|
Een ex-collega
muzikant had de strijd tegen de gevreesde ziekte verloren en deze middag om 12
uur moest ik in Lommel zijn om de rouwdienst bij te wonen. Josee ging samen met
Phaido ook mee, die zouden ondertussen een rondje gaan wandelen in de buurt. De
al lang verwachte zonsverduistering tussen half tien en half twaalf wilde ik
evenwel ook niet graag missen. Een tijd geleden had ik voor die gebeurtenis al
enkele mogelijke plekjes uitgezocht en aan het Zilvermeer, in de buurt van de
Baileybrug moesten we toch passeren. Alles wat de zonsverduisteringsfotograaf
zich kan wensen is daar te vinden: water - je weet maar nooit of je een
spiegeling kan te pakken krijgen -, riet - altijd leuk als voorgrond -, veel watervogels
- stel je voor dat er eentje in de buurt van de zonnesikkel wil vliegen op het
moment suprême -, bomen, ongestoorde privacy
We zijn anderhalf uur vroeger vertrokken om zeker het hoogtepunt van de eclips,
voorzien om tien uur zesendertig, te kunnen meepikken. Ik was er helemaal klaar
voor, fototoestel, lenzen, een 10 stops ND-filter, enkele opzet-grijsverloopfilters
in diverse sterktes, kortom, ik was op alles voorbereid, ze zouden mij niet
verrassen, maar helaas
.
Toen we thuis vertrokken zag het er helemaal niet zonnig uit en het leek er
niet op dat het snel ging verbeteren, ik had er toen al weinig hoop op. Hoe
meer we richting Mol-Postel reden hoe dichter de ochtendnevel leek te worden. We
hebben langs het Zilvermeer vergeefs gewacht op een glimp van een opklaring, de
hemel bleef egaal grijs en gesloten, geen stukje zon te zien. De
zonsverduistering was verduisterd als het ware, een
zonsverduisteringsverduistering.
Hoe jammer ook, ik heb heus niet zitten kniezen en toch links en rechts enkele
interessante shots kunnen scoren. Om tien uur zesendertig precies heb ik deze
foto gemaakt van het vrouwtje en Phaido, een alternatief waar ik ook mee kan
leven.
|
