Het 7de wereldkongres van de Komintern te Moskou (25 juli - 20 augustus 1935) stond onder het motto "Eenheid tegen het Fascisme". Voor de communisten betekende dit een overgangsfase waarmee de wil zal ontstaan tot het breken met het sectaire verleden. De nieuwe Eenheids- en Volksfrontpolitiek kreeg haar eerste impuls op het congres van Charleroi in april 1935. Een paar maanden later zal deze politiek bekrachtigd worden door het 7de congres van de Komintern. De KPB zal vanaf '35 het idee van het Volksfront verdedigen. Op 20 oktober 1935 werd te Brussel een Antifascistisch Front opgericht als reactie tegen de Italiaanse agressie in Ethiopië. Zowel communisten als socialisten zetelden naast christendemocraten en liberalen in dit volksfront. De KP is tevens aktief in de algemene staking van 1936. Op 18 juli 1936 lanceerde Jacquemotte in 'Le Drapeau Rouge' het idee van één proletarische partij. De KPB zou weer toetreden bij de BWP met behoud van organisatorische autonomie met het oog op "arbeiderseenheid". Vanaf het congres van Charleroi van '35 wordt hij de onbetwiste leider, en wordt niet meer zoals in 1929 als opportunistisch beschouwd omdat zijn ideeën vanaf 1935 pasten in de strategie van de volksfrontpolitiek. Alle nadruk lag op de vakbondswerking. Aan de Kommunistische Jeugd werd de raad gegeven 'strijdovereenkomsten' te sluiten met gewestelijke en regionale SJW-afdelingen. De inhoud van het eenheidsfront moet volgens hen driedelig zijn. Een gemeenschappelijke strijd moet ontstaan voor het "in werkelijkheid afwentelen van de gevolgen van de heersende klassen". Ze stellen zich tegen alle vormen van het fascistisch offensief en tegen de liquidatie van de 'reaktionaire' burgerij. Tevens stellen ze zich tegen het gevaar van de 'imperialistische oorlog' en verdedigen hierdoor de Sovjet Unie. Er worden kontakten gelegd, naar het Frans voorbeeld, om een Comité de Vigilance des Intellectuels Anti-fascistes (CVIA) van de grond te krijgen. De belangstelling aan socialistische zijde is hiervoor gering zodat er geen brede basis voor het CVIA te vinden was. Er ontstond zelfs bij diverse BWP-leiders de opvatting dat een akkoord van korte of lange duur met de communisten moest afgewezen worden. De tegenstellingen in de BWP werden niet op het kongres uitgediskussieerd, maar wel op de zittingen van de Algemene BWP-raad in december 1935 en januari 1936. Op 7 januari '36 werd toen beslist aan de socialisten een verbod op te leggen om nog Volksfrontexperimenten te ondersteunen. In de Volksgazet klonk nog af en toe het idee van eenheid, dit voornamelijk voor wat betreft federaties als Binche, Leuven en Limburg. Begin juli 1936 opende echter een resolutie van de Algemene BWP-raad de weg voor oprichting van een Volksfront. Wat opvalt in de KPB-teksten van deze tijd is dat de voorwaarden tot eenheidsfront, die Dimitrov stelde, niet vermeld worden. Dimitrov stelde o.m. als voorwaarden: 1) de volledige onafhankelijkheid van de bourgeoisie, en het volledig breken van de sociaal-democratie met deze laatsten. 2) het oprichten van de dictatuur van het proletariaat in de vorm van Sovjets. 3) waarschuwt voor het rechts opportunisme dat zou leiden tot de verkleining van de partij. In het kader van de Volksfrontpolitiek ging de KP federaliseren. In het begin van 1937 werd de Vlaamsche Kommunistische Partij opgericht "om via een radicaal Vlaamsgezind standpunt meer gehoor te vinden." Enkel in het Antwerpse kreeg men hierin enige respons ; daarnaast slaagde de partij er nu voor het eerste in, vaste voet te krijgen in het milieu van de intellectuelen. 'De Roode Vaan' werd vanaf 8 februari 1937 vervangen door het 'Vlaamsche Volk'. Ondertussen stierf Jozef Jacquemotte, en hij werd in oktober '36 vervangen door Xavier Relecom (die nog in 1929 samen met P.H. Spaak lid was van de linkse strekking in de BWP), de Vlaming Georges Van den Boom en de Luikenaar Julien Lahaut. Door hun aktieve rol in de stakingen, en de deelname aan de regering van de BWP, boekt de KP 6% (+3%) van de stemmen bij de parlementaire verkiezingen in 1936. In Vlaanderen bleef de impakt echter zwak ; in de vlaamse kantons haalden ze 2,75% van de stemmen. In 1937 en '38 bleef de aangroei verder duren. Vanaf 1938 gaat de dreigende oorlog de politiek beheersen. Maar de belgische communisten evenals haar zusterpartijen slaagden er echter niet in de andere partijen te dwingen tot een gecoördineerde internationale politiek. Ze ijveren voor het stopzetten van de neutraliteitspolitiek van België. Dit om steun te kunnen bieden aan de Sovjet Unie. De russische diplomatie had toen als belangrijkste taak nieuwe bondgenootschappen te zoeken. "En octobre 1937, le gouvernement, s'enfonce de plus en plus dans sa politique de "neutralité". Il accepte la garantie hypocrite de Hitler de ne pas violer le territoire belge. Relecom demande alors à la Chambre de ne pas approuver cet acte diplomatique et il appelle les démocrates à s'unir pour défendre la seule frontière menacée, celle de l'est". (Parti Communiste Belge, 30 mois de lutte pour le pain, la paix et la liberté, rapport d'activité du Comité Central pour le VIIe congrès national du PCB, Brussel, 1939, p.18).
Men zou zich vragen kunnen stellen over allerhande blijkbaar onontkoombare bijwerkingen, zoniet bijverschijnselen van een op schermen gerichte ego's en 'gedrevenheid' hieromtrent. Mijn aktie tegen lelijke, opdringerige advertenties heeft tot niets gebaat want ook ik ben niet het middelpunt van de wereld. Zondag is er een Marokkaanse migrant van het eerste uur gestorven van ouderdom te Antwerpen. Net zoals Confusius meldt, weet iedereen nu dat als er een oudje sterft er een bibliotheek afbrandt. De man is zich komen vestigen in België begin zestiger jaren, heeft kinderen gemaakt die op hun beurt kinderen hebben gemaakt. De (culturele) overdacht van de grootvader is verloren gegaan want de nieuwe generatie Marokkanen te Antwerpen spreekt vlaams op zijn Antwerps, en spreken niet één letter arabisch noch voor de meesten frans. En heeft men het over integratie. De man die gestorven is, en die als één van de eerste inwijkelingen van zijn land, ontzettend gedaan heeft voor zijn volk -(want ook aristocratische familie in zijn geboortestreek)- en de onze krijgt niet één zin in 'onze' kranten, zelfs niet in rubriek 'faits-divers' op de laatste pagina. Bij zijn intrede in België kreeg hij het te verduren rond het Zuidstation van Brussel, een afschuwelijke grauwe buurt in een nors klimaat, zonder de zon en aroma's van zijn land. Hij woonde in het begin in de Merodestraat als huurder van een huis waar ze een aantal jaren voordien na razzia's joden hebben afgevoerd naar concentratiekampen, met de hulp van de plaatselijke politie. De gewezen Marokkaanse soldaten, die streden tegen de nazis tijdens de oorlog hebben amper een pensioentje, en de kinderen worden meestal lastig gevallen door de ordediensten, al is het maar met de Gestapohonden op de treinen tussen Roosendaal en Antwerpen voor een paar gram Cannabis of hasjiesh gekocht in het vrije Nederland. Terwijl ze in naam van Europa de grenzen zogenaamd openstelden, allicht voor de fils-à-papas. Van deze laatsten ken ik er één, die subsidies kreeg voor zijn films, en zowat aandacht van alle belgische nederlandstalige en franstalige media kreeg om zijn provincialistische tweederangs kunstenaar en lerares-poeet, die zijn ouders wel pretenteerden te zijn te verfilmen. Een soort obsessie waar het duidelijk is dat die katholike bourgeoisie (met 'lange arm') koel ook eigen zoon uitgebuit heeft. Maar hij maakte dus films: iets wat de anderen niet konden want geen relaties bij de katholieken aan de macht in Vlaanderen, en natuurlijk geen poen. Maar vond ik de man genoeg werkzaam in de culturele creativiteit om hem mijn dinges op te sturen gedurende jaren, als een journalistieke hoer onder de zovelen, maar mijnheer heeft het nu zo hoog in zijn bol gekregen dat hij mij niet alleen één merci gegund heeft, maar ook nooit iets gewild van mij meldt hij na al die jaren zonder betalen. So what? De zondag van de dood van die Marokkaan heeft zowat de week afgesloten waar de Duitsers overal omnipresent of daadwerkelijk aanwezig waren, zeker in de media en ook te Brussel. Dezelfde dag sterft een Duitse voetballer en dat is dan de massa want een volledig stadion dat bomvol is. Massa's, met weer eens in de kranten met de regelmaat van de klok... extreem-rechts en/of een paar katholieke idioten aan de macht op de eerste pagina. Maar welke macht. Deze die theoretisch net onder deze van de koning is, of althans zou moeten zijn en de kleine inkomens (met hoge huur) belast en niemand durft te reageren. De ware elite komt niet in de media, want dat interesseert hen ook niet. Maar de elite heeft huizen en auto's, maar ondergaan in geen enkel geval wat ik onderga aan lawaai en gebonk om 3u30 's nachts daar waar ik slaap vanwege een volgens mij op hol slaande en gestoorde man, ware hij bevelen krijgt 'van hogerhand' hiervoor. Dat zijn nu eenmaal de nevenverschijnselen. De rest leeft in een soort waan, stel deze van de professor op pensioen, die zijn Blog vol krijgt met miljoenen woorden om repetitief de 'christelijke' kennis nog eens te overdoen en over te dragen mits kritische ingesteldheid tegenover wat hem dagelijks via de media wordt aangesluisd ; de hyperproductiviteit van het woord namens Kennis te vertolken en zijn (?) visie te imponeren aan mensen (zijn lezers) waarvan hij denkt dat het idioten of sukkelaars zijn (zoals hem?). Ook hij maakt deel uit van de 100 000 dossiers inzake o.m. briefwisseling van mensen die denken in eigen persoon bevriend te zijn met minister Laurette Onckelinx. Alleen gezien zijn ganse late leven ingedeeld tussen roken, zich zat drinken en scherm sluimert er dan toch een zekere frustratie, dan toch. Zoals diegene die voor mij vijftig fotocopies (recto-verso) moest maken deze morgen. Het heeft juist geteld een uur geduurd, want vergiste hij zich stelselmatig (bewust) op ouderwetse fotocopieertoestellen, maar wat ik op de koop toe moest meemaken is elke keer nadat ik hem beleefd iets zei of vroeg ik zijn norse opmerkingen moest meemaken alsof hij mij haat. Dat is dus een fotocopieerlokaal net naast de katholieke universiteit van Brussel, met zelfde adres dan het fascistoïde 'Pro Vita' met de verantwoordelijke vrouw ervan, die hem gedurende gans dat uur aansprak alsof ze vrienden waren maar waar ze hem sleutels gestolen heeft achter zijn rug. Tegen abortus opteren is één ding dat vrouwenhaat onderlegt en middeleeuws poneert, maar eens je ze moet meemaken, zijn dat inderdaad geperverteerde crapuulmensen, en -stel je voor- hebben ze het over de borsten van de vrouw, die daar normaal sinds jaren werkt, en niet meer komt want -stel je voor- zijn ze erin gelukt aub dat ze kanker heeft, met nodige borst die de littekens onderging. Dat is crapuul want achter mijn rug duidelijk tekens aan het maken dat ze op zijn minst mij haten, en ze kennen mij niet eens, maar gezien mijn uiterlijk met lange haren, linkse pers in mijn handen en een baard, komen er frustratieve vooroordelen te voorschijn blijkbaar. Op de koop toe deed hij lastig en zei aan de vrouw dat door mijn fout en het dus te lang klungelen voor mijn fotocopies hij twee klanten verloren was want waren ze vertrokken zonder te betalen vermits te lang wachten. Eén ervan dat waren 150 fotocopies, de andere 60 zonder te betalen dus. Zo begint mijn week. Plezant niewaar? Maar dat zijn dus de veruiterlijkingen van die katholieke macht, waarvan het duidelijk is dat het niets te maken heeft met de kleine gelovige naïeve mens, die een kerk bijna verplicht bewondert en het Evangelie in het vaandel draagt. Ze zijn dus niet allen lelijk en pervers, maar toch er scheelt iets. Ook die latente uitbuiting en dubbele taal, doordrengd door leugens en nog eens leugens. Best is daar allemaal geen aandacht aan te schenken en verder doen. Gewoon. Morgen schrijf ik iets over het bestrijden van het fascisme, historisch gezien. Niks nieuw onder de zon? We zien wel.
Gezien ik bestookt word door bedriegelijke advertenties, en ik daar geen democratische inzage in heb evenals men mij dat verplicht als ik een autonoom eindproduct aflever, ervoor betaal en werk, klopt er iets niet, heel zeker ook dat men esthetiek weigert hier, zie ik mij genoodzaakt te 'verhuizen', zoniet indien het zo verder gaat mijn Blog voor goed 'op te blazen'.
Vu le fait d'être assailli de pubs laides ne correspondant pas à la réalité, et dont je n'aurai pas le choix je me vois obligé au nom de l'esthétique et la justice morale si ce n'est pécuniaire d'arrêter ce Blog si ils continuent de poluer mon oeuvre. Si ils continuent je détruis donc pour de bon mon Blog et vais ailleurs.
Op de pleniumvergadering van het EKKI in januari 1924 wordt gepleit voor een grondige reorganisatie van de afdelingen van de Komintern. De bedoeling is, langsheen nieuwe homogene organisatievormen, de arbeidersbeweging te veroveren. Het derde partijkongres van de KPB volgde de richtlijnen van het 5de wereldkongres die de 'bolchevisering' vooropstelde. Deze bolchevisering was het aanpassen van heel de communistische beweging, over de hele wereld, aan een zelfde organisatieschema, namelijk dat van de moederpartij, de KPSU. De bedoeling was de partijen in bedrijfscellen te organiseren. Deze cellen gingen als basisiorganisme funderen zodat de syndicale werking een belangrijke plaats innam in het algemeen 'discours' van de Partij. "In alle fabrieken en bedrijven, in alle gemeentelijke en openbare administraties, in de bureaus, de magazijnen, enz...., overal waar tenminste drie kommunisten werken, worden bedrijfscellen opgericht." (La IIe conférence) Vanaf 1924-25 ontstonden meningsverschillen over de te voeren syndicale politiek. Jacquemotte, die aanvankelijk nauw verbonden was aan de socialistische vakbondswerking, verdedigde het standpunt tot samenwerking met de vakbond. Jacquemotte zal in 1929 uit de leiding van de partij verwijderd worden wegens deze wil tot medewerking. De 'bolchevisering' zal voor een groot deel mislukken.Grote eisen werden gesteld aan de militanten en velen vonden zich niet meer terug in nieuwe structuren. Reacties tegen de 'bolchevisering' brachten nieuwe twisten in de partij met zich mede. Opvallend, zo werd gemeld, is het feit dat van de personen die tegen de bolchevisering begonnen te reageren, er in 1928 heel wat meegingen met de trotskystische oppositie. Op het partijkongres van 1928 wordt, onder druk van de Komintern, de oppositionelen (trostskysten) uitgesloten. Het verdedigen van de stellingen van de trotskysten in de KP-pers wordt vanaf het kongres verboden. De verspreiding, door vrnl. leden van de oude partij, van teksten van Russische trotskysten wordt uit de omloop gezet in november 1928. De KP vervalt met deze koers in België van 1000 leden tot 650. De politiek die de Komintern voert, is namelijk voor een groot deel beheerst door het ideeëngoed van Stalin en zijn partij-apparaat. Specifieke bijdragen van andere partijen zijn echter ook waar te nemen. "In de tussenoorlogse periode hebben, ons inziens, vier Westeruropese sekties enigszins een specifieke bijdrage kunnen inleveren tot de door de Komintern uitgestippelde beleidslijn: tot 1933 de KPD, na 1934 de PCF en daarnaast in mindere mate de Britse KP en de PCI. De KPB wierp kwantitatief en kwalitatief te weinig gewicht in de schaal om op dit niveau veel inbreng te sorteren." (R. Van Doorslaer, "De KPB en de Sovjet-Duits niet-aanvalspakt", Brussel, 1975, p.46-47). Het is hierbij belangrijk te melden dat vanaf de dood van Lenin in 1924, Stalin langzaam alle macht naar zich toe neemt in de Sovjet Unie. In 1929 neemt hij de leiding over van het staatsapparaat en hij besloot o.m. Trotsky uit het land te vebannen. Jacquemotte koos resoluut de kant van de meerderheid voor wat betreft de 'Russische kwestie'. "Met de KPSU, met de Internationale of met de tegenstanders van het kommunisme", is een uitspraak van Jacquemotte met zijn argument in de diskussie rond oppositie in de KPSU. Door het verdedigen van zijn stellingen i.v.m. deze oppositie, kreeg Jacquemotte de steun van de Komintern en een plaats in het groter wordende Centraal Komitee. De richtlijnen van de Komintern worden dan ook strikt, gedisciplineerd en kritiekloos gevolgd. "Nog één maal liep de partij even op een verkeerd spoor toen in 1934 de Kommunistische Jeugd een samenwerkingsakkoord afsloot met de Trotskystische Jeugd en de Socialistische Jonge Wacht, onder druk van deze laatste organisatie. Het akkoord werd echter vlug verbroken en de verantwoordelijken werden tot de orde geroepen." (ibid. p.47) In 1928 voert de KPB een koers, die onder kontrole staat van de K.I.. De partij is in haar geheel overtuigd van de ondergang van het capitalisme. De crisis van 1929 versterkt het idee van deze ondergang. Met het partijkongres van 1929 zal de KP het idee tot inplanting in grote bedrijven vooropstellen, en niet zozeer meer een systematisch celwerk verdedigen. Iedere samenwerking met socialisten wordt afgewezen. De grootste vijanden zijn, voor de communisten, de socialisten die ze als "sociaal-fascist" bestempelen. Vanaf het begin van de dertiger jaren is een belangrijk element in het ideeëngoed van de partij waar te nemen: "het geloof in het ideaal van het socialisme in de Sovjet Unie en het geloof in de figuur van Stalin." Interessant zijn de onbeantwoorde vragen die Van Doorslaer naar voor brengt, namelijk: "<...> de mechanismen van infiltratie en afstoting van het kommunisme in België en daarmee samenhangend, wie waren deze kommunisten en welke waren hun motivaties." De trotskystische oppositie valt in 1930 uiteen in een groep rond Van Overstraeten en Leon Lesoil die uiteindelijk aan betekenis winnen. Vanaf 1932 onderstreept de KPB haar doctrinaire 'zuiverheid' en autonomie. De opening naar de socialisten zal, vanaf '32, een uitzondering zijn op het geheel van de ongenuanceerde stellingname. Het zijn namelijk de stakingen die de communisten dichter bij de socialisten brengen. Vanaf toen lanceerde de KP haar ordewoord tot eenheidsfront. In 1933 krijgt men de machtsgreep van Hitler in Duitsland. In 1934 worden realistischere oproepen gedaan o.m. onder invloed van het 13de Plenium van het Uitvoerend Komitee van de Komintern. De KP-parlementairen gaan nu meer dan ooit een leidende rol gaan spelen onder het volk buiten het parlement. Dit in tegenstelling tot BWP-volksvertegenwoordigers die het parlementair werk als middelpunt van hun actie beschouwen. In maart 1935 werd P.H Spaak, samen met De Man, lid van de regering Van Zeeland. P.H. Spaak was aanvankelijk actief rond de groep die met een eigen blad, "L'Action Socialiste", in 1936 begonnen was. Deze trotskystische stroming was voornamelijk gekant tegen klassensamenwerking, dus ook tegen het Volksfront. De KPB slaagde er in in 1935 in haar isolement te doorbreken. Bij de parlementsverkiezingen van 24 mei 1935 verhoogde zij haar aantal volksvertegenwoordigers van 3 tot 9 terwijl haar stemmenaantal steeg van 2,8% tot 6,06%. Op de 5de nationale KPB-konferentie in april '35 worden Marc Willems en Henri De Boeck fel bekritiseerd. Ze zijn verantwoordelijk gesteld voor de frontvorming van de jeugdorganisaties SJW, KJ en de trotskystische organisaties. De KP spreekt van kapitulatie voor "de sociaal-demokratie en kontra-revolutionaire trostkysten". Beiden worden dan uit de partijleiding gezet wegens "de opportunistische fout van 11 augustus" 1934. De Leninistische visie op het gauchisme wordt hier mede als argumentatie tegen Willems en De Boeck gebruikt. Aan de hand van kommunistische teksten en pers kunnen wij stellen dat de evolutie in de Sovje Unie (later in de Komintern) vanaf 1934 nauwelijks gevolgd worden. De binnenlandse politiek wordt door het klassiek-marxistisch antagonisme tussen arbeid en kapitaal gedomineerd, om niet te zeggen gesimplificieerd. Om de crisis en de politiek, die de regering en het patronaat voerden, te beantwoorden, zullen de communistische partijen hun akties fel uitstippen op de klassenstrijd. Eenheid tegen het fascisme wordt dan gevoerd en na het overwinnen op nazi-Duitsland zullen allerhande splintergroeperingen de 'erfenis' verder zetten zoals o.m. tijdens de betogingen tegen VDB in Vlaanderen, waar toen ook te Kortrijk een aantal crapuuls in de plaatselijke politie(k) werden blootgelegd. Nu komt de absolute en algemene engheid te voorschijn omwille van elk zijn huisje, ook vanwege de rechtse 'overwinnaars', en hun nodige meelopers in de media ; waar het duidelijk is dat multinationals meer macht en winst maken dan (het budget van) een land, maar waar kapitaalkrachtigen (zoals o.m. bank-verzekeringen) tegelijkertijd niet betalen als ze (zouden) moeten betalen. Vandaar die meelopers van uiteraard een postmoderne maffia, met kleine lonen en uitkeringen die belastbaar worden gesteld met een pseudo contestatie in 'eigen rangen', en men genoegzaam denkt -gezien de overmate aan (politionele) controle evenals censuur van de ware 'linksen' in de media- dat niets zal uitbreken, ook tijdens deze koude winter van begin van hun 21ste eeuw, waar men volgens de cosmonaut althans de mens zou moeten warm maken voor de ruimte.
