De Belg en
de baksteen in de maag
bij uitbreiding met zijn zin om ook ergens een tweede
verblijf(je) te koesteren, het hutje op de heide, het krotje in de
volkstuintjes, het huisje bij de zee of is het een strandcabine of het
chaletje in het bos, het zit diep in de volksaard blijkbaar. Tijdens onze
dagelijkse wandelingen waren ze nauwelijks te tellen vroeger. Enkele jaren
geleden besliste de overheid om komaf te maken met de wildgroei van bouwsels in
de natuur. Misschien was dat ook wel terecht, op elk perceel in het bos en op
de meest onverwachte plaatsen in natuurgebieden had iemand wel zijn privé vakantieverblijfje
in het groen. Het ging allemaal erg snel, net iets te snel eigenlijk voor de
meestal bejaarde, niet bemiddelde eigenaars. Binnen de kortste keren moesten ze
verdwijnen. Zoals dat zo vaak gebeurt ontsnapten er toch weer enkele aan de
grote sloop. Het is nog altijd belangrijk wie je kent in het leven denk ik dan
met mijn soms sceptische kijk op de dingen. Dit fraaie exemplaar heeft alle
stormen overleefd en ondanks het feit dat we er al in geen jaren bewoners
gezien hebben is er van verval weinig te merken, met andere woorden, iemand
komt toch regelmatig enig onderhoud uitvoeren
Ach ja, ik stoor me er niet aan,
ik merk alleen maar op. Eigenlijk vind ik het niet eens zo verkeerd op die
plaats, het leverde me vandaag alleszins dit bijna idyllisch plaatje op.
|