Ik heb iets met kerstkaartjes… dat zit namelijk in de familie.  Maar zoals met nogal vele familie-eigenschappen valt ook dit ander eerder andersom uit.  Terwijl de mama ongeveer in september begint aan haar 170 kaartjes en iedere dag vrolijk naar de brievenbus loopt om te kijken van wie er wensen zijn toegekomen, vind ik dat hele kerstkaartjes-circus vreselijk!  Ieder jaa opnieuw bezorgt het me stress om op tijd de kaartjes buiten te krijgen.  Wie heeft ook tijd voor zulke ‘paperassen’?  Dit tussen het zetten van de kerstboom, het shoppen voor cadeautjes, het uitzoeken van de feestkledij, afspraken met kapper en uiteraard het bezoeken van de kerstmarkt.  Ik niet alleszins, trouwens ik heb er al genoeg te schrijven op het werk.

Maar ook daar wilt het weer ieder jaar mislopen als het op de kerstkaartjes aankomt, zo zat ik nog vorig jaar vast in de sneeuw op weg naar het postverdeelcentrum en twee jaar geleden vlogen de kerstkaartjes per ongeluk over de expressweg toen de dozen uit mijn auto vielen.  Dit jaar is echter de kers op de taart.  Tijdens het laden van de dozen in de koffer van mijn auto passeerde iemand (een dief), die mijn handtas vanop de passagierszetel nam en ermee wegliep. Beroofd… Handtas weg, portefeuille met daarin ook alle papieren, bril, handschoenen,… als je het lijstje begint te maken kom je al vlug aan een groot verlies. Nodeloos te zeggen dat ik toch wel redelijk geschokt en in paniek was.  Onderweg terug naar Knokke-Heist, naar de politie stroomden de traantjes.  Het was een mooie handtas! En een mooie bril! En mooie handschoenen!

Ondanks door alle tranen en stress waren er toch ook nog enkele grappige en mooie momenten.  Zo belde ik met Cardstop en kreeg daar een wel heel meelevende Nederlander aan de lijn.
‘Hallo, ik ben mijn handtas kwijt’
‘Verloren of gestolen?’
‘Gestolen’
‘Maar wat érg voor je!  Gaat het wel? Oh meisje toch we zullen je kaart blokkeren hoor!  En waar is dat gebeurd?’
‘In Antwerpen’
‘Waar gaan we toch naartoe met de wereld?  Nou vraag ik je… Echt onbeschaamd, zomaar je spullen jatten!  En wat is je geboortedatum?
‘11/07/1980’
‘Zo een jonge meid nog!  Hoe durven ze toch die bandieten’
Zo ging hij nog een tijdje door… het zal je job maar wezen…
Gelukkig was er een hele lieve politie-agente en hele lieve bondsvriendinnen die klaarstonden met lekker warm eten en een glaasje wijn.

Ook de ouders waren onder de indruk van mijn verhaal toen ik bij hen ging eten.  Toch ging het gesprek weer langzaam richting de kerstkaartjes.
‘Hoe zit het met je kerstkaartjes?’ vroeg de mama ‘Je hebt me beloofd dat je dit jaar voor alle familieleden en buren kerstkaartjes ging hebben!’
‘Euhm….’ Twijfel ik even terwijl ik mijn triestig gezicht opzet ‘ze zaten in mijn handtas!’

14-12-2011 om 23:03 geschreven door Postuertje