Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
09-04-2016
09 april Lac de Robertville
Het
slechte weer dat ons een ganse week lang voorspeld was voor ons weekendje Hoge
Venen mogen de Nationale Weermannen en vrouwen ons nog meer voorspellen. Man,
man wat een schitterend weer hebben we al twee dagen gehad Meer van dat
Het doel van onze grote familiewandeling voor vandaag was het meer van
Robertville. Ik had op geocacheing.com een veelbelovende multicache gespot en
de hele meute vond het een goed idee om die maar eens aan te pakken. Le tour du
lac was inderdaad een bijzonder leuke en afwisselende tocht met prachtige
vergezichten, kleine en minder kleine paadjes langs de oevers, brugjes over de
zijtakken, klimmetjes en toen we meenden dat we bijna rond waren nog een meer
dan gesmaakt toetje in de vorm van een bezoek aan het kasteel van Reinardstein
met een tocht door een bijzonder mooi bijna Alpijns dal en een zicht op de
hoogste waterval van Belgie. Uiteraard zat de camera weer vol fotos toen we
terug in onze tijdelijke thuishonk angekomen waren en het merendeel daarvan
waren groepsfotos. Logisch op een weekend als dit toch.
Wat kan er
leuker zijn dan samen met de kleinkinderen en de rest van de familie op uitstap
te gaan?
Wij vonden de Hoge Venen altijd al een bezoek waard en hier op verkenning komen
met degenen die je het nauwst aan het hart liggen is dubbel fijn natuurlijk. De
eerste dag van ons verblijf hier was alvast een voltreffer. Het weer bleek niet
zo slecht als voorspeld, de locatie is een absolute voltreffer, ik heb net voor
we op onze bestemming aankwamen, in de buurt al de hoogst gelegen cache van het
land gelogd en de eerste wandeling met de hele meute was dikke fun. Op een
stukje spoorweg dat als herinnering aan lang vervlogen tijden hier is blijven
liggen wilden onze rakkers graag treintje spelen. Enkele net iets oudere
rakkers vonden dat ook wel leuk en Phaido werd als lokomotief helemaal van voren
geposteerd. Pake Pol mocht niet meedoen want die moest de foto maken
De leukste
dingen in het leven zijn de dingen die totaal onverwacht, niet gepland
gebeuren.
We waren deze morgen gaan fietsen en in de vroege namiddag waren we na een fris
rondje in het Stationneke beland in OLV. Olen. Zoals de naam al laat vermoeden
is het Stationneke een oud spoorwegstation dat omgevormd is tot een
oergezellige horecazaak.
We zaten met zn drieën rustig na te praten over de tocht onder het genot van
iets lekkers toen plots een van de stamgasten, een oudere onopvallende grijze
man, aan de piano ging zitten en de sterren van de hemel begon te spelen. Al
snel waren we aan het meezingen maar na Dan gaan we naar de speeltuin, The
sunny side of the street en tijdens de intro van Making whoopee dacht ik er
gelukkig aan dat ik de camera bij had en dat er binnenkort een thema-avond is
in de fotoclub met muziek als onderwerp
Deze zwart wit omzetting vond ik zelf een van de leukere uit de serie die ik
schoot. Dat de scherpte voorin niet helemaal optimaal is vind ik in dit geval
niet zo belangrijk. Alles is meer dan voldoende herkenbaar toch en het is de
sfeer waar het me om gaat. Gezien het weinige licht in de zaak moest ik om een
aanvaardbare sluitertijd over te houden zonder de ISO waarde al te hoog te laten
oplopen nu eenmaal gaan voor een groot diafragma en dan zit je natuurlijk met
een beperkte scherptediepte.
De gegevens: f 4 1/50 ISO 1600
Ik kan niet
zeggen dat ik een gepassioneerd volger van de wielersport ben. Okee, ik ben
vorig jaar eens naar de doortocht van de Tour de France gaan zien in Aarschot
en als er een wedstrijd op TV is wil ik ook wel eens kijken, naar het laatste
uur dan, maar om mijn betrokkenheid in het juiste perspectief te plaatsen, toen
vorige zondag de ronde van Vlaanderen werd uitgezonden ben ik daar niet voor
thuis gebleven. De roep van de geocache-vrienden was sterker
De Scheldeprijs, die elk jaar door Lichtaart komt is een wedstrijd waar ik wél
elke keer voor de deur uit kom. Al die supermannen door je eigen dorp zien
fietsen is toch wel erg speciaal en zulke fotomogelijkheden laat ik niet liggen
natuurlijk. Zoals ieder jaar herkende ik ook nu weer niemand. Die gasten komen
aan zon snelheid voorbij dat je al een insider moet zijn om namen op de
voorbijrazende schimmen te plakken.Ik
stel dan ook mijn camera zo in dat mijn sluitersnelheid kort genoeg is, zeg
maar 1/1000, de ISO-waarde laat ik niet hoger komen dan 1600 en wat het
diafragma betreft leef ik dan wel met wat het toestel er automatisch van brouwt
in de continu opnamestand schiet ik dan hele reeksen fotos.
Thuis bekijk ik daarna alles op de PC, en het grootste deel van de beelden gooi
ik ook meteen weer weg. Alleen als ik iemand herken het moet dan al een erg
populaire renner zijn, Cancelara, Boonen, Sagan of zo of als er een of ander
interessant detail is in een opname dan gaan de plaatjes in mijn bewaar mappen.
In dit beeld heb ik puur toevallig de wereldkampioen Peter Sagan te pakken
gekregen. Hij is helemaal links alweer bijna uit beeld trouwens zo snel rijdt
ie J - het was niet moeilijk hem te
herkennen met zijn regenboogtrui. Al even leuk vond ik dat in het gaatje in de
rij wielrenners, achter Sagan, bij de paal met het groene licht voor de
voetgangers, een lid van onze fotoclub te zien is die daar ook aan het
fotograferen was. We hebben donderdag weer iets om over te praten Willy
In
de late namiddag was ik nog eens met Phaido het bos in getrokken en zo nu en
dan kwam er zelfs een flauw zonnetje piepen. Heerlijk wandelweer vonden we. Die
ene wilg waar we regelmatig voorbij wandelen stond me ook deze keer weer uit te
dagen. De katjes liepen me voor de voeten bij wijze van spreken en precies
omdat de zon niet zo overdadig haar best deed besloot ik maar eens te proberen
er eentje in tegenlicht te pakken te krijgen. Alweer geen macrolens bij, maar
alweer deed de 24-105 wat ie geacht wordt te doen, nl. van alle markten thuis
zijn. Van behoorlijk dichtbij kon ik toch nog mooi scherp stellen en de
onscherpe achtergrond kreeg ik er zo maar bij.
De foto is een beetje bijgesneden, maar verder heb ik er in de nabewerking na
de RAW conversie nauwelijks iets aan gedaan.
We kregen
nog een onverwacht mooie namiddag cadeau van de weergoden en dat leek op een
uitnodiging om nog eens te gaan fietsen. Dat was weer een tijdje geleden. Ik
had trouwens gemerkt dat er in Geel Ten Aard een drietal nieuwe geocachen op de
kaart waren verschenen, dus zeggen dat ik zo maar doelloos vertrok zou de
waarheid geweld aan doen.
Ik had alvast een doel om er op uit te trekken en bij deze was het rondje dat
ik zou afleggen ook ongeveer bepaald. Na drie keer een found it gescoord te
hebben makkies trouwens belandde ik als vanzelf langs het Kempisch Kanaal.
De fotomogelijkheden boden zich weer talrijk aan en het avondlicht maakte het
allemaal nog net iets mooier dan het altijd al is. Dit beeld is geschoten van
op de smalle oversteek bij sas 8.
Op zulke
mooie lentedag als vandaag wisten we wel dat het erg druk zou zijn waar we ook
op geocachetocht zouden gaan. We kozen voor het relatief nieuwe rondje Laak bij
Houthalen in Limburg. Maar ook beoefenaars van andere hobbys hadden de Laakse
bossen en natuurgebieden uitgekozen om zich over te geven aan hun passie
merkten we tijdens onze wandeling. Het was wel even schrikken toen we al van
ver een aantal zwaar bewapende personen zagen op het traject waar we langs
wilden. In deze terrorismetijden denk je dan meteen aan minder prettige
mogelijkheden
Gelukkig waren het maar gewone burgers met nep wapens die daar een vrije natuur
variant van het bekende paintball kwamen beoefenen. Nep wapens is tussen twee
haakjes gezegd niet helemaal correct want uit het geïnteresseerd gesprek dat we
met die mensen hadden bleek dat die dingen donders goed, snel en accuraat
functioneren. Een raak schot van op een niet al te verre afstand resulteert als
snel in een pijnlijke blauwe plek. Nadat we veel over hun hobby hadden geleerd
en zij over de onze wilden ze nog samen met ons groepje op de foto. Voor alle
duidelijkheid, de er niet militair uitziende personen zijn de geocachers, de
anderen zijn de oorlogje-spelers.