Een foto met een verhaal vandaag… een verhaal dat niet erg glorieus is voor mijn cachemaatje Jackie en mezelf moet ik toegeven.
Op deze 29^ste februari, schrikkeldag, wilden we absoluut enkele geocachen vinden, kwestie van dat ene lege plekje in onze jaargrid op te vullen. Pas binnen vier jaar zouden we daar opnieuw de kans toe hebben. Samen met Jos4711 trokken we dus op pad. Jos heeft op het ogenblik wat fysieke problemen en die deed het rondje met de fiets terwijl Jackie en ikzelf wandelden. Druk bezig zijnde en vergeten hebbende onze GPS te resetten kwamen we na gedane taak tot de vaststelling dat we niet meer wisten waar we de wagen hadden achter gelaten. De eerst gevonden cache opnieuw in de GPS laden hielp ook al niet echt, we waren het noorden helemaal kwijt en marcheerden er op enkele honderden meters afstand gewoonweg voorbij. Ten langen leste hebben we Jos, die ondertussen met de fiets wél tot bij de wagen was geraakt moeten opbellen om te vragen de coordinaten waar hij stond even door te zenden en zodoende ook weer op de goede weg gezet te worden.
Samen goed voor dik 12.000 cachen, -tig reizen naar alle hoeken van de planeet, allebei een gebruiksklare GPS in de handen en dan op enkele kilometers van je deur je eigen wagen niet meer vinden… We zijn achteraf gezien niet zo fier op onze prestatie… Jackie vond het al bij al niet zo erg want hij wilde alsnog poseren bij de snoodaard die zich zo goed verstopt had.