Mijn batterij’tjes waren op maandag.  Ik wou nog wel, maar had geen energie meer.  Het weekend zat er natuurlijk ook wel voor iets tussen.  Zo had ik vrijdag met de vriendin afgesproken om ‘iets’ te gaan drinken… eentje maar, want we hadden beiden een drukke dag zaterdag.  Dat is dus mislukt met als gevolg dat ik véél te laat in mijn bed lag.  Spijtig genoeg kon ik zaterdag niet valsspelen en gewoon in bed blijven liggen, er lag namelijk nog heel wat werk op me te wachten en ik had mijn ouders beloofd om tegen 18u00 in Wommelgem te staan.  Daar was ik gevraagd om de presentatie van de eerste editie van het ‘Free Podium’ te doen, een avond optredens door beginnende groepjes.  In mijn haast om alles in orde te brengen voor ik vertrok was ik echter mijn gsm-oplader vergeten. HELP!  Wat nu?  Mijn batterij gaat dus maar 1 dag mee en zonder gsm voel ik me zo…. Wel ja, naakt hé.  Het ‘ongemakkelijke naakt’, niet het ‘joepie-ik-ben-alleen-thuis-naakt’.

Tegen de ochtend stond ik op bij mijn ouders (‘Vrij laat’ zoals hun buurvrouw me later vertelde. ‘De rolluiken gingen pas omhoog rond 09u30.  Ik zie dat allemaal hoor!’), en inderdaad, de gsmbatterij had de nacht amper overleefd.  We hadden zondag een feestje gepland voor mama haar pensioen te vieren, en ik had ook een klein ‘actje’ voorbereid, met heel wat rekwisieten.  De mama mocht dat dus niet zien, dus ik stuurde hen al vooruit naar het zaaltje en zei dat ik ‘wel ging achterkomen’.  Van zodra ze weg waren nam ik dus al mijn spullen samen en haastte me naar buiten.  Ik wou de auto starten maar helaas… platte batterij.  Ik had mijn lichten laten branden ’s nachts, wat meteen dat ambetant gepiep toen ik uitstapte verklaarde.  Daar zat ik dan, ik kon niet weg, niet meer terug binnen en ik wist niet of mijn gsm nog maar een verbinding zou halen.  Ik belde dus naar papa en riep uit ‘platte batterij auto, kom me halen, gsm ook plat!’.  Oef, het voelde alsof ik een rescue-boodschap naar de buitenwereld kon sturen.  Zo één gelijk je in de films ziet…

Na het feestje gaf papa me een kickstart, daar is hij goed in. Af en toe heb kan je dat wel gebruiken, een beetje energie van iemand, waardoor je zelf er weer helemaal doorkomt.  Nu was het gewoon maar hopen dat ik nergens ging stilvallen onderweg, want ik had gehoord dat je eerst 50 km moet rijden alvorens je batterij terug opgeladen is. Bij ieder rood licht prevelde ik ‘Niet stilvallen aub!’  Maar het is gelukt, ik heb wat liefde in men autotje gestopt en geleidelijk is de batterij teruggekomen.  Klaar voor de volgende kilometers!

11-07-2012 om 00:00 geschreven door Postuertje