Voor deze foto werd ik een beetje geïnspireerd door iets wat
ik eerder deze week op een fotoblog zag, ik geef het toe. Dit is mijn toch
enigszins afwijkende versie daarvan. Een andere reden om de macrolens nog eens
boven te halen is dat ik vorige donderdag een gesprek had met een van de leden
van onze fotoclub die er aan denkt er een te kopen. Ik vertelde haar over de
specifieke eigenschappen en meer bepaald over de scherptediepte.
Dat je met een macrolens ook andere onderwerpen in beeld kunt nemen dan de
bloemetjes en de insectjes is wat mij betreft al lang duidelijk. Deze namiddag
ben ik eens met enkele spijkertjes aan het stoeien gegaan. De precieze
nederlandse benaming van die dingen ontgaat me, vroeger noemden we dit in het
dialect klompenagelkes. Ik ben trouwens op 1 april ooit door mijn vader naar
de winkel gestuurd om 100 gram klompenagelkeszaad, maar dit terzijde
Experimenteren met scherptediepte is iets wat ik altijd al fascinerend gevonden
heb sedert ik wat meer serieus met fotografie bezig ben. Dan is de macrolens
daarvoor het instrument bij uitstek natuurlijk.
Op deze grijze namiddag heb ik dus het bakje waarin ik alle oude vijsjes,
schoefjes en dies meer bewaar eens uit het rek gehaald en ik heb daaruit alle
soortgelijke spijkertjes gezocht en dicht bij elkaar rechtop op de tafel gezet.
Het deed me trouwens denken aan een groep mensen, - we zijn ook allemaal gelijk, maar toch zo
verschillend
- meer specifiek misschien
aan een zangkoor. Bekeken door de
macrolens merk je hoe klein het gebied met volle scherpte is. Ik heb gefocust
helemaal vooraan op de sopranen en de alten en dan zie je hoe op de derde rij,
zeg maar anderhalve centimeter verder naar achter, alles al behoorlijk onscherp
wordt en helemaal achteraan, bij de bassen en de tenoren, nog eens een
centimeter verderop, zijn er alleen nog maar vage schimmen. Toch is dit
gefotografeerd met diafragma 14, een waarde waarmee je bij een gewone groothoek
bvb. alles van hier tot Oostende scherp hebt bij wijze van spreken
|