Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
17-12-2016
17 december De sleutel
De kerstman
heeft vandaag officieel zijn intrek genomen in het Huis van de Kerstman in
Aarschot. Dat gebeurde tijdens een korte ceremonie waarbij de burgemeester de
sleutel van het huis aan de Kerstman overhandigde. Dat was weliswaar maar pro forma
want de jongste elfjes uit de kerstman-crew hadden de sleutel al eens eerder te
pakken gekregen en hadden het huis al eerder uitgebreid verkend. Elfjes zijn
sprookjeswezens en in sprookjes gebeuren wel eens vaker onverklaarbare dingen Ik
kon ze zelfs met de sleutel op de foto krijgen toen ze ermee poseerden in een
van de kerstmanzetels, enkele minuten voor de plechtigheid.
Daags voor
de Kerstman aan zijn Aarschotse klus begint hadden we nog een bezoek aan de
kerstmarkt in zorgtehuis Hoevezavel op het programma staan. Het wandelseizoen
is al een tijdje afgelopen, maar als vrijwilliger voelen wij ons toch nog
altijd zeer verbonden.
Ze aanvaarden me daar ondertussen zo ongeveer allemaal wel als huisfotograaf en
ik heb dan ook menig plaatje geschoten. Gekende en ongekende bewoners en
bezoekers passeerden de revue en uiteraard kwamen ook ons vriendenclubje met
het vrouwtje en Phaido meermaals in beeld.
Zonder enige vooringenomenheid of favoritisme oordelen welke foto je kiest om
de dag te illustreren is dan moeilijk natuurlijk. Deze twee dames die tegen het
einde van het evenement klaarblijkelijk in een diepgaand gesprek zijn vond ik
alleszins een onderwerp dat enkele shots waard was. Deze was helemaal raak, net
voldoende info omtrent wat er gebeurt en toch ook nog de nodige vragen Ieder
vult zelf maar in wat hij of zij er verder in ziet.
Vandaag
fietste ik langs het Kempisch kanaal en de bomen aan de overkant waren zich al
een hele tijd aan het spiegelen. Ik ben gek op spiegelingen. In het glas van
een uitstalraam of een wagen, in de chroomdelen van motorvoertuigen, in een
rimpelloos wateroppervlak , er dienen zich regelmatig fotomomenten aan als je
oog hebt voor dat soort dingen.
Helemaal rimpelloos was het kanaal niet, maar het scheelde toch niet veel
genoeg om de uitdaging steeds sterker te maken en me uiteindelijk te laten
stoppen om toch nog maar eens een opname te maken en mijn verzameling aan te
vullen. Vaak zet ik dan die foto ook nog eens op zn kop en knip ik hem zo dat
ik alleen de spiegeling over hou, kwestie van de kijker op het verkeerde been
te zetten. Facebookvrienden zullen al wel gezien hebben dat ik dat bij deze ook
gedaan heb. Voor deze blog wil ik me aan het origineel houden, weliswaar met
boven en onder er een klein stukje afgeknipt om een 16-9 formaat te verkrijgen,
dat vind ik beter bij landschapsfotografie passen.
Het zal
ondertussen wel algemeen geweten zijn dat ik een stevige voorliefde heb voor nacht-
en avondfotografie. Het heeft waarschijnlijk wel iets te maken met het feit dat
ik altijd al een nachtmens ben geweest.
Vanavond ben ik naar Turnhout gereden. Ik was nieuwsgierig naar wat de
kerstmarkt te bieden had qua sfeerbeelden. Het viel me een beetje tegen moet ik
zeggen, daarom ben ik daar ook niet al te lang blijven rondhangen. Maar omdat
ik toch in Turnhout was heb ik een aantal andere mogelijke interessante
locaties ook eens in het donker bezocht en er was wel degelijk iets te plukken.
Bij het kasteel van de Hertogen van Brabant, tegenwoordig beter gekend als het gerechtshof,
heb ik een half uurtje doorgebracht om van uit diverse standpunten te bekijken
waar ik het beste plaatje kon schieten. Uiteindelijk heb ik van uit deze
positie een HDR-opname gemaakt met drie belichtingen. Veel te vaak wordt na een
HDR opname ook nog in één adem tonemapping er op los gelaten. Dan krijg je
meestal over-the-top resultaten en dus heb ik ze in Photoshop samengevoegd zonder
me daar aan te bezondigen en dan ziet het er zo uit, een realistische weergave
van wat het oog ziet en wat de camera in één opname vaak niet aankan.
Dit soort dingen zet ik ook graag om naar zwart-wit, maar voor één keer vond ik
hier toch de kleur versie leuker. De zwart-wit versie zet ik wel in een
daarvoor bestemde groep op Facebook.
ISO 100-f 13-drie opnames met
respectievelijk 3,2 sec. 13 sec. en 30 sec.
Wat hebben
we toch een fijne hobby. Er is altijd wel een of andere collega die iets nieuws
bedenkt. Er wordt van je verwacht dat je overweg kunt met GPS, computer,
internet, navigatie, dat je voldoende rare hersenkronkels hebt om de meest
onverwachte cryptische mysterie vraagstukken op te lossen, dat je niet te beroerd bent om
wandelschoenen, laarzen of erger nog waadpakken aan te trekken om op de
gezochte coördinaten te geraken en als je dan na vele jaren ervaring op een
plek komt waar je moet loggen op een soort logboek waar je voor het eerst mee
geconfronteerd wordt knipper je toch nog even met de ogen.
Borduren, of iets wat daarvoor moet doorgaan, is ook een noodzakelijke
eigenschap voor de geocacher merkten we vandaag. Gelukkig was Annemarie, het
vrouwtje van cachemaatje Jackie er bij en die heeft voor ons in het geel JAPO
er op getoverd, de afkorting van onze namen.
Ik ben nog
eens een keer het rondje drie kanalen gaan fietsen vandaag. In deze tijd van
het jaar wordt het snel avond. Toen ik langs het Albertkanaal fietste ter
hoogte van de nieuwe uitbreiding van het Europese Nike-distributiecentrum begon
het al een beetje te schemeren en de eerste tekenen van hopelijk alweer een
mooie zonsondergang zaten er aan te komen.
Helemaal in de verte zijn de sluizen van Meerhout en van voorbij die sluizen
tot hier is het al Nike aan de overkant, als ze iets aanpakken dan doen ze het
ook grondig die Amerikanen goed voor de werkgelegenheid natuurlijk, en ze
zorgen voor hun eigen energie. Hun windmolenpark neemt ondertussen volwassen
afmetingen aan en ik vond dat het best een foto waard was.
Terwijl wij
onze geocachekunstjes vertoonden stonden de schaapjes verwonderd toe te kijken.
De dames vertoonden zoals je ziet veelkleurige sporen van de verfpotten waar ze
onderdoor waren gegaan. Plaats van actie was het oud stort in Mol Rauw waar we
de gelijknamige multi-cache aan het wandelen waren. Het is nu een mooi
heidegebied dat er eigenlijk gekomen is nadat in 1985 een andere oplossing
werd gevonden voor het huisvuil, het stortterrein kreeg een afdekking met dikke
zand- en kleilagen en de natuur kreeg hier opnieuw de bovenhand. We zijn hier
pal naast het Zilvermeer en zo bedacht ik de beetje melige titel Schaapjes op
het droge