Wat b(l)oeiend blijft bij Stephen Hawking is dat de samenvatting van het universum in handbereik blijkt & blijft ; van alles nog eens op een rijtje te zetten aangaande fysica en te constateren dat sinds geruime tijd we geen sier verder staan, laat staan te weten waarom volgens Galileï bollen die naar beneden rollen recht evenredig exponentieel in snelheid steeds vlugger dus naar beneden glijden en dat dit vallen nog elliptisch is op de koop toe. Komt men tot enig inzicht aangaande de neuronen in tijd want zichzelve aan het herhalen, zoniet hertaalt tot in het oneindige want is er afbreuk van materie in die lijdende tijd. Stel dat het dan sowieso relevant was (in Italië) in de trivialiteit erlangs het te hebben over eurocommunisme zovele jaren vooraleer euro en inflatie om te eindigen nu op RTL met Jezus Christus daar waar mentaal gestoorden ten aanval trekken tegen die rechtse maffiabende aan de macht, niemand anders. Herinnert men zich dat in het kader van de volksfrontpolitiek, net voor de tweede wereldoorlog uitbrak en de Internationale Rode Hulp (I.R.H.) werd ingeroepen (cfr. 'Afweerfront'), de oude leiding eruit gekegeld werd om 'de loslippige' (volgens incrowd) Paul Nothomb benoemd te krijgen als nationaal secretaris in een organisatie met federale structuur. Wordt er georganiseerd om enerzijds te gaan vechten tegen Franco in Spanje en anderzijds vrijwilligers te vinden. Albert de Coninck was er één van, en heeft zowat na zijn tocht in Spanje gans Vlaanderen 'afgedweild' om te komen tot het niveau van Kolonel (van het Verzet). Zijn zoon vond het relevant om met luidsprekers op zijn taxi het volk aan te spreken, maar dat lijkt niet evident met zoveel politie daarrond. Probeer dat nu maar eens, ongeacht de clandestiene hedendaagse spreekbeurten in de Brusselse Loges aangaande wie nu de echte vrijmetselaars zijn, en wie de valse. De gangster Leopold zou zo één zijn: dat was geen vrijmetselaar. Net zoals er een aantal zijn, die zich van de weerstand aanmeldden maar extreem rechts dienen, of de gewezen CVP-ers. Zij die naast psalmen uit hun hoofd kennen, ook 'Mein Kampf' reciteren voor het slapen gaan. Stelt men zich dan de hedendaagse vraag waarom zij aan zee rijkelijk kunnen opluchten en wij dag en nacht nu gestoord door een neo Franquist rond een kerk, genaamd Basiliek. Stel u voor: er is slechts één muur tussen wij en hen, de monsters. Met daarrond nog ander gespuis zodat we 'vluchten' voor elk zijn/haar scherm. Zo kende ik ooit een echte arbeider, eigenlijk een autobuschauffeur die de kinderen naar school bracht, maar niet zijn eigen kind want die was geregeld ziek en onaangepast. Omer Vandemeulebroecke was zijn naam. Kijk op Google op zijn naam, en u merkt dat de man ook nog voor de sluikpers zorgde tijdens die oorlog, en kinderen van spaanse vluchtelingen hielp onderduiken. Bezig met verzetsaktiviteiten met communistische sluippers als de Duitsers het voor het zeggen hadden. De man kon zowat uw ganse pakje sigaretten oproken om je fervent uit te leggen hoe het moest (onder Stalin). Voor de franstaligen was dat de verboden pers: 'La Vérité' (Brussel), 'L'Espoir' (Hoei) en 'L'Eclaireur' (Moeskroen). Nu is dat niks meer. Dan hedendaagse pseudo Dolle Mol exponenten (on net) die ons haten en ons kanker tumors opleggen. Ware er Paul Verhoeven om ons tevens het eerste week-end van het jaar te herinneren aan eros en geweld op de Hollandse zender, ware deze eros zo mooi dat er wel een Duitser van pas kwam om deze (joodse) zo mooi sappig pittig ding in zijn bed te krijgen, en de meerderheid van de weerstand in de kelder van de Gestapo weggemaaid. Jawel na 'Turks Fruit' en 'Basic instinct' weeral een film over nazis. En na deze erotische schoonheid blijft ons dan de realiteit van vandaag ; niet de zee of rijke Parijs, maar de Colruyt met die rossige lelijkheid net voor ons en achter ons in de file aan de kassa onder cameracontrole met drank en voeding die puisten geven. De Champagne van 8 euro is weg, net zoals deze van 12 euro want het is deze prijzen die volgens de manager van dienst de mensen meer Champagne hebben doen drinken dit jaar. Is dat waar? Men zal het nooit weten, maar de flessen aan 31 euro die zijn er wel in overvloed voor het crapuul. Ik heb in geen jaren nog een Punker gezien ; de laatsten gestorven in de psychiatrie of de 'laatsten' eigenlijk ook valse punkers net zoals die valsen van de weerstand, met een hond aan een leiband zoniet bijt hij ook. Ooit zei iemand mij te zoeken naar ' a respected organisation ' maar ontdekte zoveel bloed van de armen aan het geld van de rijken dat hij terug naar Indië vertrok. Daar geeft men tenminste kleur aan de armoede en is die armoede mooi want sterven ze ook. Jawel, zei ik hem, was het met name ooit Picasso, die meldde kleur te geven aan het grijs. Het toppunt voor hier is dat ze de grijze stenen of het beton nogmaals in het grijs schilderen, net zoals de trams en de zovele kleren of auto's : alles is grijs zoals de hemel. Heb je ook nog de blauwe hemel maar die wordt steeds schaarser, en noem dat dan een valse hemel, met zicht op de Kommanda(n)tur in kleur dan, want ook nog op één van die miljarden tv- schermen.
Het aanbod is groot. Dat is wat elk nu zowat kan constateren. Elk in een overproductie rond het egocentrisme mits voor sommigen duiding naar wat moet overkomen alszijnde de wortels van de mensheid want nog enigszins herinnerd aan wat vorige eeuwen geschiedde aan loonmatigingen tegenover de toonbaarheid van zijden refreinen tussen het weefsel van de klasse waartoe ze behoorden. Ondergeschikt onder het zog van de zekerheid en roemruchtig leger van/voor hun kerkleiders. Zeker te reutelen op tijd en stond, zeker te zuipen en te wreten op tijd en stond, zeker te wringen tussen haar billen als de nachtklok lonkt en haar handschoenen hen behoeden voor de onzachte klacht naar nog meer macht. Zo prachtnatzat tekeer in een logica van de kracht. Men moet nu minstens negen webpagina's tellen vooraleer men aan mijn boek geraakt via een webwinkel. Pagina één van webwinkel geeft ons cijfers op een getatoeerde huid. De schrijver ervan werd tijdens de oorlog verklikt richting Gestapo. Als u mij niet gelooft, tik dan op uw internet unibook, en daar vindt u een kleine 'bibliotheek' van hedendaagse schrijvers. Het zou me verwonderen dat de professionele intellectuelen, -noem ze professoren of journalisten want zij worden ervoor betaald-, het zou me verwonderen dus dat deze mensen zo een boek kopen. Het aanbod is groot, meldt mij ook nog de Pvda-fractie uit een Hollandse gemeente als excuus voor de stalinistische Inquisitie die erin bestaat steeds dezelfden voor te stellen en de anderen te verbieden zelfs. Eigenlijk is een kunstenaar een manager in deze contreien, en een manager die lukt erin media-aandacht te krijgen want hij kan dan ook journalisten en dus publicaties betalen, maar het aanbod dus. Daartegenover is er een vraag, maar die vraag is klein omdat elkeen eigenlijk geproletariseerd is zonder dat hij of zij dat weet met die schermen. De ene aan het stoefen op een Blog, de andere aan het opvallen door inmiddels afwezige libido terzake. Is er tv, maar daar ook is er een aanbod dat trouwens niet tegen te houden is. Op uw zakcomputer krijgt u dus miljarden beelden vooruitgeschoven en dat is dan kiezen als er geen toeval meer overblijft. Maar daar is eigenlijk geen keuze meer aan, want het beste krijgen ze nooit te zien en zijn ze nooit bewust dat dit of dat het beste is in elk opzicht want handelen ze tenslotte als geblaseerde verlengstukken van reclamebureau's. Zo is één van de strategieën dat ze het zappen omzeilen in de dictatuur van het consumisme door stelselmatig publiciteit in te stampen tussen de kinderprogramma's op die tv. Kwestie dat die kinderen (als meest 'kwetsbaren' van manipulatie) nu al kleurloos handelen. Is er oppositie (daartegen)? Nee, want de lobby's hebben nog geen budgetten nodig om zogenaamde tegendraadse reklame, met name die die bijvoorbeeld zou ijveren voor minder kanker door sponsering van een sigarettenconcern tussen de dagbladen die elk hetzelfde melden want is alles koopwaar in die toonbaarheid, en is er een aanbod... Want moeten wij dat dus aanhoren. Raar toch dat ze nooit tegen een Picasso gemeld hebben dat er een teveel aanbod in kunst is, of aan een Hans Lodeizen, Tristan Tzara, Rimbaud, Pessoa, Baudelaire, ... te melden dat er een te veel aan innerlijkheid is in de poëzie. Moet men zich een plaats weten te veroveren, zegt men. En heeft men geen tijd meer om te blijven staan bij doden want er zijn reeds zes miljoen mensen die staan te trappelen om hun plaats in te nemen. Zowel hun woonst, hun bed als hun parkingplaats. Zo gaat dat met dit aanbod zonder vraag meer aan want geen oesters tijdens kerst, geen tomaten tijdens de zomer en geen vliegtuigramp tijdens de vakantie maar cultuur waar er geen geld voor is tegenover woekerwinsten want overproductie aan luchtkastelen.
De NASA had nieuwe foto's verspreid van soort monsterachtige geest in de vorm van een skeletachtig gezicht van licht, gas en materie in groot deel van het verre universum. Is het organisch of niet maar de kracht van zo'n geest vindt men in luchtverplaatsingen, maar nog niet te merken per (onze) frequentie, want het gevaar schuilt eens men op dezelfde golflengte van ET komt, men allicht het begrip Tijd overstijgt en doorkruist in die mate dat we effenaf moeten toegeven dat ondanks dat licht we reeds zovele keren dood zijn, met elk een lijdende lijk in ons, al is het nog niet zeker of dat lijkende lijk wel van ons is. Daarrond is er zo iets als aders, zintuigen, neuronen, spierweefsel, darmholtes, huid,... en een penis die alles reguleert gezien er blijkbaar geen vrouwelijke filosofen zijn, en amper vrouwelijke kunstenaars. Als ze er zijn kan ik u melden dat ze Jackson Pollock ook even raken want een combinatie van die materie, die zich kris kras door elkaar opstapelt zodat de sfeer hierin ook in een vloed vibreert op een een oneindig aantal kleurschakeringen, bijna op de tast maar steeds met een bedwingen van die chaos (in ons). Dat is geen beeldideologie maar vrouwelijkheid dan. Is het niet Nicos Hadjinicolaou die vorige eeuw socioloog J. M. Guyau aanhaalt om ons te overtuigen van het obskurantistisch karakter van deze 'kunstsociologie'. Guyau stelt dat naast product van het persoonlijk temperament moet terug gekeerd worden naar het werk zelf en dit werk dus te beoordelen. Maar vraagt dat naar een beoordeling is mijn vraag, al heb ik het woord oordeel of zelfs 'gevoel voor' veel liever. Kortom stelt de marxist Hadjinicolaou: kunstsociologie bestaat niet, en dat deze konstituering dus niet mag als wetenschap funktioneren. Al is het maar omdat kunst net als het kussen op kussens niet te isoleren valt, mits een doordeweeks 'articuleren' van de bronnen van een uitdrukking, los van tijdsgeest. Zeker van een klassegebonden sensibiliteit komt de waanzin ten goede aan die kunst, en de vrijheid die het beoogt. Dat is wat ik denk. Zou het dan gaan over temperament of in laatste instantie over talent in het vooruitzicht van een weerspiegeling van dat ding, in zijn variante maar hier noch godsdienstig noch realistisch van aard, vandaar dat het dan ook pathologisch zou zijn. Zoals elke veralgemening is dus Kunst An Sich de grootste aberatie, maar het "legitimeert de uitdrukking van de kreatieve intentie" (Malraux). De vraag is me dunkt pas politiek van aard als men merkt dat de slechte smaak het haalt zowel in de gazetten rond hun kerktorens evenals hun postzegels, als wij geweigerd zijn ondanks steun van de echte minister en de (echte) koninklijke familie om het dan ook niet te hebben over de plaatselijke arbeiders. Welnu, scheelt er dan wel iets, aan deze kunst en aan politiek als men tenminste nog hoopt in een democratie te schuilen. Heel zeker zijn we dan na Michel Angelo, Van Dyck, ... de 'ontaarde' (art dégénéré) kunstenaars, maar hoe dan ook zijn we een emanatie van hun zin naar de toonbaarheid van hun (Historische) rijkdom. Waar wij door onze postmoderne gebrokenheid de 'vanzelfsprekendheid' van hun macht in vraag stellen dus en hun 'superioriteit' trachten te doorbreken in termen van existentiële gedrevenheid, omdat er geen houvast meer aan is eens de emoties en de mens 'geëxplodeerd' na Auschwitz om uiteindelijk geatomiseerd het hof en de katholieke heerschappij in deze contreien te moeten aanvaarden zoals het is nu, met name de geperverteerde mechanismen nooit te kunnen doorgronden, want hebben zij macht en bezittingen, en wij slechts 'ontaarde' kunst zonder geestelijke eenheid meer aan. In welke mate de verhoudingen met deze buitenwereld de kunstenaar aangetast hebben in een gebroken exploratie van het post-rationele gedachtegoed van 'zijn' tijd, eens die geesten niet meer boven zijn hoofd hangen, maar in zijn/haar leven en zijn/haar dood zouden bepalen, als sluitstuk in het onmetelijke raderwerk. Dat allemaal is niet te scheiden trouwens van de absolute Logica, eigenlijk een dwangmatige dictatuur op de rede, de wil en de geest. Er is dan ook geen eenheid meer, naast de fundamentele 'brokstukken' van wat wij geworden zijn, met een diepe onschuld in ons omwille van het psycho pathologisch karakter van wat ons verhoudt tot de materie en deze (historische) maatschappij, die ons isoleert. Nooit eigenlijk bevrijd van de ziekte, maar gefundeerd op een rechtvaardiging van een verboden denken. Bij Spinoza gaat het om de substantie, de essentie van elk ding als gevolg van het effect dat dit ding beoogde (deze keer op de mensheid), de onbepaaldheid van de Natuur wezenlijk beduid in haar eigen productie Niets is gedaan indien de gedermineerdheid ervan niet gedefinieerd wordt. De filosofie en de kunst, de echte zal dan ook altijd subversief zijn. En maar best want zowieso is de algemene opvatting van kunst in zijn veralgemening, laat staan verademing of verlamming niet alleen een abstractie maar ook iets los van de gangbare stellingen zodat dit afgewezen moet worden om een ander soort hernieuwend (historisch) ingangspunt te vinden op wat kunst hoopt te zijn in zijn zijn. Eigenlijk een onzijn wegens een vorm van miskenning van de besten uit het heden na het eten tegenover taferelen van een andere eeuw. Meestal ook opgelegd tegenover de kunstenaar als mens die verdrongen is ; vandaar dat men heel zelden nog kan spreken van vrijheid.
Het vergt enige moeite de dingen des levens te begrijpen, en eens men vat heeft op de dingen is eigenlijk alles voorbij. Zo had ik een hoge dunk over Holland, maar moet ik vaststellen dat ook zij provinciaals overkomen. En wat zeggen als men bedenkt dat deze contreiën zowat de hoogbloei betekende voor het intellect, maar des te meer men hier ook op vele plekken niet welkom zou zijn, en dit niet alleen voor de Canabisrokers. Voor de promotie van mijn nieuw boek voelde ik mij desnoods verplicht 'het schiereiland' te verlaten en te verzaken aan enig capitalistisch 'houvast' waarvan het zeker zo is dat ook daar de meesten denken aan huisje en tuintje, maar net zoals met Gent ben ik voor een universitaire bibliotheek in bloeirijke cultureel Amsterdam ook niet welkom, zo ook bij een zogenaamd mediateam van ... de bibliotheek van Breda (nr.6 Molenstraat) waarvan men zich waant in de Inquisitie want is het dat team dat beslist of al dan niet een boek zo hoort te zijn en dus gelezen mag worden door de inwoners. Het mijne wordt dan ook stande pede afgezwaaid naar de prullemand, en dus afgeketst. Men zal nooit weten om welke reden ze een mooi kunstzinnig sexueel hedendaags boek weigeren des te meer dat men afkomt met een betere taal en een betere kaft dan het doorsnee leesvoer maar niks kan baten. Maar wat betekent deze taal vraag ik u beleefd. Heel zeker zou bie voorbeeld een Jeroen Brouwers daar dus beter over kunnen schrijven dan ik, zonder fouten. Te melden dat dit AaBeNe weliswaar de kardinaal, de tv en de ambtenaren van dienst vertolkt en men eens over de grens heen geraakt zonder snuivende duitse herdershonden aan je kont men wel degelijk aan roddelpraktijken toe is. In een land van schermen, waar iemand zoals ik nergens nog heen kan, nu de parkingplaatsen volzet zijn en men voor alle opgepepte prijs nu een woonst moet weten te vinden daar waar in de puzzel alles volzet blijkt, met geen plaats meer om zich ertussen te wringen. Dat is met alles zo, ook met literair katern van die schoon geworden gazetten (als deze ten minste nog bestaat), die slechts de incrowd nog interesseren kunnen. Voor de oude generatie was het dan ook indien je geen artikel kreeg in krant en tijdschrift je boek ook nergens verkocht. Nu is dat een beetje anders, maar het is niet internet dat ons weerhoudt het rotsooi ook daar voorgeschoteld te krijgen via opgedrongen advertenties (in Blogs) met boekbespreking in elke notoire krankzinnige krant mijnheer, maar waarom dan rotsooi en lelijkheid welnu omdat ze betaalden voor deze media-attentie zoniet klinkt het nog enigszins ideologisch. Stel voor het nieuwe boek van de katholieke hoofdredactrice over verwijvelingen (na het rijke Nato en Parijse verleden als toerist) en die alle media haalt terwijl de betere niet katholiek in alle talen verzwegen wordt. Nu nog?, fluistert men. Nu, heel zeker. Zodat men komt aan twaalf lezers voor den besten (subversief?), en honderdduizenden exemplaren, voor extreem rechts en/of die katholieken natuurlijk zodat niks nieuws onder de zon is, ware ze nu even oud koud hebben dan wij als ze buiten schuilen. Zo gaat dat mijnheer en madam zodat het uitkomen van een nieuw schoon boek in een land waar men terecht niet graag leest gezien lelijkheid en masochisme een ware lijdensweg is. Heel zeker dus niet het charmante capitalisme van Betty Midler, maar eerder de toestanden van de intellectueel uitgever van Indië, steeds aan de rand van de zelfkwelling gezien armoede en geen erkenning. Zijn er nog uitzonderingen uiteraard, en doen we des te meer nog verder ondanks de jaloersie van de gevestigde arrivisten -(die de kont likken uit opportunisme maar die de jood van dienst bekakken)-evenals de tot waanzin en stront gedreven kunstenaars, maar zijn het allen hier herkauwende boeren of koeien gebleven. Met dat soort volk gaan we dus nieuwe planeten verkennen, en zijn ze allen gedoemd tot 'vriendschap' als steeds minder betaalbaar wordt. Ook een logica. Het is wat Louis-Paul Boon ooit stelde: waarom zich zorgen maken en is er geen malaise toch te ontdekken want worden er nog voordrachten gegeven aan de universiteit. En is iedereen nu voor schermen want buiten onhoudbaar. Alleen merk je aldaar, en niet alleen maar bij die geperverteerde katholieken, dat in wezen niemand zich spontaans nog interesseert voor kunst of cultuur want zorgen Marokkanen voor hun vuilbakken. Zo zette ik bladjes in hun universiteitsbibliotheek (met mooie lay out en met de slagzin 'Bewustzijn?') en na één maand is er daar niet één jongeling (student(e)) die één bladje uit eigen initiatief genomen heeft om het te lezen. Scheelt er iets? Jawel.
Bestel toch eens een goed én goedkoop boek 'on line'. Mijn allernieuwste roman is een literair en kunstig meesterwerk, al zeg ik het zelf. Over seksualiteit, poëzie en een romaneske verwikkeling die het niveau van een pornografische Hamlet haalt, doordrengd door een poëtische visie samen met afbeeldingen van mijn kunstwerken doorheen gans het boek, aan een schappelijke prijs. Bestel dus eens het beste fictieboek van het heden. U zal er geen spijt van hebben. Beleef dan een waar leesgenot. Bestel en koop het boek nu door deze click :
Het 7de wereldkongres van de Komintern te Moskou (25 juli - 20 augustus 1935) stond onder het motto "Eenheid tegen het Fascisme". Voor de communisten betekende dit een overgangsfase waarmee de wil zal ontstaan tot het breken met het sectaire verleden. De nieuwe Eenheids- en Volksfrontpolitiek kreeg haar eerste impuls op het congres van Charleroi in april 1935. Een paar maanden later zal deze politiek bekrachtigd worden door het 7de congres van de Komintern. De KPB zal vanaf '35 het idee van het Volksfront verdedigen. Op 20 oktober 1935 werd te Brussel een Antifascistisch Front opgericht als reactie tegen de Italiaanse agressie in Ethiopië. Zowel communisten als socialisten zetelden naast christendemocraten en liberalen in dit volksfront. De KP is tevens aktief in de algemene staking van 1936. Op 18 juli 1936 lanceerde Jacquemotte in 'Le Drapeau Rouge' het idee van één proletarische partij. De KPB zou weer toetreden bij de BWP met behoud van organisatorische autonomie met het oog op "arbeiderseenheid". Vanaf het congres van Charleroi van '35 wordt hij de onbetwiste leider, en wordt niet meer zoals in 1929 als opportunistisch beschouwd omdat zijn ideeën vanaf 1935 pasten in de strategie van de volksfrontpolitiek. Alle nadruk lag op de vakbondswerking. Aan de Kommunistische Jeugd werd de raad gegeven 'strijdovereenkomsten' te sluiten met gewestelijke en regionale SJW-afdelingen. De inhoud van het eenheidsfront moet volgens hen driedelig zijn. Een gemeenschappelijke strijd moet ontstaan voor het "in werkelijkheid afwentelen van de gevolgen van de heersende klassen". Ze stellen zich tegen alle vormen van het fascistisch offensief en tegen de liquidatie van de 'reaktionaire' burgerij. Tevens stellen ze zich tegen het gevaar van de 'imperialistische oorlog' en verdedigen hierdoor de Sovjet Unie. Er worden kontakten gelegd, naar het Frans voorbeeld, om een Comité de Vigilance des Intellectuels Anti-fascistes (CVIA) van de grond te krijgen. De belangstelling aan socialistische zijde is hiervoor gering zodat er geen brede basis voor het CVIA te vinden was. Er ontstond zelfs bij diverse BWP-leiders de opvatting dat een akkoord van korte of lange duur met de communisten moest afgewezen worden. De tegenstellingen in de BWP werden niet op het kongres uitgediskussieerd, maar wel op de zittingen van de Algemene BWP-raad in december 1935 en januari 1936. Op 7 januari '36 werd toen beslist aan de socialisten een verbod op te leggen om nog Volksfrontexperimenten te ondersteunen. In de Volksgazet klonk nog af en toe het idee van eenheid, dit voornamelijk voor wat betreft federaties als Binche, Leuven en Limburg. Begin juli 1936 opende echter een resolutie van de Algemene BWP-raad de weg voor oprichting van een Volksfront. Wat opvalt in de KPB-teksten van deze tijd is dat de voorwaarden tot eenheidsfront, die Dimitrov stelde, niet vermeld worden. Dimitrov stelde o.m. als voorwaarden: 1) de volledige onafhankelijkheid van de bourgeoisie, en het volledig breken van de sociaal-democratie met deze laatsten. 2) het oprichten van de dictatuur van het proletariaat in de vorm van Sovjets. 3) waarschuwt voor het rechts opportunisme dat zou leiden tot de verkleining van de partij. In het kader van de Volksfrontpolitiek ging de KP federaliseren. In het begin van 1937 werd de Vlaamsche Kommunistische Partij opgericht "om via een radicaal Vlaamsgezind standpunt meer gehoor te vinden." Enkel in het Antwerpse kreeg men hierin enige respons ; daarnaast slaagde de partij er nu voor het eerste in, vaste voet te krijgen in het milieu van de intellectuelen. 'De Roode Vaan' werd vanaf 8 februari 1937 vervangen door het 'Vlaamsche Volk'. Ondertussen stierf Jozef Jacquemotte, en hij werd in oktober '36 vervangen door Xavier Relecom (die nog in 1929 samen met P.H. Spaak lid was van de linkse strekking in de BWP), de Vlaming Georges Van den Boom en de Luikenaar Julien Lahaut. Door hun aktieve rol in de stakingen, en de deelname aan de regering van de BWP, boekt de KP 6% (+3%) van de stemmen bij de parlementaire verkiezingen in 1936. In Vlaanderen bleef de impakt echter zwak ; in de vlaamse kantons haalden ze 2,75% van de stemmen. In 1937 en '38 bleef de aangroei verder duren. Vanaf 1938 gaat de dreigende oorlog de politiek beheersen. Maar de belgische communisten evenals haar zusterpartijen slaagden er echter niet in de andere partijen te dwingen tot een gecoördineerde internationale politiek. Ze ijveren voor het stopzetten van de neutraliteitspolitiek van België. Dit om steun te kunnen bieden aan de Sovjet Unie. De russische diplomatie had toen als belangrijkste taak nieuwe bondgenootschappen te zoeken. "En octobre 1937, le gouvernement, s'enfonce de plus en plus dans sa politique de "neutralité". Il accepte la garantie hypocrite de Hitler de ne pas violer le territoire belge. Relecom demande alors à la Chambre de ne pas approuver cet acte diplomatique et il appelle les démocrates à s'unir pour défendre la seule frontière menacée, celle de l'est". (Parti Communiste Belge, 30 mois de lutte pour le pain, la paix et la liberté, rapport d'activité du Comité Central pour le VIIe congrès national du PCB, Brussel, 1939, p.18).
