Toen ik deze morgen rond acht uur de gordijnen opentrok sneeuwde het en was het wit buiten. Ik was niet speciaal zo vroeg opgestaan omdat de nationale weermannen en –vrouwen dat voorspeld hadden, neen, we zouden met enkele leden van de fotoclub naar een studiedag rond AV-producties gaan in het Nederlandse Rijen. Koffie, ontbijt, krantje, tandjes poetsen… maar rond kwart voor negen kwam een telefoontje van Alex: of het wel zin had om met dit weer zo ver te rijden? Ik was het er meteen mee eens, je moet het gevaar niet uitdagen.  Nog eens vijf minuten later stond ik al in wandeltenue om het bos in te trekken.
De temperatuur bleek nogal mee te vallen, te warm eigenlijk om te kunnen rekenen op een maagdelijk blijvend sneeuwtapijt. En inderdaad, het bos en de weilanden lagen niet onder die indrukwekkende winterpracht die ik had verwacht. Het was wit, dat wel, maar op veel plaatsen kwam de gesmolten dooi-smurrie er al doorheen. Als er zich dan toch eens een mooi landschap aandiende en ik mijn twijfels had of de foto niet te “plat” zou worden met zo’n grote lege ruimte vooraan had ik gelukkig Phaido nog bij me die gewillig op de goede plaats in de voorgrond ging poseren.