Ik kijk eerst even door het kijkgat in de deur, ik laat nooit zomaar iemand vreemd binnen. "Ah!" roep ik. Door het glas van het kijkgat zie ik een enorm oog. Het is best grappig, zo'n kijkgat. Da's een soort van vergroot en verkleinglas. "Laat je me nog binnen?" roept een fijne stem. Ik herkende ze meteen: het was mijn vriendinnetje Mercedes! Verstrooid doe ik de deur open. "Sorry Mercedes, ik let er goed op dat ik geen vreemde binnenlaat... Het stond nog in de krant dat er weer dieven in Berendrecht zitten!" Mercedes rolde met haar ogen: "Ben je soms een oudje? Ik heb ondertussen een *iPad." Ik keek verbaasd. "Wauw! Heb je een iPad!" Mercedes knikte maar ik lachte flauw: "Eh, wat is een iPad? Eigenlijk weet ik niet wat dat is." Mercedes lachte luidkeels. Ze vond het duidelijk lollig maar ik zag de grap er niet in. "Wat?" riep ik verslagen. "Je bent een oudje!" Ze lachte haar rot. Ze rolde even later over de grond van het lachen, letterlijk én figuurlijk. "Wat is er grappig?" riep ik. "Jij weet niet wat een iPad is!" juichte ze. "Nou, als je vertelt wat het is weet ik het wel!" zei ik slim. Opeens was het gelach van Mercedes voorbij. Ze wierp een blik naar me. Het was niet zo verstandig van mij om hààr tegen te spreken. Eigenlijk is het nooit verstandig maar voor een keertje zag ik het door mijn tenen. "Oké Porsche, ik zal je het vertellen. Een iPad is een kleine computer eigenlijk, maar inplaats dat je iets met een computermuis aanklikt, kan je het met je poot aanklikken." Ik stond met open bek te kijken naar haar. "Een het toetsenbord dan?" vroeg ik. "Dat staat op je scherm. Als je de iPad aanzet, komt er een toetsenbord op te staan." antwoordde Mercedes. "Bedankt voor de uitleg, het is best wel simpel denk ik." lachte ik. "Het is een gemakkelijk toestel, haha! Ik kan er meteen op werken! Maar ik ga er toch nooit een kopen hoor! Maar het is wel super gemakkelijk!" "Ja, dat zal wel! Ik ga naar huis. Ik moet nog iets belanrijks doen." zei ze en liep naar buiten. "Wacht!" schreeuwde ik luid. "Kom je overmorgen naar mijn verjaardagsfeestje?" Mercedes lachte duivels: "Misschien..." Voordat ik nog kon protesteren verdween ze achter een auto. Ik vroeg me gewoon af of ze zou komen...

EVEN LATER...

Ondertussen was het avond. Ik had de hele dag niets gegeten, ik dacht enkel aan wat Mercedes me zei. Heel de dag was ik aan het piekeren.

Ik besloot om toch een klein hapje te eten: Een croque monsieur! Ik bakt het brood met kaas en hesp ertussen in de pan. "Mijn eieren vergeten!" riep ik verstrooid. Toen bedacht ik dat je geen eieren bij een croque monsieur eet, maar bij een croque madame. Ik kan beter er een ei bijdoen, dan eet ik maar een croque madam, dacht ik. Na een kwartier bakken was mijn broodje klaar. Ik at het gulzig op en ging in de zetel zitten. "Ik was morgen wel af." riep ik en viel toen in diepe slaap. 

VELE UREN LATER...

Ik schoot ineens wakker, wel alle honingbijtjes! Ik had me enorm, enorm, enorm overslapen. Het was terug 's avonds! Ik schoot zoals een kanon in actie: ik ruimde de tafel af, veegde rommel van het aanrecht af, waste mijn bord en ander gerief af... Ik zuchtte hard. "Hoe kon ik me nu zo overslapen?" Het was al half negen. Tijd voor terug in bed te kruipen. Wat een leven, je gaat slapen, je staat de volgende dag 's avonds op en je moet meteen weer slapen! Morgen is het mijn verjaardag! Ik duikte in m'n bed en viel in slaap.

DE VOLGENDE MORGEN

Ik stond om acht uur op. Een mooi rond uur! Opeens hoorde ik mijn telefoon rinkelen:

IK - "Hallo met Porsche, met wie spreek ik?"

MERCEDES - "Hallo Porsche. Ik wou je een gelukkige verjaardag wensen!

IK - "Wat lief van je! Kom je nu naar mijn verjaardagsfeestje?"

MERCEDES - "Misschien Porsche, misschien..."

IK - "Wat ben jij aardig zeg! Wat bedoel je nou met misschie..."

TELEFOON - "Piep, piep, piep!"

Zomaar afleggen, dacht ik woest. Er klonk een gebonk op mijn keukenraam. "Mercedes!" riep ik vrolijk. Ik begon als een halve gare te rennen naar Mercedes met flapperende pootjes en mijn tong uit mijn bek. "Kom binnen!" riep ik. Ze verdween uit mijn uitzicht en kwam anderhalve minuut later door de voordeur binnen. "Wat een grote verrassing! Ik dacht dat je niet zou komen!" Mercedes knipoogde naar me. "Je kan op me rekenen Porsche, dat moet je weten!" glimlachte ze. "Wat heb je daar?" vroeg ik nieuwsgierig. "Een cadeau." grijnsde ze. Oh nee, dacht ik, dat belooft nooit veel goeds als zij grijnst. Ze strekte haar poten uit: "Hier, maak maar open!" ze grijnsde nog breder. Ik nam het voorwerp uit de verpakking. Het was dun en zwart en had een scherm. "Wat is dat?" vroeg ik. "Een iPad!" riep ze en kort daarna schoten we allebei in de lach.

De verjaardag was om nooit te vergeten!