|
Domweg een
afslag gemist in Karlsruhe en zo duurde de rit naar Oberstdorf net iets langer
dan we gepland hadden. Uiteindelijk waren we toch nog ruimschoots op tijd om de
nodige formaliteiten te vervullen.
Dat het niet van een leien dakje zou lopen hadden we al wel enigszins kunnen
voorzien, maar dat het zo hectisch zou worden hadden we in de verste verte niet
durven vermoeden. Dat zit zo
De Trans-Alpine-Run is een wedstrijd die je verplicht in een team van twee
personen moet lopen, kwestie van veiligheid op de hoog-alpine tracks. Voor zoon
Michael en Tim was er geen probleem, die vormden een team. John, de ingeschreven
team-maat van Ivo had evenwel in laatste instantie moeten afzeggen omwille van
gezondheidsproblemen van zijn vrouw en dus hadden we bedacht dat ik dan maar
moest starten als vervanger van John. Ik zou dan na enkele honderden meters
opgeven en dan zegt het reglement dat de overblijvende deelnemer uit het team
mag aansluiten bij een ander team. Zo zou Ivo toch nog kunnen starten. In
eerste instantie kregen we onze startnummers en leek alles in orde tot, tijdens
de verdere afhandeling plots een extreem pünktliche Deutsche Fräulein er achter
kwam dat ik niet John heette. Meteen groot alarm, want
FRAUDE !!!
en we hadden
mooi argumenteren dat het allemaal niet uitmaakte omdat ik toch snel zou
opgeven, de furie wilde van geen lieve moederen weten, reglement is reglement.
We hebben vruchteloos een eeuwigheid staan argumenteren en discussiëren en
uiteindelijk hebben we er haar baas bijgehaald. Ook daar kregen we te maken met
Duitse strikte stiptheid: geen pardon. Nu is Tim iemand die niet snel van
opgeven wil weten en via de grote baas van Gore Tex, een Engelsman heeft Ivo
uiteindelijk toch een guest-startnummer gekregen. De enige voorwaarde is dat
hij bij Michael en Tim moet blijven. Bijkomend voordeel: ik hoef niet eens te
starten. Iedereen gelukkig.
|
