in een klein arbitrair gevecht op het plein een schedel die de bevattelijkheid draagt reist de tijd kleurt de blije weiden op vergeelde prentkaarten van het dagelijks doemdenken het rusteloze zwermen van warmhartige verzen in de mistige avond het onstuimig wandelen langs de wanden het geboomte met een steeds wederkerende contemplatie voor ranke vissers langs windrimpels en het dobberende bewustzijn
het glinsterende oog van de dag scheurt de troostige hengel van de hemel
Het klinkt desalnietemin relevant in het scheppingsverhaal te schuifelen op steen rond beton en de marges van het bestaan te evenaren door in de regen te zinspelen op enig begrip Tijd in wording als een universum An Sich. Gedreven in een minnespelen en dan weer de hoop van tot elke geboorte, deel te zijn van dit geheugen dat afbrokkelt in de tijd, eens ze nu zopas weer het oudste synagoog als een archeologische vondst ontdekt hebben, twee duizend jaren later omdat zowieso vijf duizend jaren eerder te ver is. We weten niet of we nu meer of minder beest zijn dan de mensen van toen. We weten ook niet of er zo iets bestond als een opvoeding om alles op te vullen, gezien het leven gescheiden was van de nodige begrippen als familiale banden en maandverbanden eens de volle maan(d) bereikt. Het woud te oud en deze leegte dus opgevuld, alsof letters sterren zijn, in een onhoudbaar universum dat beweegt en een zin voor Tijd hierin reveleert, als een soort leegworden, en te reiken naar het Niets, te kegelen als pseudo geleerden, in de weer in de regen, eens te weten dat dit bewegen voor kruimels te veel is gaan wegen is op de geleverde wegen des levens. In elk opzicht beoogt dit leven niet een ondergang, maar een samenhang maar met het vooruitzicht te dienen voor niets eigenlijk, dan steeds te storen bij het aanhoren van dode sporen, alsof er geen hoop meer mogelijk zou zijn, maar te lanterfanteren en kris kras door elkaar nog enige rede af te wijzen omdat de chaos de orde verdrijft en wedijvert met een samenspel, dat zowieso het afsluizen van de reële gedachte is gaan beogen. In klaar wakker taal heet het te proeven aan haar poesje om daarna wat te kunnen stoefen, en deze gedrevenheid een noodwendigheid te geven dan. Patrick Pitteman.
Hoe gemeenzaam de algemene leer te keer, maar na het bestoken van persredacties per mail kom ik tot de constatering dat ik moet doen zoals iedereen, met name een Blog opvullen omdat mijn brein niet geleegd zou worden zonder verdere reden dan genoegzaam te (over)leven daar tussenin. Tussen het aanbod heen en voor zichzelve toegeven dat er geen plaats meer is voor mensen zoals ik in de huidige mediatoevoer. Ook omdat ik geen massamens ben. Gedaan dus mijn 'bombarderen' van mijn kunnen naar de (gevestigde) pers vol verloren parels want alles staat keurig vast, en dienen de mensen hierin dan ook door een samenloop van omstandigheden mij te vinden op een andere manier. Op de alfabetische rangorde sluis ik net na Picasso, dat is al één referentie toch, maar ik ben uiteraard niet zo goed dan de oude productieve meester, des te meer dat men zich wel degelijk afvraagt wat een dichter of kunstenaar wel moet voorstellen in het massabeheer 'on net' bij het begin van deze 21ste eeuw (eigenlijk 5070 jaren verder). Verliezen we uit het oog dat we dermate zo klein zijn tegenover het immense universum dat het al heel veel gevraagd is dat mensen enig behagen weten te vinden met de creatieve kronkels van het soort drenkeling zonder ellebogen dat ik in wezen (nog) ben. Voor de ene vertolk ik een 'ik'-cultuur en zeker voor socialisten dan zou me dat blijkbaar niet toegelaten zijn, voor de anderen ben ik een nummer in de hoop, waarvan het duidelijk is dat dit nummer door die samenloop van omstandigheden nog moeilijk berusten kan op gewoon toeval in taal. Allicht ook ben ik geen mathematicus, maar tracht zo wat mijn leven te beheersen, en ook deels te schuilen achter een scherm om niet zoals nog anderen te moeten doen, met name te schuiven in files. Het leven is wat het is. Een Blog lukken is misschien met mate dit 'masturberen' dragelijk & dagelijks bij te houden en gemoedzaam toe te geven dat het alter ego gediend is, maar dat ze prefereert geen letter meer van dat 'masturberen' te lezen, want kijkt ze liever naar mijn kunstwerken, en zegt dat het haar genoeg is. Dat er geen uitleg bij moet, maar slechts een vraagteken. Wat minder vermoeiend is voor elk. Te zinspelen bij het lepelen met doodsoorzaken, met het alom tegenwoordig universum in handformaat, dan even te klinken met Champagne glazen en in de frisse bubbeltjes hoop te zien ontspringen in elk ding. De revolutie te beogen, maar overblijven als een verloren drenkeling met dat ding voor oge: een scherm vol licht ten bate van het gedicht in mij, in ons. De letters en de kunst te doen zegevieren en samensmelten tot één geheel vooraleer het ultieme einde. Zoals iedereen, zodat de mens herleid is tot mens, meer niet. De goden te bereiken dan zoals Icarus, die zijn vleugels verbrandde omdat hij de zon wou bereiken bij het vluchten uit het labyrint. Tegenover het onmetelijke universum zijn we wat we zijn, in het onzijn, in de minneteelt des levens en ons weerhouden moet te veel na te denken want is dat denken storend, althans voor de algemene zaken van de bewegelijkheid in wat maatschappelijk verband (conscensus) heet, om elk in zijn kooi nog te funktioneren, en deels een Steen te betekenen in de constructie terwijl ik mij een brokstuk voel, meer niet. Geef ik dan de indruk tot iets te dienen in deze en andere opvulling van het licht, zonder illusies meer want elk voor zijn eigen is bezig in een soort eigentijds beleven, te porren en te doen wat van hen verwacht wordt. De 'gelukkigen' zijn ervoor betaald. Met name kennis te verzamelen, of althans wat moet overkomen alszijnde kennis, en deze kennis te laten samenvloeien met emotie en drang naar een mening. De vraag blijkt of dit wel nog een persoonlijke mening zou zijn, dan misschien ook een luwen of het herkauwen van vastliggende of vastgeroeste elementen om het conscensus te bedwingen (in elk). Uiteraard ben ik geen Lautreamont noch Pessoa want heb ik de kracht van het cynisme omzeild, om mij te vergenoegen met creatieve wenken in het vooruizicht van een samenlevingsopbouw en dwangaltig bestaan. De draagkracht te evenaren, en in dit doen zoals de anderen dan toch te hopen anders de dingen te formuleren, in het licht van een existentie ten bate van expressie, liefde en inzicht in het licht. Een toevloed aan creatieve meanders in dit 'anders', en des te meer hopen beter te zijn, want zuiverder in de opzet. Als enkeling. Als mens in de wijde wereld in handformaat, in een samenloop van omstandigheden dus...
Mijn moeder is tot op heden bijna gestorven, straks, wat later of bij geluk binnen een aantal eeuwen zal ze voor goed verdwenen zijn zodat het weer wenen zal zijn, ingekeerd in het verklede verleden, via zijsprongen zich gemoedzaam te herinneren hoe ik gegroeid ben, noem het ontgroeien, van een zuigende baby naar een gewassen volwassen, danser in het donker, met wat zegevieren aan pret met mijn tenen in zee, geleegd in een gedreven zin voor tijd die alles herleidt tot een opslorpende cirkelbeweging. Hoe relevant dit schijnen in het leven inhoudt dat er bij deze ultieme verschijning om dermate dan te verdwijnen een lijden aan vooraf ging, een duldbare omheining rond dit treffen en verheffen in het Licht uit het zicht, om tot de aarde te keren, alsof dat zuigen zich moest ontdoen van enige herhaling en na de lekstok ik gedreven het even leven zocht om het wenen tegen te houden met een wennen aan de eenzame droefheid eens vrouwe natuur ook weer weg. In een doeltreffend gezang over het kammen van dode dansers dan, en het gestrooi van de waanzin nabij toch de verademing te hopen, in dit langzaam maar zeker bebloeden van de planeten rond me heen. Een stenen teen weerhoudt zich, of liever verhoudt zich tot de inertie van het beeldhouwwerk in marmer, tegenover deze arme armen die het dragen konden en eens de ziel aan het reflecteren, ook deze tenen te bewenen in zeeën vol doeltreffend raken in de oneindigheid van het universum in opbouw, en afbouw om weer voor goed op te bouwen. Terwijl ik met mijn mauve mouwen nooit (genoeg) de sterren zou reiken.
