In de Verenigde Staten en bij onze diplomaten wordt men per krant ingelicht ; bvb. 'The Herald Tribune' over Blog van Georges Orwell, niet Jacques Prévert of hoe de groep Octobre de revolutie naar het volk toe predikte, want dat was'Le Monde'. Verleden vergleden tijd dus. Maar dat zijn zeker niet de duitse kwaliteitskranten die kwa niveau de belgische overstijgen, alsof deze laatste schoolkinderen gebleven zijn. Maar lukt men in zekere zin scenario's vanuit parlementaire zitjes te herhalen om (internationale) aandacht te krijgen, en het lukt, maar ongeacht zovele flamingante amnesieën en conflicten om te kunnen blijven bestaan (in de media) interesseert dat niemand meer, en is er geen impakt meer, ongeacht een paar (lelijke) wapperende flamingante vlaggen in boeredorpen en driekleuren wappering desnoods in hoofdstad, terwijl Alexander I even weer te voorschijn komt namens die scenario's in deze media (ook pagina 6 van 'le Monde' voor eens aub). Tegelijkertijd, -en waar geen haan over kraait-, worden weer die belastingsformulieren automatisch overal naar toegestuurd, waarvan men derhalve moeite heeft om dit belgenland te begrijpen want invaliden met minimuminkomen en hoge huren met nog eens belastingen erbovenop, en tegelijkertijd plots dezelfde invaliden 100 euro meer gevraagd worden (in naam van de index!) naast de kerk voor hun maandhuur. Bedrag van minimuminkomens te betalen (sinds eeuwen?) aan mensen zonder cultuur die multimiljionair zijn. Met of zonder mayonnaise. Allemaal katholiek immers, maar raar toch ook want wat hebben we in hemelsnaam te klagen over alles en nog wat : zij hebben huizen (naast de kerk) waarvan de waarde sinds de euro met 400% gestegen is. Waarom dan klagen? Ook het feit dat men nergens gepubliceerd wordt (in deze media). Waarom toch? Zij hebben nu die poen, met zelfs 'vrije' mogelijkheid (op papier) de 'Y en a marre' te doen zinspelen als papegaaien door hun knechten ; alleen hebben ze geen ideeën. Je kan niet alles hebben in dit land. Dat klinkt dus vol paradoxen, maar een deel van de realiteit is dan dat een jonge vlaamse student niet weet wie Georges Orwell wel is, maar ook niet McCarthy, noch Soljenitsyne. Nood dan aan pedagogen zult u mij zeggen. Maar mijn vraag is: zijn deze 'onwetenden' niet gelukkiger in deze nieuwe eeuw? Stel ook de lezers van poëzie een minderheid in dit land. Bij voorbeeld de lezers van Pablo Neruda nog een kleinere minderheid. En stel diegene die bij de 2de en 3de druk merkte dat het gedicht 'De Stroom uit de Cordilleras' door elkaar gevallen want het begin staat midden de bladzijde en wat volgt staat bovenaan. Wordt het dan muggeziften in de 'geometrie', maar blijft over in deze minderheid : één enkele persoon op de hoogte van deze fout, en dat is Willy Spillebeen, de vertaler zelf. Wat is bewustzijn, dan? De moeder van mijnen kleinen las zopas het boek 'Guérir, sans psychanalyse ni médicaments' door familie van JJSS (Jean-Jacques Servan-Schreiber). Maar wie van die vlaamse universitairen las 'Le défi Américain' en 'L'Express', toen in volle glorie? Maar dat ik haar meldde dat haar boekje mij aan kwakzalverspraktijken deed denken, evenals het feit dat het slecht geschreven is, in tegenstelling tot dat boek dat ik zowat paar weken geleden weer even hernomen heb : 'Le sexe de la femme' van dr. Gérard Zwang, met grotere literaire capaciteiten, open en vochtig. Ik herhaal dat het ook typisch is dat één van de laatste boeken van Hugo Claus 'Het einde van de verhalen' als titel had, en zo dik en zo zwaar dat bij het melden van zijn dood alle (vlaamse) journalisten bewezen hebben dat ze ook dat niet meer gelezen hadden. Maar laat mij toe tot een citaat, dat ik trouwens in mijn vorige boekjes publiceerde : "Si le sujet échoue en suivant la ligne principale, il emprunte des chemins de détour névrotiques, l'"explosion" de la névrose ou de la psychose se produisant à la faveur d'un changement de forme et d'une augmentation d'intensité de la fiction directrice." Dr. Alfred Adler. Tegenover het rotsooi van deze en andere realiteit blijkt der halve een zin te zijn voor het mentale in het leven, een noodlot met de dood als gevolg en des te meer een visie op deze 'wereld' in wording en ontbinding, al dan niet uit zijn context van perceptie, verward zelfs in zijn verwaarlozing want ondanks alles chaos en onwederkeerbaarheid van het entropisch denken (?). Want had men ook nog vergeten dat in Orwelliaans oogpunt het de bedoeling is dat het volk apatisch & postmodern beaamt, zonder vocabularium of grammatica, laat staan smaak of mening na de culture genocide, die o.m. Pasolini zo duidelijk heeft geformuleerd. Want ook dat nog een product uit vorige eeuw. Toen u nog niet de meeste van uw tijd spendeerde in de files of achter een scherm. Elkeen in een geatomiseerde wereld waar men u wel meldt via die schermen dat er nog publiek, politiek, kunst en cultuur zou zijn. Maar in wezen in die realiteit is dat al lang voorbij. Eigenlijk het einde van een civilisatie (in zijn diversiteit). De vraag blijkt of deze Civilisatie wel ooit bestaan heeft in de (hun?) wereld door de eeuwen heen. Waar het Vrije Denken steeds heeft moeten inboeten voor religies van de recuperatie en ideologieën van mandarijnen. Daarin is Zich-Zelve blijven (on)mogelijk ; alleen komt u er gekwetst en verbrijzeld uit, ook wegens die poen natuurlijk. Een vergelijking werd gemaakt met de periode tijdens de tweede wereldoorlog ; eigenlijk is het tien keren erger en is Orwell des te meer voorbijgestreefd.
Pijnstillers Zouden we desnoods onze geest geleegd hebben tijdens Pasen om nog te weten wat een massageest inhoudt, terwijl de macht van de katholieke Kerk zich uitstrekt van Polen tot Zoelegem. Zodat men twee dagen voor een vliegtuigramp het reeds mediatiek moest hebben over die Stalinisten die in 1940 een nazi-invasie organiseerden en bonkten in deze onethische historiek tegen het collaborerende Vaticaan, zodat men wel moest toegeven dat sommigen hun plaats niet te beurt vielen want Auschwitz by night. Wat bedoelt u daarmee zei tie. Dat is geen nederlands weet u, zei hij ook nog eens. Rijk zijn, na honderd jaren eenzaamheid, dat is eigenlijk leven in grote huizen omringd door schoon groen, waar je de seizoenen in bomen, bloemen, hemel en sterren kan merken, daar waar het in de stad niet meer zo is. In die grote huizen is het stil, maar hoort u de verre buur die zijn gras afmaait of als hij zijn huis eeuwig renoveert, want is hij ook rijk, wel een beetje minder dan die andere die een minder mooie grote tuin heeft want maait hij zijn gras niet weg, want grazen de rode mieren zijn veld leeg. Een portaal is gebouwd aan de ingang van het grote huis van de rijken voor hun wagens na wegen vol tegels, want ze zijn rijk, maar moeten twintig kilometers rijden om een bakkerij te vinden als deze van het dorp gesloten is. In deze huizen is er niet eens meer paranoïa voor mogelijke inbraken, want is men alleen zonder alleen te zijn, met spinnen, bijen en vogels die het territorium bewonen. De stilte wordt dan wel eens doorbroken door Bach op radio 3, in huizen waar de mens zijn kunde heeft bewezen, gaande van Belgacom, wc, (antieke) meubels, (gebrekkige) chauffages, spiegels, keuken,... tot zelfs design vorken, messen en lepels. En zo komt het gesprek pas in gang, want gaat het niet echt om design, maar om Ikea-gerief. Zweden die China importeren na het portret, zei ik. Geen antwoord. Er is zoveel plaats dat er twee televisies zijn net zoals twee lavabo's in de badkamer, groot bibliotheek, abonnementen op kranten en tijdschriften, plaats hiervoor & een oorlog gewonnen (maar blijkbaar niet altijd op radio, tv en in brievenbus). Wel hebben ze nu beslist dat het terrein met dat huis erop nu zo'n 1 miljoen euro kost indien u zich dat wenst aan te schaffen omdat u zelf ook rijk zou zijn. Hiermee betalen ze o.m. de lonen uit van rare, ordinaire vrouwen achter een computer die die huizen verkopen in naam van de eigenaar met notaris. De vrouwen, ondanks hun lonen, raken nooit aan het bedrag van 1 miljoen euro in hun ganse leven. Zodat zij moeten werken, en niet rijk zijn. Maar hebben ze dan toch ook meubels en tv bij hen thuis wat hen doen denken dat ze ook rijk zijn. En nu zullen we het nooit meer hebben over rijken want ik ben dat beu, zei tie weer. Zodat het verboden werd het nog te hebben over de rijken (en hun macht), maar dienden deze rijken dan toch beroep te doen op heel veel mensen. Van concierges tot journalisten (wat op hetzelfde neerkomt), van loodgieters tot ingenieurs, om het nog niet te hebben over de architecten van de rijken. Zodat ze ook nog (meestal) slechte kunst aan hun muur hebben, en denken in termen van beheer (gestion) ; refererende naar 'objectieve' structuren en een 'objectieve' taal, zoniet meerdere, om dat in te kleden. De Staat, na het overwinnen van de oorlog, beschikt over het monopolie van het gelegitimeerde geweld en afluistertechnieken waar zij in hun huizen niks van merken, wel de gestuurde journalisten, die ze al dan niet (indirect) betalen. Men wordt beschouwd als vrienden van/door hun vrouwen als men geen stijven krijgt (terplaatse). Men gehoorzaamt en onderlegt zich in dit universum aan tv-presentatrices (en priesters?), net zoals ze zich vroeger onderlegden aan de Grote 'Wetenschappers' in witte kiel van het Derde Rijk. Hier geen bijzondere perspectieven dan een (historische) voortzetting, en wat drugs, medicatie en/of alcochol om te helpen leven in die weelde bij de kinderen. Hoe paradoxaal ook diende men zich te refereren naar het toebehoren tot... het systeem, maar eigenlijk behoort men tot de interafhankelijkheid die het leefbaar maakt. Individueel in die zin dat het getuigt van het lukken van een ego-strategie² ondanks alles zodat het eigen sensaties & normen zal weergeven (opleggen?) aangaande de perceptie van elk ding, product van beeldhouwers van hout en steen eromheen. Structuren, die volgens functies zijn ingedeeld en zorgen voor nodige houvast, ook het loutere hout dat men deels zal opbranden, deels zal bewaren, net zoals de sigarettenpeuk in een zoveelste 'kunstzinnige' asbak eindigt. Eigenlijk zijn die rijken omsingeld door ondeugd, maar hebben zich middenin het duitse 'romantisme' ook weten aan te passen want van hun reizen uit alle hoeken van de wereld hebben ze kunstwerken, juwelen en brokstukken meegebracht. Zodat u best kan begrijpen in het Rijk der Rijken dat het een Africaanse is die zorgt voor het k(r)uisen (ervan), de Marokkaan die zorgt voor de vuilbakken en nog eens uitheemse sloever voor het kuisen van de ruiten van hun banken. Met (aziatische) Pijnstillers om het leefbaar te houden, en een titel te vinden voor een zoveelste (dan wel gepubliceerd) artikel of poëzie. Vergis u dan wel niet in Marocco want bent u daar niet in Monaco waar bijna alles debiele nep is. En ik kan er van meespreken ; ik ben er geweest toen mijn vader ook geld had want daar zijn er pas échte rijken want zon en zicht op de mediterraanse zee en palmbomen. Nu is dat voor mij ook gedaan. Net zoals Hollywood films blijkbaar. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Le surréalisme belge Journalisme is dat nu veranderd sinds internet?, vroeg hij haar. Wel, na Kinshassa, moest ze wel toegeven dat al die boeken met gladde blinkende kaften in haar bibliotheek vergeeld waren van de tijd, ze even 'old-fashion' overkomt, en haar antwoord dat afhankelijk stelt van de hoeveelheid plaats op het blad papier. Het blad papier dat een product is van recicleerbaarheid, net zoals de tot ver verspreide inhoud die het beoogt ; net zoals de cigaren en sigaretten in de supermarkt is dat één product. Product dat esthetisch moet zijn, althans indien men minder esthetisch is gaan definiëren als de Duitsers (sensibiliteit), maar esthetisch definieert alszijnde schoonheid. Hoe verouderd ze ook klinkt. Er zijn dan ook mensen, die erin lukken een parkingplaats te vinden en daarna een plaats te vinden in een krant tot hun pensioen (en vitten erover). Om nog niet te zeggen dat er nog anderen met chauffeur zich in het middelpunt van het universum menen omdat ze ook nog geïnterviewd worden op Farce Inter als de werklozen en gevangenisbewakers niets anders te doen valt dan naar een radio te luisteren. Na de krant, die de middeleeuwen doet zinspelen op de rol van het Catechismus op school eens de invloed van Goebbels en Hitler er voor zorgde abortus onwettelijk te krijgen. Net zoals de ziekenkas, en ze doen lachen (ermee) in het parlement, want is het niet te vergelijken met de tweede wereldoorlog, het is nog tien keren erger. Beroep te doen nu op arabische slachtoffers dan, eigenlijk weeskinderen, die opgroeiden ertussenin, en zich dan prinsen zoniet cheiks waanden in de waanzin, zodat ze erop los zopen en in naam van hun vrijheid zonder schroeven de propaganda dienen, met name de nodige schisma's in te ontdekken om ze zoniet belachelijk te maken, dan wel mediatiek of historisch relevant of haalbaar (onwederkeerbaarheid - chaos - substantie tegenover Allah - God - Jehowa). Net zoals de orthodox ernaast, die van enig substantie geproefd heeft (champagne - zon - vrouwen), komt er één probleem: dat kost geld, en wie zal dat nu immers nog betalen? Zeker in tijden dat men zich dient te verantwoorden aan de tv-presentatrice tijdens de file in Zaventem buiten de katholieke feest- en schooldagen. Komt de staat tussen voor het overlevingsstramien van de kinderen van de kudde, die daar geen recht zouden toe hebben want niet genoeg geld om te reizen of om uit te gaan (eten). Komt de nar dan te voorschijn. Hij doet zoals de Koning: gaat een cremerie binnen, en praat over de Natie maar gaat buiten met warme wafels zonder te betalen, "zoals de Koning dat zou doen". Trapt deuren in en gaat ook binnen in het Partijlokaal. Meent binnen te mogen daar, zoals allen want surréalisme belge. En wat merkt de nar? Iedereen in paniek tot hij ofwel in de psychiatrie beland ofwel in de gevangenis. Want hij is de Koning of de President helemaal niet. Doch lukt hij erin een kuntsdoek te verkopen van hem. Door een haan (slecht) te schilderen, en die voor te stellen tot verkoop op een PS-vergadering. De Voorzitter (Di Rupo) wou 2 euro geven aan de artiest, opdat hij zou kunnen leven van zijn kunst. Een vetgemeste Duiste nationaal socialist gaf hem echter tien keren meer voor zijn kunst, maar het geld werd gebruikt om de psychiater, de advocaat en de spaghetti te betalen. En zo kon de waanzin verder turen in dit land waar in de realiteit geen enkele Belg meer is, maar de anderen dan toch opgelucht daar nog te kunnen van lachen in het publiek na de mossel-friet zonder ziel in 't geniep. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Ordinaire taal Ik zou zoveel meer over politiek kunnen schrijven, merkt Anne Frank in haar Dagboek, maar ik moet u over zoveel andere dingen informeren zoals het feit dat mama mij verboden heeft daar boven te gaan. Had men vergeten dat desondanks de intellectuele capaciteiten van stel een kind van veertien jaar ook nog de dosis 'naïeviteit' in vaste kanalen gedreven wordt door de ouders. Want des te meer dichter bij de realiteit, hoe obsessioneel deze realiteit kan overkomen door de jaren heen en hoe zeer het luisteren van de BBC om 13 uur een religieus karakter had, voor Anne. De overlevenden naast haar hadden eigenlijk niet veel keuze, vandaar dat dit begrip vrijheid eens Egypte buiten een bittere nasmaak heeft, want is niemand vrij. Daarom is er de propaganda van de monarch (op VTM en RTL) om ons illusies te geven, alsof elkeen kan leven als een rijke playboy in de zon, des te meer dat voor de christenen van de linkse partij geld geen taboe meer is, want hebben ze geld in al hun sprakeloosheid. Zijn er overblijfselen van deze obsessie te merken in de religies, een soort opgedrongen Identiteitsbesef waarvan de domsten (en naïeve braven) verzaken in de terminologie ten bate van 'ismen'. Zo vindt men van de ene dat hij/zij het socialisme vertegenwoordigt, maar meestal is zijn/haar leventje of portemonnee helemaal niet socialistisch, net zoals de liberaal helemaal niet liberalistisch is. De absurditeit wordt des te meer beklemtoond als de grote intellectuelen merken dat een denker zo of zo dat 'isme' zou vertegenwoordigen. Stel bij voorbeeld diegene die vindt dat persoon A spinozistisch is. Wat persoon A helemaal niet vindt van zichzelve, want hoe dan ook o.m. geen obsessie rond dat begrip God. Maar dezelfden dan stellen dat Spinoza persoon A vertolkt en vice versa, omdat ze goddeloos zouden zijn, waarvan persoon B duidelijk merkt dat die zogenaamde goddelozen minstens tien keren per bladzijde het woordje God (met hoofdletter) gebruiken wat trouwens het geval was van Spinoza. De autoritaire plagiator, die in niks met dat verhaal te maken heeft, merkt dan dat er geen generatieconflicten meer zouden zijn omdat hij zijn droom in vervulling wenst te zien, met name mensen zonder verschillen, meer. De positie van Anne Frank is moeilijk omdat ze zich verzet tegen haar moeder, en ze aanvoelt dat haar moeder zich verzet tegen haar terwijl papa zijn ogen sluit voor deze stille strijd, schrijft ze. Daarrond is er een wereld die instort. Blijft er zowieso een piano over, heeft men alles herbouwd, kan men bij voorbeeld Régine horen parafraseren in een melodie over 'les petits papiers' van Gainsbar, en de 'Haggadah', die het Pasen der aller heiligen moet weten te memoriseren (her-denken?) op een 'vrije' manier, met daartussendoor sirènes en het omver rijden van voetgangers als vallende vliegen in de grootsteden. Blijft de mystificatie de zaterdagavond, zonder parkingplaats. Voor de ene Hitler op tv (Arte), de andere Spinoza, de andere een dancing of nog anderen spektakels, waarvan het merkwaardige van de zaak is dat men in de ghetto's de mooiste (uitheemse) mensen herkent om desnoods te merken wat ze zovele jaren eerder in het echt konden meemaken, met name een apologie op de lichamelijkheid door middel van dans, gevecht en/of liefde. De grenzen zijn wazig en niet zo duidelijk tussen dans en acrobatie, tussen legermanagement en liefde maken. Cfr. de disco-interpretatie van 'Impossible Mission' door het Marokkanse leger in parades en hip-hop, maar ook de vecht- en/of liefdesscènes tussen 'échte' mannen in 'Querelle' van Fassbinder. Uiteraard gaat het hier om het doorbreken van kooien in de existentie, maar hier schuilt dan wel een moraal, tegengesteld aan deze die bij voorbeeld Pasolini is gaan ensceneren in 'Salo', met name de fascistische republiek in zijn extreme vorm van mentale, fysieke en sexuele vernedering. Men denke hierbij aan het eten van hun eigen stront. Tegenover deze decadentie in termen van neo-realisme schuilt men in casu met die religies in het post-romantisme waarbij de cultuurloze bourgeoisie een omzeiling nodig heeft voor het pessimisme. De aandacht verschuift, en het is dan ook in een gealliëneerde en totaal vervreemdende situatie dat de mens zich nu dient toe te leggen aan de illusies van het systeem, en de aanpassing middenin de onverschilligheid. Zo kom ik jaren in een secretariaat op het rectoraat van de (vrije?) universiteit, waar ik jongeren zie betalen, en anderzijds mensen zie gratis fotocopiëren, waar ik dan altijd heb voor moeten betalen. Een evenwicht, dat ze blijkbaar dagelijks gevonden hebben. Zo heb je bij agogiek minstens 200 plastieken kastjes voor elk hun briefwisseling, boeken en zo meer. Ze worden allen betaald (theoretisch althans). Tel 200 licenciaatsweddes en u heeft het budget begrepen, niet het onderwijs (?) dat het beoogt. Zo kunt u tien jaren brieven en tekst in zo'n bakje plaatsen, waarvan u na tien jaren nog de persoon niet kent, en deze betaalde persoon, indien hij/zij u leest, zoekt ook geen kontakt met u want kunnen ze desnoods grote geleerden citeren, maar begrijpen niet wat u daar tussen komt doen met uw bladjes. Ze zien die bladjes, maar begrijpen het niet dus, en weten zelfs niet wat die bladjes zijn want is dat niet eens een (bestelde, kleurrijk) tijdschrift dat ze kunnen merken in de rekken van de handelaar en/of (gesubsidieerde) institutie. De lichamelijkheid is hier dus niet op de voorgrond want geen spektakel, terwijl de convergenties te zoeken zijn met die religies en... Heidegger of Wagner. Weeral, tot vervelens toe... Gelukkig zijn er Vlamingen die merci kunnen zeggen. Dat is heel zeldzaam. Stel zoals Arno, die merci zegt, maar ook met de vraag: "zie je broave gewest en zie je mie nogh gerne?". Voor hem staat dat zowieso vast, net zoals bij die andere koeiekooien die firma, universiteit, partij, kerk, en zo meer zijn: dat is NORMAAL dat ik (gratis) werk voor hen, want dat is voor het 'Goede Doel'. Een probleem: men is bezig ook hiermee te werken voor de vijand en al de nodige informatie te gunnen (onder pianoconcert), die zij nodig zouden hebben om een atoombom te lanceren in de Black mailing. Het probleem is dat ze in naam van intelligentie (?) wel door zouden hebben wat het product van de agitator wel kan zijn, maar dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen propaganda en (pseudo) intellectualisme. Het resultaat is dat wij dan lijden aan een tekort aan Ego, ten koste dus van het Zelf. Zijn we ook nog tendentieus & subjectief, defaitistisch & anti-sociaal, en zij niet. Terwijl wij lijden aan een waar delirium als zij Rationeel & Geïntegreerd zijn, of althans zo overkomen. Tenslotte omdat we intellectueel passief zouden zijn, en zij niet natuurlijk. Gedoemd dan tot een rolstoel, en ermee lachen eigenlijk op de koop toe. In het verlengde hebben ze hun kloostercultuur en -deuren, met Nicole Kidman en Batman daarachter want ondanks alles ook 'lichamelijk'. De terminologie zal dan ook verschuiven, zoals bij voorbeeld: het is niet militant maar geëngageerd, het zijn geen hypocriete moordenaars (met kruis) meer, het is extreem-rechts en/of een Kerk, etc.. Want is het publiek bij hen zowieso alledaags, zonder kleur en alles sober gehouden, in tegenstelling tot de barokke praal van wat er (historistisch) 'boven' hoort te zijn. Wat zei u? Wetenschap als dépot van het collectieve geheugen, of is het dermate relevant te zeggen dat desondanks een (symbolische) volkse, zoniet ordinaire taal daaraan inherent is, met de illusie van het atoom in de autonomie van de onderdeeltjes. Maar ook Di Rupo is nu op de hoogte van hoofdstuk VIII over 'de wetten van de chaos' van Prigogine: het gaat over de onwederkeerbaarheid van de metingen, en de resonantie van Poincaré, stel u voor. Mijn vraag: hoeveel vierkanten in een crikel eens Da Vinci(code) de middeleeuwen bekoort, en niet de renaissance. Achtung... Bildung nu dan, want gaat het om een extern existeren door en met het denken, dat vooralsnog geen denken meer is maar een samenvoegen van producten van apparaten in een dimensie van vervlakking aller landen. Het staat u hoe dan ook 'vrij' hierin te stellen dat het bij Kant ook wel ging om het gehoorzamen of transgresseren (overtreden) van de wet om volledige vrijheid te verwerven. So what... Guernica als gevolg? http://unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
