Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
25-03-2017
25 maart Four Roses
Ik kreeg vanavond nog even bezoek van Patje, oude
strijdmakker in de muziek-arena van de 70er en 80er jaren. Hij was in de buurt
en wilde na al die tijd toch eens binnen wippen. Hij had warempel onthouden dat
ik, lang geleden dus, een grote liefhebber was van Four Roses, een Bourbon die ik indertijd
had leren kennen van onze toenmalige, ondertussen overleden, Amerikaanse bassist
Jack. Ik heb de fles met dank aanvaard en nog vóór de voetbalwedstrijd op TV
vanavond begon wilde ik graag proeven of ik nog steeds dezelfde affiniteit had
met het goedje. Ik heb me dus een glas ingeschonken en dacht meteen ook aan een
foto, al was het maar om de dansgroepenreeks even te onderbreken Het spul
smaakte nog steeds voortreffelijk moet ik zeggen maar ik heb toch de rest van
de fles weggezet voor komende feestelijke gelegenheden. Bij de wedstrijd niet
meteen een wereldschokkende prestatie van onze jongens trouwens heb ik gewoon
enkele Duvels genuttigd en tijdens het tikken van dit tekstje zit ik te
twijfelen
Dit geeft me de gelegenheid om even het oude dispuut omtrent de schrijfwijze
van de drank proberen te verklaren Ik heb me ooit laten vertellen dat ongeacht
de samenstelling, malt, blended, rye, boubon, single malt of what-so-ever, je
WHISKEY ( met een E ) zegt als hij komt van landen met een E in de naam: UnitEd
StatEs, IrEland en Whisky zonder E in de andere gevallen bvb. Schotland,
Canada of Japan. In dit geval klopt het alleszins, er staat whiskey op de fles
en die komt uit Kentucky, bij mijn weten gelegen in het zuiden van de United
States. Er zijn tegenwoordig ook al Belgische whiskeys/whiskies op de markt en dat maakt
het alleen maar verwarrend. Zowel Walen als Vlamingen zullen de drank dus met
een E schrijven maar een Amerikaan die naar Belgium komt zal om een Belgian whisky
vragen wat dan??? Is het alleen maar de Engelstalige benaming die telt? Belgian Owl, een van de nieuwe inlandse merken schrijft de naam alvast zonder E... er zijn geen zekerheden meer.
Zucht, time for a drink zou ik zeggen J
Ik realiseer me best dat het een beetje eentonig dreigt
te worden maar iets anders fotograferen was ook vandaag niet aan de orde. De
fotoshoots bij Balance zijn net iets meer tijdrovend dan ik had ingeschat en
dan praat ik niet alleen over de shoot zelf maar ook over de nabewerking. Gelukkig
vind ik het zelf ook leuk. Het is prettig werken met zulke enthousiaste kids. Bij
deze groep kleindochter Julie zit er bij trouwens deden we zes
verschillende poses, van elke pose maakte ik verschillende opnames, dan ga je
selecteren om de beste uit elk reeksje te halen en het minimum wat je aan
nabewerking kunt doen is zorgen voor een verantwoorde uitsnijding, en de
elementaire basisbewerkingen in de foto-fatsoeneer-kunst toepassen. Morgen is
er maar één groep en zondag ook nog twee, dan ben ik er doorheen. Voorlopig
doen we het vandaag dus met deze Zumba-dames ( en heer ). De overige vijf poses
van deze groep zal ik voor de aardigheid morgen eens op mijn Facebook-pagina
zetten.
Dag drie van de Fotoshoots bij balance, geen tijd voor
andere avonturen vandaag. Het was weer een behoorlijke uitdaging bij momenten,
zo kreeg ik een in het zwart geklede, zwart geschminkte groep dames voor de
lens en die poseerden natuurlijk voor een zwarte achtergrond 50 shades of
black zeg maar J
Wat ik tijdens de repetitie in kledij na de shoot te zien kreeg is veelbelovend
voor de komende balletvoorstelling maar deze groep wil ik niet tegenkomen
tijdens een van mijn avondwandelingen met Phaido.
Het was de drukste dag uit in de photoshootweek bij
Balance vandaag. Van 3 uur s middags tot 9 ben ik zo ongeveer de ganse tijd
bezig geweest om diverse groepen voor de camera te krijgen. Bij elke groep was
er een sessie voorzien waarbij een of meerdere groepsfotos gemaakt werden, maar
ook tijdens de aansluitende repetities in kostuum maakte ik elke keer weer de
nodige shots. Toen ik vanavond thuis kwam stond de teller op 488. Er kwam van
alles voorbij, modern, klassiek, hip hop noem maar op. Ik ga die fotos
uiteraard niet allemaal bewerken en fatsoeneren, na een strenge selectie zullen
er waarschijnlijk wel een stuk of honderd de kwaliteitscontrole doorstaan.
Voorlopig had ik er al enkele uitgepikt die me op het eerste zich erg bruikbaar
leken.
Met dansen heeft deze plaat nauwelijks te maken natuurlijk maar in de loop van
zon shoot vraag ik ook wel eens om gewoon een leuke pose aan te nemen,
inspiratie van het ogenblik zeg maar In dit geval zag ik een groep toffe
tieners die gewoon zichzelf waren en die de cameravrees bij deze al hadden
achtergelaten nog voor de sessie die ze hierna moesten doorstaan.
21 Maart, het officiële begin van de lente. En lente
was het, zeker deze namiddag. Dan blijft een mens niet binnen. Phaido had me al
enkele keren vragend aangekeken terwijl ik de GPS aan de PC had aangesloten, ik
verdenk hem ervan dat hij weet wat dat betekent. Een rondje geocachen met
kommentaren waaruit blijkt dat het best prettig wandelen is was snel gevonden
en even snel in de GPS geladen. We zijn naar Zoersel gereden en hebben
uitgebreid van de omgeving, van de wandeling en van de zoekacties genoten.
Phaido heeft gesnuffeld dat het een lieve lust was en baasje heeft tussen het
geocachen door natuurlijk ook regelmatig zijn fototoestel boven gehaald. Dit is
het Zoerselhof, met dank aan de tuinarchitect voor zoveel symetrie. Ik ben er
bijna zeker van dat ik niet de eerste was om dit te fotograferen, maar dat
maakte het onderwerp er niet minder interessant om. Klik, klik, klik Deze vond
ik de beste.
Ik zal in de loop van de komende dagen wel vaker bij Balance
Health Center te vinden zijn. Deze week worden de fotoshoots voor de komende
dansvoorstelling gedaan. Alle groepen gaan in kledij poseren en waren we vorig
jaar met zn tweeën als fotograaf om de klus te klaren, deze keer sta ik er alleen
voor. De beloofde softboxen waren er bovendien niet zodat ik het puur met de
opzetflitser moest doen. Zwart-witte kledij voor een zwarte achtergrond met één
flitser de nachtmerrie van alle fotografen, begin er maar aan. Het is
weliswaar niet om in het groot af te printen maar toch wil je eer van je werk
halen
De break-dance groep was de eerste die aan de beurt was en uit de diverse shots
heb ik deze zeer klassieke pose gekozen. Ik vermoed dat er deze week nog wel
één of twee voorbij zullen komen op deze pagina.
We waren deze namiddag op een baby-borrel, een
fenomeen dat steeds vaker voorkomt. Kersverse ouders nodigen liever de ganse
vriendenschaar samen uit om kennis te maken met de nieuwgeborenen bij een
drankje en dies meer dan dat ze het ganse jaar lang de agenda moeten vullen met
bezoekjes uit gewenste en soms ook ongewenste hoek.
De leden van onze motorclub waren ook uitgenodigd door Toke, de uitbaatster van
taverne De Korte Heide om de intrede in deze wereld van hun eerste telg Axel te
vieren.
Jef en Weeltje, clubleden van het eerste uur hadden de kleinkinderen op bezoek
en die waren meegekomen zo gaat dat bij grootouders als papa en mama druk bezig zijn en ik heb
meestal de camera schietensklaar. Toen ik Weeltje en deugniet Ryan spontaan
poserend voor de lens kreeg heb ik geen fractie van een seconde geaarzeld om af
te drukken. Het was redelijk duister in de zaal en de instellingen zijn dan ook
vrij extreem, ik wilde niet flitsen namelijk, maar tot mijn groot genoegen
merkte ik nog maar eens dat de 6D dat aan kan.