Vorige vrijdag overspoelden de weermannen en-vrouwen van onze TV-zenders ons nog met onheilsberichten omtrent het weekend. Misschien zou het zaterdagnamiddag even wat beter worden maar verder was er niets anders in zicht dan doffe ellende. Wij besloten dan maar die zaterdagmiddag uit te kiezen om een grote wandeling te maken. Gisteren had ik het daar over in deze blog trouwens. Deze morgen lagen de kaarten evenwel heel anders: toen ik rond een uur of half tien boven water kwam zag ik een schitterend lenteweertje aan de andere kant van het venster… Wij hebben al lang als leefregel dat je in zo’n geval alles laat vallen en van het mooie weer gaat genieten. Zo vaak waren we dit jaar nog niet aan het feest he. Ons wandelclubje was weer snel bij elkaar getelefoneerd en het Koersels kapelleke werd deze keer ons doel. Het moet van mijn kindertijd geleden zijn dat ik daar nog geweest was en de hernieuwde kennismaking viel erg mee moet ik zeggen. De bossen en de natuur in die streek zijn nog steeds even mooi en qua toeristische infrastructuur hebben ze ook niet stil gestaan daar. Deze uitkijktoren, die wij met z’n allen beklommen ( de een al wat vlotter dan de andere ), is daar een mooi voorbeeld van.