Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
05-03-2016
05 maart De uitkijktoren in de Sahara
Er zijn in
fotoland al veel fotos voorbij gekomen van de nieuwe uitkijktoren in de Sahara
in Lommel. Het is ook niet de eerste keer dat ik hem zelf in beeld neem en ik
meen zelfs dat ik er ook al eens aandacht heb besteed in deze blog, maar omdat
we vandaag weer eens in dit prachtige wandelgebied rond doolden om een
nachtdropping van het Spaarkaske voor te bereiden bood ie zich weer aan van
uit voor mij nog onontdekte hoeken. Op deze plek kon ik hem met een van de vele
vijvers op de voorgrond te pakken krijgen.
Compositieregels zijn er om te overtreden vind ik en een horizon zo ongeveer
knal in het midden vind ik niet erg, zeker niet als er sprake is van een
spiegeling. Ik heb de toren trouwens op één derde van de rechterkant gezet en
daar volg ik de regels dan weer wél. J
Manuela, het
vrouwtje van makker Jef Kiek en ook onze vriendin natuurlijk, moest een
heelkundige ingreep ondergaan en ze ligt sedert enkele dagen in het ziekenhuis.
Vandaag zouden we haar gaan bezoeken. Een kort telefoontje volstond om te
vernemen dat ze op kamer 402 lag, de lichtpaarse pijltjes volgen Wij togen dus
vol goede moed naar St. Elisabeth in Herentals om in kamer 402 geen Manuela aan
te treffen, integendeel dit bleek een onderdeel van de geriatrische afdeling te
zijn. Ook bij de infobalie konden ze ons niet verder helpen, patient onbekend.
Een nieuw telefoontje naar Jef dan maar, en wat blijkt? Ze ligt in Gasthuisberg
in Leuven Tja
Daar sta je dan, om nog naar Leuven te rijden was het echt te laat. Ik heb
meteen van de nood een deugd gemaakt. Ik had namelijk al lang zin om het oud
gasthuis, naast het moderne ziekenhuis, eens te fotograferen en daar ben ik dan
maar een tijdje mee bezig geweest.
Het Herentalse gasthuis, ontstaan voor 1253, is ongetwijfeld het oudste van de
Kempen. Van gasthof evolueerde het geleidelijk naar ziekenhuis. De kapel, het
oude klooster en de gasthuisschuur stammen allemaal uit de zeventiende eeuw. In
het oude klooster vindt nu de administratie van het Herentalse OCMW onderdak.
De kapel, eveneens onder het beheer van het OCMW, wordt nog regelmatig gebruikt
voor huwelijken, doopsels en uitvaartplechtigheden.
Ik heb een heleboel fotos geschoten, en na zorgvuldige selectie heb ik er
enkele overgehouden om te bewaren. Dit is er een van.
De biotoop
waar ik me misschien wel het beste thuis voel, dat zijn onze eigen Lichtaartse
bossen en dan meer specifiek het stukje Smallebroeken-Dressenstraat-Ossegoor,
zeg maar ten noord-oosten van huize Pol en Josee. Wij hebben het geluk dat we hier
zo ongeveer elke dag een wandeling mogen maken met Phaido en ik heb hier ook al
ontelbare fotos gemaakt, zeker op dit plekje. De Valentijnsberg, door ons zo
genoemd omdat de jaarlijkse Valentijnscross hier steevast overheen trekt, is
een van mijn favoriete plaatsen om tot rust te komen en te fotograferen.
Vandaag was schoonbroer Swa met vrouwtje Monique en woef Rox op bezoek en dan
is het bijna vanzelfsprekend dat we hen ook laten meegenieten van ons vaste
rondje, we hadden het deze morgen al gelopen maar een toetje in de namiddag
vindt Phaido niet erg, wij ook niet. Het onverwacht goede weer en het prachtige
tegenlicht boven op de heuvel zorgden er voor dat ik alweer de
fotografiekriebels niet kon bedwingen.
Kleinzoon
Nicolas kwam vandaag zijn nieuwe tractor laten zien. Nu ja, nieuw is ie niet
helemaal, tweedehands dus, maar daarom was er geen minder wow-gehalte
Veertien is ie ondertussen, hij gaat naar de landbouwschool en nadat ie al een
schapenhandel op poten had gezet heeft ie nu zijn spaargeld en de winst van de
verkochte lammeren geïnvesteerd in wat zwaarder landbouwmateriaal. Op die
leeftijd mag ie nog niet zelf rijden natuurlijk en dat doet ie ook niet, op de
openbare weg bedoel ik, daar neemt zijn papa het over maar hij kan het wel,
als de beste zelfs, en op de boerderij is er geen wet die hem dat belet.
Ik neem aan dat zijn papa een van de eerste klanten wordt om gebruik te maken
van het team Nicolas-Fendt maar het zou me niks verwonderen als hij zich binnen
de kortste keren in de concurentie van het loonwerkerscircuit stort. Dat ventje
weet van aanpakken immers.
Ik had de
buienradar de hele dag in de gaten gehouden en er was voorspeld dat het tegen
half zes vanavond zou opklaren, nog net op tijd om wat blauwe uurtje-opnames te
maken dacht ik. Het bleef evenwel maar miezeren. De blauwe-uurtje-plannen
werden noodgedwongen veranderd in nachtfotografie-plannen en toen het rijkelijk
laat eindelijk droog werd kon ik me geen uitgebreide tocht meer veroorloven als
ik voor middernacht terug thuis wilde zijn. Het sterrenrestaurant De Pastorie
een eindje verder in de straat is op maandag avond gesloten en dat bood me een
prima mogelijkheid om een tijdje ongestoord voor de grote poort te gaan staan.
Ik moest thuis nog even de witbalans ter orde roepen want de straatverlichting
had het geheel in een lelijke gele gloed gezet, maar in de Raw-conversie kon ik
dat probleem netjes oplossen. Verder vond ik m wel goed zo.
De gegevens: f 8-30 sec.-ISO 200.
Een foto met
een verhaal vandaag een verhaal dat niet erg glorieus is voor mijn cachemaatje
Jackie en mezelf moet ik toegeven.
Op deze 29ste februari, schrikkeldag, wilden we absoluut enkele
geocachen vinden, kwestie van dat ene lege plekje in onze jaargrid op te
vullen. Pas binnen vier jaar zouden we daar opnieuw de kans toe hebben. Samen
met Jos4711 trokken we dus op pad. Jos heeft op het ogenblik wat fysieke
problemen en die deed het rondje met de fiets terwijl Jackie en ikzelf
wandelden. Druk bezig zijnde en vergeten hebbende onze GPS te resetten kwamen
we na gedane taak tot de vaststelling dat we niet meer wisten waar we de wagen
hadden achter gelaten. De eerst gevonden cache opnieuw in de GPS laden hielp
ook al niet echt, we waren het noorden helemaal kwijt en marcheerden er op
enkele honderden meters afstand gewoonweg voorbij. Ten langen leste hebben we
Jos, die ondertussen met de fiets wél tot bij de wagen was geraakt moeten
opbellen om te vragen de coordinaten waar hij stond even door te zenden en
zodoende ook weer op de goede weg gezet te worden.
Samen goed voor dik 12.000 cachen, -tig reizen naar alle hoeken van de planeet,
allebei een gebruiksklare GPS in de handen en dan op enkele kilometers van je
deur je eigen wagen niet meer vinden We zijn achteraf gezien niet zo fier op
onze prestatie Jackie vond het al bij al niet zo erg want hij wilde alsnog
poseren bij de snoodaard die zich zo goed verstopt had.
Het dreigt een
beetje eentonig te worden, daar ben ik me helemaal van bewust, maar ook vandaag
heb ik van het mooie weer geprofiteerd om te gaan geocachen. Met zn vijven waren
we naar Maarheeze gereden. Dat is in Nederland ergens op de grens tussen Noord
Brabant en Limburg. Het natuurgebied waar we een uitgebreide wandeling hebben
ondernomen strekt zich ook uit over die twee provincies. Hobby-gewijs hebben we
gevonden wat we zochten en dat geldt zowel voor het geocache gedeelte van onze
uitstap als voor het fotograferen.
Dit panorama beeld heb ik samengesteld uit zes vertikale fotos. Achteraf heb ik
er een 16x9 formaat van gemaakt. Dat wordt meer en meer de norm, zeker bij
landschapsfotografie, en laten we wel wezen, onze TV-toestellen, schermen van
PCs, laptops en smartphones hanteren ongeveer allemaal al dat formaat, dan kun
je als fotograaf toch niet achterblijven?