Mistbanken Sinds een paar dagen geleden had ik zo een benauwend gevoel bij het aanzien van zoveel mist, alsof wat allen zou overblijven op deze aarde een rokerige blindheid is ; smogbezoedeling, soort damp alsof de kernbom wel degelijk gevallen zou zijn, de menselijke waanzin de technologische revolutie onmogelijk maakt, en het voor goed gedaan is met de wereld, en het leven op deze aardbol. Des te meer dat zoals altijd met de realiteit, de televisie dan lacherig en kleurvol overkomt, niet eens bewust dat het het einde is, omringd door al dat grauw in het noordelijk halfrond in het echt. Ook dan zouden de meesten verder doen met wat ze gans hun leven bezig zijn, met name te bewegen voor geld, zelfs als er zure regen komt op die wegende wegen naar de ultieme Leegte. Geen nood meer voor de propagandisten, die vanuit deze leegte in de wolken een gevoel voor samenhorigheid moeten weten in te pompen, een polymorfe bezigheid te vinden om de Apparaten aan meelopers te bevestigen, eens de loopjongens op de voorgrond de figuranten met de grote gezagdragers verwarren. Maar eens die wolken voorbij en een paar keren zon daartussendoor moeten we toegeven dat het einde der wereld(en) nog net niet geschiedde. De optimist zegt mij dan dat we allen naar het Licht gaan & leven, en niet allen in de Duisternis zullen eindigen. Heeft hij de macht om daaraan te verhelpen? Ik dacht toen ook aan de films over Jack The Ripper en Sherlock Holmes in het London van een paar eeuwen geleden, want toen was er ook zo een nare mist, ook in die koele havens zodat we wel moeten toegeven dat mist altijd bestaan heeft want een condensering van zovele dingen als het net even 1°Celsius buiten is en er daar tussenin mensen zijn, die van moeder natuur leven, maar daar niet van bewust (mogen) zijn. Bij de organisatie van dat allemaal dienen die gezagdragers zich te refereren naar substraten, die reeds ingebakken zitten in het collektieve geheugen, zoals allerhande mythologieën, nationalistische verzamelingen, die in de traditie meestal gepaard gaan met onderliggende haat en vooroordelen ; in casu allerhande phobieën tegenover alles wat anders is, indien niet uitgeroeid en/of aangepast. Dat is de mistige synthese toch, van een op allerhande verwikkelingen opgebouwde ('historische') conflicten en oorlogen door de eeuwen heen, maar zijn er zowat in domeinen zoals hoofdsteden dan rijkelijke kasteelheren en/of handelaars, die inzagen op europees niveau dat die rijkelijke kaste slechts kon zegevieren indien de mensen geen oorlog meer voerden, maar op een vreedzame manier zich moesten weten te ontdekken, te ontmoeten en te omhelzen. Zo namen ze rijkdommen uit de colonies, kreeg elk zijn zetel, ook de Duitsers, en kon men verder in grote gebouwen (cfr. Albert Speer), indien er geen klungelaars voor zorgden dat die grote gebouwen onleefbaar werden, al is het door het lawaai. En zo komt men aan het einde van Byzantium en begin van het Romeinse (decadente) Rijk (het IIIde Rijk is er een onderdeel van), is alles grauw en grijs en is alles overbevolkt in die sombere wolken, zeker de wegen vol files. Maar wat verschilde met het fascisme, is dat er meestal één persoon is per wagen of camion. Onder Mussolini waren niet de wegen, maar alle vervoersmiddelen proppensvol, dus ook die camions vol rechtstaande mannen. Met of zonder mistbanken is die maatschappij claustrofobisch dan, zoals in de BBC-serie 'The Prisoner', waar elk een nummer is en waar nummer 1 de computer is, maar niemand kan daar nog buiten, want samenhorigheid 'en masse'. Blijft men bewegen op de tast dan, met sentimentele associaties en voorovergebogen Nut. Het is in die zin dat ware er geen mistbanken, de mens opnieuw oorlog voert want weet men precies waar men moet gaan bombarderen, maar hoe dan ook ondertussen zitten we er dus mee. Op dertig jaren tijd is dus alles erger geworden, en sinds de maanlanding is die technologie er amper op vooruit gegaan, dan massificatie en extreem rechts, flikken en/of gevangenissen op platte tv-schermen. Men hoeft geen socioloog te zijn om te merken dat de eeuwige bierhandelaar zowat voor het jaar 2008 1,8 miljard euro winst heeft gemaakt. La misère du peuple sans cul. Dat politieke knechten ook gezorgd hebben om die bierhandelaar te vrijwaren van belastingen, en belastingen te geven aan invaliden met minimuminkomen, zodat wel degelijk rechts en/of nationaal socialisten aan de macht zijn, desondanks men ook nog die knechten naar huis stuurt richting werkloosheid waarvoor ze ook belastingen dienen te betalen. Zo is dat hetzelfde in Anderlecht, waar al die knechten elkaar moeten be(k)vechten, maar waar de politieke macht van de rechter vleugel betekent dat ze het entreegeld van het volgepropte voetbalstadion vol massa ook zijn gaan innen. En dat de zoon van de werkloze arbeider één mogelijkheid overblijft na de roddels, en dat is goals te maken voor Eer en Kruimels om het doordeweekse regime niet al te zeer te doen wankelen. Het is dan ook geen politieke politie die moet weten te bekvechten met de figuranten, het zijn opgepropte massa's, die het bewijs moeten leveren van een economisch potentieel, een levensstandaard, technisch sukses, sportieve heldhaftigheid waarvoor diegene die het entreegeld en het biergeld int, bereid is geschenken te gunnen. De mensen zijn niet eens bewust dat de kruimels en stadions er zijn om hun libido te bedaren. Maar met deze kruimels worden de lonen van de politie uitgestippeld, en de budgetten van de ministeries. Zodat op het einde van dat parcours een pensioen over zou (moeten) blijven (want dat is nog niet zeker) voor een flic, en een journalist met universiteitsdiploma want ongeveer het zelfde, met name zo'n 1500 euro maandelijks waarvan ze 2/3 moeten terug geven aan het rechtse patronaat (papa was meeloper en SSer) in de vorm van huren, boetes en belastingen. Komt men dan na enige psychologische verkrachting tot het overblijven van de 'ware' criminelen op tv tijdens het journaal alle dagen, want zij hebben niks, en bedreigen. Met die 'valse' dient u van ver om te gaan, want moeten ze ook betaald worden. Zo kunnen ze u in naam van de Kerk hun belgische media nog opleggen, maar dat is dan ook alles want de mensen niet eens opgevoed met gevoel voor kunst en (nieuwsgierige) kennis. De inhoud is door de eeuwen dezelfde gebleven, alleen de vorm dient '(post)modern' over te komen, maar is het tenslotte middeleeuws op alle vlakken in dit land want geen elite, of amper. En zo heeft u na tussenkomst van een modieuze kapper "onze" vertegenwoordigers, zoals b.v. hoofdredactrice van de krant 'Le Soir' waar ze op TV-Brussel (afschuwelijke lelijke zender) ons het bewijs levert dat haar intellectueel niveau minder hoog is dan een doorsnee (al dan niet uitheemse) kuisvrouw uit Amsterdam of Parijs, zonder voor deze laatste katholiek onderwijs achter de rug. Dat 'Le Monde' en 'Nrc-Handelsblad' vroeger veel beter waren net zoals die Franse en Hollandse tv uit vorige eeuw, is bijzaak gezien in het nivelleren het een gewoonte geworden is dat (de perceptie van) de macht overeenkomt met die mistbanken vol bezoedeling, meer niet.
Quillotine Menig paradoxen in het leven ; stel deze die de terminologie ten opzichte van criminaliteitsbestrijding eigenlijk herleidt tot een germaanse en latijnse sensibiliteit, geen angelsaksische. Of deze die je vindt bij het 'juridisme' van de "vertegenwoordigers" van de socialistische ziekenkas : niet aan de kant staan van sociaal zwakkeren, maar u het "wettelijke" bewijs leveren dat u met uw minimuminkomen moet tevreden zijn, en dat dat minimum u net geen recht heeft voor wat u dacht een recht te zijn, maar dat u alles moet betalen, zoniet dubbel betalen. Maar is het Ludo Abicht, die mij aangaande zijn uitgever herinnert aan een politiefotograaf : Leo De Haes. Dat was voor mij de 'Humo', toen ik die nog las, dus jarEN ge(g)leden, net zo even goed dan de Brakke Grond, die ik in geen jarEn in mijn handen had. Werkloos zonder uitkering dat is net zo goed hier sukkelaar met een uitkering, gezien je die uitkering moet afgeven in fragmentaire vorm aan het patronaat, en geen geld meer over hebt voor boeken en pers (onder controle) eens alle factures betaald (aan het katholieke patronaat, dus ook aan de belastingen). Moeten we elkaar iets bijleren dan over het verloop der (ver)zoeken, eens we moeten toegeven geen geld geen plaats en geen tijd meer te kunnen spenderen aan de Andere, want ook te moe en alles toe, gezien het (ver)zorgen van kinderen en gezinnen, niet eens nog mogelijk ze bij bezoeken te behoeden voor de vtmisering (u weet wel: (extreem) rechts aan de macht) met klungelende zapper. Waar is de tijd van Anne Marieke zou Brel zingen. Dat was toen het Centraal Komitee van de KP op den BRT zijn leesuur had. Nu is dat extreem-rechts, gevangenissen en/of meelopers van de paus. Ook een likkebarende katholiek. Had men verder een bijdrage gegeven aan de arme schrijver dan hadden ze het vervolgverhaal geprezen, over deze en andere uitvinding. Bij 'De Sleghte' daar zijn daar ook oude boeken ('tweedehands'). Zo heb ik mijn 'Voer voor psychologen' van Harry Mulisch gekocht. Een druppel in de oceaan der 'Kennis', met bindende blinde scribenten, en vergenoegzame jodelende joden om het sluitstuk te betamen, eens de sullende trutten te voorschijn kwamen, en we toegeven dat het leven zonder boeken gelijk is aan het leven zonder vrouwen. Indien hun zoenende zonen in de zon mensen zouden kennen, die kunstwerken kopen, geef ik hun zonen 30% op de verkoop, en krijgt hij ook nog voor zijn verkoopsdrift één Bijbel gratis voor zijn vader, als promotie. Dat was immers toch wat hen zou moeten overkomen, eens de intelligentsia gecanaliseerd voor schermen met uitkeringen tegenover collaborerende onbeschofte boeren met villa. Dat is dan liberale orthodoxie, maar wat trouwens voorkomt in de Thora. Psalm XYZ, en aan bladvulling te doen omwille van geestelijke geesten zonder zeden in elke leemte, hoe zeer het zeer geen zeer meer zou zijn, en het leed ook nog iets anders. Mais j'accuse. Doet u weer eens mee? Maar de Quillotine nu eens niet voor de aristocraten en/of de dichters, maar voor de collaborateurs... All the best in the Far West...
Camouflage Wat moesten we weer onthouden? O ja, we waren beland, ik zeg wel beland -(want ook nog met gebroken vleugels als engelachtige stuurzame objecten)-, beland dus in een post-traumatisch tijdperk, dat was het. Was er nog een minderheid om ons te herinneren dat na geklungel, gebonk en sirènes dag en nacht ook nog de huren stijgen, zoals alle andere prijzen zodat de bank een gevangenis wordt, en vice versa. Laat staan dat een grootvader zijn eigenste kleinzoon kan vermoorden in dorpke waar men veel bijleert, en de politie komt hem niet ophalen. Leze Dilbeek. En zij maar zoeken wat er nog meer zou kunnen gebeuren na Auschwitz en gestuurde moordenaars naar rusthuizen, bakkers en crèches. Ja, wat kan nog erger zijn op ethisch vlak nu op tv, nu extreem rechts het gehaald heeft? Welnu in de hel, de routine en plaatsje in puzzel te merken dat de invaliden van de socialistische ziekenkas met minder moeten leven dan vorige maand (vorig jaar) ondanks de inflatie. Arbeit macht frei want die socialisten staren zich blind op de Groei. Wie zijn dan de slaven? Kwam de pitta in de plaats en na Mein Kampf werd dat de Dürum bij het plebs, maar die is met nieuwjaar met 24% gestegen in waarde. Met bijna geen intresten van de bank, geeft Hij zijn zegen. Nee, nee,... niet de lonen en uitkeringen zijn gestegen, wel de winsten. Daarom zouden we nog meer moeten geven aan de Duitsers, zonder nemen meer aan. In de vereenvoudiging moest dat een biologische cirkel veruiterlijken, alleen was dat minder eenvoudig dan dat men dacht, eens de uitbuiting bloot, de files en de migraines bij de kleindochter van de capitalist, die nu kon pronken op de tijdschriften van de socialistische ziekenkas want daarvan kwam het geld, ook om de katholieken te voeden (met medicatie) en zo meer. Met coloniale doeleinden eens de wapens de plaats gunden voor onderlegging zonder begrip meer aan. Desnoods te functioneren zoals het hoort met een etikette klaargestoomd: 'creatieve werker'. Met een kaart met een stempel daarop, samen met een gele vlag en gele ster en nogmaals ter herinnering brengen dat we ook desnoods de gegijzelden zijn van hun uitleg. Mijn adolescentie, dat was de interpretatie van dat popliedje alzijnde 'I put my spel in you'. Daarna was dat de zoveelste tongkus in de Bamba zodat nog daarna de toiletten begluurd werden door die meisjes want daar zagen ze de lulletjes van de jongetjes toen ze aan het urineren waren. Zeg maar pissen of piesen. Allemaal in het Textielhuis van Kortrijk. Daarna was dat even wennen want de ietsje lelijkere lerares engels gaf ook nog aan jonge leerling een tongkus zodat zijn engels er moeizaam op vooruitging. Toen was dat de Pil voor de meisjes van de ganse klas. Wat zijn die tijden toch veranderd want nu overal Aids, godsdienst en kanker (als gevolg?). Voor de propagandist gaat het om elk idee te doen aanvaarden door de massa. Of dit idee nu berust op (zelf)moord of dat idee berust op aanschouwelijkheid voor het ultieme Schone (in haar), de verwikkelingen in het zicht en dan door te draaien want massageest. Het economisch potentieel dan waar -ik herhaal!- men de Stad is gaan beheren (beheersen) als een gevangenis, net zoals de living met tv of in bijzondere mate de (post)industrieën of noem het ook firma. Van multinational gesproken, is dat een terminologie van vorige eeuw want niet multiraciaal zoals de grootsteden, maar doordrengd door frustratie, die ze beweegredenen moet geven. Een uitlaat te zoeken tegenover die 'andere', en drogredenen te vinden voor hun plaats in de puzzel van wat ze productie zijn gaan heten in elk zijn onderdeel, met name brood voor 'elk', en spoelen voor velen. Maar elk obstakel tegenover het arbitraire of totalitaire te vernietigen, te ontkrachten, te medicaliseren. In de psychologische oorlog is er een (heilig) doel voor ogen: een brug te bouwen over de rivier, om de treinen naar Auschwitz een bestemming te geven, met algemeen gefluit en applaus van een menigte onder militaire leiderschap. De kapitein wordt gek want hij verliest de oorlog en de ratio, en werkt zich dan met zijn bataljon kapot aan het bouwen van de brug van de vijand, bij elke ontploffing of bij elke eenzame opsluiting terwijl achter de toonbank en vitrines uit de grootstad van het tegenovergestelde moet bewezen worden, met name een vreedzaam volk, "rijk", zonder agressies, zonder migraines, zonder moegetergde verzinsels, maar met hop, hoop en blijdschap terwijl de zwakkeren creperen, zich kapotwerken en/of serveren, en ze geen onderscheid meer kunnen maken. Tussen goed na de spoed en slecht na de poep, tussen puinsuiker en stout zout, tussen mooi en schone kroon, tussen geld en zotte god. Vandaar het structureel geweld behandeld door professoren, al kan men Althusser begrijpen, en Charles Vanel beginnen haten als hij de tyran speelt, gepersonifieerd in de almachtige directeur in het wit van het bourgeois psychiatrische ziekenhuis, met als eindbestemming voor Jane Birkin en haar kinderen in de film, wat in het echt dan de vrouwen en kinderen van Althusser en de rector overkwamen, niet eens een gestuurde belgische vrouw van Marokkaan: hun eigen kroost te vermoorden, eerder dan de tyran, omringd door gestuurde loopjongens, die de tyrannie veruiterlijken. Of deze een uniform draagt ; een wit stofjasje, een grijze pak of een trouwjurk zou zinnebeelden. Zo wansmakelijk wordt het verhaaltje eens er oorlog is op tv en geen geld voor authentieke menselijkheid. Elk vervat in zijn eigen tegenspraak, gecamoufleerd via zijsprongen toe te geven dat wij dan verminkt er uitkomen, met tranen zonder tanden, met dezelfde leeftijd dan Nicolas Sarkozizi of An Sainclaire, maar dat we er twintig jaren ouder uitzien, want eigenlijk ook nog opgeblazen van al het rotsooi, dat we inslikken terwijl we graadmager zouden moeten zijn, maar dat ook hebben ze weten te camoufleren in de chemie. Zodat alles op camouflage berust. Dat is het : camouflage, in hun zeggen, leggen en meppen. En zes miljoen ondergedoken spoken ons overblijven.
Een ziektebeeld Het is nu een gewoonte geworden: elke dag, bijna de ganse morgen is er file in de tunnels tussen de Basiliek en het centrum van Brussel. Denken ze aan God, indien ze denken? En wat is die God dan wel? De vader? De dichter? De ziel? De eeuwigheid? De 'regisseur'? Het Idee? De Koning? Met een nieuwe kardinaal in België die de klok zowat een paar eeuwen zal terugdraaien op alle vlakken. Wat verschilt, is dat de mensen de medemens kunnen 'helpen' al naargelang wat ze voorgeschoteld krijgen op tv. Of men nu leeft in een gevangenis, of niet. Een invalide die sinds 18 december niet meer betaald is (met de kruimels) door de socialistische ziekenkas, die helpen ze dan niet evenals ook niet een schrijver van alternatieve boeken of kunstenaar zonder 'naam' of faam. Deze maatschappij is ziek, en met een ziektebeeld komt de notie van God goed van pas, al is het maar om het leed en de dood niet meer voor ogen te zien. In het Zwitserland van de banken stelden ze gewoon vast dat een mens met God altijd tot de meerderheid behoort. Het is met deze evidentie dat een veiligheidsgevoel voor het hiernamaals (het Niets) wordt ingeboezemd, des te meer dat men zich dan voelt zoals alle anderen (in de grijze file?) met God erboven want ook nog een hiërarchie hierin natuurlijk. Indien je je het financieel én biologisch niet (meer) kan veroorloven als een normale nomade te leven, moet je dan wel vaststellen dat alles, gewoon alles erger geworden is op tien jaren tijd, en is er technologisch in bijna niks meer vernieuwd, dan dat alles kleiner wordt (cfr. uw schermen met uitzondering van uw tv), maar dat wisten we al. Wat niet kortstondig is, wordt dan religieus. Om ons te melden dat ondanks Auschwitz het licht van de mensheid niet helemaal uitgedoofd is. Melden ze ook nog in hun heilige geschriften: het is niet omdat men vroom zou zijn dat men ook nog juist of rechtvaardig (Juste) is. Dat het ook nog ging om een neoplatonisme in zijn extreme vorm, maar dat is dan ook theorie want bleken ze niet allen gecastreerd eens porno op internet uitgeschakeld en de apotheker op weekendsverlof. Maar ook de notie 'week-end' wordt steeds minder relevant zodat die files ook tijdens week-end zal gebeuren, tot een ware ondergang van alles zal plaatsvinden (apocalypse?). Tijd evenals geschiedenis dat merk je eigenlijk niet, tenzij in de veruiterlijking van een zekere vorm van traditie, verwikkeld in rimpelachtige rituelen en nalatenschap in het steen. Zo is bij sommigen ook sexualiteit een waar ritueel, met vaste idiomen, normen en herkenbare onderliggende onderlinge boodschappen, die als gestuurde prikkels dienen. Waarbij pathologieën eigenlijk zorgen voor algemene amnesieën (leze Freud) over deze geschiedenis, waarbij het plezier hoe dan ook plaats moet gunnen voor de realiteit. Een voorbeeld? In 1932 verloor de nazipartij in Duitsland twee miljoen stemmen. Om het tegenovergestelde beeld te geven, hebben de nazi's zich geconcentreerd op Lipp-Detmold met zo'n 150 000 inwoners, en gaven dus de indruk dat gans Duitsland hiermee achter Hitler geschaard was zodat industriëlen en bankiers opnieuw gingen steunen, en Hindenburg in persoon Hitler ging ontvangen. Allemaal product van... propaganda. De adhesie van dé intellectuelen is een onderdeel van deze propaganda. Indien geen (Duitse) merkwagen of beenhouwer naast de kerk probeer nu maar eens gesteund te worden door industriëlen en/of bankiers. Voor een kunstboek vind ik geen enkel meceen, sponsor en/of antwoord op mijn vraag, en ik ben veertig jaren bij dezelfde bank, die voor 60% minder intresten geeft dan de doorsnee Duitse bank er net naast op wat mij overblijft aan geld na al die jaren, met name bijna niets. Maar dat is omdat dat geen geschiedenis is, dat is het. Evenals ook niet een boek om hun God en Huizen met Tuintje aan te prijzen gezien de mensen niet meer (mogen) denken. Zo eenvoudig is dat allemaal geworden immers. Mia De Vits is er ook niet jonger op geworden, maar waarom ziet men voor eens geen extreem rechts maar haar in het vlaams parlement? Was ze niet verkozen in Europees Parlement? Daar waar de lonen (en uitkeringen) honderd keren hoger liggen, en zonder belastingen, want volgen ze immers het niveau van Duitsland. Maar daar is God dood. Dat is het. Dat is het. God is dood, daarom ook schreeuwen ze het uit in het Verre Oosten en in Haïti. Ja, daarom. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Tureluurs Het spreekt voor zich dat er een einde moet komen aan mijn kunnen, want wat mij overblijft zijn factures en onverschilligheid in barbarenland want schering en inslag. Men zorgt voor kunst, dus wat alternatieve esthetiek, men zorgt voor wat leesvoer - met wat egotische invalshoek, ik geef het toe - en dat interesseert niemand. Het was hier gisteren onleefbaar gezien net boven mij gebonk van jewelste zodat ik gedoemd was te vertrekken. Eens buiten besliste ik dan toch naar centrum van Brussel te rijden ondanks vermoeidheid. Ik neem daarvoor een hele oude okkasiewagen omdat ik dat nodig heb om mijn doeken te vervoeren. Voor zo'n 900 meters in de tunnels richting Basiliek naar stad heb ik er één uur op gedaan, want files, de ene na de andere als slakken onder de grond, ondanks het feit dat de spitsuren normaal (zouden moeten) gedaan zijn om 11 uur 's morgens. Die mensen geven de indruk dat (dagelijks) gewoon te zijn, ook nog met rotradio's als ze geluk hebben een radio in de wagen te hebben. Ondanks zware factuur bij de garagist is mijn wagen aan 3300 toeren per minuut bij stilstand zodat ik verplicht ben in de file de motor uit te doen, maar dan heb ik moeilijkheden om de motor weer aan te zetten zodat het een hel is. Vandaag idem om een bengel van school te halen, opnieuw met files, ook aan de schoolpoort. Op het einde van de week is men dus pompaf, en het toppunt is na zoveel werk aan boeken, met de nodige promotie (ook 'on net') is er juist geteld niemand die een boek gekocht heeft. Niemand. Het aanbod is te groot, er is krisis, etc.. Het alternatief is helemaal niets meer doen, en versuft naar tv kijken. Zoals deze week naar een Hollandse 'reality show' waar een niet al te lelijke vrouw van 40-50 jaar oud gedurende twee dagen opgesloten is met een sympathieke man met luisterbereidheid. Ze spreekt over haar psychotische ervaringen en slapeloze nachten (in de psychiatrie) waarbij de man door zijn manier van doen haar vriend, verpleger of psychiater kan zijn want geeft hij de indruk in zijn luisterbereidheid begrip te koesteren voor haar. Normaal zouden ze moeten neuken na al dat spreken, maar dat gebeurt dan niet wegens al die camera's gericht op hen in één lokaaltje, waar ze dan ook proberen te slapen. Ze ontkleedt zich voor hem, maar dat wordt niet gefilmd zodat ze minder en minder gelukkig lijken. Ik heb dan ook gezapt waarvan het duidelijk is zelf herleid te zijn tot een sukkelachtig leven gezien dat soort aan misplaatst voyeurisme de anderen te zien leven en converseren in koppelverband, maar is dat niet bij elke film zo. Of het nu Hollywood is, of neptv. Ze leek dan helemaal tureluurs zoals ik trouwens, want wat blijft er nu over na die nevroses dan factures, belastingen,... en toe te geven dat men wel degelijk gekraakt is in zijn doen en laten. Met gezien de huurprijzen (te Brussel) onmogelijk nog te verhuizen (naar beter), maar waarom klagen want zij hebben een huis, maar geen geld voor kunst of boeken. Althans niet deze die men niet zou vinden in hun katholieke kranten. In de dertiger jaren vorige eeuw werd dan ook geëxperimenteerd met mensen want bereid tot alles want crisis van het capitalisme zodat sommigen zelfs gebruikt werden om tyfus te testen of om tot uitputtenstoe te dansen... voor geld. Nochtans hebben de anderen nu een plaats weten te veroveren elders door mee te doen en hun bek te houden ; weten ze zich te wringen in een krantenkatern, maar worden er nog kranten gekocht dat blijkt de vraag. Stakingen hebben dan zowat voor aandacht gezorgd in die kranten met de regelmaat van de klok want kwam er dan ook promotie tot over de grenzen heen van het merkproduct waarvoor men is gaan staken, en kunnen we dus verder, eens de president het gehad heeft over de miljarden (winst) met ondanks die woekerwinsten meestal overheidssteun, betaald met de belastingen van de armen. 'Daartegenover' het fulmineren van extreem rechts in vlaamse media alsof het een gewoonte geworden is in dat opdringen, de dag dat de armen hun belastingsbrief hebben weten te ontvangen na afgestompt te zijn in die files. Geen tijd meer voor niks, zeker geen kunst of voer tot nadenken. Dat is pessimistisch, maar dat is hier de realiteit. Quantum zou kloppen ware er niet zoveel domheid, egoïsme en ware het systeem niet geperverteerd door eigenbelang en godsdienstoorlogen in voor wat zij aanzien als geschiedenis en waarvan wij niks zouden merken achteraf, eens hun kerken en bezittingen voor goed afgebakend in wat plaatselijke macht is gaan heten. Maar is het Prigogine, die in zijn boek "Les lois du chaos" het heeft aangaande figuur 9 over de ver- omvorming (transformation) van "de bakker" aangaande instabiliteit van een gegeven 'cubus', met verschillende delen, elk onderverdeeld in andere delen, maar op een andere plaats van dat delen zodat x = 0 wordt. Maar wat als de inversie identitiek hetzelfde beoogt? Entropie? De grootte is continu maar de tijd zorgt voor fragmentering, de rest geeft u een nobelprijs fysicum. En dan pas krijgt men poen voor de zever op papier. Ziever in pakskes, zegge maar.
I'm with momo Dit is geen nieuwsbrief, tot vervelens toe. Dit is ook geen (dure) religieuze kutkunst aan de kust want te kleins en minzaam hiervoor. Dit is een verlengstuk van mijn onderdrukt onderhuids kunnen want -stel u voor- is er de realiteit. Of die realiteit buiten of binnen is, hangt er van af hoeveel innerlijke warmte aan het behang hangt, desalnietemin te twijfelen over elk gebaar onder zoveelste abortus van het vrije handelen. En - moet ik toegeven - de kunstenaar weer overblijft om ons genoegzaam te herinneren dat hij nooit de intellectuele kracht heeft gehad tegenover die monnikkenburchten vol macht en poen en nijd tegenover wat voor hen loge betekent of ander zondebok waar ze niet aan kunnen. Wordt het dus een mythe. Zodat waarom niet de enkeling van Max Stirner overblijft, een bijna verplicht anarchiserend plichtsbesef om enig wanorde te kunnen ontdekken in die bedrukkende, betuttelende Orde. Waar de sterksten het voor het zeggen zouden hebben, ware er listen. Kan een magistraat zonder partijkaart daar tegen opboxen? Kan een huisvrouw met tien kinderen niet scheiden van de Rva? Kan het gevoelsmatige desalnietemin schijnbaar treffend overkomen in middens waar gemeenzaam de jacht op het anders zijn een apotheose kreeg in de media ; om die valsheid een kleedje te geven, een oubolligheid te beklemtonen eens de tertiaire sector gevrijwaard met grijze das en grijze pak? Zwaarwichtige vragen om deze en andere morgen in te luiden, te snoepen aan het overige en de hoeveelheid hoop te verzamelen om verder te doen. Ondanks de miljoenen, uitpuilende boeken in hun burchten en/of kloosters, en ze beduidend plichtsbewust hiermee iets zouden bewijzen. Ware het andere, betere, echt leerzame boek, zonder sensationele demagogie, misschien altijd elders. Zou er ook een paradox zijn: ze kunnen nu ook wenen als ze in Duitsland vertoeven, en hun boeken niet genoeg zijn om te bewijzen dat er een traditie zou zijn. Maar waarom deze nood aan onderdrukken, deze waan erboven te staan? Ook nog toegeven dat ze immers het begrip 'de loge' hanteren alsof de magistraat schuld zou hebben bij het verwerken en merken van hun (weggemoffelde) misdaden, egoïsme, zelfingenomenheid, geduld en haat tegenover elke persiflage. Want blijft ons het toneel over, met aardbevingen en oorlogen zogenaamd altijd elders, of liever het decor waar we vlijtig aan gewerkt hebben. Niet eens meer wetende of Electra van Sophocles of Schönberg een akelige mythe zou uitstralen bij het management van de opera, of een simpele pornofilm zou vertolken. Het zal weer sneeuwen dat wel, want de hemel is weer grijs maar zwaar. De essentie dan van (hun) fenemologie is dat het nooit indruist tegen de individualisering van hun eigen latente aanhankelijkheid waarin ze zich genesteld hebben, om zonodig een functie te ontwikkelen, die met een doel voor ogen nooit echt een uitweg herkent. Een beetje wat Levinas bestuifde : het is niet waarvan we bewust zijn bewustzijn is, en het is niet het denken dat wat het denken inhoudt. Een even paradoxale relevantie blijkt stand te houden als het gaat over evenwicht, harmonie of vrijgevigheid. Zodat men gerust kan vaststellen, nu ze allen rechts stemmen, dat ook de socialisten geen oplossing hebben voor de redding van de sociale zekerheid, want zijn er ook even verkoopbare barsten in die ongrijpbare burchten en/of kloosters zodat slechts partijen voor dierenrechten overblijven in het parlement.
Parallel "Les assassins sont parmis nous" is een boek van Simon Wiesenthal, vertaald in de goedkope uitgaven van 'Livre de Poche'. Daarin kunt u zich inbeelden wat er allemaal schuilt aan menselijk leed gezien monsterpraktijken op grote schaal, zodat men nu komt, ik bedoel deze week met : 1.a. het verdedigen en melden van 'Mein Kampf' op Hollandse tv-zender (de tijden veranderen). 1.b. de presentatie van 'Mein Kampf' op radio France Inter. 1.c. tonen van 'heroïsche' foto's van Hitler op Télé Bruxelles. 1.d. etc. etc. Ik die dus niet luk mijn boekske te verkopen, had ik moeten beroep doen op een PR-bureau om mijn dromen in vervulling te zien gaan: mijn boek wordt een massaproduct, verspreid over de ganse wereld en zeventig jaren na mijn dood spreken ze er nog van. Dat het slecht en dom geschreven is, is bijzaak. Parallel hiermee wordt hen extreem-rechts voorgesteld, de ouwe garde redacteurs aan het meedoen, en dus geregeld gevangenissen en extreem-rechts op het nieuws (en in navolging van dat in het parlement, dat uiteraard (hiervoor) gefederaliseerd is, zoniet nationalistisch (gebleven) ondanks alles). Geven ze er voor de 'elite' van het leger een codenaam aan, stel, Taliban of Caliban, en is het genoeg om er alweer te doen sneuvelen voor de Grote Zaak. Maar wat nieuw is, kunnen ze nu bijna 'in direkt' een moordenaar zien leven nu op hun tv. Zijn manier van omgaan met medemensen uit zijn dorp, en die mensen weggedoken worden zodat men hen niet zou herkennen. Niemand had enig vermoeden dat de tekenleraar, brave vader een crapuul en een moordenaar was, terwijl bij goed kijken men zowieso de manieën van een psychopaat herkent, maar in dorpsverband hoeft men dat niet te merken, want geen keuze eigenlijk (in deze omgang). Eén uur dan: elkeen luistert op een religieuze manier naar de BBC. Nu kunt u het ofwel niet bereiken via internet, ofwel is dat uw radio maar op die BBC spreken ze engels met een Duits aksent, zovele jaren nadat Anne Frank o.m. dit optekende in haar Dagboek. Zou de mensheid dan zo veranderd zijn, dat is de kwestie. Nu men blijkbaar moet toegeven dat de slechtste kunstenaars een reuzecarrière en zwaarwichtig CV zomaar te voorschijn kunnen halen, en er hoeft zelfs geen bolhoed aan te pas komen. Nu ik mijn egotrip verder kan doen in het opdringen van mijn wel en wee naar emailadressen waarvan ik van toeten of blazen weet wie daarachter schuilt. Ook een Kafka? Nu gangsters minister worden, en nu het plebs voor internet hangt, met uitzondering voor vandaag waar de meerderheid achter stuur aan het klaxoneren om vooruit te geraken in de files van de spitsuren, om enig warmte te vinden elders, om daarna na die spitsuren alweer 's avonds een soort sado-masochistisch genoegen te hebben met moordenaars om te gaan gezien hun tv op het nieuws van alle dag. Het tropisch klimaat elders, en de vrijwaring van hun levenssfeertje met niet veel feest meer aan, dan voetbalmatchen. Zijn we des te meer gevoelig voor het stramien dat stelt dat ze allen in heiligheid in het dorp zijn ingesponnen, met op tijd en stond de kerkklokken waarvoor ze eigenlijk niet gekozen hebben, maar moet men hen (ook met sirènes) aan het werk herinneren, en meedoen in deze omgang, desnoods om Kafka te schuwen, desnoods om hun wilgjes aan elk zijn perceel te weerhouden van faalangst omwille van een even heilige afbakening, en uiteindelijk triestigheid omwille van al zoveel verwevenheid met het grauwe grijs na de afbraak van wat anders overkwam. Wat er bijhoort aan nevrotisch bewegen errond, staat buiten kijf eens de zapper in de schoot. Nu is de kuil diep genoeg om hen ter herinneren aan de aarde, maar is de vlakte gegoten in beton. Tegelijkertijd gaan de prijzen weer omhoog, om het nieuwe jaar in te luiden. Diegene die rijker worden van dat allemaal, daar spreekt men best niet over. Zoals altijd.
Hoe zeer de tijd kan knagen, de beroepssprekers kunnen zagen op tv, en de schrijvers herleid tot hoerepraktijken of nijdig pastoorsgedoe, wat op hetzelfde neerkomt, maar is er zo iets als de overgebleven picturale wetenschapper, eigenlijk een tot kinds herleid & gebleven blinde zwemmer bij uitstek. Voor de ene herleid tot het glazig azuur van een kil, schril schreeuwlandschap, de anderen tot een pavloviaans ritme, dat routineuze verzieking evenaart tot aan de evenaar, daar waar traag en zwaar zowieso altijd samengaan. Zou ik mij eigenlijk niet mogen amuseren, dat is het, want herleid tot een esthetiek, die niks evenaart noch waard is, met elk zijn staart daar waar het hoort want minder klaar, minder taal, maar waarachtig en zacht in elke pracht van de harde nacht. Want ging hij desnoods akkoord met de Onvoltooide Verleden Tijd, om te zeggen dat literatuur en poëzie hetzelfde zijn. Maar toen was ook toneel het leven, desalnietemin met elk/zijn haar refrein over God en Geld, wat ongeveer op hetzelfde neerkwam want namens God en Geld werd er oorlog gevoerd door de eeuwen heen, werd er vrede ondertekend, werd de hoer naar de herder gezonden en is dat de Bijbel, die in de vorm van wetteksten tot revolutie geleid hebben bij de Franciscanen voor twee redenen, die in wezen onmogelijk zijn (in de natuur): vrijheid en gelijkheid. In naam van God en/of Geld werden dingen naar zich toegeëigend, ging men stelen en onterven, neuken en niet meer neuken, ging men de lelijkheid als schoonheid verkopen, en omgekeerd. Als dit laatse tenminste verkocht, wat niet evident is. Vandaar de gebrokenheid van het kleedbeeldleed in wording, de almachtige ondankbare drenkeling daar tussenin, en de welwillende billen van Orthense, die des te meer tekeer gingen, nu Pico Bello ook nog poen gevonden had bij die 'joden vol geld'. Alleen waren die joden niet vol geld, maar wou men hun geld en namen dus hun God, zodat overal kerken ontstonden om de dansende doden dan toch een bodem te geven, nu de ene onterft, de andere omgekocht, nog een andere betaald voor zijn werk en diegene die schoonheid verkoopt niet zozeer verplicht is nu deze niet meer te verkopen, maar zomaar weg te geven want werd dat dus een religie, die zich toespitste op die joden, hun geld en hun god, en een nieuwe elite te voorschijn kwam in onze contreien (aldus Attali) : de agraïsche elite, de elite van het leger en de technologische elite. Pas deze laatste zijn nomaden, aldus Attali. Merkwaardige (?) vaststelling, des te meer dat het gaat over een synthese, die dit postmodernisme is gaan identificiëren alszijnde eclectisch, ook dat nog. Dat internauten geen nomaden meer zijn, is te wijten aan de hoge huur die ze betalen zodat luxe reizen voor geen elite is. Dat is pas dan geen Attali. En wat maakt het dan marxistisch? Welnu na analyse van het Kapitaal te merken dat ondanks vraag of aanbod en ondanks vastgeklopte uren werkdagen, het maandelijkse loon daar niet meer van afhankelijk is, wel de uitkeringen. Men krijgt dus een maandelijks cursiefje dat overeenkomt met uw hartslagen : het begin van de maand staat uw pijl hoog, op het einde van de maand staat uw pijl laag, maar de vraag is of het natuurlijk exponentieel verloopt, en niet andersom. Daartussenin parameters om de Mona Liza, de Da Vinci Code in naam van de Roos niet al te veel te doen vervallen in dat determinisme, dat alles herleid tot bordeelpraktijken na zeezand in de ogen of revolutionaire toestanden met het uitbreken of onderhouden van een legitimeringsgevoel. Stel deze die hen hun doctoraat gegeven heeft door 600 nieuwe (gecompliceerde) woorden uit hun hoofd geleerd te hebben, samen met de nodige deductieve etikettes want elk zijn/haar onderzoeksobject waard. Voor de ene is de mens een aap, konijn of muis, voor de andere een schaap van de herder, voor de andere een nevroot, voor nog een andere een patiënt, en nog een andere is dat een arbeider in de zetel met een zapper in de hand. Hoe komt het dan toch dat we dan herleid zouden zijn tot vakjes en trivialisering met zapper in de schoot, vraag ik u beleefd, om desnoods het coloniaal leger in Aghanistan of Indië te steunen, maar ze zijn te vlug weg zodat het duidelijk is dat thee en peper geen vanzelfsprekendheid meer zou zijn in culinaire termen. Blijven de boeken over. Zo kwam ik ooit bij een Duitser met zicht op een tennisplein, en met perzische tapijten onder mijn voeten. Zijn bibliotheek puilde uit van Duitse genieën, alleen gezien zijn generatie (hij kende mensen die omgingen met Göring) geen enkele mooie kaft aan die boeken. Nu is dat omgekeerd: er zijn slechts mooie (kleurrijke) kaften, maar de inhoud is er niet meer en het zijn dus geen genieën meer. Nu begrijp ik waarom ik mijn boek niet verkoop. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
