Geen idee waar ie ineens vandaan kwam, maar deze middag zat dit beest plots in onze pergola. Ik zat rustig mijn krantje te lezen toen Josee ineens een ijselijke gil slaakte… Nadat ik haar gerustgesteld had door te vertellen dat zo’n dier niet bijt, niet giftig is en totaal ongevaarlijk, kon ik haar overhalen om, door even voor hem te staan en telkens de looprichting af te snijden, er voor te zorgen dat ie er niet van door ging. De macrolens heeft nog nooit zo snel op mijn toestel gestaan. Dit is weer een mooi voorbeeld van de kleine scherptediepte bij macrofotografie, f 11 kun je toch al geen groot diafragma meer noemen en toch is alleen het kopje scherp en de rest van het lichaam zit in de onscherpte. Zeker in dit geval vond ik dat absoluut niet erg want het arme diertje was ergens zijn staart kwijtgeraakt en op die manier valt dat niet zo op. J Die groeit wel weer aan meen ik ooit gelezen te hebben.