Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
16-07-2016
16 juli VC Herentals
Ik kreeg
deze middag een telefoontje van zoonlief Michael waarin hij me vertelde dat hij
in het kader van het onderdeel teambuilding bij de voorbereiding van het nieuwe
voetbalseizoen een soort geocache zoektocht had georganiseerd voor het eerste
elftal van VC Herentals. Het zou doorgaan in de buurt van de plaatselijk bekende
toeristentoren en uiteraard was ik geïnteresseerd. In de Papenkelder onder de
toren verkopen ze ook Duvel wist ik.
Het ging er allemaal vrij gemoedelijk aan toe, zon activiteit is er natuurlijk
in de eerste plaats op gericht de samenwerking, de samenhorigheid en de
kameraadschap in de groep aan te zwengelen. Toch zagen we bij enkele groepjes
dat er ook hier een beetje competitiegeest aanwezig was, zweet werd er
alleszins voldoende gelaten. Ik had al de nodige fotos van het gebeuren toen ze
op het einde voor de fotograaf nog een sprintje van helemaal onder aan de
zandvlakte tot aan de toren wilden ondernemen. Trainers en verantwoordelijken
liepen ook mee en bij de start liepen die zelfs even voorop. Of dat een tiental
seconden later ook nog zo was laat ik in het midden.
Als de
kleinkinderen willen komen logeren hebben wij als eenentwintigste eeuwse oma en
opa de natuurlijke reflex dan maar meteen alles te laten vallen en ons te
storten op de menigvuldige aspecten van de opvangbezigheid. Zo ongeveer alles moet wijken
dan. Toch zijn er enkele bezigheden waarvan wij de opvoedkundige waarde hoog
genoeg inschatten om er het jonge volkje bij te betrekken. Op vrijdag is het
wandeldag in zorgtehuis Hoevezavel en zeker tijdens deze vakantieperiode zijn
er vrijwilligershanden te kort om de bewoners hun wekelijks uitstapje te
gunnen. Een rolstoel duwen leek ons een taak waar we onze logees wel eens mee
wilden confronteren.
We hebben het met hen niet al te uitgebreid gehad over sociaal engagement en
zo, we vinden het namelijk beter dat ze na een persoonlijke ervaring zelf tot
inzichten daaromtrent komen. Het werd alleszins een zeer positieve ervaring en
de manier waarop ze zich van hun taak kweten deed ons grootouderhart zwellen
van trots, om het maar eens met een cliché uit te drukken. Ze vonden het
daarenboven ook nog eens leuk. Hier zie je de staart van de wandelgroep met
Phaido, het vrouwtje, schoonbroer Swa, schoonzus Monique en vier van onze neofieten in de vrijwillige zorgsector.
Regelmatig
lopen er in deze tijd van het jaar nogal wat jeugdige logees rond in huize Pol
en Josee. Vandaag waren ze even met zn zevenen: de vier van dochter Ilse, één
van zoon Michael en de twee rakkers van Josees neefje Kenny. Nicolas, boer in
spe, ging na de middag toch weer met zijn mama terug naar huis zorg voor de
dieren weet je wel en met de zes overigen zijn we daarna naar het beleefpad
in Weebosch getrokken. Zoals de naam al zegt daar is heel wat te beleven. Dat geldt
zowel voor het jonge volkje als voor de aan een stuk door fotograferende pake
Pol.
Juultje, de allerkleinste uit de hoop keek tijdens zijn glijpartij aan de
kabelbaan zo mooi in de lens dat ik die overduidelijke sollicitatie voor de
foto van de dag niet kon negeren.
Het
was al een hele tijd geleden dat we nog eens gezellig met onze vriendin Els hadden
bij gepraat. Een kort telefoontje deze middag volstond om daar iets aan te doen.
Uitzicht op een afspraak in de Korte Hei bij een drankje was aanlokkelijk
genoeg om enkele uurtjes uit te trekken voor wat gezelligheid, het consumeren
van een of meerdere Duvels en een kennismaking met nieuwe vriend Sis.
Tussen het genieten en het tetteren door bleek het fotografievirus toch weer te
sterk om helemaal te negeren en dus ben ik maar eens opgestaan om van uit een nog
niet eerder gebruikt standpunt het terras van de taverne in beeld te nemen. Het
houten staketsel waar ik mijn zinnen had op gezet was bij nader inzien toch
niet zo solide als ik van op afstand had ingeschat maar met enige voorzichtige
moves kon ik toch op de plek geraken die ik voor ogen had. Dat mijn drie
tafelgenoten nauwelijks herkenbaar in beeld zijn is wat mij betreft niet eens
zo belangrijk, zij waren niet het onderwerp.
Ik vermoed taverne de Korte Hei nooit eerder van hier uit in beeld is genomen
Het
is weer vakantietijd. Naast de talloze campingbezoekers in onze mooie groene
regio en de Bobbejaanland-dagjesmensen zijn er ook tal van jeugdbewegingen die
hier hun jaarlijks vakantiekamp komen doorbrengen. We zien ze vaak spelen in de
bossen, wandelen, marcheren, sporten of zoals deze morgen, bij de bushalte voor
onze woning, staan/zitten/liggen wachten op openbaar vervoer, precies op het
moment dat wij vertrokken voor ons dagelijks rondje Smallebroeken.
Met Phaido weet je dan zeker dat hij even het jonge volkje gaat begroeten en
het is al even vanzelfsprekend dat de aantrekkingskracht wederzijds zal zijn.
Zo ongeveer de ganse groep stortte zich op onze held. Even leek het er op dat
hij zou bedolven worden onder de knuffels. Bij iedere andere hond zou je dan je
hart vasthouden, bang dat hij in paniek een verkeerde reactie zou hebben om
zich vrij te maken, maar Phaido laat zich dat allemaal welgevallen zonder enige
agressiviteit, integendeel, hij vind dat helemaal te gek. Langzaamaan kwam er enige
structuur in het gewoel en na vele zeer wanordelijke shots van een stapel kids
met, vaag herkenbaar, ook enkele hondenonderdelen kon ik uiteindelijk ook een
min of meer ordentelijke groepsfoto maken.
Ik kon de
moordzuchtige blikken van het vrouwtje niet langer negeren, ik heb de
grasmaaier nog maar eens uit de garage gehaald. De gewassen die normaliter met
de benaming gazon worden benoemd waren ondertussen al meer dan de uit het
liedje gekende twee kontjes hoog Vóór ik naar de States vertrok had ik
eigenlijk al een hoognodige maaibeurt moeten doen en nu, nog maar eens een
maand later zat ik met een quasi uitzichtloze opdracht. Mijn ultieme uitvluchten
rond macrofotografie, ideale biotoop en de gonzende en krioelende diertjes
werden met de nodige banbliksems de grond in geboord en dus moest ik
En dan gaf de gang der dingen me toch enigszins gelijk. Een grote pad werd door
het monster dat gras vreet opgeschrikt en in een paniekreactie probeerde ie
over de omheining naar de buren te vluchten. Dat bleek net iets te moeilijk en
ik greep uiteraard meteen de gelegenheid aan om de dwangarbeid even te
onderbreken. Dit soort fotogelegenheden laat je toch niet ongebruikt
voorbijgaan? Toen ik de nodige shots op mijn geheugenkaartje had heb ik het
beestje voorzichtig verplaatst naar achter in de tuin, ver weg van de
levensgevaarlijke maaier, maar wie weet, ook ver weg van partner en kinderen
of erger nog misschien hadden die al zonder dat ik het gemerkt had een fatale
ontmoeting met mijn activiteiten.
Zucht, ja sorry pad, maar als ik moet kiezen tussen mijn eigen huwelijksgeluk
en dat van jou dan
Na de geijkte,
min of meer verplichte ceremoniën bij gelegenheid van het overlijden van onze
vriendin Carla hadden we besloten dat we in beperkte kring nog haar laatste
wens zouden laten in vervulling gaan. Ze had zelf het plekje uitgekozen en ook omtrent
hoe het allemaal moest verlopen waren we op de hoogte. Of het allemaal volgens
de regels en conform de wettelijke voorschriften was kon ons geen snars
schelen.
Zo kwam het dat we deze middag in de buurt van de Verkeerde Lieve Heer, in het
natuurgebied Hageven, verzameld waren met enkele familieleden en close-friends.
Er werden enige bubbels ontkurkt, we hebben getoast op Carla en leuke
herinneringen opgehaald en dan kwam het moment dat een van de zonen de as van
zijn moeder uitstrooide in de buurt van een jonge eik. Ik vond het al bij al
een erg pakkend ritueel, veel echter en oprechter dan al het officiële gedoe,
of het nu kerkelijk of niet is. Zo wil ik het ook wel als ik, hopelijk binnen minimaal
50 jaar, ook ooit moet gaan.