De analyse van de literatuur door Marx en Engels past in hun theoretische conceptie van het dialectisch materialisme. De "Einleitung zur Kritik der politischen Ökonomie" houdt een gedetailleerde uiteenzetting van Marx over de esthetica in. "L'objet d'art - comme tout autre produit - crée un public apte à comprendre l'art et à jouir de la beauté. La production ne produit donc pas seulement un objet pour le sujet mais un sujet pour l'objet." Het kunstwerk is inhoudelijk bepaald en stelt zich in een totaalhistorische complexe samenhang met het gehele systeem. Zowel de esthetische waarde van het kunstwerk alsook zijn invloed maken deel uit van de universele maatschappelijke ontwikkeling. Volgens Marx en Engels zijn de verschillende ideologische domeinen, waaronder kunst en literatuur, niet onderhevig aan een autonome ontwikkeling. Zowel de moraal, de metafysica als al de rest van de ideologie en de vormen van bewustzijn die het met zich meebrengt, verliezen dan aan autonomie. Marx zal dan ook de kunstenaar verdedigen tegenover het capitalisme. Zo zal hij de waardigheid van de kunstenaar verdedigen omdat zijn vrijheid van creatie vernietigd wordt door het capitalistisch systeem. Hij klaagt de onderhevigheid van de kunst aan de capitalistische marktwetten, maar Karl onderwerpt de artistieke creatie niet aan om het even welke politieke partij. Het werk van Engels over literaire problemen is complex. J.M. Rosier situeert de analyse ervan op twee niveau's. In het niveau van de politico-morele praktijk, neemt Engels, volgens Rosier, militante standpunten in die historisch bepaald zijn. De speculatieve uitwerking stelt zich op het niveau van de theoretische verbindingen, die "véritables prolégomènes à une lecture matérialiste de l'oeuvre littéraire" is. De marxistische esthetica verdedigt een hoofdobjectief in zich, namelijk het realisme. Dit wil zeggen dat de kunst een conceptie moet geven onder de vorm van een weerspiegeling van de objectieve realiteit. De schrijvers die deze realistische richting het best beantwoorden, zijn volgens hen o.m. Shakespeare, Goethe, Balzac en Tolstoï. De marxistische esthetica streeft naar een humanisme (menselijkheid) waarin de menselijke integriteit belangrijk is. Een persoon zoals Balzac geeft dan een 'objectieve' uitdrukking van een progressieve bourgeoisie in 'beweging'. Lukàcs formuleert het als volgt in zijn 'Aesthetische Schriften von Marx und Engels':"Gewiss, Balzac war politischen Legitimist; sein groszes Werk ist ein standiges Klagelied über den unvermeidlichen Verfall der guten Gesellschaft ; alle seine Sympathien sind bei der Klasse, die zum Untergang verwiteilt ist. Aber trotz all dem ist seine Satire niemals schärfer, seine Ironie neimals bitterer, als wenn er gerade die Männer und Frauen in Bewegung setzt, mit denen er zutiefst sympathisiert,-die Adeligen." (p.32) Engels stelt in zijn briefwisseling dat het realisme zowel exakte feiten als karaktertrekken moet inhouden. In zijn gekende brief naar Miss Harkness schrijft hij dat de "soucie de peindre le vrai, à forcé Balzac d'aller à l'encontre de ses propres sympathies de classe et de ses préjugés politiques." Balzac wordt dus o.m. geapprecieerd wegens zijn realistische weergave. Engels stelt zelfs dat het werk van Balzac superieurder is dan het werk van Zola: "Même les quelques meilleurs romans anglais que je lis encore de temps en temps, Thackeray par exemple, n'ont jamais pu, en dépit de leur incontestable importance littéraire et historico-culturelle, susciter chez moi cet intérêt." In dezelfde brief naar Lasalle schrijft hij dat de conceptie, die gesteld werd in de Oudheid over karaktertrekken, niet meer zouden moeten gelden.
haar lippen dragen de stem van tachtig zwarte nachten haar ogen glanzen als waterdichte parels langs akkers van verdriet in de tijd wandelt ze op een verwarde manier loopt dan wat verder in de sneeuw
het toeval vouwt zich heel even als de lucht op het bed ontglipt ze in deze donkere droom fluistert de wind streel en schuift haar witte hand in het zand
langs het glas van een raam zinken mijn laagste zinnen op de blakende maan
Jewish art is no fool fish at the sixt level but a painting wich vibrates in colors like a harp for hope, a Triomphe of a free psychotical symbolic who cares for a 'non' reality in the mind, as a part of a dream into existence because it isolates an expressiv esthetic in colored motion. Looking by broken notions upon ourselves to illustrate a sensitiv univers witch is thinking about an idyllic psychological refuge ; such as a view is rather utopian, seperate from Societal Ratio Mania, essentially charmed & characterized by a pseudo free choice witch rules out being for the ultim subject as a new object, instituting the symbolic desorder that seems opaque, however, of what it means for the silken silly mind without real meanings for the sens of reality. A fool is in fact a fool and gives us a terrifying masterpiece of monu-mental creation reaching for the level in lights a kind of mosaic sky in the mind to a yellow and pink substance wich kept off the hovering flesh in associations with interpretations of this and other dreams or indeed pleasures. It contains no limits in alchemical radical radiation structure and expression into a new artistical view without imposed system anymore. It looks in fact as an individual value, with own satisfaction in fiction on this creation, for an existence of mind wich is living and suffers. It's a significant duel between cartesian rationalism & the fool, standing in love on the bright side in the garden of hapiness. A common virtuous action in this part of art exclamation in the kind of a mistaken idea that we are just in the reality, without consolation than to live in a mysterious kind of metaphysical point of view concluding energy. The artist with his fascination for a new contemporarie vitality in a pictural tradition of broken existentiality, in all kind of minds for ever.
elle tremble sur le méridien et domine l'innommable simplicité du rien bien
pendant que mon éveil lent avec larmes entoure mes mots en trace entre rochers déjà dénudé et collé aux ventouses le roseau à la lisière cahoteuse la pénible marche avec mains de glaise étroites l'amour comme une miette dans l'infini de l'oeuf du Moi
pendant que irrévocablement toutes ses branches lourdes tombent dans les yeux habités du poète empoisonné