Wat niet in analoge of digitale artikels, publicaties en andere teksten geschreven wordt
30-12-2013
Het begint stilaan kneuterig te worden
Na "Eigen Kweek" en de provinciale actie "Iedereen West-Vlaams" wordt het mij toch eventjes teveel. Terwijl de stad Menen zijn ambtenaren verbiedt om mensen in het Frans te woord te staan en alle lokale en Vlaams beleidsplannen bol staan van de verplichtingen om anderstaligen Nederlands te leren, gaat de West-Vlaming zijn eigen brabbeltaaltje promoten en te pas en te onpas gebruiken. Wat zijn wij toch ongelooflijk sterk in het zien van de splinter in andermans oog en niet de balk in onze eigen ogen. Het lijkt het steeds meer op dat de hype rond het West-Vlaams ons vooral een superioriteitsgevoel wil geven, ons kan laten afzetten tegen Antwerpen, Gent en Limburg. Eénmaal "verlost" van de Walen, kunnen wij van West-Vlaanderen misschien ook een zelfstandige republiek maken, met een eigen asiel en migratiebeleid, een eigen sociale zekerheid, meer jobs (de noeste werkers weet je wel) en meer veiligheid.
Ik had graag een provinciebestuur gezien dat zijn nieuwjaarswensen ook schreef in het Arabisch, Russisch, Engels en Frans. Dan hadden alle inwoners van de provincie zich aangesproken voelen. Zoek ik het te ver ...? Probeer maar eventjes de ironie van het filmpje van Wouter Deprez te begrijpen.
Naar aanleiding van de artikelenreeks in De Standaard over discriminatie/racisme en alle commentaren achteraf toch volgende bedenking : Behalve misschien de voorzitter van OCMW Antwerpen zijn wij het blijkbaar allemaal roerend eens dat mensen van allochtone afkomst (alle generaties) of met een andere etnisch-culturele achtergrond dan de Vlaamse/Belgische daardoor geen of toch veel minder kansen krijgen op het vlak van onderwijs, opleiding, inzake huisvesting, werk, enz. Kortom : gediscrimineerd worden op bijna alle levensdomeinen. Niemand die dit betwijfelt ook al omdat deze vaststellingen steunen op diverse onderzoeken. Die discriminatie gaat uit van onze "eigen" samenleving, vanuit het onderwijs, de bedrijfswereld, het socio-cultureel verenigingsleven, de buurt, enz. Structureel dus. Wij moeten die "structuren" aanpakken om kansen te bieden.
Een heel ander verhaal vertellen wij als het gaat over mensen gaat (los van kleur, afkomst, religie, cultuur) die er op één of ander manier niet in slagen aansluiting te vinden/krijgen met onze gemeenschap. : de zogenaamde kansengroepen. Die worden dan geindividualiseerd. Het probleem van uitsluiting ligt aan het individu. Er worden heel veel middelen gegenereerd om ze te vormen, op te leiden, te begeleiden, te ondersteunen en als dit allemaal niet lukt, te sanctioneren (want uiteindelijk ligt het toch wel aan henzelf).
Schizofreen hoe wij als samenleving omgaan met wie niet aan de bak komt. 't Lijkt in elk geval sterk op een of...of...verhaal. Probleem is dat het beleid (of dit nu gemeentelijk, gewestelijk of federaal is) zich daarop afstemt en dit ook zo primair-emotioneel is. Geen ruimte voor nuance, geen geintegreerde aanpak, geen en....en....verhaal. Beide invalshoeken zijn slechts een stuk van de taart. Maar ze bieden alvast ons het comfort dat wij zicht hebben op de problemen en dat wij weten hoe wij eraan kunnen werken.
Zou het niet wenselijker zijn beide kanten wat meer in vraag te stellen ???
Stel u eens voor dat er geen armoede meer is in Vlaanderen. In onze huidige maatschappelijke constellatie totaal onmogelijk want wij creëren voortdurend armoede en "maken" daar ook een soort markt van. Geen flauw idee hoeveel tewerkstelling er is in de bestrijding van armoede maar het zullen er wel een pak zijn; geen armen maar meestal hoogopgeleide werknemers. Ook geen enkel idee wat allerlei maatregelen kosten die het inkomen van mensen onder de armoedegrens moet verhogen maar er zijn er in elk geval meer dan het aantal tewerkstellingsmaatregelen? Armoede is ook een verschoonbare afzetmarkt voor wat wij teveel hebben/kopen : kledij, voedsel, enz. Ondanks dit alles (tegen een hoge kostprijs) slagen we er niet in om financiële armoede uit te roeien. Of misschien willen wij dat zelfs niet, want voldoende bestaansmiddelen hebben kan alleen via verdienen; werken dus. En zelfs al is er niet voldoende werk voor iedereen, alleen werk zal blijkbaar alle problemen oplossen. Wat soort werk speelt daarbij geen rol. Zal de armoede minder worden als er vandaag soep bedeeld wordt of witte lakens uitgehangen worden ? Ik betwijfel het. Is dit ons enig en éénmalig verzet tegen de armoede ? Ik had liever de vakbonden en het middenveld een grote betoging in Brussel zien organiseren tegen het initiatief van Minister Lieten rond het kindarmoedefonds dat eigenlijk een illustratie is van het voorgaande. Ook voor bedrijven wordt armoede een markt waarop ze zich kunnen profileren. Terecht merkt Bea Cantillon deze morgen in De Standaard op dat onze overheid faalt en dit bij dit initiatief ook nog toegeeft. Wat wij geleerd hebben in de jaren tachtig toen armoedebestijding ook hoog op de agenda stond (niets nieuws onder de zon) is dat armoede zich manifesteert op alle levensdomeinen en een cumulatie is van structurele en socio-culturele "handicaps". We moeten misschien wat meer veranderen aan structuren en mensen, ondanks hun handicap opnemen in ons sociaal netwerk. En misschien kost dit ook minder.
