De laatste dagen veelvuldig aangesproken door lezers die mij vroegen of ik iets zou schrijven over de koning. Neen, dat ga ik niet doen. Want ik weet niet goed of ik het dan over de koning of over de Koning zou moeten hebben. En over dewelke dan?
We zijn toch een rijk land: 3 koninginnen en 2 koningen, bijna een sprookje of toch zeker vlakbij een mythische sage à la Lord of the Rings.
Geen woord dus over de delirische betogen van snuiters allerhande die de loftrompet niet spaarden wat zeg ik? Tot uitputting toe bespelen- over wat ons vorstenhuis allemaal voor ons heeft gedaan.
Wat voor een Filips zal Filips zijn? Ik spreek er mij niet over uit. Wij hebben er al veel gekend, Filips-en, de ene al wat raarder dan de andere. Zal deze een Stoute zijn of een Schone? Een Lange of een Goede? Breek me de bek niet open. De Grijze zou wel passen, maar dat wil ik niet gezegd hebben. En laat de gazetten nu ook nog een communautair geneuzel opstarten of Philippe erover is. Ik heb enkele goede vrienden met die naam, dus zeg ik er niets over. Wat een ophef over niets!
Ik spreek niet over de mogelijke blunders die hij zal begaan, maar hoe meer hij er begaat, hoe sneller het debat over de ceremoniële rol zal vooruitgaan.
Geen uitspraken dus over de familie, het is er een zoals elke andere: een rare nonkel, een suikertante, een lastige jongen, een voorbeeldig meisje. De zus van opa ooit aan lager wal.
Hoorde u mij dus zeggen dat de Koning weg moet? Nee toch. Laat hem maar zitten, in sommige landen waar wij zaken mee willen doen, is iedereen in vervoering als er een koninklijk gezant in de groep zit.
Wie is dan een royalist? Je kan sympathie hebben voor een telg uit een koninklijke familie en toch menen dat een land best bestuurd wordt door verkozenen. En als je pleit voor een onkoninkrijk, betekent dat geenszins dat de prins moet onthoofd of in een kerker opgesloten. Leven en laten leven. Maar wél werken voor de boterham.
Het probleem is dat bij ons royalisme de onuitgesproken nevenbetekenis heeft dat men bedoelt dat de hele staatsstructuur best behouden blijft zoals hij is.
In dit grote debat trachten de laatste maanden niet-nader genoemde krachten de prestaties van onze atleten en sportlui te gebruiken om aan te tonen dat alles bij dat zelfde oude moet blijven. Toegegeven: het is een fantastisch gevoel om het succes van onze ploegsporters te zien en mee te beleven. Voetbal: een wereldploeg. Hockey: een wereldploeg, volleybal de Europese top. En daar bovenop nog enkele individuele hoogvliegers: Darcis killer van Nadal, Bart Swings op het ijs, Colsaerts op de green, Seppe op de slope.. En Marieke Vervoort verdient onze mateloze bewondering voor haar doorzetting en wil om te winnen.
Punt is dat dit allemaal het resultaat is van wilskracht en training en discipline. Niet van de kleur van een identiteitskaart.
Al deze mensen zijn onze koningen en koninginnen. Niet diegenen die vanaf een gouden wieg naar een gouden graf worden (be)geleid.
Als men vandaag een poll zou doen in de U.K., durf ik wedden dat Andy Murray het met vlag en wimpel haalt van Charles, die ook al zo lang zit te wachten tot zijn moeder de scepter inruilt voor de breinaald.
