Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
27-05-2017
27 mei Knüllwald
We zijn met de motorclub op lang weekend in het
Knüllwald. Ik mag aannemen dat nauwelijks iemand uit onze kennissenkring ooit
van deze regio in Duitsland gehoord heeft. Dat is helemaal ten onrechte, het is
hier mooi, wondermooi... en rustig!!!
Ik ben weliswaar nog steeds lid van de club, en ik zal dat zonder twijfel ook
altijd wel blijven, maar rijdend lid ben ik niet meer nu ik mijn nummerplaat
heb terug gestuurd. Wij maken dus gebruik van dit soort weekends om de tijd op
een alternatieve wijze in te vullen en te gaan wandelen - lees geocachen - en
met dit schitterend vroeg-zomerweer mochten we vandaag weer enkele uren achter
onze GPS gaan lopen in deze prachtige natuur. Het vrouwke en Phaido zitten hier
te genieten van het landschap en uiteraard ben ik er achter geslopen om het
tafereeltje vast te leggen.
Meer met dat niet zijn... Deze morgen een pittige
geocache wandeling, dan in de loop van de namiddag een bezoek aan het stadje
Homberg waar we heerlijk gegeten hebben( en gezien het feit dat er meerdere Hombergs blijken te zijn, de
verduidelijking dat we het hier hebben over Homburg Efze ), en tenslotte deze
avond weer een super gezellig feest in het hotel-restaurant.
Typisch Duits, zo zou ik het stadje Homberg willen typeren, Alom zie je er oude
Fachwerkhuizen en het zeker centrum is vrij intact bewaard. Nog voor we bij het
plein bij de kerk waren, het echte centrum, had ik al enkele leuke shots. Dit
is er één van.
Het Knüllwald... we hadden er nog nooit van gehoord,
laat staan dat we er al ooit geweest waren tot Thierry hier voor ons
motorclubje een hotel boekte. De eerste dag was alvast een voltreffer. De rit
naar hier toe konden we mits enkele goed gekozen tussenstops opvullen met leuke
geocachevondsten en de streek waar we in terecht gekomen zijn zowel als de
accommodatie vallen boven gemiddeld mee. Het eten was helemaal okee, de kamers
bieden alles wat we wensen en... we konden van een arrangement genieten waarbij
we voor 50 drie dagen lang alles kunnen drinken wat we wensen, zoveel we
willen... daar gaan ze zeker geen winst op maken :)
Na het avondeten en voor we weer de gezelligheid indoken wilden we toch eerst
nog even een korte avondwandeling doen. Het vrouwke en Phaido zijn zoals zo
vaak weer de modellen die in de voorgrond fungeren.
Na de inspanning hoort ontspanning, vooral dat tweede,
daar ben ik erg goed in. Een van de plezierkes die ik me dagelijks gun is het
oplossen van Sudokus. s Morgens moeten die uit de krant er als eerste aan
geloven en dan heb ik altijd nog wel een boekske liggen waarin ik aan mijn
trekken kan komen. Toevallig was het er deze keer een vol varianten. Op deze paginas
bijvoorbeeld, Sudoku X, moeten de diagonalen ook van de waardes 1 tot 9
voorzien worden. Deze avond heb ik me op pagina 55 gestort en het heeft erg
lang geduurd voor ik ook maar een cijfertje kon plaatsen En toch is dit maar
een 4 qua moeilijkheid man, man, man Ik beweer stellig dat het niet komt doordat
ik een Cristalleke had ingeschonken maar eerder dat dit bewijst dat werken
niet goed is voor mijn grijze massa.
Het is een jaarlijks weerkerend fenomeen: in het
voorjaar groeit het gras razend snel, dit tot zeer groot ongenoegen van
ondergetekende.Ik heb een broertje dood aan grasmaaien. Ooit kochten we een
electrische machine en het enige criterium om de keus te maken was dat ie
doorheen gras van een halve meter hoog moest kunnen. Jammer genoeg had de
verkoper zelfs dat in de winkel en voorzien van een superkrachtige motor bleek het
nog goed te functioneren ook.
Al even jaarlijks weerkerend is het feit dat het vrouwke er plezier in schept
om met mijn fototoestel enkele opnames te maken van mijn strijd met het
ballorige gras en hoewel ik in de loop van de voormiddag al wat aan
macrofotografie had gedaan tijdens de wandeling stond zij er op dat ik zoals ieder
jaar de door haar gemaakte foto zou kiezen als dagelijkse upload. Omdat ik nu
eenmaal niks kan weigeren aan het vrouwke doe ik dat dan ook maar bij deze. Ik
pleit overigens al sedert jaren voor het leggen van asfalt overal rond het
huis, of klinkers met als argument dat zo iets toch wel fijn zou zijn voor de
kleinkinderen met hun fietsjes maar zij heeft daar geen oor naar, de kids zijn er
trouwens ondertussen ook al te groot voor. Ik vrees dat het gras zal blijven
groeien en dat de grasmachine nog lang enkele keren per jaar uit de garage zal
moeten komen ( een halve meter is de norm he J )
Om 10 uur vanmorgen stond ik al in Lommel om mijn
geocachemaatje Jackie en zijn Annemarie op te pikken. Met dit schitterende weer
hadden we een uitgebreide tocht voorzien in de regio Genk-Zutendaal. En
welgevuld werd de dag inderdaad. Ik kwam nauwelijks aan fotograferen toe. Toen
we ergens bij de cantine van een vissersclub stopten om iets te nuttigen heb ik
wel enkele shots gemaakt van Jackie die aan de waterkant meteen ging
verbroederen met de vissers maar wereldschokkend materiaal kon ik niet scoren
Dan val ik liever terug op de Bobbejaan-barbeque van gisteren. Daar schoot ik
een heel geheugenkaartje vol bij wijze van spreken en pas vanavond had ik de
tijd om die wat beter te bekijken. Bijgevoegd een foto van mijn schatje in de
Bobbejaanmobiel, de van buffalohorns voorziene slee met revolvers als
deurklinken en binnen bekleed met fijn leder en silver dollars. Bobbejaan reed
daar in de zeventiger en tachtiger jaren regelmatig mee rond in het park en
soms ook er buiten. Gisteren mocht het vrouwke er even in plaats nemen. Dat ze
twee indiaanse medepassagiers had leek haar niet te deren.
We waren vandaag present op de jaarlijkse Bobbejaandag.
Al enkele jaren wordt er rond deze datum een barbecue georganiseerd voor
kennissen, sympathisanten en fans. Wij zijn ooit door Bobbejaan in Lichtaart
beland in 1973 hebben we in Bobbejaanland een heel jaar lang elke dag
opgetreden en we zijn hier ook blijven plakken. We vinden het dan ook gepast
om aan dit soort eerbetoon, fandag après la lettre, deel te nemen.
We hebben veel oude kennissen ontmoet en zowel de dranken als de lekkernijen van
de grill konden we meer dan gemiddeld apprecieren. Er kwamen de nodige woud-be
artiesten voorbij waar we niet warm of koud van werden maar toen was er
Sandrine. Ik spitste meteen de oren jawel, deze dame kan zingen !!! Ik heb dan ook zo snel mogelijk mijn fototoestel uit de
tas gehaald om te proberen dit goed vast te leggen. Bij dit beeld was er een lamp zo vriendelijk precies achter haar
hoofd te gaan staan en zo voor strijklicht te zorgen langs profiel en haren. De
spieren in haar nek tonen de inspanning van de zang en de intensiteit van haar
inleving lijkt me erg duidelijk. Daarenboven is de manier waarop de bassist,
in de onscherpe achtergrond, meeleeft ook nog net voldoende in beeld. Hier doe
ik het voor, een foto waar ik erg blij mee ben.