet natuurlijk. Gedoemd dan tot een rolstoel, en ermee lachen eigenlijk op de koop toe. In het verlengde hebben ze hun kloostercultuur en -deuren, met Nicole Kidman en Batman daarachter want ondanks alles ook 'lichamelijk'. De terminologie zal ook verschuiven, zoals bij voorbeeld: het is niet militant maar geëngageerd, het zijn geen hypocriete moordenaars (met kruis) meer, het is extreem-rechts en/of een Kerk, etc.. Want is het publiek bij hen zowieso alledaags, zonder kleur en alles sober gehouden, in tegenstelling tot de barokke praal van wat er (historistich) 'boven' hoort te zijn. Wat zei u? Wetenschap als dépot van het collectieve geheugen, of is het dermate relevant te zeggen dat desondanks een (symbolische) volkse, zoniet ordinaire taal daaraan inherent is, met de illusie van de atoom in de autonomie van de onderdeeltjes. Maar ook Di Rupo is nu op de hoogte van hoofdstuk VIII over 'de wetten van de chaos' van Prigogine: het gaat over de onwederkeerbaarheid van de metingen, en de resonantie van Poincaré, stel u voor. Mijn vraag: hoeveel vierkanten in een cirkel eens Da Vinci(-code) de middeleeuwen bekoort, en niet de renaissance. Achtung... Bildung nu dan, want gaat het om een existeren door en met het denken, dat vooralsnog geen denken meer is maar een samenvoegen van producten van apparaten in een dimensie van vervlakking aller landen. Het staat u hoe dan ook 'vrij' hierin te stellen dat het bij Kant ook wel ging om het gehoorzamen of transgresseren (overtreden) van de wet om volledige vrijheid te verwerven. So what... Guernica als gevolg? http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Ik zou zoveel meer over politiek kunnen schrijven, merkt Anne Frank in haar Dagboek, maar ik moet u over zoveel andere dingen informeren zoals het feit dat mama mij verboden heeft daar boven te gaan. Had men vergeten dat desondanks de intellectuele capaciteiten van stel een kind van veertien jaar ook nog de dosis 'naïeviteit' in vaste kanalen gedreven wordt door de ouders. Want des te meer dichter bij de realiteit, hoe obsessioneel deze realiteit kan overkomen door de jaren heen en hoe zeer het luisteren van de BBC om 13 uur een religieus karakter had, voor Anne. De overlevenden naast haar hadden eigenlijk niet veel keuze, vandaar dat dit begrip vrijheid eens Egypte buiten een bittere nasmaak heeft, want is niemand vrij. Daarom is er de propaganda van de monarch (op VTM en RTL) om ons illusies te geven, alsof elkeen kan leven als een rijke playboy in de zon, des te meer dat voor de christenen van de linkse partij geld geen taboe meer is, want hebben ze geld in al hun sprakeloosheid. Zijn er overblijfselen van deze obsessie te merken in de religies, een soort opgedrongen Identititeitsbesef waarvan de domsten (en naïeve braven) verzaken in de terminologie ten bate van 'ismen'. Zo vindt men van de ene dat hij/zij het socialisme vertegenwoordigt, maar meestal is zijn/haar leventje of portemonnee helemaal niet socialistisch, net zoals de liberaal helemaal niet liberalistisch is. De absurditeit wordt des te meer beklemtoond als de grote intellectuelen merken dat een denker zo of zo dat 'isme' zou vertegenwoordigen. Stel bij voorbeeld diegene die vindt dat personn A spinozistisch is. Wat persoon A helemaal niet vindt van zichzelve, want hoe dan ook o.m. geen obsessie rond dat begrip God. Maar dezelfden stellen dan dat Spinoza persoon A vertolkt en vice versa, omdat ze goddeloos zouden zijn, waarvan persoon B duidelijk merkt dat die zogenaamde goddelozen minstens tien keren per bladzijde het woordje God (met hoofdletter) gebruiken wat trouwens het geval was van Spinoza. De autoritaire plagiator, die in niks met dat verhaal te maken heeft, merkt dan dat er geen generatieconflicten meer zouden zijn omdat hij zijn droom in vervulling wenst te zien, met name mensen zonder verschillen, meer. De positie van Anne Frank is moeilijk omdat ze zich verzet tegen haar moeder, en ze aanvoelt dat haar moeder zich verzet tegen haar terwijl papa zijn ogen sluit voor deze stille strijd, schrijft ze. Daarrond is er een wereld die instort. Blijft er zowieso een piano over, heeft men alles herbouwd, kan men bij voorbeeld Régine horen parafraseren in een melodie over 'les petits papiers' van Gainsbar, en de 'Haggadah', die het Pasen der aller heiligen moet weten te memoriseren (her-denken?) op een 'vrije' manier, met daartussendoor sirènes in de grootsteden. Blijft de mystificatie de zaterdagavond, zonder parkingplaats. Voor de ene Hitler op tv (op Arte), de andere Spinoza, de andere een dancing of nog anderen spektakels, waarvan het merkwaardige van de zaak is dat men in de ghetto's de mooiste (uitheemse) mensen herkent om desnoods te merken wat ze zovele jaren eerder in het echt konden meemaken, met name een apologie op de lichamelijkheid door middel van dans, gevecht en/of liefde. De grenzen zijn wazig en niet zo duidelijk tussen dans en acrobatie, tussen legermanagement en liefde maken. Cfr. de disco-interpretatie van 'Impossible Mission' door het Marokkaanse leger in parades en hip-hop, maar ook de vecht- en/of liefdesscènes tussen 'échte' mannen in 'Querelle' van Fassbinder. Uiteraard gaat het hier om het doorbreken van kooien in de existentie, maar hier schuilt dan wel een moraal, tegengesteld aan deze die bij voorbeeld Pasolini is gaan ensceneren in 'Salo', met name de fascistische republiek in zijn extreme vorm van mentale, fysieke en sexuele vernedering. Men denke hierbij aan het eten van hun eigen stront. Tegenover deze decadentie in termen van neo-realisme schuilt men in casu met die religies in het post-romantisme waarbij de cultuurloze bourgeoisie een omzeiling nodig heeft voor het pessimisme. De aandacht verschuift, en het is dan ook in een gealliëneerde en totaal vervreemdende situatie dat de mens zich nu dient toe te leggen aan de illusies van het systeem, en de aanpassing middenin de onverschilligheid. Zo kom ik jaren in een secretariaat op het rectoraat van de (vrije?) universiteit, waar ik jongeren zie betalen, en anderzijds mensen zie gratis fotocopiëren, waar ik dan altijd heb voor moeten betalen. Een evenwicht, dat ze blijkbaar dagelijks gevonden hebben. Zo heb je bij agogiek minstens 200 honderd plastieken kastjes voor elk hun briefwisseling, boeken en zo meer. Ze worden allen betaald (theoretisch althans). Tel 200 licenciaatsweddes en u heeft het budget begrepen, niet het onderwijs (?) dat het beoogt. Zo kunt u tien jaren brieven en tekst in zo'n bakje plaatsen, waarvan u na tien jaren nog de persoon niet kent, en deze betaalde persoon, indien hij/zij u leest, zoekt ook geen kontakt met u want kunnen ze desnoods grote geleerden citeren, maar begrijpen niet wat u daar tussen komt doen met uw bladjes. Ze zien die bladjes, maar begrijpen het niet dus, en weten zelfs niet wat die bladjes zijn want is dat niet eens een (bestelde, kleurrijk) tijdschrift dat ze kunnen merken in de rekken van de handelaar en/of (gesubsidieerde) institutie. De lichamelijkheid is hier dus niet op de voorgrond want geen spektakel, terwijl de convergenties te zoeken zijn met die religies en... Heidegger of Wagner. Weeral, tot vervelens toe... Gelukkig zijn er Vlamingen die merci kunnen zeggen. Dat is heel zeldzaam. Stel zoals Arno, die merci zegt, maar ook met de vraag : "zie je broave gewest en zie je mie nogh gerne?". Voor hen staat dat zowieso vast, net zoals bij die andere koeiekooien die firma, universiteit, partij, kerk, en zo meer zijn: dat is NORMAAL dat ik (gratis) werk voor hen, want dat is voor 'het Goede Doel'. Eén probleem: men is bezig ook hiermee te werken voor de vijand en al de nodige informatie te gunnen (onder pianoconcert), die zij nodig zouden hebben om een atoombom te lanceren in de Black mailing. Het probleem is dat ze in naam van intelligentie (?) wel door zouden hebben wat het product van de agitator wel kan zijn, maar dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen propaganda en (pseudo) intellectualisme. Het resultaat is dat wij dan lijden aan een tekort aan Ego, ten koste dus van het Zelf. Zijn we ook nog tendentieus & subjectief, defaitistisch & anti-sociaal, en zij niet. Terwijl wij lijden aan een waar delirium als zij Rationeel & Geïntegreerd zijn, of althans zo overkomen. Tenslotte omdat we intellectueel passief zouden zijn, en zij niet natuurlijk. Gedoemd dan tot een rolstoel, en ermee lachen eigenlijk op de koop toe. In het verlengde hebben ze hun kloostercultuur en -deuren, met Nicole Kidman en Batman daarachter want ondanks alles ook 'lichamelijk'. De terminologie zal ook verschuiven, zoals bij voorbeeld: het is niet militant maar geëngageerd, het zijn geen hypocriete moordenaars (met kruis) meer, het is extreem-rechts en/of een Kerk, etc.. Want is het publiek bij hen zowieso alledaags, zonder kleur en alles sober gehouden, in tegenstelling tot de barokke praal van wat er (historistich) 'boven' hoort te zijn. Wat zei u? Wetenschap als dépot van het collectieve geheugen, of is het dermate relevant te zeggen dat desondanks een (symbolische) volkse, zoniet ordinaire taal daaraan inherent is, met de illusie van de atoom in de autonomie van de onderdeeltjes. Maar ook Di Rupo is nu op de hoogte van hoofdstuk VIII over 'de wetten van de chaos' van Prigogine: het gaat over de onwederkeerbaarheid van de metingen, en de resonantie van Poincaré, stel u voor. Mijn vraag: hoeveel vierkanten in een cirkel eens Da Vinci(-code) de middeleeuwen bekoort, en niet de renaissance. Achtung... Bildung nu dan, want gaat het om een existeren door en met het denken, dat vooralsnog geen denken meer is maar een samenvoegen van producten van apparaten in een dimensie van vervlakking aller landen. Het staat u hoe dan ook 'vrij' hierin te stellen dat het bij Kant ook wel ging om het gehoorzamen of transgresseren (overtreden) van de wet om volledige vrijheid te verwerven. So what... Guernica als gevolg?
Ik zou zoveel meer over politiek kunnen schrijven, merkt Anne Frank in haar Dagboek, maar ik moet u over zoveel andere dingen informeren zoals het feit dat mama mij verboden heeft daar boven te gaan. Had men vergeten dat desondanks de intellectuele capaciteiten van stel een kind van veertien jaar ook nog de dosis 'naïeviteit' in vaste kanalen gedreven wordt door de ouders. Want des te meer dichter bij de realiteit, hoe obsessioneel deze realiteit kan overkomen door de jaren heen en hoe zeer het luisteren van de BBC om 13 uur een religieus karakter had, voor Anne. De overlevenden naast haar hadden eigenlijk niet veel keuze, vandaar dat dit begrip vrijheid eens Egypte buiten een bittere nasmaak heeft, want is niemand vrij. Daarom is er de propaganda van de monarch (op VTM en RTL) om ons illusies te geven, alsof elkeen kan leven als een rijke playboy in de zon, des te meer dat voor de christenen van de linkse partij geld geen taboe meer is, want hebben ze geld in al hun sprakeloosheid. Zijn er overblijfselen van deze obsessie te merken in de religies, een soort opgedrongen Identititeitsbesef waarvan de domsten (en naïeve braven) verzaken in de terminologie ten bate van 'ismen'. Zo vindt men van de ene dat hij/zij het socialisme vertegenwoordigt, maar meestal is zijn/haar leventje of portemonnee helemaal niet socialistisch, net zoals de liberaal helemaal niet liberalistisch is. De absurditeit wordt des te meer beklemtoond als de grote intellectuelen merken dat een denker zo of zo dat 'isme' zou vertegenwoordigen. Stel bij voorbeeld diegene die vindt dat personn A spinozistisch is. Wat persoon A helemaal niet vindt van zichzelve, want hoe dan ook o.m. geen obsessie rond dat begrip God. Maar dezelfden stellen dan dat Spinoza persoon A vertolkt en vice versa, omdat ze goddeloos zouden zijn, waarvan persoon B duidelijk merkt dat die zogenaamde goddelozen minstens tien keren per bladzijde het woordje God (met hoofdletter) gebruiken wat trouwens het geval was van Spinoza. De autoritaire plagiator, die in niks met dat verhaal te maken heeft, merkt dan dat er geen generatieconflicten meer zouden zijn omdat hij zijn droom in vervulling wenst te zien, met name mensen zonder verschillen, meer. De positie van Anne Frank is moeilijk omdat ze zich verzet tegen haar moeder, en ze aanvoelt dat haar moeder zich verzet tegen haar terwijl papa zijn ogen sluit voor deze stille strijd, schrijft ze. Daarrond is er een wereld die instort. Blijft er zowieso een piano over, heeft men alles herbouwd, kan men bij voorbeeld Régine horen parafraseren in een melodie over 'les petits papiers' van Gainsbar, en de 'Haggadah', die het Pasen der aller heiligen moet weten te memoriseren (her-denken?) op een 'vrije' manier, met daartussendoor sirènes in de grootsteden. Blijft de mystificatie de zaterdagavond, zonder parkingplaats. Voor de ene Hitler op tv (op Arte), de andere Spinoza, de andere een dancing of nog anderen spektakels, waarvan het merkwaardige van de zaak is dat men in de ghetto's de mooiste (uitheemse) mensen herkent om desnoods te merken wat ze zovele jaren eerder in het echt konden meemaken, met name een apologie op de lichamelijkheid door middel van dans, gevecht en/of liefde. De grenzen zijn wazig en niet zo duidelijk tussen dans en acrobatie, tussen legermanagement en liefde maken. Cfr. de disco-interpretatie van 'Impossible Mission' door het Marokkaanse leger in parades en hip-hop, maar ook de vecht- en/of liefdesscènes tussen 'échte' mannen in 'Querelle' van Fassbinder. Uiteraard gaat het hier om het doorbreken van kooien in de existentie, maar hier schuilt dan wel een moraal, tegengesteld aan deze die bij voorbeeld Pasolini is gaan ensceneren in 'Salo', met name de fascistische republiek in zijn extreme vorm van mentale, fysieke en sexuele vernedering. Men denke hierbij aan het eten van hun eigen stront. Tegenover deze decadentie in termen van neo-realisme schuilt men in casu met die religies in het post-romantisme waarbij de cultuurloze bourgeoisie een omzeiling nodig heeft voor het pessimisme. De aandacht verschuift, en het is dan ook in een gealliëneerde en totaal vervreemdende situatie dat de mens zich nu dient toe te leggen aan de illusies van het systeem, en de aanpassing middenin de onverschilligheid. Zo kom ik jaren in een secretariaat op het rectoraat van de (vrije?) universiteit, waar ik jongeren zie betalen, en anderzijds mensen zie gratis fotocopiëren, waar ik dan altijd heb voor moeten betalen. Een evenwicht, dat ze blijkbaar dagelijks gevonden hebben. Zo heb je bij agogiek minstens 200 honderd plastieken kastjes voor elk hun briefwisseling, boeken en zo meer. Ze worden allen betaald (theoretisch althans). Tel 200 licenciaatsweddes en u heeft het budget begrepen, niet het onderwijs (?) dat het beoogt. Zo kunt u tien jaren brieven en tekst in zo'n bakje plaatsen, waarvan u na tien jaren nog de persoon niet kent, en deze betaalde persoon, indien hij/zij u leest, zoekt ook geen kontakt met u want kunnen ze desnoods grote geleerden citeren, maar begrijpen niet wat u daar tussen komt doen met uw bladjes. Ze zien die bladjes, maar begrijpen het niet dus, en weten zelfs niet wat die bladjes zijn want is dat niet eens een (bestelde, kleurrijk) tijdschrift dat ze kunnen merken in de rekken van de handelaar en/of (gesubsidieerde) institutie. De lichamelijkheid is hier dus niet op de voorgrond want geen spektakel, terwijl de convergenties te zoeken zijn met die religies en... Heidegger of Wagner. Weeral, tot vervelens toe... Gelukkig zijn er Vlamingen die merci kunnen zeggen. Dat is heel zeldzaam. Stel zoals Arno, die merci zegt, maar ook met de vraag : "zie je broave gewest en zie je mie nogh gerne?". Voor hen staat dat zowieso vast, net zoals bij die andere koeiekooien die firma, universiteit, partij, kerk, en zo meer zijn: dat is NORMAAL dat ik (gratis) werk voor hen, want dat is voor 'het Goede Doel'. Eén probleem: men is bezig ook hiermee te werken voor de vijand en al de nodige informatie te gunnen (onder pianoconcert), die zij nodig zouden hebben om een atoombom te lanceren in de Black mailing. Het probleem is dat ze in naam van intelligentie (?) wel door zouden hebben wat het product van de agitator wel kan zijn, maar dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen propaganda en (pseudo) intellectualisme. Het resultaat is dat wij dan lijden aan een tekort aan Ego, ten koste dus van het Zelf. Zijn we ook nog tendentieus & subjectief, defaitistisch & anti-sociaal, en zij niet. Terwijl wij lijden aan een waar delirium als zij Rationeel & Geïntegreerd zijn, of althans zo overkomen. Tenslotte omdat we intellectueel passief zouden zijn, en zij niet natuurlijk. Gedoemd dan tot een rolstoel, en ermee lachen eigenlijk op de koop toe. In het verlengde hebben ze hun kloostercultuur en -deuren, met Nicole Kidman en Batman daarachter want ondanks alles ook 'lichamelijk'. De terminologie zal ook verschuiven, zoals bij voorbeeld: het is niet militant maar geëngageerd, het zijn geen hypocriete moordenaars (met kruis) meer, het is extreem-rechts en/of een Kerk, etc.. Want is het publiek bij hen zowieso alledaags, zonder kleur en alles sober gehouden, in tegenstelling tot de barokke praal van wat er (historistich) 'boven' hoort te zijn. Wat zei u? Wetenschap als dépot van het collectieve geheugen, of is het dermate relevant te zeggen dat desondanks een (symbolische) volkse, zoniet ordinaire taal daaraan inherent is, met de illusie van de atoom in de autonomie van de onderdeeltjes. Maar ook Di Rupo is nu op de hoogte van hoofdstuk VIII over 'de wetten van de chaos' van Prigogine: het gaat over de onwederkeerbaarheid van de metingen, en de resonantie van Poincaré, stel u voor. Mijn vraag: hoeveel vierkanten in een cirkel eens Da Vinci(-code) de middeleeuwen bekoort, en niet de renaissance. Achtung... Bildung nu dan, want gaat het om een existeren door en met het denken, dat vooralsnog geen denken meer is maar een samenvoegen van producten van apparaten in een dimensie van vervlakking aller landen. Het staat u hoe dan ook 'vrij' hierin te stellen dat het bij Kant ook wel ging om het gehoorzamen of transgresseren (overtreden) van de wet om volledige vrijheid te verwerven. So what... Guernica als gevolg? http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Ik zou zoveel meer over politiek kunnen schrijven, merkt Anne Frank in haar Dagboek, maar ik moet u over zoveel andere dingen informeren zoals het feit dat mama mij verboden heeft daar boven te gaan. Had men vergeten dat desondanks de intellectuele capaciteiten van stel een kind van veertien jaar ook nog de dosis 'naïeviteit' in vaste kanalen gedreven wordt door de ouders. Want des te meer dichter bij de realiteit, hoe obsessioneel deze realiteit kan overkomen door de jaren heen en hoe zeer het luisteren van de BBC om 13 uur een religieus karakter had, voor Anne. De overlevenden naast haar hadden eigenlijk niet veel keuze, vandaar dat dit begrip vrijheid eens Egypte buiten een bittere nasmaak heeft, want is niemand vrij. Daarom is er de propaganda van de monarch (op VTM en RTL) om ons illusies te geven, alsof elkeen kan leven als een rijke playboy in de zon, des te meer dat voor de christenen van de linkse partij geld geen taboe meer is, want hebben ze geld in al hun sprakeloosheid. Zijn er overblijfselen van deze obsessie te merken in de religies, een soort opgedrongen Identititeitsbesef waarvan de domsten (en naïeve braven) verzaken in de terminologie ten bate van 'ismen'. Zo vindt men van de ene dat hij/zij het socialisme vertegenwoordigt, maar meestal is zijn/haar leventje of portemonnee helemaal niet socialistisch, net zoals de liberaal helemaal niet liberalistisch is. De absurditeit wordt des te meer beklemtoond als de grote intellectuelen merken dat een denker zo of zo dat 'isme' zou vertegenwoordigen. Stel bij voorbeeld diegene die vindt dat personn A spinozistisch is. Wat persoon A helemaal niet vindt van zichzelve, want hoe dan ook o.m. geen obsessie rond dat begrip God. Maar dezelfden stellen dan dat Spinoza persoon A vertolkt en vice versa, omdat ze goddeloos zouden zijn, waarvan persoon B duidelijk merkt dat die zogenaamde goddelozen minstens tien keren per bladzijde het woordje God (met hoofdletter) gebruiken wat trouwens het geval was van Spinoza. De autoritaire plagiator, die in niks met dat verhaal te maken heeft, merkt dan dat er geen generatieconflicten meer zouden zijn omdat hij zijn droom in vervulling wenst te zien, met name mensen zonder verschillen, meer. De positie van Anne Frank is moeilijk omdat ze zich verzet tegen haar moeder, en ze aanvoelt dat haar moeder zich verzet tegen haar terwijl papa zijn ogen sluit voor deze stille strijd, schrijft ze. Daarrond is er een wereld die instort. Blijft er zowieso een piano over, heeft men alles herbouwd, kan men bij voorbeeld Régine horen parafraseren in een melodie over 'les petits papiers' van Gainsbar, en de 'Haggadah', die het Pasen der aller heiligen moet weten te memoriseren (her-denken?) op een 'vrije' manier, met daartussendoor sirènes in de grootsteden. Blijft de mystificatie de zaterdagavond, zonder parkingplaats. Voor de ene Hitler op tv (op Arte), de andere Spinoza, de andere een dancing of nog anderen spektakels, waarvan het merkwaardige van de zaak is dat men in de ghetto's de mooiste (uitheemse) mensen herkent om desnoods te merken wat ze zovele jaren eerder in het echt konden meemaken, met name een apologie op de lichamelijkheid door middel van dans, gevecht en/of liefde. De grenzen zijn wazig en niet zo duidelijk tussen dans en acrobatie, tussen legermanagement en liefde maken. Cfr. de disco-interpretatie van 'Impossible Mission' door het Marokkaanse leger in parades en hip-hop, maar ook de vecht- en/of liefdesscènes tussen 'échte' mannen in 'Querelle' van Fassbinder. Uiteraard gaat het hier om het doorbreken van kooien in de existentie, maar hier schuilt dan wel een moraal, tegengesteld aan deze die bij voorbeeld Pasolini is gaan ensceneren in 'Salo', met name de fascistische republiek in zijn extreme vorm van mentale, fysieke en sexuele vernedering. Men denke hierbij aan het eten van hun eigen stront. Tegenover deze decadentie in termen van neo-realisme schuilt men in casu met die religies in het post-romantisme waarbij de cultuurloze bourgeoisie een omzeiling nodig heeft voor het pessimisme. De aandacht verschuift, en het is dan ook in een gealliëneerde en totaal vervreemdende situatie dat de mens zich nu dient toe te leggen aan de illusies van het systeem, en de aanpassing middenin de onverschilligheid. Zo kom ik jaren in een secretariaat op het rectoraat van de (vrije?) universiteit, waar ik jongeren zie betalen, en anderzijds mensen zie gratis fotocopiëren, waar ik dan altijd heb voor moeten betalen. Een evenwicht, dat ze blijkbaar dagelijks gevonden hebben. Zo heb je bij agogiek minstens 200 honderd plastieken kastjes voor elk hun briefwisseling, boeken en zo meer. Ze worden allen betaald (theoretisch althans). Tel 200 licenciaatsweddes en u heeft het budget begrepen, niet het onderwijs (?) dat het beoogt. Zo kunt u tien jaren brieven en tekst in zo'n bakje plaatsen, waarvan u na tien jaren nog de persoon niet kent, en deze betaalde persoon, indien hij/zij u leest, zoekt ook geen kontakt met u want kunnen ze desnoods grote geleerden citeren, maar begrijpen niet wat u daar tussen komt doen met uw bladjes. Ze zien die bladjes, maar begrijpen het niet dus, en weten zelfs niet wat die bladjes zijn want is dat niet eens een (bestelde, kleurrijk) tijdschrift dat ze kunnen merken in de rekken van de handelaar en/of (gesubsidieerde) institutie. De lichamelijkheid is hier dus niet op de voorgrond want geen spektakel, terwijl de convergenties te zoeken zijn met die religies en... Heidegger of Wagner. Weeral, tot vervelens toe... Gelukkig zijn er Vlamingen die merci kunnen zeggen. Dat is heel zeldzaam. Stel zoals Arno, die merci zegt, maar ook met de vraag : "zie je broave gewest en zie je mie nogh gerne?". Voor hen staat dat zowieso vast, net zoals bij die andere koeiekooien die firma, universiteit, partij, kerk, en zo meer zijn: dat is NORMAAL dat ik (gratis) werk voor hen, want dat is voor 'het Goede Doel'. Eén probleem: men is bezig ook hiermee te werken voor de vijand en al de nodige informatie te gunnen (onder pianoconcert), die zij nodig zouden hebben om een atoombom te lanceren in de Black mailing. Het probleem is dat ze in naam van intelligentie (?) wel door zouden hebben wat het product van de agitator wel kan zijn, maar dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen propaganda en (pseudo) intellectualisme. Het resultaat is dat wij dan lijden aan een tekort aan Ego, ten koste dus van het Zelf. Zijn we ook nog tendentieus & subjectief, defaitistisch & anti-sociaal, en zij niet. Terwijl wij lijden aan een waar delirium als zij Rationeel & Geïntegreerd zijn, of althans zo overkomen. Tenslotte omdat we intellectueel passief zouden zijn, en zij niet natuurlijk. Gedoemd dan tot een rolstoel, en ermee lachen eigenlijk op de koop toe. In het verlengde hebben ze hun kloostercultuur en -deuren, met Nicole Kidman en Batman daarachter want ondanks alles ook 'lichamelijk'. De terminologie zal ook verschuiven, zoals bij voorbeeld: het is niet militant maar geëngageerd, het zijn geen hypocriete moordenaars (met kruis) meer, het is extreem-rechts en/of een Kerk, etc.. Want is het publiek bij hen zowieso alledaags, zonder kleur en alles sober gehouden, in tegenstelling tot de barokke praal van wat er (historistich) 'boven' hoort te zijn. Wat zei u? Wetenschap als dépot van het collectieve geheugen, of is het dermate relevant te zeggen dat desondanks een (symbolische) volkse, zoniet ordinaire taal daaraan inherent is, met de illusie van de atoom in de autonomie van de onderdeeltjes. Maar ook Di Rupo is nu op de hoogte van hoofdstuk VIII over 'de wetten van de chaos' van Prigogine: het gaat over de onwederkeerbaarheid van de metingen, en de resonantie van Poincaré, stel u voor. Mijn vraag: hoeveel vierkanten in een cirkel eens Da Vinci(-code) de middeleeuwen bekoort, en niet de renaissance. Achtung... Bildung nu dan, want gaat het om een existeren door en met het denken, dat vooralsnog geen denken meer is maar een samenvoegen van producten van apparaten in een dimensie van vervlakking aller landen. Het staat u hoe dan ook 'vrij' hierin te stellen dat het bij Kant ook wel ging om het gehoorzamen of transgresseren (overtreden) van de wet om volledige vrijheid te verwerven. So what... Guernica als gevolg? http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Est-ce le facteur qui décide quand vous écrivez et envoyez vos lettres ou écoutez la BBC? En ce qui concerne (les petites gueguerres de) Internet ce serait le cas vu les innombrables sabotages, malgré vos lourdes factures. Que peut bien vouloir dire 'Pouvoir', ayant nous quelques notions succinctes de gesticulation d'argent chez certain(e)s, de médias et puis la vie au quotidien. Certes il y va donc d'orchestrations, de scénarios indélébiles pour susciter une attention, un suivisme béat pour ceux qui doivent se soumettre et fonctionner. Régulièrement on vous fait part dans ces médias de 'fous' qui se mettent à tirer pour questions de voisinage. Après une dure semaine, de fatigue chez ces ouvriers et enfants dû à ces firmes ou écoles où on vous demande d'être performant ce fut à 5 heures 40 samedi que ces gens ont sursautés dans leurs lits au passage de sirènes américaines stridentes à la Basilique de Koekelberg. Le même week-end on vous montre le pape dans ces médias belges, tout puissant, aussi envers un roi et une reine, pour sans doute cautionner un stéréotype historique et tout le fric, la perversion et pouvoir la derrière. Si mon grand-père ne mettait pas ses enfants à l'école catholique il n'avait pas de boulot. Qu'est-ce qui a changé? Ah oui, le pouvoir des socialistes. Faite l'analyse des logements sociaux (Foyer Bruxellois) aux Marolles et les pauvres gens vivent depuis des années dans un enfer psychologique: sirènes américaines stridentes, bruits dans la tuyauterie des chambres (la nuit) et claquements de la lourde porte de l'entrée. Et qu'est-ce qui change avec Service Technique et hiérarchie dite de gauche? Rien, depuis des années. Concernant la presse (alternative?) c'est encore pire, malgré information de la naïveté politique de Einstein: "Cela dit, j'ai montré vos textes à notre comité de rédaction et l'avis, unanimes, est qu'ils sont intéressants par leur message toujours contestataire. Mais il nous a paru, aussi d'une manière unanime, qu'ils ne sont pas publiables dans leur état pour un journal comme le notre. parce qu'ils ne sont pas conçus comme des articles journalistiques." (Vladimir Caller, rédacteur en chef du "Drapeau Rouge"). Les mêmes (tout comme le défunt Ernest Glinne) doivent se positionner contre licenciements (arbitraires) en entreprises. S'agissait-il pas d'un 'autre' journalisme, plus 'original' et moins moutonnerie, pour solutionner la crise de la presse? Si pas de pape vous saviez bien entendu le même week-end zapper sur Michel Drucker pour Frédéric Mitterand. Une moralité polémique d'hommes blessés quand Jean Genet léchait les murs. Nous avions presque oublié comment orchestrer la vente d'un livre, nous les petits Belges, qui ne connaissent en fait pas de rentrée littéraire, si ce n'est Amélie Nothomb ou éventuellement Pierre Mertens (que je viens de rencontrer) qui passent dans cette dynamique de relations publiques littéraires sous scénarios bien établis à l'avance. Mais pourquoi pas nous? Frédéric Mitterand nous rappelle les bourgades du raffinement aristocratique à cette télé par ce qui a fait la vraie France "actuelle" après Voltaire: Brigitte Bardot, Gabin, Piaf, Gainsbourg, Godard, Alain Resnais, etc. etc.. Grande culture révolutionnaire un peu plus libre ou flexible que les petits belges donc, eux sous dogmatisme moyenâgeux. Avions nous oublié notre défunt Hugo Claus peut-être?
Misschien interessant te weten niet zozeer dat ze wat ik schrijf of schilder prachtig of schitterend vinden, maar waarom ze dat zo schitterend vinden. We zouden des te meer verder zijn in het begrijpen waarom sommigen hun leven wijden aan gevangenissen. In een gezonde samenleving, zonder maatschappelijke alibi's was een pedofiele moordenaar al lang zijn kloten kwijt geraakt zonder stelselmatig zijn smoel in de media te moeten zien eens de staatsstructuren (en internetverbindingen) op wankelen staan. Evenals extreem rechtse führer zijn huis aan de residentiële rand van Antwerpen zou zien verdwijnen terwijl het wij en de vreemdelingen zijn die ons valiesjes zouden moeten nemen, maar is België geciviliseerd (?). Ik ben nu bezig aan na te gaan hoe die 'monikken' zich zijn gaan organiseren te Brussel door de media ingepalmd te hebben (onder censuur). Ik stuur bij voorbeeld zowat mijn dinges naar al de redactieleden van het gratis Roularta weekblad 'Brussel Deze Week' (en dat komt dan deels toe bij lelijke TV-Brussel want zelfde adres), journalisten van De Morgen, HLN, Le Soir en Knack. Dat is niet 'België', dat is mediatiek België, dat interesseert dus een doorsnee intellectueel dus niet (meer) tenzij hij/zij het spelletje speelt en laat ons zeggen 'bindingen' heeft met die 'realiteit', historisch gegroeid trouwens. Vroeger was dat deels VUB, nu is dat de Kerk. Wat is dan afgezonderd leven van de samenleving als die mensen (journalisten!) dat nu zowat dagelijks krijgen en daar juist geteld in hun media daar geen letter aan wijden, noch direkt noch indirekt want dienen ze een 'beeld' te geven van de realiteit waar wij (wie is we?) niks mee te maken hebben, en maar best. Men had het ooit over het begrip verfremdung. Wel, ik kan u verzekeren dat dit hun ware toedracht is, ondanks de verwevenheid van wat 'populair' overkomt, evenals voor hen 'historisch'. Scheelt er dan niets, denkt u? Welja door bewust te zijn dat er nog een andere wereld is, deze van die fûhrers die ook zovele massa's halen, als wij na ons kapot gewerkt te hebben door alle regels van het spel gevolgd te hebben, met moeite onze badkamer vol krijgen en dus bij manier van spreken een aantal vrienden, een paar farfelus en twee, drie professoren op pensioen halen in naam van dé communicatie zonder ellebogen. Willem Elias und C° heeft het in 'zijn' tijdschrift over denk-beelden aangaande kunst. Stel u voor, wij mogen nog kritisch zijn: "kunst met een humanistische dimensie kan dus twee kanten uit: de vernietiging van het verstarde vanzelfsprekende beeld, of de creatie van ongeziene beelden". Maar wat als je in geen van beiden lukt? Nog een andere wereld. Vind je dan in het boek (en film) van dissident Kosinski die symboliek van de verwrongen mens in maatschappelijk verband. Chance, de tuinman, die nooit buiten geweest is en die slechts zijn tv kent, niks anders. Eens zijn baas gestorven, is hij verplicht om uit het huis te gaan, als een konijn die nooit de wijde vlaktes gekend heeft want sinds zijn geboorte levende in een kooi met zicht op tralies. Chance wordt president omdat hij hoe dan ook kinds en poëtisch blijft, met een wereld die slechts de tv en zijn tuin behelst, niks anders. Hoe wil je nu dat we niet aanzien worden als schyzofrenen door hen, terwijl bij goed nadenken zij het zijn, omdat ze er (deels) hun brood moeten weten mee te verdienen. Zo zal je nooit weten wat ze denken, omdat denken hen verboden is, omdat denken moet overeenkomen met slagzinnen, die ze uit hun hoofd moesten leren op hun katholieke muffige, kleurloze scholen. Of liever een eigen mening erop nahouden dat mogen ze niet. Dat is inderdaad een angstwekkende samenleving, waar moraliteit en comfort wel eens niet samengaan als het zo hoort samen te gaan. Na een ware geniaal oeuvre, levenswerk (remember Koekoeksnest) stelt Milan Formàn zonet op de franse radio dat hij houdt van rebellen, wie niet stelt hij, maar dat hij zelf geen rebel is. Want was dat zo dan was hij nergens geraakt (in de media), en had hij geen films kunnen maken. Dat moet toch duidelijk zijn in die 'schyzofrenie'. De link werd reeds gelegd aangaande autoritaire gezinsstructuren en een autoritaire staat, met controlefuncties op de wetenschap (fondsen, ministeries, leger, politie, internet,...).
On remarque petit à petit la rentrée s'annoncer. Certaines petite bougroises bronzées ont tellement dépensées en vacances qu'elles sont maintenant femme de ménage pour commerçants, eux simples petites gens ayant maisons (et Mercedess) au pluriel. Les factures s'annoncent aussi comme chaque années au mois de septembre: Belgacom, etc..Le pouvoir 'chrétien' continuant un ostracisme caché, inavoué, et prend le pognon des pauvres. L'agence bancaire Fortis, est fermée maintenant, sauf sur rendez-vous et un type pour la sécurité se place donc à l'entrée -surtout maintenant après les vacances où ils leur manquent le fric- dans un endroit (où on retire de l'argent) qui est plus petit qu'une cellule de prison. Il me fait un clin d'oeil en m'ouvrant la porte. J'en ai rien à foutre de ce clin d'oeil, ayant moi exactement encore 60 euro pour terminer mon mois, sans aucunes vacances (ni treizième mois). La rentrée littéraire c'est pas pour les gens d'ici (Bruxelles) ; ils ont d'autres choses à faire, et ni l'art ni la littérature ne les intéressent, ce qui arrange tout le monde, même et surtout quand on les retrouve pour les plus 'comme il faut' d'entre eux à l'exposition de léglise concernant (faux) Da Vinci (sans code) et Magritte. Voilà Bruxelles. Je ne sais si ils sont petits bourgeois, mais sont ils donc pour la plupart prétentieux car alors se sentant 'scientifiques', et au dessus du plèbe dont ils font partie quand ils font la file pour ces Expositions. Un artiste qui crève à côté ils ne connaissent pas, et ne veulent pas le connaître. On ne sait ce qu'ils pensent quand ils pensent (?).Mais connaissez-vous Lautréamont, en fait Dotremont, me demande un journaliste communiste pour situer une dite 'culture' érudite de ceux qui fonctionneraient autrement, tout en passant comme les autres la photo de Cohn Bendit & du pape comme pour ce dernier, représentant des porcs. J'en ai marre moi de devoir donner l'impression de connaître, de savoir, mais sait-il lui, le journaliste, que Dotremont parle de l'intelligence "plate" des partis communistes tirant (parmis les tyrans?) sa clairvoyance et son efficacité de la faiblesse de ses moyens. Existent-ils encore? Oui, mais hors médias bourgeois, seconde intelligence "prouve-tout", n'ayant d'éfficacité qu'au détriment de sa clairvoyance, écrit Dotremont, car jouant sur trop de plans, dispose de trop de registres,... L'Homme des apparences reçoit donc de belles lettres de gens de lois pour lesquelles ils les remercie chaleureusement. Permettez-moi toute fois de réagir pour deux choses, écrit cet être des apparences se nommant Antonin. L'une est bien entendu la mention 'd'importants problèmes psychiatriques' ; ce dont ils pouvaient bien entendu mentionner puisque c'est la vérité de notre Antonin, mais cet état de chose n'a rien à voir d'une manière directe avec (argumentation de) la grande affaire en Justice. Cela pourrait donc bien leur être moins favorable qu'ils ne le pensaient dans la grande argumentation, car imaginez la contre partie faisant valoir le fait que Antonin soit en effet 'fou', et que donc il ne faut croire en rien sa situation physique dû à un accident téléguidé voulant le tuer lui, car trop dérangeant concernant impôts juste avant les élections. Antonin se réfère à cette autre Grande Affaire Juridique, dont personne ne devrait être au courant. Son beau-frère manipule une petite vieille, la meilleure amie de sa mère, lui prend ainsi derrière son dos et celui de sa mère 90% d'un héritage. Ils signent aveuglément tout, croyant en la bonté & générosité absolue, espérant s'arranger entre eux bien après, mais pour les derniers 24 000 euro de taxes rendues (qui son maintenant bloqué apparemment à tout jamais) Antonin ose demander une lettre d'explication et on lui "répond" rien d'autre : c'est la loi. S'en est suivi de sa part des 'gesticulations' pas possible: on ne sait combien de lettres vers eux et leur notaire, bien entendu à sa manière, et ce dont nos minables ont été capables c'est exactement rien, comme les vrais petits malins. Après, ils étaient prêts de tout donner ses lettres à leur avocat (que Antonin et sa mère avaient payés) avec une seule 'démarche': Antonin est un cas psychiatrique. Sachez en effet Antonin avait été très mal dans les années '80 pour multiples raisons. Vivre ensuite au dessus d'un type aboyeur jouant le SS avec deux chiens allemands tout aussi aboyeurs ne l'avait aucunement aidé dans sa guérison, bien au contraire. En plus le kapo SS gagne aussi un procès contre Antonin sur base de mensonges surréalistes sur toute la ligne pour aussi avoir son argent, mais il n'en a pas. Maintenant, aussi après déménagement et aide intelligente (thérapeutique?) Antonin n'a plus vu un psychiatre depuis plus de quinze ans, et il n'est plus rentré en pyschiatrie depuis près de vingt ans. Certes c'est comme on dirait un farfelu artiste poète, mais il ose espérer les hommes de lois de la Rationalité comprendre le tendre anarchiste sommeillant en lui. Il a beaucoup rit à son dernier rendez-vous auprès d'un homme de loi, non pas par ce que il ne souffre plus, mais parce que il remarque des universitaires tant bien que mal heureux, des belles filles dans leurs bureaux, et sans doute même des problèmes professionnels, ce qui est un luxe. Lui, a été un peu trop isolé de tout cela, mais c'est la vie.
Le deuxième élément dont il voulait parler, c'est le fait de dire ce dont fait remarquer la contre partie: son état serait stable, sans plus aucuns changements dans son état physique déplorable. C'est ce dont il cru lui dans le mal être après cet "accident": il s'est dit comptons un mois et malgré la cicatrice on en parle plus. C'est bien entendu se tromper car son bras ne s'est en rien amélioré, tout comme son oeil et il lui arrive encore avoir fameusement mal à la tête au niveau de la cicatrice. Il leur rappelle l'os atteint. Voilà ce dont il voulait encore leur mentionner. Il croit si il n'avait pas ce statut 'psy' il ne leur aurait pas tant envoyer de lettres ni de poèmes, mais osons croire en leur ouverture d'esprit, et un peu de temps pour l'art et la poésie dans tout leur timing professionnel. La défense de l'homme de lois le concernant se positionne dans une éthique la plus formelle, voir même objective: ce n'est pas par ce que il serait 'fou', aux problèmes psychiatriques donc, qu'il faut le déshériter, le voler ou nier son état physique douloureux, humiliant dû à ce chauffard assassin sous ordres de commanditaires du pouvoir. Une amie à lui a eu les mêmes symptômes 'psy', et a un statut d'invalidité avec 800 euro par mois dû à cela, donnant presque tout à son loyer Bruxellois. Douce et "sainte" Belgique... Son psychiatre lui a dit à elle textuellement: "Madame, vous êtes trop normale pour cette société".
Problématique de sociologue: comment peut on répertorier la perversion du système dans une analyse? Faut-il bien entendu d'abord définir la perversion, ensuite faire sans doute des enquêtes leur posant des questions, sans doute tout aussi perverses. Grosso-modo il y aurait deux 'pôles' dans Bruxelles. L'un au centre, les Marolles, où le mélange de cas sociaux fait de ces habitants des gens sains prêt à casser la gueule à des imbéciles, mais étant complètement impuissants par rapport à ces sirènes américaines, au décibels inhumains: sortie et rentrée de l'hôpital Saint-Pierre, en plein milieu d'un quartier où les gens vivent, où on ferme le bureau de Poste. Emmerder donc le petit peuple, car ces sirènes 'on' les fait fonctionner par exemple au milieu de la nuit, à 5 heures du matin, ou en sortant très lentement quand il y a personne d'autres devant eux, et qu'il est possible de rouler aussi vite sans faire fonctionner ce vacarme qui transperce littéralement tous les sens de nos habitants. Faire souffrir les gens, et on s'étonne alors de voir personne réagir, mais souffrir sans plus rien dire. De même à la Basilique, deuxième pôle de névroses, où ces pions font souffrir et ils se mettent à ricaner. Ils se mettent aussi dans la tête en bons catholiques d'imposer une musique de merde à tout le quartier car mettant des baffles énormes les dimanches juste devant cette Basilique, ce qui fait résonner le vacarme aux alentours. Si vous leur faites la remarque de ne pas imposer leur vacarme (de frustrés), et puisqu'ils sont catholiques de faire cela dans l'église même, ils ne vous répondent pas dans leur hargne, mais se mettent à nouveau à ricaner, et continuent. A partir du mois de septembre ce sont des sirènes à partir du matin très tôt et au milieu de la nuit quand il y a personne dehors, et tous les dimanches ce sont ces sirènes à partir de six heures du matin, quand les cloches commencent à 8 heures du matin. Repos dominical: interdit. Résultat? Les riches sont déjà longtemps partis, mais ô paradoxe les prix des loyers et prix des appartements à l'achat sont devenus tellement hauts, chers donc, que ce ne sont que les imbéciles qui achètent ou louent. S'en suit une drôle de forme d'ostracisme dans les médias, où les meilleurs journalistes ne jouant pas ou plus le jeu sont réduits à faire des Blogs, sans plus aucuns apports sur le papier. Le jour où je me suis présenté à la rédaction de télé-Bruxelles, au temps où ils étaient encore Avenue Louise, je voulais simplement les informer au sujet de une de mes expositions d'oeuvres d'art. J'ai fait une bonne dizaine d'exposition dans cette ville. Je voulais donc simplement donner des cartes d'invitations, espérant un journaliste ouvert à la chose. Là dessus il y eu un petit prétentieux merdeux & arrogant qui m'a mis littéralement à la porte, me lançant d'une manière agressive que télé-Bruxelles est privé, quand je lui demandais poliment pourquoi il me refusait. Impossible aussi de trouver un ou une critique d'art dans les journaux, mais je passais avant hégémonie catholique et laide à tv Brussel (flamand), c'est tout. Démocratie? Ou pouvoir de flic & fric? Vous arrivez donc à la situation paradoxale que les gens votent pour des personnes ayant ce pouvoir de visibilité dans ces médias ; les plus intègres voir les plus intelligents ne passent nul part. Serions-nous alors tous devenus clandestins? Les consciences de concierges et productions culturelles sont donc séparées, sorte de schizophrénie impliquant de graves dangers de simplifications dans ce langage 'vulgaire' des dominants. La masse réduite à une quasi totalité de laideur imposée, de pions médiocres interposés sans éducation. Il y a juste une semaine une adresse email de la RTBF me refuse à nouveau, sans merci, sans explication. Un pouvoir quasi divin sur la vision du monde maïtrisé au niveau de quelques provinces de paysans? Attendons nous donc à partir de septembre à nouveau aux scénarios de folklore de nos imposteurs.
Ce que vous ne savez pas, ou ne voulez pas savoir... Le 28 du mois les invalides et/ou handicapés de la mutuel socialiste sont payés. Il s'agit pour la plupart de montants aux alentours de 1200 euro par mois. Les universitaires ont malgré tout un peu plus, mais les loyers de Bruxelles sont bien entendu là, malade ou pas malade. Aujourd'hui la flamande au téléphone de la mutuel a été assailli par des appels (de détresse) : les handicapés et/ou invalides n'ont pas été payés. La mutuel a pourtant effectuée les payements ce vendredi (24), mais l'argent n'est toujours pas sur les comptes de nos concitoyens handicapés. Prenons un seul cas : invalide depuis des années, enfant à charge, loyer (Bruxellois) de 600 euro, sans vacances ni congés payés mais taxes à payer pour 2008 de 678 euro. Comme au système nazi ou stalinien le service impôt de Bruxelles doit maintenant connaître tous les virements qu'il a fait vers la mère de son fils (ayant elle 800 euro par mois pour survivre du Ministère Social belge). C'est ce qui s'appelle contrôler (et voler) les pauvres. Depuis le 25 juin, comme les autres handicapés à la mutuel socialiste belge, il n'a plus reçu un centime et a effectué tous les payements obligatoires (loyers, assurance, électricité, eau, etc.) ; le dernier en date presque 204 euro à Belgacom pour connexion et abonnement 'light' internet de deux mois, presque sans appels téléphoniques, si ce n'est quelques rares 'nationaux' dans la même ville. Ce qui fait rentrer notre invalide dans une situation dite 'négative' en banque car vu qu'il cru être payé par la mutuel (ce que la flamande lui avait dit) il a fait ce payement pour internet à Belgacom. Voilà une réalité qui n'est jamais traité par nos médias puisque quand ce n'est pas courir après une balle (football) dans ces médias, c'est voir des gens rouler à vélo pendant des semaines (Tour de France). Et tout ceux qui ont exploité, volé et déshérité sont maintenant au soleil ; cocktail en main ils s'en foutent (des médias et intellectuels allemands) et ils ont bien raison. Ce n'est pas ça aussi qui les ferait répondre à un email (de détresse). Mais les intellectuels sont encore actifs derrière leurs écrans ou livres, et les putes ont toujours du boulot malgré le chômage persistant de ce qui les entoure. Drôle de monde. A oui, on dit que dans une civilisation (non religieuse?) il y a de l'argent pour l'art. Je n'ai rien remarqué de cela ici en tous les cas. Ne trouvez-vous par ailleurs pas bizarre quand un handicapé effectue un payement vers Belgacom l'argent sur son compte en banque disparaît sur une fraction de seconde (le mettant en négatif), mais quand il doit lui avoir son minimum vital pour vivre, sur quatre jours l'argent n'est toujours pas là. Qui spécule avec notre argent?!? Cette société est malade! Patrick Pitteman. http://www.alliancefr.com/culture/patrick/
Abstraction faite de la vie de tous les jours, je prépare à ma manière un Blog, pour faire comme tout le monde puisque aucunement de belles blondes aux monokinis aux allentours de mon cocktail sous pailles. Trop près de ces Evangiles, au contraire de Nietzsche, sans doute. 'Système de peinture' est le titre d'un livre pas très intéressent. 'Les croix des assassins' un autre titre de livre, point plus intéressant si ce n'est de ne le trouver dans aucune librairie. Il nous reste alors la télé. Si vous êtes à Bruxelles et ses médias, ce sont les postes de ministres qui se distribuent à la pelle maintenant. Pardoxalement confirmer groupes homogènes, voire conformes à l'image de 'classe' sous anticipation, quand les luttes ouvrières sont canalisées à la Costa Brava sans putes. Reste l'art, mais il est moins visible à Bruxelles, malgré quelques architectures d'époque, en fait un 'testament' relégué sous une Grande Place de pierres sans cimetière, et de quelques dômes. Au plus il nous faudrait se focaliser sur cette seule flamande qui collabora avec l'extrême droite flamingante, -tout comme son père collabora avec la Gestapo pendant la guerre-, au plus on deviendrait aveugle. Elle se positionne en blanc, seule femme en politique, tout comme en Allemagne apparemment. Le blanc comme docteur Mengele (joué dans un film par G.P.), le blanc comme le pape, le blanc comme Goering, etc.. Monsieur Jean-Luc Vanraes 'éternellement' à ses côtés, mais lui aucunement collabo, mais simple 'capitaliste'. Et l'art dans tout ça? Et bien c'est fini. Dans les magasins de toiles au centre de Bruxelles, les prix ont triplés et il n'y a presque plus une seule toile faite avec (bonnes) planches intactes ; ce sont tout des morceaux de bois collés l'un à l'autre. Mais les toiles de merde (coton) se vendent en vrac. Déduisez les taxes, la bouffe et les loyers et c'est fini d'être artiste. Tout comme la gauche c'est fini aussi, en tous les cas au parlement et à la télé, voire même aussi bien entendu journaux 'on net'. Il nous resterait la mer ; faire l'amour dans le sable chaud pollué. Mais on me dit que surtout là aussi c'est comme la gestion du puzzle des places de parking. Liberté? Où ça??? C'est pas encore le demi milliard de gens qui ont été sur Yahoo!. Et personne ne s'intéresse encore à l'art, comme c'est étrange... mais il y a encore du pain sur la planche. Pour certains c'est la brioche, pour d'autres comme nous ce sont les produits 'cartons' des grandes surfaces. Nuance. Et puis dans tout cela il y en aurait qui ont créer et travaillé pendant des années tandis les autres qui ont pensé à l'argent et maisons. Voilà la réalité.Il nous resterait nous, toutes les utopies sociales (im)possibles (cfr. Musil, Cavana, Colluche, Cohen,...), mais le bruit des bottes stimulerait les industries et marchands à pains ou fusils, à côté des églises, comme cette Basilique ici à Bruxelles, sous des gens pervers (avec (caca de) chiens). Les autres se référant sans doute aussi à un Tribunal Suprême du surréalisme belge comme étant produit (esthétique?) de leurs collèges tout aussi catholiques : révolution dans l'aquarium du Palais témoignant une stratégie de réussite (sur le net) quand eux seules ne payent plus rien, certainement pas loyers, art ou Belgacom. Mais le mandataire mandarin n'est forte heureusement plus sacré, quand tout est canalisé, 'thérapeutique'; commercialisé sous débâcle bancaire de canailles. Les autres sous camisoles chimiques après l'échec de l'Entreprise, tout aussi visionné par écrans interposés, industrialisés aux couleurs tout aussi grises ou fades. Disons la fin du socialisme, et la fin du capitalisme sous dose homéopathique mais anale : Andy Warhol. Plus personne d'autre. Certes il y a le meta, la maîtrise camouflée de son entourage entre murs, exprimant ou extirpant plus rien que la concorde de la contrainte envers tous ces actes accomplis, jamais sous le règne ingrat du doute puisque le Grand Manipulateur, ou la Grande Manipulatrice, auraient gagné(e)s, les pions à nos fesses.
Vous connaissez la blague? J'en ai inventé une pour vous : imaginez (comme John Lennon à Liverpool), imaginez donc une grande demeure de diplomate ; la cave remplie de Champagne et de cognac, belle fille au corps languissant dans la chambre de hôte, 'habillée' elle en cuire, rouge à lèvre très 'hard', soutien-gorge de sois et dentelles, et petit slip tout aussi noir en cuire, longs cheveux tout noires, elle se fait mettre une boule de plastique dans la bouche, elle transpire, au cou une croix au Jésus énorme, elle montre sa langue d'une manière bestiale, elle est toute mouillée, excitée, rampe comme un chat,... Ensuite vient un mâle pour la mettre sur le lit aux draps propres douillets ; à moitié à poile elle se déchaîne presque, devient à moitié hystérique au nom d'une psychanalyse qui foire, ensuite elle lui dit oui, devient toute chaude, râlant presque,... Ensuite en lui léchant la nuque il lui met un bandeau sur les yeux, et lui demande, chuchote dans son oreille, pourquoi elle était là, auprès de lui, ainsi. Sa réponse fut haletante, voire passionnée : 'Par ce que je veux devenir franc-maçonne...' dit elle fièrement au diplomate, qui connait plus de mot qu'elle. Car c'est comme citait Umberto Eco dans son 'pendule de Foucault', ce qui carctérisait la franc-maçonnerie au 18 ième siècle c'est le dilettantisme. Ce qui suit c'est comme disait Louis-Paul Boon, on reconnaît moins des gentilhommes intègres (cfr. Françoise Sagan, Alain Resnais, Melville,...)que des gens qui y voyait un pont entre la masse de plèbe pauvre, et une aristocratie tout aussi pauvres : les Gueux. Bien entendu sous un règne (espagnol) d'Inquisition envers intellectuels (Hollandais) et le règne' du chauvinisme et de intolérance de chimères paraît-il, disent en tous les cas les paysans flamands. Rencontrez les au Commenwealth Club de golf, et les Français se sentent supérieurs au communiste de Liverpool, s'en suit le Irlandais who has the choice between Mr. Kuse oder Miss Luck. S'en suit leurs enfants qui vous parlent sous mots anglais compliqués : beneath, staircase, gold-digger, couckoos, umlaut, sustaimed, blissfully mummy toein,... maar eigenlijk is dat allemaal bluf. Mais en fait tout cela est du bluff car sans alcool ni drogue chez eux ou dictionnaire pour traduction 'on net' chez vous plus un seul mot que vous ne comprendrez. Bizarre aussi de ne jamais rencontrer en Flandre encore un autre fils-à-papa (catholique), un jour dans une clinique psychiatrique (catholique) pour désintoxication d'alcool et de drogue dure, et de remarquer l'infirmière (catholique) lui posant des questions sous forme d'un questionnaire sur connaissances générales. En plaine cure il sait vous donner une réponse sur presque toutes les questions (culture générale, média, histoire, littérature, etc.). Mais il ne réussit pas à l'ULB, bien sa fille, qui a un léger 'retard' (euphémisme) dû à overdose d'alcool de papa quand elle fut conçue. Elle sort en 'grande distinction' à la VUB pour faire carrière, au nom d'une ambition de classe. L'autre belle nana a préféré vivre après l'unif à Paris et Madrid. Plus belles villes que Bruxelles où dans des infâmes quartiers derrière Basolique (sans magasins sauf pour bouffe) ils vous demandent maintenant pour des petits appartements de merde presque 1000 euro de loyer mensuel charges comprises, où tout est laid. Nous serions nous, les intègres, devenus masochistes comme leur religion, en restant (sans soleil ni jardin ni mer) dans le gris et brun caca ambiant. Car imaginez aussi vivre par exemple dans une boulangerie, où le voisin (espagnol?) est un psychopathe malsain sous ordres qui comme une petite souris dans le labyrinthe vient frapper dans le mur de votre chambre où vous dormez exactement à 2 heures du matin ou 3 heures 30 du matin, toutes les nuits depuis des mois. Après demande aimable, puis après avisement à la police et propriétaire (aussi par internet) il n'y a rien qui change. A oui, après la police c'était devenu une nuit dix fois pire. Demain dans le journal vous lierez sans doute un homme excédé ayant pris une arme exactement à 2 heures du matin ou 3 heures 30 du matin pour vider le chargeur dans les tripes de son voisin "béat", après tant de brimades "où personne n'était au courant". (Omerta?) Mais concernant Marie-Antionette et et le Pouvoir du Pain je vous dirai si le pédophile meurtrier sadique avait vécu dans une boulangerie sa maison n'aurait jamais été fermée, voir rasée sur place. Sorry, mais hermétisme "intuitif" de Bergson & Heidegger ça ne m'intéresse plus, j'ose le dire sans rire. Mais ne dites plus que les universitaires ne savent plus gérer leurs tortionnaires ou vieux démons. Chimères ou réconfort possible sans maman ou papa? Bonjour chez vous, l'Ordinateur est le numéro un°, pas moi.... Et l'art? Et bien ils s'en foutent...
Nous portons le corps de la mort, touchant le néant nous aimant car nous parlons d'amour de pinceaux de peintres 'maudis', j'en ai presque plus un de bon, tous durcis, et les nouveaux pinceaux trop chers ; c'est pour cela que je peins avec mon sexe en bandant, que dis-je en pensant à cette éphémère mère à la mer dont nous revenons à chaque fois les uns dans les files les autres dans les filles, faisant écrans aux fesses et demblé se déverser de bon sens, dans cette Orientation ultime du geste avorté de tout autre sens que les sens de l'essence même des dieux et re-dieux révélant des symptômes des dômes de nos pensées ultérieures, à cet enjambement, puise de tant de didactique sans tac tic ni dialectiques, se qui nuit au sens même de tout orientation du vide vers un vide vidé de tout sens, de lui donner une façade blanche pour ces anges du doute pourpre, sachant se munir de l'âme complète du poète, de désorienter la véracité de ses héritiers de Lettres, d'enfoncer le foncé dans les ténèbres de ce rire du sire circoncis, mais de se dire que mir veut encore toujours dire : PAIX, paix partout sauf ici, mais fut il sournois ce Roi au nom d'un individualisme d'univers clos sans maux de mots au réalités de miettes, s'approche l'étoile, mais nous retient comme tous les siens au nom de ses seins mûris peint, de douleurs dans le malheur, mais énerve l'immensité du ciel, et puis ce miel, tout doux, entre ses jambes flasques ; une déroute de ses sens dans cette dance, monotone mais douce de magnétisme entre le geste et la planète terre, cette esthétique majestueuse, mais existentielle dans ce ciel de miel du rien dans le bien qui est Sien au méridien de mains de miens, et vice-versa.
Parlons en. Picasso a dit un jour (puisqu'il parlait aussi): donnez moi un musée, et je le remplie. Certes je n'ai le talent de Picasso, -d'après moi le meilleur peintre du 20ième siècle-, mais ici c'est juste le contraire. Si vous voulez 1m² il s'agit de le payer ce 1m² (en loyer). Aucun cadeau, madame, monsieur. Même pas un merci. Drôle de société si vous voulez mon avis, mais ils ne veulent pas mon avis. Expression piège à cons? Nuances du pictural alors, l'une d'une modernité flamboyante, l'autre d'une monotonie intrinsèque. La variante donne l'absolution ; d'une rigueur même qui équivaut le soubresaut du dominateur, sur l'échiquier, quand tout est manifestation obligée d'une dite bonne éducation, celle en tous les cas qui fait taire sur cette terre nos mères éphémères en allant eux encore vers la mer sous un ciel maussade. Le choix entre taxation et quelques autres équations intelligentes ; vise une entropie profonde, mais d'une stabilité vieillotte. Alors que l'équation se heurte aux exigences de divergences imbibées d'imbécilité. Les lois de la nature (chaos-probabilité-irréversibilité) nous mènent vers un au-delà de son soi-même quand toute Lumière est éclatée dans sa globalité, trouve une métaphysique pour tenir compte d'une stabilité artificielle, d'un non-dire, d'un discours silencieux sur nos nobles grandeurs absentes. Ce que nous faisions devenait inutile, et que nous devions bien nous résigner. Ce dont moi je dois me rappeler de Kant? Le sublime doit toujours être grand, mais le beau peut aussi être petit. D'où l'éthique vous allez me dire. Mais on ne me dit plus rien ; cherchons donc ses charmes, et la source de mes maux. Un domaine de sens, inasujetti, disponible et constitue une variante sur la production de ce langage, n'y eu t'il un langage pictural pour prépondérer, s'avérer apte à jouer le jeu jusqu'au bout, de renifler l'ombre de son ombre, et de constater une absence absolue de fantaisie, de frivolité voire de contraire chez ces chercheurs qui s'inspirent de notre désarroi, notre faiblesse, de ne plus rien dire que de dire ce que l'on attend de se dire, entre le moi et le tu, entre le moi dans toi, dit-elle, le Moi sans Soi sous un toit quand les petits pois sont sur un tas à la cuisine. Syntaxe de structure de théories de cons, de supernova thétique. On s'y oppose donc en restant tout simplement aussi absent dans leur assemblage à eux. Se rappelle t'on le propart, si ce n'est le popart, consumisme en absurdisme symbolique de l'instauration officialisée du délire du système, en nombrilisme quand plus personne ne consomme, si ce n'est pour bouffer après dédoublement de personnalité pour le boulot. Nous réduisant nous au néant quand la poésie n'a aucune autre mission que la poétique, si ce n'est entrevoir une psychologie psychotique du doute envers tous les détails du monde lunaire. Après la mort de Dieu, la mort de l'art, la mort du parti et la mort de l'être humain on s'étonnera en effet pourquoi je donne moi encore signe de vie.
Ce qui incombe dans une tyrannie de la rationalité postmoderne c'est que le savoir soit à vendre, "une valeur d'usage" comme dirait Habermas. Mais pas à n'importe quel prix car à combien évaluez vous par exemple la date du lancement du premier missile nucléaire en Iran. Il y eu un seul espion allemand qui réussit à savoir la date du débarquement en Normandie. Personne ne l'a cru, et il fut payé par des faux billets de banque. La militarisation de l'information est sous contrôle malgré tout, si ce n'est nos attitudes pavloviennes de ce qui se passe encore dans la tête du troupeau dans les heures de pointes, ou le troupeau devant internet, ce qui revient au même. Si ce n'est les uns sous un 'esprit' cartésien, les autres sous scénarios 'd'information' de sociétés dite développées, mais tous sous légitimation du système sous une accumulation de mensonges, liée aux équilibres (ou plutôt déséquilibres) intérieurs. La première image du journaliste qui rentre dans sa salle de rédaction ici c'est Google sur internet. On aurait cru une autre approche, mais le Bildung ambiant se rejoint, s'équivaut et se ressemble ; les mêmes éléments dans la logique des sens, vers une 'uniformisation' de ce qu'ils appelent eux 'diversité'. On aurait cru s'offrir une alternative ou autres orientations dans l'informatisation de ces sociétés, mais c'est aucunement le cas. Si ce n'est une approche de sensibilités qui convergent vers le 'public image' qui s'impose d'une manière historique, révélant les schismes idéologiques d'un passé téméraire, mais qui n'interfère jamais puisque le sens même du contenu relate légitimation ou produit de consommation. Produit de notoriété au sens large du terme, qui est éphémère et repose surtout sur l'aspect hâtif voire vital de ce 'savoir'. Je connais maintenant les exigences techniques pour faire un Blog, mais je doute de ma capacité de faire autre que tous les autres, certainement vu les restreintes techniques de mise en page, mais tous les éléments sont bien là. On ne vous demande qu'une seule chose: faire comme les autres, répertorier et être productif dans ce 'savoir'. La plupart de nos intellectuels si 'productifs' ne sont bien entendu pas payer à leur juste valeur pour cela, dans un processus de légitimation. Dans une méthodologie dite maçonnique qui incombe la thèse et l'anti-thèse, mais où la véritable liberté est devenu un leur, sauf pour ceux qui osent n'entrevoir les énoncés avancés sous anticipation, portant donc atteinte à l'efficacité du système mais n'ayant eux aucun pouvoir, surtout pas le pouvoir de visibilité du système. Le lien social a explosé, quand paradoxalement le langage prend une importance communément démesuré, où toute logique est pervertie dû à cette notion de programmation, mais n'évaluant jamais 'atomisation' de l'être humain, comme résultat de stratégies commerciales ou autres visant une stabilité dans la démesure. Cachant, camouflant cette évidence même, celle décrite en littérature dans 'la vie matérielle' de Margueritte Duras: ne plus pouvoir parler ni écrire, même plus tenir une cuillère, ne plus savoir marcher. "Je me trompais. Je tombais. C'était cette femme-là qu'il désirait et qu'il aimait d'amour." P.P. http://www.alliancefr.com/culture/patrick/
Opa en oma Hoe men zich kan opwerpen als straatboef en opklimmen in de hiërarchie om het te halen na de nodige mediatieke aandacht tot gemeenteraadslid of senator van extreem-rechts. Net niet de macht in Vlaanderen, notedopje op de wereldkaart maar met cosmische prententies. Het 'noodzakelijk kwaad' wordt wel eens gefluisterd. Historisch net op tijd, zestig jaren 'daarna' en na de komst van de paus werpen ze zich op alszijnde een massapartij tegen criminaliteit, terwijl het criminelen zijn, en tegen de vreemdelingen maar wie zijn zij met onze bankkaarten, identiteitskaarten en ziekenkaskaarten? Krijg je paradoxen want halen ze hun stemmen bij de armen maar zijzelf hebben een groot lelijk huis met tuintje aan de rand van Antwerpen met 'deftige' vrouw en 'deftige' kinderen met enige vorm van schyzofrenie gezien MTV 's avonds met opa en oma die collaboreerden. Ook met groot lelijk huis met enorm dak, maar de meeste huizen in Vlaanderen zijn lelijk. Werpt zich op als de kruisvaarders tegen de Marokkanen, wil ze buiten omwille van het zuivere ras, maar trekt zelf naar dit land, en komt poergezond en bruingebrand terug. Afgezien van het feit dat wij ons vakantie aan de zon (financieel) niet kunnen veroorloven, om al is het maar verlost te zijn van de dagdagelijkse sleur in het grauwe klimaat met files tijdens de spitsuren. Afgezien ook van het feit dat mijnheer, blakend en poergezond aan het jubileren op zijn zitje nadat hij geregeld een eersteplansrol speelde bij SS-herdenkingen op de begraafplaatsen van Lommel, Stekene en het Nederlands Ijselstein. Terwijl mijnheer tegelijkertijd zijn bindingen met het nazisme en revisionisme nu openlijk ontkent. In een germaans landsgedeelte waar ze bijna aan de macht zijn door zich opgedrongen te hebben met de nodige mediatieke aandacht als actuele communisten schaak mat want nooit in deze media. In een land waar een hoofdredactrice (nadat hierover en andere ingelicht te zijn) het heeft over... fietsen, met vetgemeste koeien op de eerste pagina alsof stalinistische propaganda nog van kracht is als de meeste koeien in de realiteit gewoon gek of ziek zijn. Hun belangrijkste bezigheid is het ontkennen van de holocaust, en ons onder ostracisme of censuur te zetten, als ons één ding overblijft, en dat is zich masturberen voor internet en alle factures te betalen. Krijg je hoe dan ook mantelorganisaties zoals 'wetenschappelijke' clubs genaamd Werkgroep Vrij Historisch Onderzoek ; wordt dat door Belga klakkeloos overgenomen, en denkt iedereen aan de VUB, terwijl het dezelfden zijn die het hebben over Marokkanen buiten, en... het Dagboek van Anne Frank als een vervalsing betitelen. Ook de historische waarheid aangaande concentratiekampen wordt ontkend. Ze kregen bijdragen in De Standaard groep, maar ook Roularta, om dan nog niet te spreken van de Hoste groep want 'De Morgen' werd hun spreekbuis, en wij, weeral verzwegen, erbuiten... en onder censuur. Teneinde de neonazistische militanten enige historische en politieke bagage te geven, verspreiden ze bandopnames van Hitler, Goebbels en Göring evenals publicaties over b.v. 'Erfgoed en Germaanse voorgeschiedenis" en (foto)materiaal over 'de gruweldaden van de Joden tegen de Palestijnen'. Heeft de propaganda nu invloed of niet, bewijzen de vlaamse electorale uitslagen (33% in Antwerpen). De geïnfiltreerde (bewijs bij 'Meervoud') KP 0%. Als wij ook creperen en van de kaart geveegd zijn. Creeëren ze tegelijkertijd (via VTM) een onveiligheidspsychose als de mensen nog met moeite kunnen kijken 's avonds want uitgeput gezien de files van de spitsuren,. En is er hoe dan ook naast minachting voor die vreemdelingen, joden en vrouwen een oplaaiende haat, ingetoomd door die mooie reizen en dat huisje met tuintje evenals luxe restaurants op kosten van de staat, maar tot hoe lang nog. Ze zouden ons dus allemaal de kist inzwieren (één van hun liedjes). Gezien ze poergezond grinniken en rijk zijn, en wij niet, zou ik het nog geloven op de koop toe en nu nadenken aan mijn graf. Patrick Pitteman.
Wich kind of future awaits us? And this is why we are sick without any hope, than survive without money and happiness anymore. Yet bit by bit, happiness is taken from us by this unpersonal system, who gives us only pain and humiliation. Look over our demands for attention and they refused our representation. Where is the personal freedom of speech and press when we are censored in press, tv and national radio. Where is the equality of all individuals before the law, without exception, when a mother in the capital off Europe doesn't have enough money to eat after paying her rent and the school of here child in this 21 century. Where is the abolition of all indirect and direct taxation of our poor people. Where is our participation in the preparation of a law on State insurance for invalids because private banks and insurances don't pay. Insurgents were only waiting for an appeal to march against injustice. We ask to abolish the power off the church in Belgium, power off darkness. To liberate the motor-roads, the motor traffic and... the universities in this country! To be able to say no to all this idiots who have a great influence and capacity of money but with a real destructive power for our own existantial presence and future. Patrick Pitteman.
Stel dat er geen enkel verband meer zou zijn tussen internet, ethernet en de de realiteit. Blijft de krant over. Het ging bij mij (Sabam kan getuigen, of liever de psycholoog kan getuigen) vorige week om Zin en Tijd, maar in niets voel ik mij daarmee verweven met de duitse filosofie, integendeel want deels omwille van deze kamergetuigen wil ik er zelfs aan toevoegen dat de dag dat ik weer in de krant kom de dictatuur zal opgeheven zijn. Ondertussen is dat collaboratie aan den lopende band, terwijl wij ons zouden moeten verantwoorden des te meer dat ze net zo goed in het lokaal zelf van de vergadering van het Centraal Komitee ze overtuigd zijn dat er geen communistische pers meer bestaat. Dus is het even wachten geblazen want tante Marta moest even uitblzaen, nonkel Martin op stap met n'en arbeider en tante Germaine bij de mof van dienst. Wat ons weerhoudt te veel na te denken over die apenjaren van voorspoed, moed maar dwang. Eens de dwangsom betaald moest dat vergevoegen zijn, en meeëten in het stramien van elk zijn dag en nacht. Wij gecensureerd op den duur, en zij triomfantelijk het geschalk laten doorklinken tot in de verste uithoeken van het koninkrijk. De tijd stond stil terwijl alles draaide, des te meer dat die dictatuur staande hield om de esthetiek en de kennis te gaan verbieden, maar zij waren de eersten om van alles te kunnen profiteren zodat ze zovele keren gezonder door het leven gingen. Wij met blikjes 's morgens, zij met rosbief, jus d'orange en thee in zakjes met een nietje met een papier met een gedicht erop als handelsmerk. Want waren ze ook dieven, maar eigenlijk waren ze niet aan te klagen des te meer dat ze ook moesten weten te overleven, onder een dak. Met de dakpannen in haar bed, en ik aan het slapen in de badkamer. Terwijl opa in de goot overbleef en oma rooie kaakjes kreeg toen de pastoor van dienst (duitsgezinde flamingant) zei dat de socialisten en andere van dat soort tiesten de duivel personifiëerden. Pers wat?, zei ze. Wel ja dat ze duivel in persoon waren want gingen ze de rijkdommen van de kerk aan de armen verdelen, de klokken gerbuiken voor hun traktoren en den artiest voor die tiesten want geen dief. Ze gingen ook de vouwende rouwende vrouwen verdedigen, en gingen ook weer eens andere kranten maken. Deze keer weer in semi clandestiniteit. De Cel had nog niet beslist dat we mochten feesten, en zo gingen we elders feesten Patrick Pitteman.
Taalwenken hebben zo iets relevants voor de toegevoegde waarde, die men er eventueel kan aan geven, des te meer dat oor-sprong en teken van deze taal(methode) de ingrediënten vormen voor wat men eigenlijk als archeologisch denken kan waar-nemen, weten-schappelijk dan. Als dat ten minste (meta)denken is. Zo heb je in het dialect de term lieren van het werk-woord leren, maar heet dat ook verwant zijn met iets in ABN. Lier dan is in verouderd nederlands een kaak, maar eigenlijk betekent dat woord het zinnebeeld van de dichtkunst (lyrisch). Heb je het tijdschrift 'Lier en Boog' bij voorbeeld. Zo is er de uitspraak : dat is een arme lier. Heb je in het Brussels een vergevoeging van dat alles, en kom je tot het woord liep wat net zo goed betekent als slim, sluw. Kan je dan, waarde lezer, zinspelen aan den toog met mensen die sowieso altijd slimmer zijn dan u, en fraseren met 'wat een liepe lupe is me dat...'. Wat zo goed dan overeenkomt, waarde lezer, met wat een slimme loop is me dat nou. Tenzij je het niet zo goed begrepen hebt en een loopje neemt met de realiteit & ratio want zou die uitspraak, beste lezer, sorry waarde lezer, heel goed kunnen betekenen : wat een sluwe lip. Wat dan moet voorstellen dat de man in kwestie elokant is, goedsprakerig, geen blad voor de mond neemt, en manipuleert in zijn obeservatief empirisch stramien, waarde lezer. Maar stel dat het woord liep door een engelse Brusselaar gehoord wordt, dan denkt hij zowiezo aan de NASA, want die gebruiken dat nu aan de lopende band aangaande maanlanding en weet ik wat nog, met name het woord leap. Vandaar de uitspraak : een kleine loop voor de mens, maar een ware sprong voor de Mensheid (Mankind). Launch betekent dan ook sprong in het engels, tegenwoordig ook veel gebruikt bij de NASA, waarde lezer. Dat allemaal betekent niet zozeer dat we alle dagen (reuze)sprongen dienen te maken, meestal op een sluwe manier, om zijn baan niet kwijt te geraken op deze aarde, en aan ethiek (?) te doen, net zo goed dat we alle dagen dienen te lunchen. Wat in volgzame volkstermen ver van stervende stenen sterren dient te betekenen dat na het ET-springen de botherhammen dienen op tafel te zijn. Of zo iets. En niet omgekeerd : onder de tafel met planeet Venus tussen onze benen. Patrick Pitteman. http://www.alliancefr.com/culture/patrick/
Het ledige enige leven toch ; elke minuut brengt ons dichter bij het graf, vandaar even kijken in de achteruitspiegel. Naast kunststukjes heb ik ooit zoals iedereen manuscripten gestuurd naar uitgevers in dit achterlijk katholiek Vlaanderen waar - uit gewoonte blijkbaar - boeken lelijk zijn, in tegenstelling tot Parijs en Amsterdam. De laatste keer dat ik iets opstuurde, was zowat -als ik mij goed herinner- bijna twintig jaren geleden. Ik stuurde mijn dichtbundel "Verzachtende Omstandigheden"naar zowat een kleine tiental uitgevers, waarbij uitgeverij Hadewijch (ooit uitgever van o.m. Willem Elias). Bijna uiteraard heeft niemand dat manuscript willen publiceren, maar u kan zich niet inbeelden wat er uit gepiekt werd. Zo werd mij b.v. de uitdrukking "op de ruïnes van de tijd" gestolen voor titel van boek socioloog-plagiator VUB. Zo is dat zo ongeveer de eerste en laatste keer geweest dat ik manuscript (en/of cv-dossier) naar om het even wie stuurde. Ondertussen zijn ze blijkbaar allen professioneel en hyperproductief bezig (zeker in katholieke kranten) maar - hoe raar toch - kan niet iedereen aan de bak in dit ô zo christelijk landje (ostracisme). Is dat historisch te verklaren, vraag ik u beleefd? Ziehier een gedicht uit dit manuscript :
verhef uw stem niet tot bekering maar dwaal in het donker licht van poliepen en mistige gedaante verwisseling
draag het licht in de blauwe spiegel zaal van spel en droom
wees Boheem en slaap in de loutering van iedere zetel
verhef uw stem tot God en vraag om eerherstel indien geen antwoord
Wat maakt het nu, in die vloed en toeloop aan informatie dat men geïnformeerd zou zijn? In een wirwar aan rationele zijsprongen de kracht nog te hebben om beelden zogenaamd te selecteren (gatekeeper) die naar ons toekomen, de samenloop van omstandigheden, de gecanaliseerde ondertonen ten bate van elk zijn kroontje als er geen verweer meer aan is, dan verkeerde geweren in de juiste handen. Leze de reacties van DH ('Dernière Heure') on net, en weet men zowieso dat hun lezers niet meer die verstilde of verlichte burgerij is met piscine in de tuin, maar racisten van het laagste allooi, daar waar het om Reve toch ging om diepgang blijkbaar, en het geslacht van god. Voor Reuters en 'Brussel Deze Week' waren dat ook lezers, maar wist men dat hoe dan ook het conservatief (?) reflex zegevieren kan: informatie komt overeen met overheidsbronnen en andere 'gezaghebbende' gezagsvoerders, die zich in deze bovenmaat nog enigszins kunnen opleggen (in de angst?). Ze liggen ingebed in een hele reeks aan beroepsmatige wetmatigheden met professionele vereisten tussen pint, tik & de click. Maar wie betaalt? Niet gelijk over de wereld verdeeld dan, die Informatie. Hoe raar toch worden dan criminelen rechtstreeks gesluist van de gevangenis naar rusthuizen, en wij gevangen in een existenie waar de enige omkadering in de 'destabilisering' deze zou zijn van mensen in uniform, die gezien de 'verwevenheid' op de hoogte zijn van het doen en laten van nog andere mensen, die men in bedwang moet houden tot op een zekere hoogte. Deze hoogte, die bepaalt wat nog als ethisch verklaard wordt in de klaarte -(de organisatie van het Huis volgens eigen rijkdom stelt Aristoteles)-, en al het overige, standvastigheid om de consumptie & coruptie in vaste kanalen te houden, de nepjuwelen weliswaar niet te verwarren met de luwende luxe van Mathilde en Roodbaardje. Wie laat die criminelen dan even lopen om ze te sturen? Dat weten, wordt pas gevaarlijke kost ; niet die criminelen alsdusdanig te vatten blijkbaar. Op het moment van de come back van de guru of voyou op tv. Leze Van Rossem. Even vet en even lelijk de les te spellen aan de studenten, en aan de magistraten van dit land. Omwille van Ferraris die wij ons niet kunnen veroorloven, evenals deze studenten en deze magistraten. "Geen revolte zonder vrijheid", schrijft hij mij. Net zoals met Madoff staat het vonnis klaar bij de Correctionele Rechtbank : oplichter, valsheid in geschrifte, etc. Allemaal volgens hem verijdeld in Straatsburg. Wie heeft tijd om dat na te gaan? Maar wie betaalt? Waar het allemaal fout loopt, schrijft Van Rossem, is de manier waarop Cools de vrijmetselarij misbruikt om anderen te controleren en monddood te verklaren. Want niet iedereen een volgeling in de journalistiek. Of toch? Hij wordt vermoord op 18 juli 1991 om 7u25. Maar moet het van een oplichter komen de abnormaliteiten in de nota-Coëme inzake Agusta bloot te leggen. Jawel, ook deze verleden tijd sluimert nog in onze tedere tenen terwijl wij net niet meer aan het wenen zijn in dat wennen omwille van een uitverkoren elite in dwangmatige Paleizen (het Parlement) met ingehouden Waanzin. Miljarden van de staat vol straten, en zo wordt een avondje gespendreerd ten bate van volgelingen, altijd maar die volgelingen, gestaafd door wat intellect er net naast, met zo'n fraaie poëzie dat je er kippevel van krijgt gezien de purperen dieptes van miezerige junkies. Maar dat is het des te meer niet hebben over die miljoenen volgelingen (met kinderen), die net zo goed nog 100 euro over hebben om de maand af te ronden, vakantie of geen vakantie. Bleef er één ster naast de maan over deze vroege ochtend boven Brussel te bezichtigen, daar waar het elders krioelt van de sterren 's nachts, niet opgeslorpt door de blindheid van marsmannetjes. Blijkt er des te meer een zin tot het in-gebeelde, tegenover het ver-beelde in die maatschappelijke taferelen refererende naar de absolute abortus op Bildung. Terwijl ze in Duitsland kunnen kijken naar franse en americaanse films sinds ZDF, Arte,... op tv. In een land waar met de nodige kabels de 'ganse' wereld op tv wordt voorgesteld & voorspeld, en er nog nationalisten zijn, nog een nationale anale garde en privé-milities om alles zogenaamd te gaan reguleren: de racisten 'on net' bij kranten, die ondanks de sensatiedrang (-zucht?) moeilijkheden hebben om overeind te blijven, des ondanks het geld voor de sigaretten en de coke. De commanditairs hierin zijn niet altijd geldschieters. Hij ging zeker akkoord ook om te melden dat informatie zoals drinkbaar water een recht was, maar waarom moest men voor dat recht betalen, blijft hem een raadsel. Schijnbaar geconfronteerd met deze wanorde als alles orde is, of dient zo over tekomen, afgezien van het beweeglijk schouwspel in de impliciete gedwongen Natuur. Blijven de even dwangmatige lonen over van de 'Hoge Raad voor Jezuïeten Justitie" zonder tieten. Patrick Pitteman. drs. communicatiewetenschappen
Action de dons contre le dédain. Offrons de l'art en reliëf, offrons des bonbons aux bobones, offrant à tous les égoïstes du monde de quoi se sentir mûrir dans l'infini fini. Une toile de Picasso, produites imédiatement par dieu en personne, personne d'autres. Nous, je dis bien bien, réduits à des miniatures dans la nature puisque je n'ai même plus l'argent pour un grand atelier pour faire de grandes toiles. Y en a plus. Ou elles sont impayables. C'est pour cela que dieu existe. Pour vous donner l'impression de vivre un paradis quand c'est l'enfer. Il suit le fait de dire Picasso unique dans son genre car moins figé, moins chin chin auprès de chinois sournois dans leur 'Moi' en 'Soi', le Ying et le Ping Ping, au coin de la civilisation. Ne fut-ce par le concept de l'Idée, après les coups de dés. Imaginons des corps sous écrans car le corps humain affecté, qu'il n'y ait plus d'art en réalité, puisque le théorème de la 'connexion' sous conception qui fut induite du fait que l'homme ne survivrait jamais la machine, l'ordinateur, le bla-bla sous un esprit (?) cartésien. Tous ces gens (de religions) parlent de vérité quand tout est mensonge, puisque religions pièges à cons. La femme qui a volé l'affiche de mon exposition pour l'Académie est une femme d'ouvrage caricaturalement laide et grosse, marrante à voir, membre des Mormons, interdisant l'entrée des artistes à l'académie, mais elle remplace depuis des années les flics en civil à l'entrée sous statut d'employé d'Etat (cloître?), ce qui les fait vivre sous une forme de statut d'école sous capitaux de chapiteaux sans chapeaux de la capital, mais ne vous en faites pas. Les vrais artistes, c'est à dire les vrais enfants vous font une toute petite chambre en carton, avec quelques poupées et une petite tulipe en plastique au milieu: simple 'message' au prof de sémantique lui rappelant un petit slogan sur les pentes du bon carton vide de chaussures, les mots: sans rancunes. Le petit garçon au carton vide explique un petit univers de poupées pour jouer. Un jour ce fut un autre artiste qui a fait d'un carton marron de chaussures un petit nid pour oiseaux frêles, en y mettant un peu de paille, l'objet du rêve se référant au geste, non à l'Esprit. Et le petit oeuf était au rendez-vous après tant de dodos. Que dire de cette conscience sans science, que dire de cette panique, où le responsable de cinéma criait dans une salle bondée : il y a un fauve aux vestiaires, que faut-il faire? Les réactions furent presque imédiates: la masse criait en coeur: 'appelez la concierge!'. Mais le surréalisme, c'est un peintre catholique au Palais, c'est plus Breton dans le ton de tonton ; les faux ciseaux sur le plateau de Bunuêl ou même Alain Resnais au jardin taillé de Versaille (oui, oui Mitterand). Cette génie libre de s'attarder donc, sans revenir toute fois trop en arrière. Fuir à Paris, où tout est encore plus impayable? Surtout les loyers. Tous encadrés de flics: les fous, les artistes, les clowns, les juifs, les cocos,... Ce qui revenait tout au même pour certains. Antonin aurait été trop intransigeant envers la rationalité du Cloître, se référant à certaines rêveries au sujet de atonalités dans la Nationalité de toute Débilité. Lénine sous les éléments d'une confusion, non décontamination après la condamnation, quand Lautréamont, monsieur, c'est l'outre tombe, pas nous. Que dis-je, pas moi. L'imagination (au pouvoir????) c'est une revanche éclatante sur la laideur du réel, ou c'est la fuite, dans un exil du mensonge, cette bipolarité dictature-hégémonie hégélienne de ces catholiques, le caractère oriental de nos réalités, phases de mode d'expression sans expression quand la terre des paysans n'est devenue nullement magique depuis la pauvreté des grandes villes, et que le lait des vaches est empoisonné dans un système industrialisé. Ce qui est le cas: impossible à Bruxelles de garder votre lait ouvert plus de deux jours dans le frigo, même pas une heure dans le soleil où il devient toute suite mauvais. C'est quoi? De la biologie allemande? De l'économie, ou la terre qui erre sur planète rêve? La petite bourgeoisie en train de ruiner tout le pays comme toujours, et nous payer leurs maisons après leurs vacances au soleil. Les étrangers qui colmatent, comme toujours. Voilà donc ce dont contre le dédain. Patrick Pitteman.
"C'est quoi un Etat de Droit", lança un jour Georges Marchais de sa manière agressive, sarcastique bien connue à un jeune journaliste inexpérimenté. Le jeune ne savait pas lui répondre, même pas le mythe de la séparation des pouvoirs. Imaginez une directrice ancienne détenue de prison. S'en suit une nouvelle 'prison', où l'argent joue un drôle de rôle, où l'ingénu se préserve, et où les naïfs meurent avant l'âge. Ils prétendent être de bonne compagnie, mais l'ingénu ne soupe pas avec eux, quand les autres y sont obligés. Dans un Etat de Droit il y a la thèse et l'anti-thèse, envers des gens qui sont riches ou pauvres. Les riches sont riches de par exemple avoir vendu dans leur vie du cognac et des cigares, les pauvres étant pauvres car ayant achetés ce cognac et ces cigares. Rien de nouveau sous les cieux: celui qui est riche fait de la propagande pour faire consommer ces autres, sous ce que l'on appelle des lobby's ou trusts (sous conseil d'administration?), qui font appel dans cet Etat de Droit à des hommes de Loi qui utilise un charabia tel que personne n'y comprend rien. Celui qui en meurt, ou presque, on lui dit son corps pas détérioré de tout cela, bien au contraire. C'est donc sur base de purs mensonges que cet Etat de Droit fonctionne, ce qui nous donne en fait aussi des médias faisant appel à tout cela, car étant un des pouvoirs du mythe où celui qui se positionne contre le cognac arrive en dernière page, entre les faits-divers quand le vendeur de cognac nous donne sous couleur or de quoi rêver en première page. Ce qui a changé pour préserver le système c'est que anti-thèse ce n'est même plus la dernière page ; ce qui vous donne vous le droit dans cet Etat de Droit de faire des pamphlets sur 200 000 exemplaires, ce dont personne est capable puisque aucunement de l'argent venant du cognac et des cigarettes, voir cigares pour pour tout enfumer. Les uns ayant imaginés alors de mettre des impôts sur l'esprit, comme dirait Voltaire. Quand le ministre avait déclaré exempt de taxes notre vendeur de cognac et de cigares puisqu'il faisait fonction de héros national, donnant du boulot dans cet Etat de Droit à la moitié du pays. L'autre moitié trop saoul pour être conscient de la pauvreté. Tandis que l'autre avait bien entendu décidé de faire un impôt sur l'amour. Et c'est bien entendu à cause de cela (et de la petite bourgeoisie) cet Etat de Droit faisait faillite puisque plus aucun esprit, et aucun amour. Dans cet Etat de Droit vous aviez des médecins soignant des gens qui avaient siroses et cancers aux poumons vu ce cognac et ces cigares, mais ces médecins étaient payés directement ou indirectement par le boche moche qui vendait ce cognac et ces cigares aux pauvres. Lui qui avait tout intérêt par sa propagande de les faire boire et fumer rien d'autre. Ces médecins disaient donc qu'il n'y avait aucune pathologie chez ces patients, en leur donnant des médicaments pour d'autres symptômes. Médicaments qui furent conçus par les mêmes industries de chimie de cognac car plus vraiment de vrais raisins puisque les seuls raisins de cet Etat de Droit furent ceux des écrans, car trop cher en réalité, ou pourri. Dans un Etat de Droit qui dû changer sa manière d'être dans une déroute imbibée la plus absolue. C'est ainsi que le pharmacien était devenu épicier et vendeur de cognac, le banquier était devenu général, et le gynécologue barman. Le drame fut quand pendant une saoulerie du dimanche, dans cet Etat de Droit, elle cru sortir en pleine extase le sexe de son amant sous son slip, mais ce fut un Davidoff, la concurrence. Patrick Pitteman.
Alsof ik voor het bloedbad in... Israël zou verantwoordelijk zijn. Alsof een land vol cliché's zou pogen relevant te zijn, als elk een journalistje in spé geworden is, tenzij ze de plaats innamen van die boeren, die op hun beurt elk bankier geworden waren want daar een loket en daar nog eens de files van mens per wagen per gsm per pedofiel er net naast. Als kunst, schoonheid en intelligentie clandestien zijn. En zwijgen we dan ook over dat begrip 'vrijheid'. Nemen barbaren de bovenhand, en maakt 'men' als de zoveelste hollocaust een Hortahuis kapot om er casernes te bouwen, gooit men de parels naar de zwijnen en is men verwonderd dat er geen parels meer zijn in naam van die verandering, en dat wat er in de plaats gekomen is nepparels zijn in plastiek... die duurder zijn dan de onvindbare echte. Ziedaar nieuwste metafoor om deze realiteit te schuwen mits hun afschuwelijk duwen met ellendige ellebogen tegenover inmiddels ongebruikte Kruis tussen hun benen. Vandaar die frustratie en de terugkeer naar de middeleeuwen wat het 'denken' en kennis betreft in Vlaanderen (en Brussel), maar dat is ook niet nieuw. Stel je voor dat 'de rijken' Trends dienden te vertolken en men merkte dat die 'rijken' net zo goed uit kollaboratiefamilies kwamen. Inderdaad was dat niet de nijdige pastoor die omwille van verziekte seks en (zijn) Geschiedenis zich heeft kunnen opwerken hierin, en voor groot huis met staatsinkomens buur van hét syndicaat dat nx in de pap te brokken heeft. Maar de 'pastoor' hoe nijdig ook het ook nog voor het zeggen krijgt in den gazet. Alsof dat nu met name de "koninklijke" katholieke banken zouden zijn zonder ULB noch VUB, stel u even voor gezien de ô zo machtige scholen rond de kerk, maar er in wezen diende gesteld te worden dat ze niet racist mochten zijn, in deze leer die alles zou herleiden tot de middeleeuwen, met Inquisitie en hoofdredactrices, die net zo goed evenveel mochten krijgen hiervoor dan de nonnen uit de middelleuwen zodat dat effenaf stelen wordt of uithongeren gezien de miserie, en hét syndicaat dat collaboreerde. Terwijl de anderen allicht in de mystificatie aan het denken waren aan overgebleven erfenissen, die hen ontglipten wegens Kerk (Opus Deï) of sekte die zoniet alles naar zich toeëigende dan wel voor de nodige kruimels zorgden in de psycho analytische dynamiek met Lambiek & dynamiet, altijd in het teken van een Kruis en een macho, of in het slechtste geval een moordenaar of een bedrieger. Ze hebben één (anale?) objectieve fixatie, en dat is de Taal. Niet eens taalpuristen want daar zijn de Hollanders te frivool voor en verlost van de middeleeuwen in een postmodern hoopje waar men zinspeelt tussen Marilyn Monroe en James Dean. De overgebleven trivialiteit als alles zo onpersoonlijk en grauw overkomt. In dat worden zijn er ladders en trappen, herinnert men ons. Aan de laagste trap beginnen en vallen als je boven komt, of omgekeerd. Daar waar de sterren hangen en de stieren staren. Overal en nog wat eens merken dat veel plezier er niet veel meer bij kan, dan doemloos verder doen, maar dat het meesterwerk verband houdt met vorm en inhoud, eens de lonen gehalveerd omwille van de vakantie van mijnheer en madame Dat wij dan sinds 1980 daar reeds aan meededen om in die katholieke kranten gepubliceerd te worden, want weeral 'historisch' benaderd, met steeds dezelfde litanie: de Taal. Als Nederland vijf eeuwen intellectueel verder stond & staat. Vormt dat de paradox, stel na Henri Michaux? Maar noemen ze dat opnieuw de 'historische ontwikkeling'. Terwijl wij dat niet historisch relevant achten, en geen ontwikkeling! Voor hen is die verfransing van de Boegondiërs fel overdreven, maar voor ons zijn zij die dat stellen verantwoordelijk voor de verfransing omwille van... eigenbelang en tegengehouden kennis, met frustratie en sexuele haat. Zij hebben de vlaamse media in handen. Maar geen oorlog waard ; dat nu is juist het verschil, want zappen we naar het buitenland, en hoe meer we zappen eigenlijk, hoe verwarder we worden. Heiligschennis immers voor de pedante, betuttelde machthebbers van alhier met kerk in het midden. Met hun lul in de nek van die non of haar dochter, als hun lul eerder in een koelwaterbad zou moeten sudderen. Zonder gevolg op de krisis van de clitoris & de bikini. Patrick Pitteman.
Hoe nachtelijk aan het wachten toen ze zo zacht even dacht ; tenslotte in een prachtvacht gewoon lacht van smacht tijdens tachtig nachten. Stel u eens weer voor, in het stille verweer met één geweer omwille van het bevend zeer, aan zee, even gedreven tussen die eenden en dan weer het universum te zoenen, moegetergd in dit aanspoelen van koele ontvoogde woorden. Net even weer in de menigte onder de kletsregen, terwijl taalpuristen in de put het hebben, waarde lezer, over spatregen op de tegels, maar gedreven in dit even leven moest alles wat enigszins schoon was vervangen worden door nep. Alsof de wesp de macht genomen had, net zo goed in de rij in de grijze files omwille van gele vlaggen namens (l)eeuwen. Net bijlen naast bijbels, zei den dichterke. En is het niet merkwaardig, waarde geschiedkundigen, dat de dichterkes van alhier uit de 12de eeuw het net zo goed hadden zoals de ridderlijke dichterkes uit de 17de eeuw, met name over vlinders in het dichten, en meren bij het beleven van zedige zinnen. Hadden ze het immers niet uit nostalgie over purperen sultans, met een wonderlijk arme harem, die als commercanten van de koning zinspelen over 'Marrakechla Rouge' net vooraleer de moffen en 'Club Med' van de wonderlijke tijdloosheid een concentratiekamp maakten. Zovele jaren daarna moest dan het zwijn zich weer samenvoegen in Duitsland. Wij zogenaamd de vertegenwoordigers van de Gestapo, en zij engelse engeltjes aan het bengelen in het zonlicht. Zo gedreven om enig purisme, daar waar het zwaard de ene hand betuimelde, en de andere hand de bijbel over muilen in zuilen. Wanneer weer de winter komt, en de oorlog uitbreekt in de beekjes, weer of geen weer. De literatuur vermoord, in naam van het woord en de zolderkamertjes te koud om enig zicht op de dichterlijke simpele wil. Met aan de overkant de vooravond met ook ook heel even dan de zachte nacht omwille van versmachte pracht. De tovenaar te spelen, met sterren op zijn hoofd, en spelkaarten in zijn mauwen, te zinspelen op de magie maar niet veel meer te vinden dan grauwe tijdsgebonden rondingen en enig licht nalaten in dit strooien van een duistere duisternis vol Duitsers. Met een tuig, te zuigen aan enig muggeziften over de slankheid dezer woorden, ter nagedachtenis aan Anne Euro. Al het overige was gegroepeerd in een napluizen over het pavloviaans vee achter stuur tijdens de spitsuren. Nooit onder vuur. Nooit onder een bewustzijn voor wat zich vormt buiten de samenhang. P.P.
Serions nous devenus masochistes? Depuis la vraie gauche exclus de la dynamique parlementaire et des médias nous serions réduit dans ces médias à se focaliser sur les gangsters et les prisons. Regardez depuis des années les actualités le soir à la télé en Belgique et vous croyez ce pays devenu un pays de prisons. Ce qui est sans doute vrai, car en même temps ils se sont mis à vous épier un peu partout sous caméras. Le summum serait des fils barbelés alentour de votre quartier, mais nous n'en sommes pas encore là, et les chiens méchants (forte heureusement en laisse) sont bien là. Bien entendu des gens qui vous disent de mettre les étrangers à la porte quand eux mêmes sont content de les avoir ces étrangers ne fut ce pour leurs poubelles et le caca de leurs vieux. Quand les vrais gangsters sont sur un yacht ou devant une piscine au soleil avec un cocktail sous pailles dans les mains bronzés. Ceux qui ont manipulés aussi de petites vieilles pour nous déshériter, mais n'ayant jamais assez ce qui veut dire ces gangsters (malgré les millions, grandes maisons, grosses bagnoles et vacances dans hôtels de luxe à la Côte d'Azur) ayant des dettes car n'oublions donc pas aussi le casino pour lequel le politicien du coin reçoit des dividendes. Les mêmes financeraient la presse, mais quand vous osez parler de partage un peu plus équitable on vous répond: complexité. Mais ne croyez pas les proxénètes institutionnalisés seulement chez cette droite minable car l'idée serait chez ces 'communistes' maoïstes (le PTB est le seul parti de gauche qui passe dans la presse (catholique)) de taxer votre 'fortune' à vous (voiture, bijoux, maisons, actions, avoir en banque,...) quand vous vivez d'un salair brut de 2000 euro, et qu'il vous reste 1400 euro pour payer votre loyer et la bouffe. Voilà donc l'information du jour du 'Drapeau Rouge' (hé oui il existe encore). Ce même 'Drapeau Rouge' vous informe au sujet de monsieur Jean-Paul Votron, ancien n° 1 exécutif de Fortis ayant tout comme le président Maurice Lippens (les mouettes) fait sauter la banque. Pour sa punition on vient de verser sur son compte 6,3 millions d'euro. Vous savez, nous rappelle le DR, ces fameux parachutes dorés qu'on parlait de supprimer. En même temps on vous 'informe' dans la presse de droite (catholique) Dexia ayant fait quelques centaines de millions de euro de bénéfices malgré la 'crise'. Une banque qui n'avait en rien ces millions, mais fonctionnait sur un déficit de plusieurs milliards, comme c'est étrange. En même temps vous avez la banque Axa assurances qui doit (légalement) indemniser un pauvre type estropié dû à un chauffard, et là on remarque après plus de trois ans pas un centime d'indemnité de versé. Comme c'est étrange tout cela, certainement de n'avoir en aucun cas une information claire à ce sujet par vos journaux puisque ce sont ces banques qui financent la presse. En parallèle donc envers ceci (opinion publique?) vous remarquez donc de plus en plus d'attentats et/ou braquages, c'est en tout les cas se dont on vous donne l'impression dans ces médias quand tout le monde - comme c'est étrange - serait devenu de droite réactionnaire, même et surtout lés socialistes. Les délégués (bureaucratiques) de l'appareil ayant aussi "fortunes" personnelles, mais n'ayant pas d'argent pour l'art. Quelles perspectives ont ils eux en début d'année scolaire? Et bien c'est de faire comme tout le monde: vivre dans des files et "bouchons" de plus en plus denses, ou de rester devant leurs écrans au nom de là Communication. Comme tout le monde ils veulent faire régner l'ordre vu toutes ces prisons dans les médias. Comme c'est étrange. Vous avez dit bizarre? Patrick Pitteman. Cfr. http://suzanne-intramuros.blogspot.com
Van de zestig duizend woorden, die er zijn in de franse taal zei men zo net op France Inter dat er in sommige wijken in Frankrijk de mensen zowat een vijfhondertal van die woorden hanteren, wat zowat overeenkomt met hun dagelijkse vocabularium. Ik heb vandaag gedaan wat men van mij verwacht heeft: files in de spitsuren om een bengel naar school te brengen, in de grauwe gietende regen als de 'elite' zopas van de zon terug is. In Frankrijk zijn dat 12 miljoen leerlingen die ongeveer dezelfde richtlijnen krijgen, voor dit land zijn dat er 1 miljoen, zeggen ze althans. Als je nagaat hoe die mensen zich (pedant & gefrustreerd) uitdrukken op de vlaamse radio moet men toegeven dat er een probleem is in dit land, en -ook bewust allicht- is het mij onmogelijk te zappen op de betere Hollandse zenders. Stel u voor dat ons land zich (intellectueel) zou emanciperen. Moet ik voor mezelf toegeven dat er bijna geen converseren meer aan is, en ik leef dan ook niet zoals die 'superintellectuelen' die dagelijks hun Blogs vullen met miljarden woorden, en ook nog uitgevers vinden alsof hun leven ook mateloos aan belangstelling wint gezien blijkbaar de tijd voor anderen daar aandacht aan te schenken. Een wereld in een wereld, gestaafd met allerhande emotionele bijverschijnselen als die mensen totaal vervreemd zijn gezien ze met een scherm leven, zoals ik nu, want geen ander alternatief voor de armoede. Ik zei aan de vrouw aan ingang van de ziekenkas van de Zuidstraat dat ze zich mag verwachten aan 50 euro minder op haar maandwedde. "T'is toch niewaar hé", zei ze. Toeval of niet maar toen ik buitenglipte was er een wagen die met sirènes voorbijraasde, alsof de nodige camera's hen ook inlicht voor nodige mogelijke reakties, maar waar zijn we aan toe? De onpersoonlijke files zijn daar, en de media hebben niks met de realiteit te maken, ook niet wat die grote intellectuelen achter hun schermen zoal hebben weten te verzamelen aan eigen idiomen. Zouden we het moeten hebben over kunst, maar wie zou in hemelsnaam betalen voor kunst in deze maatschappij? De bourgeoisie is cultuurloos, en als er dan bij sommigen geld is voor kunst, zijn dat mensen die van kunst niks afweten, en gewoon kopen uit snobisme, alsof het om een Mercedess zou gaan, of om te investeren in duurzame onzin. De meest 'vooruitstrevenden' zullen dan ook bloot kopen, of op een naam. Mijn andere 'conversatie' was bij de meid, die voor fotocopies zorgt net naast wat ooit katholieke universiteit heette. Fotocopies van slechte kwaliteit, altijd er op uit om zich zogenaamd te vergissen in de prijs, en je een paar centiem te doen meer betalen, omringd door Pro Vita (want zelfde adres) en effenaf altijd lelijke perverse mensen, ook heel veel betweters. Ze zijn begonnen met vier aangestelde mensen voor die fotocopies ; nu blijft ze alleen over, met prijzen die ondertussen verviervoudigd zijn, en de universtiteit (?) dicht. Blijft mij het 'vermogen' aan PC banking te doen met 1000 euro maandelijks met 600 euro huur. Elke maand zijn er zowat technische storingen, en moet ik mij verplaatsen naar een loket. Telefonisch lukt het soms ook bij Fortis, en na de cijfers van bankrekening, cijfers van geboortedatum, cijfers van pincode kom ik uiteindelijk terecht bij een meid van de bank... die geen woord nederlands kent. Dat zijn dan zovele cijfers, maar met niet eens 500 woorden aan woordenschat. En nu stop ik, want neemt dat uren in beslag vooraleer ik mijn tekst op dat scherm krijg. P.P.
Hoe zeer ze ook moge het spelletje spelen, hoe amper nog de mensen geloven in hen. Maar kom, er is niets nieuw onder de zon, ware men voor zichzelve moet toegeven dat de jeugd in niks nog in de val trapt want is die jeugd minder naïef dan wij het ooit geweest zijn. Maar wie is dé jeugd en wie is 'ze'? Evenals 'wij' trouwens, of is het een ik zonder zelf in tweevoud, afgebrokkeld door de eeuwen heen, tot deze afbrokkeling ergens tegengehouden wordt, en er gebouwd wordt aan enig conscensus waarvan niemand nog weet hoe dat allemaal stand weet te houden. Was het ooit de bedoeling de massa's te bereiken, maar eens mens massamens geworden, is er geen bereiken meer aan. Is er één die in dat systeem sluist, met enig ander illusie allicht, en krijgt hij dan ook een kleine plaats voor aandacht want heeft men hen gezegd dat er zo iets is als democratie (Griekenland in het klooster?), met hoe raar toch diegene die geen enkele mediatieke aandacht krijgen aan het studeren en met realiteit bezig buiten de puzzel. Al die mensen hebben de rug toegekeerd aan politiek, als dat niet is om een job te geven aan zoon of dochter. Maar hoe raar toch hoe meer wij daar niets meer mee te maken hebben, hoe meer de enige overige zich moeten plooien voor allerhande gespuis dat zich profileert alszijnde de "journalisten" van de Vlaamse Gemeenschap. De nuttige (?) pionnen (met twee zotten) van het schaakbord. Gezien wij dan ook in naam van die 'vrije meningsuiting' nergens aan bod komen, en zij zich niet alleen die media naar zich toegetrokken hebben, maar ook de oudjes voor hun 'rijkdom' is het toch raar maar moeten de mensen niks meer hebben van die pers. Hoe zou je zelf zijn. Eens een lezersbrief te schrijven over de realiteit en de waarheid, voor eens intellectueel gestaafd en met duiding, en je wordt in naam van die 'vrije meningsuiting' nergens nog gepubliceerd. De paar goeie journalisten, die daar tussenin toch blijven (omwille van huisje of de huur die moet afbetaald worden) zijn niet goed te spreken want het zijn gewoon opportunistische lafaards. Hebben we het dan ook over de Tandt, als een gebod of gebid in het gelid onbetaalbaar is voor kleine inkomens, maar dat heeft er uiteraard niks mee te maken, want hun gebid wordt hoe dan ook niet uit hun smoel geslaan. Krijg je ze dan ook zoals gewenst op de eerste pagina, waarop ze blijkbaar geilen nu ze het geld van de oudjes ook nog inkasseren, en ze dermate moeten toegeven dat die oudjes toch zo eenzaam zijn in dat creperen. Diegene die normaal afgedankte pastoor moet zijn, profileert zich als onderzoeker aub. Diegene die wegens collaboratie zich normaal zou moeten wegduiken, wordt minister in plaats van concierge, en diegene die in de gevangenis zou moeten wezen, wordt senator extreem-rechts of directrice van een rusthuis. Op de koop toe verplichten ze een gans deel van de bevolking te beamen en openlijk te melden dat ze het goed vinden in deze 'vrije meningsuiting' of - je weet nooit - krijgen ze gewoon recht tot helemaal niks meer. Waar is het Europees Parlement, zonder propaganda en poen? Tintelend of niet hielden ze dan ook (intellectuele) kennis tegen, uit eigenbelang in het valse gezang. Hoezeer ook ze bijgevolg ook het principe moeten aanvaarden van een terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen die dit wensen met een eventuele uitbreiding van de toepassing van de regel in de loop van de tijd, schrijft ook dode Marcel Liebman, mijn gewezen professor. Laat mij even toe hem tot slotzin te citeren (hij had het over zionisme in naam van een Belgisch-Palestijnse Vereniging): "Maar indien het overleven van miljoenen Israëli's, als enkeling en als gemeenschap zoveel betekent, wie zou dan de verantwoordelijkheid op zich nemen dit perspectief te verwerpen en zelfs, zoals zo vaak het geval is te weigeren het te bestuderen." P.P.
Weet niet zo goed waarom ik daaraan denk maar wie zich zijn geschiedenislessen herinnert, weet dat er ooit een club was, genaamd de Jacobijnen (Jacobin) maar als we die geschiedenislessen mogen geloven heeft deze club de nodige invloeden gehad op de nodige omwentelingen tot in onze contreiën. Maar mijn vraag is: overdrijft men dat niet? In tijden waar desnoods er dagen nodig waren om stel te reizen van de ene kant van het land naar de andere, de post niet zo denderend georganiseerd was, en waar de boeken het privilegie was van een kleine kaste van grotendeels geestelijken. Maar de nodige spanningen tussen de 'hoge pieten' gaven natuurlijk opstanden en represailles, al is het maar van een paar hun pensioen te halveren of wat dan ook. Hier wordt dat relevant door ostracisme, en andere uitsluitingstechnieken, waar blijkbaar heel zeker voor wat Vlaanderen betreft de grote (juridische) omwenteling die de Franse Revolutie veroorzaakte uit te sluiten zoniet te weigeren als factor, ondanks het juridisme, eigenlijk een verderzetting van het Romeins Recht met een inflatie aan wetten, wat nu juist de onrechtvaardigheid heel zeker niet intoomt in de realiteit. Krijgt men hoe dan ook in Vlaanderen een schizofrenie: deze van een (stalinistische?) heropleving, heropstanding van het conservatief reflex en de absolute weigering van scheiding van Kerk en Staat waar het des te meer relevant is in de demagogie te zinspelen op het feit dat de mensen zich zouden moeten verzetten tegen luchtkastelen. Stel wat meer belastingen bij de ene, wat minder belastingen bij de andere, alsof dit de enige vorm van beleid of beheer zou inhouden, daar waar het duidelijk is dat de bevolking betaalt voor het wanbeleid en wangedrag van haar zogenaamde vertegenwoordigers. Maar wie vertegenwoordigt nog wat, blijkt de absurde vraag. Zou men nu dan toch woedend zijn tegenover die banken, maar over wie zijn geld gaat het eigenlijk nog? Deze van de staat, die niet meer bestaat dan te betalen voor de gebroken vazen, of deze van de eigenaar van Coca Cola, die het budget van de staat zoniet evenaart, dan toch overschrijdt. Met de sluwe blik van de kenner, stelt Marx in 'Het Kapitaal', heeft hij productiemiddelen en arbeidskrachten gezocht, die voor zijn zaak geschikt is. De manier waarop de immanente wetten van de productie in de uiterlijke beweging van de kapitalen te voorschijn komen, zal de concurrentie laten gelden met dwangwetten en als drijvende motieven voor zijn bewustzijn dienen. Niks onder de zon is veranderd, zoniet dat de aliënatie zich best laat merken en voelen tijdens de spitsuren: lange rijen kleurloze wagens naar een richting gedreven, en 's avonds de terugkeer om de dag erop opnieuw te beginnen. Geen enkeling die het nog kan de dingen in vraag te stellen, daar waar de socialisten eigenlijk verplicht hetzelfde zijn gaan beogen, door wat men 'medebeheer' is gaan noemen in de puzzel. Ook niet nieuw is de sfeer van de propaganda: de armen (met huis?) de indruk te geven dat het de banken zijn, die zullen belastingen betalen en niet hen. De indruk ook dat elk een kapitalist in spé geworden is, en zeker een onderdeel van de koninklijke familie waar ze echt niks mee te maken hebben. Toch geeft men hen de indruk dat ze die mensen kennen, en dat de koning, of liever de zoon van de koning, zich evengoed moet plooien aan de exponenten van die Kerk, al is het door hun kinderen naar het katholiek onderwijs te sturen. Wat het blasoen van elk moet gaan opfleuren, maar ga er gewoon dan eens zelf om een kijkje te nemen, en merk je een grauw, armzalig en stereotype overbevolkt neponderwijs. Wat van hen robotten maakt, niet eens mensen die zich op een degelijke manier kunnen uitdrukken. Hoor maar de domheid en arrogantie op uw vlaamse radio om te weten dat indien er nu clubjes zijn, welnu dat de zinnige mens zich teruggetrokken heeft van die clubjes, eens carrière achter de rug, het huisje afbetaald en kindjes met een uitkering. Met dat soort maatschappij krijg je geen breuklijnen meer, maar continuïteit met vastgelegde conflictzones. Maar tot waar zal de atomisering van haar intellectuelen leiden, eens de collaboratieploeg schaak mat zoals wij. Belastingen op wat nog allemaal, vraag ik u beleefd. Maar zouden we recht hebben te diskussiëren als allen gedoemd tot meedoen. Met elk een gemiddelde van 1000 euro uitkering, als net even goed die 1000 euro nu overeenkomt met de 20 000 bfr. van vroeger. Dat heet halveren ja. Revolte ja dan ook, maar tegen wie want wie is verantwoordelijk? Als Coca Cola natuurlijk meer macht heeft dan een politieke partij of vakbond, die tot hun dienst zijn. En die Kerkstructuren in het verlengde van haar historiek niet alleen intellectuelen censureert, maar uiteraard de armen canaliseert door ze ongevaarlijk te maken voor de ultieme invraagstelling die ijvert voor het aftreden van de collaborateurs en/of hypocrieten die daaraan meedoen. Wat nu juist verschilt met de tijd van de Jacobijnen is er dat een oppositepers bestond. Nu is dat allang niet meer het geval. Is men daar ook van bewust??? Patrick Pitteman.
Mijn kunst is geen abstractie, is ook geen inhoudsloze logica, maar verschilt in die mate van de algemene gang der kunst want stelt het de gevestigde werkelijkheid hoe dan ook in vraag, want is er een spanning tussen wat zo hoort, en wat verzwegen wordt op de wegen van het leven in naam van een gebroken existentie. Er bestaat dan ook een logische mimesis met de wetten van het denken, die in overeenstemming gebracht worden met de algemene gang van het denken, maar dat is één aspekt om de verdoezeling van dat denken te vergeten. Klinkt het dermate contradictorisch of nihilistisch maar we leven tenslotte in een denkloze wereld want behoort de wereld der gedachten tot een illusie, verdampt elk woord in het ijle, vergevoegt elk begrip het onzijn in een omgeving waar elk handelt naar behoren, maar waar hoe dan ook geen structurele methode voor handen is als het gaat over de nodige denkpistes, die ons zijn zou verheffen middenin het comforme oerwoud der zinnen. Schrijf ik iets, en technisch kan dat zowat naar een kleine honderdtal adressen gestuurd worden, meldt de hedendaagse technologie. Mijn schrijven heeft dermate geen belang, maar stelt open vragen en constateert lacunes, zoniet een afwezigheid aan waarachtige oppositie in dit land. Een druppel in de oceaan is dat schrijven, maar elk druppel vormt hoe dan ook één geheel, maar stuit op een onvoorstelbare onverschilligheid. Het is wat ooit Einstein stelde: wat erg is, zijn niet de erge dingen, maar de afwezigheid bij de mensen om tegen deze erge dingen nog te reageren. Ik kreeg dus gisteren op mijn schrijven drie reakties. Eén om mij te melden dat er één (part-time) voor een (kerk)bibliotheek werkt, en hij niet eens 800 of 1000 euro per maand krijgt hiervoor sinds jaren. Alsof het mijn fout is. Een andere reaktie kwam van het Joods Historisch Museum van Amsterdam om mij vriendelijk te vragen geen mails meer op te sturen. Punt. Maar dat is waarschijnlijk omdat ik het had over (de terugkeer van) Palestijnse vluchtelingen. Een derde email werd mij gestuurd omdat de man, die ik niet ken, bezorgd is voor mijn gezondheid. Werk je niet te pletter, stelde hij, waarop ik hem een dankwoord gestuurd heb voor zijn menselijke attentie. Ziedaar waar ik aan toe ben, met mijn transparante verfklodders, die refereren naar een hogere werkelijkheid zoniet naar een erkenning naar enige vorm van specificiteit. In een maatschappij waar kunst niet meer relevant is en waar de 'bevrijding' net zo goed overeenkomt met wat van hen verwacht wordt, met name te doen in elk zijn/haar vakje wat van hen verwacht wordt om alles te kunnen (af)betalen. Zij voelen zich dan ook nuttig, en bereiken de massa's, ik niet, wat hen nu juist verzoent met hun egoïsme. Ik dacht ooit dat de kloof of 'breuk' diende opgevuld te worden met verbeelding, maar ook dat interesseert hen niet meer. Zodat deze samenleving sluist naar een ondergang, zoals het éénrichtingsverkeer tijdens de spitsuren, zoals de staatsfinancies. Ons lukt het niet één euro te krijgen voor wat we doen, en zij kunnen zich alles veroorloven, tot zelfs cumul in RvB van allerhande intercommunales. Met de kerk in het midden, en hun pers, niet meer de onze. Dat is toch duidelijk. Of niet? Patrick Pitteman.
Men zou voor minder verbitterd zijn denk ik, maar stel dat den artiest helemaal geen intellectueel zou wezen, en blijven haperen aan elk nummertje dat elkeen zou toebehoren. Stel ik nummer vier in plaats van acht en het dood brood negen, en gaat zo maar verder. Dat maakt van den artiest toch geen kuisvrouw, geen kamergeleerde en allicht geen journalist want bij de kunstenaar zou dat dan ook geen boeken, maar gecensureerde kranten zijn. Kraait er één failliet (cfr. de lelijkaard in De Morgen), en twee dagen later is er overal failliet (cfr. al de rest van de belgische kranten). Des te meer dat de productie verder tuurt met zure melk en de intellectuelen van hun toemaat een spellletje maken. Stel dat de artiest ook niet meer de zatlap is, omringd door de zoveelste verkeerde konten, om zijn bewustzijn te verdrinken in verdrongen gevolgen na de ultieme Oorzaak. Dat overkwam James Joyce, eigenlijk. De enige waarvan ik een zwart-wit poster heb in mijn vuile keuken. Niet zozeer omwille van het feit dat hij aan den toog rammelde omwille van pastoorfunktie (= een bijbel schrijven), maar omdat de man voor zichzelve moest toegeven dat de productie van het woord geen bezigheid meer is dan wel een aliënatie, waar je niet meer onderuit kan. Zijn personnage Dedalus in 'Ulysse' refereert uiteraard naar de Griekse mythologie: de gevangenschap (in Kreta) en de vlucht als zoon van Icarus uit het labyrint door vleugels in pluim en honing gericht naar de zon. Dedalus was ook de naam van een nederlandstalige uitgeverij. Toen ik ooit in Kreta verbleef, was dat aan een taverne juist met de zee voor mij, en een archeologische stad van steen en ruïne van 2000 jaren geleden achter mij. Er was dan ook bijna niets dan die zee en een oude celibatair met zijn oude moeder, die zorgde voor kamers en kreeft. Hij speelde heel slecht viool, en dat was het. Een belangrijke Italiaanse oude filmregisseur was één van de weinige klanten, samen met zijn heel jonge mooie blonde vriendin, die 's morgens half naakt aan yoga deed op het lege strand. Bijna niemand dus dan ook iemand uit Hamburg, die een beetje diende als body gard. Toen ze van ver afkwamen met touristen van de Club Med was dat afzien voor een uur één of twee dagen gezien de agressieve, luidruchtige frustratie met een klungelende gitaar voor de kudde in een stille teruggetrokken oord, die daar niet voor geschikt was. Nu, is het afstappen naar de zon, zonder de kudde voor mij onmogelijk geworden. Maar nu, ging het toch bij James Joyce over de esthetische of dramatische emotie, volgens hem statisch. Een ideale medelijden of ideale angst wordt tenslotte opgelost door wat hij het ritme van de schoonheid noemt. Tegelijkertijd had hij het ook - als ik mij goed zijn 'portret van de kunstenaar als jongeman' herinner- over het esthetische beeld met een eigen grens, tegen de onmetelijke achtergrond van ruimte of tijd. Je voelt dan ook het ritme van de structuur, stelt James. Een paar woorden over kunst vanwege al deze en andere gekken is altijd meegenomen, dacht ik ooit. Nu interesseert dat niemand meer. Patrick Pitteman.
Vandaag is er een artikel in The New York Times met als titel 'Who controls The Reading List?' (wie controleert...). Het idee is dat de traditionele benaderingen om het voorbereiden studenten van 21 ste eeuw dienen herdacht te worden (rethink traditional approaches). Hier stuit men dan ook tegen gevestigde structuren in omwille van kerktorens en houdt men dan ook de open wereldse kennis tegen zodat we ook lelijkheid gewoon zijn in dit belegen Belgen land, zeker als het om wat intellect gaat. Ik ken sporadisch die regressieve katholieke mentaliteit (in universiteit en hogescholen) in Hasselt en Leuven om desnoods te weten dat er een waar probleem is in dit land, maar ik ben dan ook niet verantwoordelijk voor hun frigiditeit evenals het feit dat ik mij aan boerse taferelen zou moeten onderleggen want een job van hen (in de structuren) heb ik niet nodig. In Holland is men des te meer wat intelligenter, frivoler en als de intelligentste man gisteren zopas op nederlandse tv komt, moet men toegeven dat hij de onbeschoftheid aldaar zowieso niet moet ondergaan. Harry Mulisch is 83 jaar oud en toen men het had over zijn dood, antwoordde de man gisteren avond vol pittigheid dat het land allicht in rouw zal zijn. "Het ondenkbare", zei hij. Aangaande de dood An Sich was zijn antwoord: "Ja, er is helemaal niks". Die 'ja' klinkt bewust ironisch en paradoxaal. Zijn we zowieso opgesloten in een taal van de media en eens ons jargon verpolitiekt is, dienen we dan ook een controversiële (?) conversatie staande te houden, maar wat er nu bijkomt, is een zin voor fictie, scenario met pertinente cliché's zodat indien men de werkelijkheid zou raken dat in psycho analytische termen moet eindigen. Zo eenvoudig is dat. Ikzelf durf het hier nauwelijks hebben over die emails van vrouwelijke liberale politici, of de tranen komen in mijn ogen. Ze bekoren of liever behoren tot de zichtbaarheid, want dat is ook macht, maar zijn ze in die mate onvrij want moeten ze iedereen omarmen. De ene denkt dan ook dat ik het heb over haar dochter, terwijl ik het had over haar vier kinderen. De andere lijdt aan paranoïa omdat ik net gedaan heb dan wat ik deed met de zoon van de ambassadeur: hun "briefwisseling" naar mij doorgestuurd naar papa. Ook om hen duidelijk te maken dat gezien de technologie aan micro's en wat dan ook dat niks meer tot de privésfeer behoort eens men op internet zit met een pseudo journalist zoals ik. Maar worden ze dan kwaad, en kennen ze mij dan niet meer. Zij zitten in een communicatievloed (?) aan pseudo-gebeurtenissen met een nuttige terminologie aangaande (hun) macht, (hun) sukses en (hun) geld maar hebben ze nauwelijks nog de kracht het creatief werk te begrijpen laat staan mij te ontdoen van hun verdringbaar egocentrisme. Zo gaf ik ooit les aan een wonderlijk kind, joodse prinses van gefortuneerde ouders. Jaren daarna gaf ze mij een kus vooraleer haar optreden als zangeres in het teloorgegane cabaret Black Bottom in centrum van Brussel, waar ik zowat elke avond een glaasje kwam drinken als er nog geen klanten waren. Dat was geen goeie leerling ; helemaal geen intellectueel maar ontzettend gelukkig, mooi om smoorverliefd op te worden en goed in haar vel. Dat was niet evident, zei ik haar toen, voor een man haar les te geven in haar klein kamertje met niemand in het huis. Ze lachtte zo gezond dat ik er weeral tranen in mijn ogen van kreeg. Patrick Pitteman.
Demain, jour de folie, il ne s'agit pas de prendre l'avion vers New York pour commémorez une guerre de business ultérieure car l'Etat a abdiqué, cela tout le monde le sait. Je ne sais moi si nous nous gavons de masochisme mais ce midi il vous est possible ici à Bruxelles d'ouvrir votre radio sur France Inter qui parle de nouveaux impôts pour les Français ou de zapper sur une radio juive, puisque les autres sont trop cons, infâmes ou on ne sait pas les capter, et d'entendre sur cette radio juive Himmler au sujet de stérilisation des juifs et des Tsiganes. Serions-nous devenus maso à ce point, nous qui n'avons pas eu droit à des congés payés au soleil, mais dûmes donner une impression assidue pour ne plus devoir compter, mais pavoiser sur les vers mornes de notre apprivoisement aux basses besognes pour apprentis. Expiration d'un espace-temps en ne relatant plus du tout nos cancans. Nous sommes dans les étoiles, non dans la lune, Madame. Devrions nous voir, si ce n'est chercher un sens à toute chose, de reconnaître nous une royauté dans ce claquement de mains sur des pas nobles de tango, pour terminer nous avec notre doigt dans l'anus de Maria Schneider. Un siècle 'révolutionnaire' révolu d'auto-interprétations (auto-satisfactions?) communément acceptées en prestation souveraine, mais saine. Sauf dédain possible, venant de ceux dont la jalousie fait rage, s'entre posant en nous imposant eux la "beauté" d'une "noble" blonde boche à Télé-Bruxelles le même jour, un jour après un journal 'Le Soir' en main si vous payez. Pas vraiment un journal, mais un vrai 'dictionnaire' vu le nombre de pages (à porter). Tout ceci ce sont les médias d'ici, où ils doivent même utiliser le mot 'chouette' pour faire 'jeune' et communément conformiste, à l'image de marque flamboyante quand nous nous éteignons, résignons. Quand on nous préviendra donc de la différence entre profane et initiés. Il n'y a que les fous, punks et Cocteau qui rentrent alors dans le miroir, personne d'autre. Il y eu t'il interprètes et figurants pour ce 'vrai': interprétations souvent fausses sur le sens réel du vécu en tant que résultat de tous ces schismes, ou plutôt ces sensibilités disposant apparemment d'un appareil durable pour imposer tel genre d'interprétations plutôt qu'une autre ; si ce n'est de reconnaître cet état de chose en tant que tel. Tout est devenu ainsi simple puisque en fait il ne s'agissait que de refuser ou d'imposer cette réalité. D'y entrevoir les sources de rêve à faire taire les vieux démons, à n'entrevoir tous nos doutes le nez dans la soupe des autres, mais de subjuguer une objectivité dans leurs discours, à la recherche de toute loyauté puisque pragmatisme, aux sons de fins de mois épiques. Puisque aussi en détachant le sens courant de cette chose en tant que rose ; une conscience s'y ajoute, effaçant elle l'interprétation de sa pure falsification puisque venant de fonctionnaires du didactique, quand les portes du monastère leur restent ainsi ouvertes, forte heureusement pour eux. Quand plus rien n'est sacré l'homme s'éteint, quand tout devient sacré la terre prend feu ; voilà le paradoxe entre cette materne symbolique et le doux chemin du destin. La fascination n'est qu'un trompe-l'oeil dit presque en même temps le philosophe, mais la modération elle serait une trahison quand le réveil du tragique s''impose dans nos réalités somnolantes. On pourrait alors analyser toutes les perspectives du monde se référant à toutes ces interprétations de l'art, comme des émanations institutionnelles, ou focaliser sa cécité sur un minimalisme ou nihilisme douteux, voire abject en fonction de leurs critères convenables, concevables à eux. Viens alors cette référence au 'faux' ou en tout les cas à ce pseudo vrai, ce qui nous résigne au fait qu'il soit noble de prendre sa distance par rapport aux lois imposées, et de s'imaginer un autre monde quand ils espèrent, voire exigent eux du 'nouveau', quand cet art n'est que compromis sous le couvert d'une tradition millénaire, sous pendule entre destruction et reconstruction de pensées pré établies justement par ces interprètes et figurants sous faux-fuyants. Voilà la maladie des médias, figés malgré lui dans le labyrinthe du monotone soit disant sublime. Revenir en arrière serait impossible, cela ils en sont tous conscients, mais avancer ne leur est tout aussi inévitablement pas permis. Alors? Stand by? Patrick Pitteman.
Jewish art is no fool fish at the sixt level but a painting witch vibrates in colors like a harp for hope, a Triomphe of a free psychotical symbolic who cares for a 'non' reality in the mind, as a part of a dream into existence because it isolates an expressiv esthetic in colored motion. Looking by broken notions upon ourselves to illustrate a sensitiv univers witch is 'thinking' about an idyllic psychological refuge ; such as a view is rather utopian, seperate from Societal Ratio Mania, essentially charmed & characterized by a pseudo free choice witch rules out being for the ultim subject as a new object, instituting the symbolic desorder that seems opaque, however, of what it means for the silken silly mind without real meanings for the sens of reality. A fool is in fact a fool and gives us a terrifying masterpiece of monu-mental creation reaching for the level in lights a kind of mosaic sky in the mind to a yellow and pink substance wich kept off the hovering flesh in associations with interpretations of this and other dreams or indeed pleasures. It contains no limits in alchemical radical radiation structure and expression into a new artistical view without imposed system anymore. It looks in fact as an individual value, with own satisfaction in fiction on this creation, for an existence of mind wich is living and suffers. It's a significant duel between cartesian rationalism & the fool, standing in love on the bright garden of hapiness. A common virtuous action in this part of art exclamation in the kind of a mistaken idea that we are just in the reality, without consolation than to live in a mysterious kind of metaphysical point of view concluding energy. The artist with his fascination for a new contemporarie vitality in a pictural tradition of broken existentiality, in all kind of minds for ever. Patrick Pitteman.
Jewish art is no fool fish at the sixt level but a painting witch vibrates in colors like a harp for hope, a Triomphe of a free psychotical symbolic who cares for a 'non' reality in the mind, as a part of a dream into existence because it isolates an expressiv esthetic in colored motion. Looking by broken notions upon ourselves to illustrate a sensitiv univers witch is 'thinking' about an idyllic psychological refuge ; such as a view is rather utopian, seperate from Societal Ratio Mania, essentially charmed & characterized by a pseudo free choice witch rules out being for the ultim subject as a new object, instituting the symbolic desorder that seems opaque, however, of what it means for the silken silly mind without real meanings for the sens of reality. A fool is in fact a fool and gives us a terrifying masterpiece of monu-mental creation reaching for the level in lights a kind of mosaic sky in the mind to a yellow and pink substance wich kept off the hovering flesh in associations with interpretations of this and other dreams or indeed pleasures. It contains no limits in alchemical radical radiation structure and expression into a new artistical view without imposed system anymore. It looks in fact as an individual value, with own satisfaction in fiction on this creation, for an existence of mind wich is living and suffers. It's a significant duel between cartesian rationalism & the fool, standing in love on the bright garden of hapiness. A common virtuous action in this part of art exclamation in the kind of a mistaken idea that we are just in the reality, without consolation than to live in a mysterious kind of metaphysical point of view concluding energy. The artist with his fascination for a new contemporarie vitality in a pictural tradition of broken existentiality, in all kind of minds for ever. Patrick Pitteman.
It's looking as an evidence to perceive art as a subject, caters the several meanings in brain as the sensitiv question it relates, rather an exploration witch is giving a misunder standing culture because nature here is an artifical virtuosity, canalises the questions of dignity in esthetics. However the blew sky is a revelation for soul. Sparks in life signifie the lights and brights inside this creation, to the level off darkness as a new sky of marks, between freedom and dumping swings. Now you can discuss about this kind of imagination in some what circulation of ideas means, to think about artistical things. It could be as a guest of life for liberty, being in the man's mind in the name of mankind request another science and other perhaps feelings because it had been for me to refuse to do stupide things because I SPREAD PAINTINGS ON BOARD AND SHE SAID I WAS A SPIRITUAL LIGHTER, LIKE A MASTER PINK POET IN SAND AS SEASIDE. Life than is like art and love: it's not a detail but a fundamental broken stone in the univers of mind. Patrick Pitteman.
Le sénateur Viviane Teitelbaum me demande comment je fais pour trouver le temps de dessiner, peindre, écrire,... Cette dame si formidable a du cran, mais que fait-elle elle pour s'entourer à la rigueur de ce que l'on appelle communément en politique lobbying ; présenter Israël à RTL, faire un livre au meilleur titre de l'année, s'occuper de ses grands enfants, faire des lois (contre les pauvres?) au parlement bruxellois, faire de la propagande sur le net ou presse et trouver encore le courage d'aller en pèlerinage à la caserne de Dossin à Malines cette semaine quand plus un seul journaliste ne se déplasse depuis internet. Certes ce sont des femmes aux grands tempéraments ou foutus caractères, mais serait-elle notre Simone Veil à nous, les Belges? Qui sait, mais la voilà fâché contre moi quand j'ai cru bon d'informer ses patrons des médias de ses 'lettres d'amour' vers moi. Je dis toute fois à mes interlocuteurs ou plutôt interlocutrices ne plus avoir le courage de lire par exemple (Cartes Blanches du) journal Le Soir, ainsi ne pas encore avoir réussit d'écrire des livres de 500 pages comme mon ami Ludo Abicht, ni d'écrire tous les jours des centaines de milliers de mots dans un Blog comme certains universitaires (de la VUB) que je connais. Le fait est d'être sans doute devenu un père absent et un amant tributaire pour le moment, mais j'ai cette 'liberté' de décider moi-même de mon temps, qui a pas lents me grignote, mais forte heureusement ma conscience est plus ou moins intacte. Je me suis démérdé à ma manière, mais les vieux cons et crocodiles, comme dirait Cavanna, ont gagné. Pas de quoi se rendre malade une fois de plus. La construction d'une théorie de l'espace social supposait une rupture relatant une consistance d'économisme ou de marxisme jamais bien compris, mais ne relate guère le champ existentiel, qui a explosé depuis la perte des repères d'antan. Ce qui paraissait révolutionnaire le siècle passé, était devenu totalement banal. Réduit à mon moi-même je me sentis abandonné de tous ses 'frères', mais de loin ou de prêt, il faut le dire j'ai su continuer tant bien que mal, certes en toute pauvreté, mais ont ils compris que j'étais doté d'un énorme potentiel, je ne sais pas. C'est pourquoi pendant toutes ces années qu'ont durés mes délires personne en fin de compte s'est retourné sur moi car je me suis effacé du monde, ce qui m'a valu d'être encore en vie au milieu de cette bêtise humaine absolue. Où tout tendait à croire qu'il y eu une schizophrénie môle, entre ceux qui nous imposèrent une idéologie, mais n'ont pensé qu'à eux-mêmes. Ils terminent avec maison(s) et jardin, tandis que moi il m'est devenu impossible de déménager vu ces loyers infâmes. Au temps de Klimt c'était plus simple: sous le couvert de mécénats les nouveaux riches se faisaient peindre. Au temps de Picasso c'était encore plus simple: sous le couvert du Travail atelier, factory ou musée vous étaient fait sur mesure. Maintenant on se perd dans la masse sauf si on ne joue le bouffon pour passer dans médias pour lesquelles je serais devenu indésirable puisque je parle de vérité et de lingerie à dentelles noires. C'est donc dans un apport du Paradoxe que je relève le défi, agaçant la bigoterie flamande (aux grandes maisons de pouvoir), mais transfigurant l'avenir indécis, sous fignolages d'un art métaphysique sans doute puisque ayant ainsi percé l'ordre de l'identité universelle où reposent innommables miroirs dans les tiroirs de la mémoire. Certes ma 'force' n'est pas inépuisable, mais je me préserve de trop d'échecs tout de même. Ce qui est tragique c'est en fait depuis cette société de communication, les gens ne communiquent en fait plus du tout, mais peuvent en tous les cas si ils veulent s'entreposer de doutes communs sous un vernis de "parfums" subliminaux en ce qui concerne mon art de couleurs vivantes aux larges appréhensions zététiques. C'est ce que je pense. Patrick Pitteman.