Pijnstillers Zouden we desnoods onze geest geleegd hebben tijdens Pasen om nog te weten wat een massageest inhoudt, terwijl de macht van de katholieke Kerk zich uitstrekt van Polen tot Zoelegem. Zodat men twee dagen voor een vliegtuigramp het reeds mediatiek moest hebben over die Stalinisten die in 1940 een nazi-invasie organiseerden en bonkten in deze onethische historiek tegen het collaborerende Vaticaan, zodat men wel moest toegeven dat sommigen hun plaats niet te beurt vielen want Auschwitz by night. Wat bedoelt u daarmee zei tie. Dat is geen nederlands weet u, zei hij ook nog eens. Rijk zijn, na honderd jaren eenzaamheid, dat is eigenlijk leven in grote huizen omringd door schoon groen, waar je de seizoenen in bomen, bloemen, hemel en sterren kan merken, daar waar het in de stad niet meer zo is. In die grote huizen is het stil, maar hoort u de verre buur die zijn gras afmaait of als hij zijn huis eeuwig renoveert, want is hij ook rijk, wel een beetje minder dan die andere die een minder mooie grote tuin heeft want maait hij zijn gras niet weg, want grazen de rode mieren zijn veld leeg. Een portaal is gebouwd aan de ingang van het grote huis van de rijken voor hun wagens na wegen vol tegels, want ze zijn rijk, maar moeten twintig kilometers rijden om een bakkerij te vinden als deze van het dorp gesloten is. In deze huizen is er niet eens meer paranoïa voor mogelijke inbraken, want is men alleen zonder alleen te zijn, met spinnen, bijen en vogels die het territorium bewonen. De stilte wordt dan wel eens doorbroken door Bach op radio 3, in huizen waar de mens zijn kunde heeft bewezen, gaande van Belgacom, wc, (antieke) meubels, (gebrekkige) chauffages, spiegels, keuken,... tot zelfs design vorken, messen en lepels. En zo komt het gesprek pas in gang, want gaat het niet echt om design, maar om Ikea-gerief. Zweden die China importeren na het portret, zei ik. Geen antwoord. Er is zoveel plaats dat er twee televisies zijn net zoals twee lavabo's in de badkamer, groot bibliotheek, abonnementen op kranten en tijdschriften, plaats hiervoor & een oorlog gewonnen (maar blijkbaar niet altijd op radio, tv en in brievenbus). Wel hebben ze nu beslist dat het terrein met dat huis erop nu zo'n 1 miljoen euro kost indien u zich dat wenst aan te schaffen omdat u zelf ook rijk zou zijn. Hiermee betalen ze o.m. de lonen uit van rare, ordinaire vrouwen achter een computer die die huizen verkopen in naam van de eigenaar met notaris. De vrouwen, ondanks hun lonen, raken nooit aan het bedrag van 1 miljoen euro in hun ganse leven. Zodat zij moeten werken, en niet rijk zijn. Maar hebben ze dan toch ook meubels en tv bij hen thuis wat hen doen denken dat ze ook rijk zijn. En nu zullen we het nooit meer hebben over rijken want ik ben dat beu, zei tie weer. Zodat het verboden werd het nog te hebben over de rijken (en hun macht), maar dienden deze rijken dan toch beroep te doen op heel veel mensen. Van concierges tot journalisten (wat op hetzelfde neerkomt), van loodgieters tot ingenieurs, om het nog niet te hebben over de architecten van de rijken. Zodat ze ook nog (meestal) slechte kunst aan hun muur hebben, en denken in termen van beheer (gestion) ; refererende naar 'objectieve' structuren en een 'objectieve' taal, zoniet meerdere, om dat in te kleden. De Staat, na het overwinnen van de oorlog, beschikt over het monopolie van het gelegitimeerde geweld en afluistertechnieken waar zij in hun huizen niks van merken, wel de gestuurde journalisten, die ze al dan niet (indirect) betalen. Men wordt beschouwd als vrienden van/door hun vrouwen als men geen stijven krijgt (terplaatse). Men gehoorzaamt en onderlegt zich in dit universum aan tv-presentatrices (en priesters?), net zoals ze zich vroeger onderlegden aan de Grote 'Wetenschappers' in witte kiel van het Derde Rijk. Hier geen bijzondere perspectieven dan een (historische) voortzetting, en wat drugs, medicatie en/of alcochol om te helpen leven in die weelde bij de kinderen. Hoe paradoxaal ook diende men zich te refereren naar het toebehoren tot... het systeem, maar eigenlijk behoort men tot de interafhankelijkheid die het leefbaar maakt. Individueel in die zin dat het getuigt van het lukken van een ego-strategie² ondanks alles zodat het eigen sensaties & normen zal weergeven (opleggen?) aangaande de perceptie van elk ding, product van beeldhouwers van hout en steen eromheen. Structuren, die volgens functies zijn ingedeeld en zorgen voor nodige houvast, ook het loutere hout dat men deels zal opbranden, deels zal bewaren, net zoals de sigarettenpeuk in een zoveelste 'kunstzinnige' asbak eindigt. Eigenlijk zijn die rijken omsingeld door ondeugd, maar hebben zich middenin het duitse 'romantisme' ook weten aan te passen want van hun reizen uit alle hoeken van de wereld hebben ze kunstwerken, juwelen en brokstukken meegebracht. Zodat u best kan begrijpen in het Rijk der Rijken dat het een Africaanse is die zorgt voor het k(r)uisen (ervan), de Marokkaan die zorgt voor de vuilbakken en nog eens uitheemse sloever voor het kuisen van de ruiten van hun banken. Met (aziatische) Pijnstillers om het leefbaar te houden, en een titel te vinden voor een zoveelste (dan wel gepubliceerd) artikel of poëzie. Vergis u dan wel niet in Marocco want bent u daar niet in Monaco waar bijna alles debiele nep is. En ik kan er van meespreken ; ik ben er geweest toen mijn vader ook geld had want daar zijn er pas échte rijken want zon en zicht op de mediterraanse zee en palmbomen. Nu is dat voor mij ook gedaan. Net zoals Hollywood films blijkbaar. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Le surréalisme belge Journalisme is dat nu veranderd sinds internet?, vroeg hij haar. Wel, na Kinshassa, moest ze wel toegeven dat al die boeken met gladde blinkende kaften in haar bibliotheek vergeeld waren van de tijd, ze even 'old-fashion' overkomt, en haar antwoord dat afhankelijk stelt van de hoeveelheid plaats op het blad papier. Het blad papier dat een product is van recicleerbaarheid, net zoals de tot ver verspreide inhoud die het beoogt ; net zoals de cigaren en sigaretten in de supermarkt is dat één product. Product dat esthetisch moet zijn, althans indien men minder esthetisch is gaan definiëren als de Duitsers (sensibiliteit), maar esthetisch definieert alszijnde schoonheid. Hoe verouderd ze ook klinkt. Er zijn dan ook mensen, die erin lukken een parkingplaats te vinden en daarna een plaats te vinden in een krant tot hun pensioen (en vitten erover). Om nog niet te zeggen dat er nog anderen met chauffeur zich in het middelpunt van het universum menen omdat ze ook nog geïnterviewd worden op Farce Inter als de werklozen en gevangenisbewakers niets anders te doen valt dan naar een radio te luisteren. Na de krant, die de middeleeuwen doet zinspelen op de rol van het Catechismus op school eens de invloed van Goebbels en Hitler er voor zorgde abortus onwettelijk te krijgen. Net zoals de ziekenkas, en ze doen lachen (ermee) in het parlement, want is het niet te vergelijken met de tweede wereldoorlog, het is nog tien keren erger. Beroep te doen nu op arabische slachtoffers dan, eigenlijk weeskinderen, die opgroeiden ertussenin, en zich dan prinsen zoniet cheiks waanden in de waanzin, zodat ze erop los zopen en in naam van hun vrijheid zonder schroeven de propaganda dienen, met name de nodige schisma's in te ontdekken om ze zoniet belachelijk te maken, dan wel mediatiek of historisch relevant of haalbaar (onwederkeerbaarheid - chaos - substantie tegenover Allah - God - Jehowa). Net zoals de orthodox ernaast, die van enig substantie geproefd heeft (champagne - zon - vrouwen), komt er één probleem: dat kost geld, en wie zal dat nu immers nog betalen? Zeker in tijden dat men zich dient te verantwoorden aan de tv-presentatrice tijdens de file in Zaventem buiten de katholieke feest- en schooldagen. Komt de staat tussen voor het overlevingsstramien van de kinderen van de kudde, die daar geen recht zouden toe hebben want niet genoeg geld om te reizen of om uit te gaan (eten). Komt de nar dan te voorschijn. Hij doet zoals de Koning: gaat een cremerie binnen, en praat over de Natie maar gaat buiten met warme wafels zonder te betalen, "zoals de Koning dat zou doen". Trapt deuren in en gaat ook binnen in het Partijlokaal. Meent binnen te mogen daar, zoals allen want surréalisme belge. En wat merkt de nar? Iedereen in paniek tot hij ofwel in de psychiatrie beland ofwel in de gevangenis. Want hij is de Koning of de President helemaal niet. Doch lukt hij erin een kuntsdoek te verkopen van hem. Door een haan (slecht) te schilderen, en die voor te stellen tot verkoop op een PS-vergadering. De Voorzitter (Di Rupo) wou 2 euro geven aan de artiest, opdat hij zou kunnen leven van zijn kunst. Een vetgemeste Duiste nationaal socialist gaf hem echter tien keren meer voor zijn kunst, maar het geld werd gebruikt om de psychiater, de advocaat en de spaghetti te betalen. En zo kon de waanzin verder turen in dit land waar in de realiteit geen enkele Belg meer is, maar de anderen dan toch opgelucht daar nog te kunnen van lachen in het publiek na de mossel-friet zonder ziel in 't geniep. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Ordinaire taal Ik zou zoveel meer over politiek kunnen schrijven, merkt Anne Frank in haar Dagboek, maar ik moet u over zoveel andere dingen informeren zoals het feit dat mama mij verboden heeft daar boven te gaan. Had men vergeten dat desondanks de intellectuele capaciteiten van stel een kind van veertien jaar ook nog de dosis 'naïeviteit' in vaste kanalen gedreven wordt door de ouders. Want des te meer dichter bij de realiteit, hoe obsessioneel deze realiteit kan overkomen door de jaren heen en hoe zeer het luisteren van de BBC om 13 uur een religieus karakter had, voor Anne. De overlevenden naast haar hadden eigenlijk niet veel keuze, vandaar dat dit begrip vrijheid eens Egypte buiten een bittere nasmaak heeft, want is niemand vrij. Daarom is er de propaganda van de monarch (op VTM en RTL) om ons illusies te geven, alsof elkeen kan leven als een rijke playboy in de zon, des te meer dat voor de christenen van de linkse partij geld geen taboe meer is, want hebben ze geld in al hun sprakeloosheid. Zijn er overblijfselen van deze obsessie te merken in de religies, een soort opgedrongen Identiteitsbesef waarvan de domsten (en naïeve braven) verzaken in de terminologie ten bate van 'ismen'. Zo vindt men van de ene dat hij/zij het socialisme vertegenwoordigt, maar meestal is zijn/haar leventje of portemonnee helemaal niet socialistisch, net zoals de liberaal helemaal niet liberalistisch is. De absurditeit wordt des te meer beklemtoond als de grote intellectuelen merken dat een denker zo of zo dat 'isme' zou vertegenwoordigen. Stel bij voorbeeld diegene die vindt dat persoon A spinozistisch is. Wat persoon A helemaal niet vindt van zichzelve, want hoe dan ook o.m. geen obsessie rond dat begrip God. Maar dezelfden dan stellen dat Spinoza persoon A vertolkt en vice versa, omdat ze goddeloos zouden zijn, waarvan persoon B duidelijk merkt dat die zogenaamde goddelozen minstens tien keren per bladzijde het woordje God (met hoofdletter) gebruiken wat trouwens het geval was van Spinoza. De autoritaire plagiator, die in niks met dat verhaal te maken heeft, merkt dan dat er geen generatieconflicten meer zouden zijn omdat hij zijn droom in vervulling wenst te zien, met name mensen zonder verschillen, meer. De positie van Anne Frank is moeilijk omdat ze zich verzet tegen haar moeder, en ze aanvoelt dat haar moeder zich verzet tegen haar terwijl papa zijn ogen sluit voor deze stille strijd, schrijft ze. Daarrond is er een wereld die instort. Blijft er zowieso een piano over, heeft men alles herbouwd, kan men bij voorbeeld Régine horen parafraseren in een melodie over 'les petits papiers' van Gainsbar, en de 'Haggadah', die het Pasen der aller heiligen moet weten te memoriseren (her-denken?) op een 'vrije' manier, met daartussendoor sirènes en het omver rijden van voetgangers als vallende vliegen in de grootsteden. Blijft de mystificatie de zaterdagavond, zonder parkingplaats. Voor de ene Hitler op tv (Arte), de andere Spinoza, de andere een dancing of nog anderen spektakels, waarvan het merkwaardige van de zaak is dat men in de ghetto's de mooiste (uitheemse) mensen herkent om desnoods te merken wat ze zovele jaren eerder in het echt konden meemaken, met name een apologie op de lichamelijkheid door middel van dans, gevecht en/of liefde. De grenzen zijn wazig en niet zo duidelijk tussen dans en acrobatie, tussen legermanagement en liefde maken. Cfr. de disco-interpretatie van 'Impossible Mission' door het Marokkanse leger in parades en hip-hop, maar ook de vecht- en/of liefdesscènes tussen 'échte' mannen in 'Querelle' van Fassbinder. Uiteraard gaat het hier om het doorbreken van kooien in de existentie, maar hier schuilt dan wel een moraal, tegengesteld aan deze die bij voorbeeld Pasolini is gaan ensceneren in 'Salo', met name de fascistische republiek in zijn extreme vorm van mentale, fysieke en sexuele vernedering. Men denke hierbij aan het eten van hun eigen stront. Tegenover deze decadentie in termen van neo-realisme schuilt men in casu met die religies in het post-romantisme waarbij de cultuurloze bourgeoisie een omzeiling nodig heeft voor het pessimisme. De aandacht verschuift, en het is dan ook in een gealliëneerde en totaal vervreemdende situatie dat de mens zich nu dient toe te leggen aan de illusies van het systeem, en de aanpassing middenin de onverschilligheid. Zo kom ik jaren in een secretariaat op het rectoraat van de (vrije?) universiteit, waar ik jongeren zie betalen, en anderzijds mensen zie gratis fotocopiëren, waar ik dan altijd heb voor moeten betalen. Een evenwicht, dat ze blijkbaar dagelijks gevonden hebben. Zo heb je bij agogiek minstens 200 plastieken kastjes voor elk hun briefwisseling, boeken en zo meer. Ze worden allen betaald (theoretisch althans). Tel 200 licenciaatsweddes en u heeft het budget begrepen, niet het onderwijs (?) dat het beoogt. Zo kunt u tien jaren brieven en tekst in zo'n bakje plaatsen, waarvan u na tien jaren nog de persoon niet kent, en deze betaalde persoon, indien hij/zij u leest, zoekt ook geen kontakt met u want kunnen ze desnoods grote geleerden citeren, maar begrijpen niet wat u daar tussen komt doen met uw bladjes. Ze zien die bladjes, maar begrijpen het niet dus, en weten zelfs niet wat die bladjes zijn want is dat niet eens een (bestelde, kleurrijk) tijdschrift dat ze kunnen merken in de rekken van de handelaar en/of (gesubsidieerde) institutie. De lichamelijkheid is hier dus niet op de voorgrond want geen spektakel, terwijl de convergenties te zoeken zijn met die religies en... Heidegger of Wagner. Weeral, tot vervelens toe... Gelukkig zijn er Vlamingen die merci kunnen zeggen. Dat is heel zeldzaam. Stel zoals Arno, die merci zegt, maar ook met de vraag: "zie je broave gewest en zie je mie nogh gerne?". Voor hem staat dat zowieso vast, net zoals bij die andere koeiekooien die firma, universiteit, partij, kerk, en zo meer zijn: dat is NORMAAL dat ik (gratis) werk voor hen, want dat is voor het 'Goede Doel'. Een probleem: men is bezig ook hiermee te werken voor de vijand en al de nodige informatie te gunnen (onder pianoconcert), die zij nodig zouden hebben om een atoombom te lanceren in de Black mailing. Het probleem is dat ze in naam van intelligentie (?) wel door zouden hebben wat het product van de agitator wel kan zijn, maar dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen propaganda en (pseudo) intellectualisme. Het resultaat is dat wij dan lijden aan een tekort aan Ego, ten koste dus van het Zelf. Zijn we ook nog tendentieus & subjectief, defaitistisch & anti-sociaal, en zij niet. Terwijl wij lijden aan een waar delirium als zij Rationeel & Geïntegreerd zijn, of althans zo overkomen. Tenslotte omdat we intellectueel passief zouden zijn, en zij niet natuurlijk. Gedoemd dan tot een rolstoel, en ermee lachen eigenlijk op de koop toe. In het verlengde hebben ze hun kloostercultuur en -deuren, met Nicole Kidman en Batman daarachter want ondanks alles ook 'lichamelijk'. De terminologie zal dan ook verschuiven, zoals bij voorbeeld: het is niet militant maar geëngageerd, het zijn geen hypocriete moordenaars (met kruis) meer, het is extreem-rechts en/of een Kerk, etc.. Want is het publiek bij hen zowieso alledaags, zonder kleur en alles sober gehouden, in tegenstelling tot de barokke praal van wat er (historistisch) 'boven' hoort te zijn. Wat zei u? Wetenschap als dépot van het collectieve geheugen, of is het dermate relevant te zeggen dat desondanks een (symbolische) volkse, zoniet ordinaire taal daaraan inherent is, met de illusie van het atoom in de autonomie van de onderdeeltjes. Maar ook Di Rupo is nu op de hoogte van hoofdstuk VIII over 'de wetten van de chaos' van Prigogine: het gaat over de onwederkeerbaarheid van de metingen, en de resonantie van Poincaré, stel u voor. Mijn vraag: hoeveel vierkanten in een crikel eens Da Vinci(code) de middeleeuwen bekoort, en niet de renaissance. Achtung... Bildung nu dan, want gaat het om een extern existeren door en met het denken, dat vooralsnog geen denken meer is maar een samenvoegen van producten van apparaten in een dimensie van vervlakking aller landen. Het staat u hoe dan ook 'vrij' hierin te stellen dat het bij Kant ook wel ging om het gehoorzamen of transgresseren (overtreden) van de wet om volledige vrijheid te verwerven. So what... Guernica als gevolg? http://unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Leopold 5 Capitulatie of niet ; het is een antinomie zelve te denken dat de philosoof (de absolute?, de echte?,...) de monarch zou vervangen. Des te meer dat de functie van de geleerde de invraagstelling aanmoedigt tot op de bodem, het ijle humanisme historistisch definieert en uiteraard westerse (inter)subjectiviteit in zijn/haar 'tijdloosheid' naar de toekomst toe suggereert, want ook nog met veel eruditie uit-legt. De discipels (na Buchenwalt) werden - hoe komt het toch- beschermd en bewaard gebleven (préserver in het frans). Al is dat wel veel gezegd want de niet Duitse Bouddhiste verdween daadwerkelijk in het ijle want (vroegtijdig) dood, en de deze die naar Afghanistan vertrok ook (vroegtijdig) dood. Maar kan men van alles sterven, en overal zult u mij zeggen, en is er een verschil tussen het (sexuele) geweld en chaos van een krankzinnige oorlog, en deze die de vrede predikt, al is het ten koste van Eros & Vrijheid want zijn de hebreeuwers hoe dan ook onderlegd aan Egypte, wie weet nog, in deze gekwetste tijden. Elkeen onder ons kent dan Leopold... Flam (met of zonder anecdote inderdaad), zoals elkeen Louis Paul Boon en Laarmans kent ; de convergenties met dé Duitse philosophen dan wel benadrukt door zijn ultieme spirituele vriend of zoon, Hubert Dethier. Studenten aller landen met of zonder entropische tenten & tijden, verenigt u, we worden oud, want komen we aan in de 23ste eeuw en heeft de mensheid desondanks niks begrepen. Jawel, citaat van Erich Fromm is ook raak: "De mensen zijn gelijk, voor zover ze de algemeen-menselijke situatie en de daaraan inherente existentiële gebrokenheid delen. Maar zij zijn ieder voor zich uniek en onherhaalbaar in de wijze waarop zij hun menselijke problematiek oplossen." (pagina 201) Waren ze dan toch minder gelijk dan dat men dacht, want bleek Liefde nooit Eros te bereiken en vice versa. Het feminisme bij Hem nooit miskend, onder-wezen zelfs, zodat het resultaat een trillende poëtische inkadering bekoort, met een niet al te broze uitleg (leze discipel Annie Reniers) om het intellectueel orgasme van de leerlinge te beklem-tonen eens het nat wordt onder de lessenaar. Blijkt ze ook hiermede te blijven refereren (hameren?) op de Wenk, die maar lonkt in het vrij denkend (?) subject tijdens dit sudderen met woorden. Eens inspectie en geschiedenis als een scheiden achter de rug kon men desnoods de paranoïa in denkspiralen inkleden, gestaafd door een encyclopedisch geheugentje. Stel deze van het einde van de roman in de zestiger jaren. Het labyrint van de gangen (in L'année dernière à Marienbad film) als een drukkende barokke didactische zoektocht ondanks alles, deze die met het verleden zin-speelt, als zwaarwichtige, lugubere grandiose, bijna groteske architecturale glas- en steenveruiterlijkingen, de doelloosheid daarrond en de onverschilligheid want is de andere een 'verafspiegeling', zoniet een masker. Zodat Flam zijn ontslag geeft aan zijn Loge want te kleinburgelijk (de aanvang van de 88 000 villetjes 'anders-zijn' op papier kon aanvangen) want ook nog Philantropisch van aard zoals elke leraar bestuift, stel u voor. O ja : moest het desnoods gaan over schaduwen (in de film van Resnais). Plagiator? Ging het om een (Republikeinse) kaste eerder dan klasse? De schaduwen in de tuinen van Versaille zijn vervalst, bewust irreël, net zoals de omgang en de 'liefde' die het beoogt want was het het einde van vele dingen inderdaad. Desondanks dat wij dan verder konden, soms dan wel ietsje te veel begrensd (beschermd?), ont-grensd tot in de waanzin en sprakeloos. Maar ik ben blij, weet u, want ik constateer dat men bij philosophie niemand uitsluit. Wel allen, in tegenstelling tot de Griek, zijn ze 'gekastreerd' net zoals de Duitse christenen in het (hun) systeem (Arbeit). Een pseudo samen-denken (ensemble) als elkeen tenslotte alleen is en blijft. (cfr. De Eenzaamheid, zonder maskers). Ons-zelve ademt (nog) hierin terwijl we desnoods de naar zuurstof happende visjes zonder pragmatische visie zijn, tussen de haaien, dolfijnen en walvissen. Is er een rol voor de krokodillen toegelegd dan? Is er een beoordeling in de idylle? Tenslotte is dat het Verre Oosten dat men even raakt hiermee, ondanks alles. Toch, niks is zeker, vind ik dan wel. Maar is die Stem vanuit de verre woestijn door de eeuwen heen bij-gebleven. Tot in de wildernis der treffende zintuigen erlangs blijven zij over om te getuigen. Niet zozeer omdat men ze zou ver-kozen hebben, maar omdat men ze ge-kozen heeft. Zijn we dan allen reeds al lang dood, maar blijven de boeken over, troost u. Leopold Flam (1912-1995), Een filosoof van gisteren voor een wereld van morgen, VUBPRESS, 2010, met de steun van UVV en VUB.
De benoeming ervan Zondag. Wat zegt de rabbijn? Wel, indien je nu zou roepen (dan toch), betekent het dat het nog geen tijd is om te bidden. "The stereotype of the stern and austere parent of ancient Judaism is far from accurate." ("What is a Jew?", rabbi Morris N. Kertzer). De anderen nooit zot verklaard. Wat zegt de vrijzinnige dan? Wel, die is katholiek (of protestants) en geeft het bewijs dat dankzij ook ode aan de arbeid, de eerste van de klas in groot huis het kan hebben over architectuur, Proust en Seneca. Een glas champagne in de hand, eigenlijk schuimwijn, maar kom. Hij heeft geld om in verscheidene talen vertaald te worden, en in de media te komen. Hij kan zelfs uitleggen over Marx in zijn tijd, en kent al de dagen uit zijn hoofd waar elk regeringslid een vliegtuigticket richting Congo bestelde. Doortastend in 'zijn tijd', maar dat het zowieso 'Arbeit macht Macht' is en moet zijn want desnoods... money, wie weet nog. Zij hebben dan ook een ganse waslijst op Google internet, en worden door intellectuele zenders van de tv uitgenodigd. Althans de paar programma's die zich 'intellectueel' zouden kunnen noemen op deze tv. Bestaan ze echt, is de vraag. Hun job zo saai immers. Geen recht op pessimisme, want dient de nieuwe generatie daaraan te geloven met idealen uit vorige eeuwen. En het probleem nu is dat die idealen niet meer geldig zouden zijn zodat men dient te werken tot men crepeert, zonder pensioen of amper. Komt men dan uiteraard tot de constatering dat er een breuk is tussen populaire en elitaire cultuur, en komt men dan zowieso rituelen te kort bij de seculieren. Tenslotte zijn dat dus de condities en voorwaarden om in die 'intellectuele' programma's aan bod te mogen. Ik twijfel nog steeds of ze dan wel vrijkletselaars met kandelaars op haar kittelaar zouden zijn, des te meer misschien omdat ik b.v. Versailles geen boeredorp vind. Want komt er (na de ku(i)s?) een probleem bij: de pastoor doet zich nu voor als... een Wetenschapper, met uitleg en bekende auteurs (uit het verleden) om zijn rede te ondersteunen, desnoods om het Ritueel te staven. Want moet hij ook werken om aanvaard en gemerkt te worden, en niet andersom. Werken, werken, werken... en dan Delhaize of Aldi. Wat zei u? Lijden? Blijft natuurlijk de propaganda over voor de niet intellectuele arbeider. En wat is dat dan? Welnu, dat is een box-match zien, met daar tussenin drie politici: de socialistische burgemeester, de (rechtse) populist en het (rechts) flamingant varkentje. De massa roept stelselmatig : "OEP ZEIN BAKKES!". En zo ziet men ze dan genieten van/als twee gemuscleerde zwarte mannen elkaar meppen geven. Na een paar minuten merkt men dat de kortharige 'rasta' op zijn knieën valt voor de vuistslagen van de gladgeschoren andere zwarte boxer. En dan maar genieten van dit stoere lijden, kwestie dat de bestiale racistische diereninstinkten, die ons zouden overblijven, door politieke propaganda kan verijdeld worden. Wat gebeurt er daarachter eigenlijk? Het rinkelen van de kassa natuurlijk met in het vooruitzicht van het discours de criminalisering voor/van het overige gedeelte, dat daar niet in lukt. Een symbolische strijd dan met in het perspectief het (hun?) universum dat ze meester zijn, de officiële benoeming ervan, en de definitieve officiële Identiteit die het beoogt. Dat is dan ook wat men lukken is gaan heten, met zicht op het tuintje als relevantie voor dat 'behoren tot' en nooit ondergaan, want deel van 'de top' van de hiërarchie wat inkomens betreft. Blijven wij dan wel over met de kruimels, en geen recht tot zichtbaarheid want geen enkele macht (in dit universum) dan opgerakeld half ziekelijke hoop ertussendoor. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
