Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-02-2016
06 februari Land Rover Club
Land Rover,
voor off-road rijders is het een magische naam. Bij het horen ervan denken we
aan heroische woestijnraces, aan safaris door onherbergzame gebieden en aan
Britse aristocratische jachttaferelen. We herinneren ons dat nog niet zo lang
geleden de Defender na een carrière van 68 jaar uit productie werd genomen,
onze schoonzoon Koen reed er ook een tijdje mee trouwens.
Als je aan de wandel bent net over de Nederlandse grens in Hooge Mierde en de
rust wordt plotsklaps verstoord door één, twee, drie enz voorbij komende, door
nauwelijks voor vierwiel geschikte wegeltjes scheurende, beslijkte 4x4
voertuigen, een volwassen Land Rover club, dan krijg je als natuurliefhebber
een gevoel over je heen dat het midden houdt tussen wow en gadververdomme toch.
Nauwelijks enkele honderden meters na onze ontmoeting hadden de woud-be Dakar
avonturiers blijkbaar beslist even pauze te houden. Toen wij op onze beurt hen
weer voorbijstaken, zonder spetters en rotzooi deze keer, kon ik het toch niet
laten de Canon even uit de fototas te halen en enkele shots te wagen.
Een ietwat
rommelige foto hoor ik sommige collegas al zeggen. En gelijk hebben ze. Het was
me vandaag ook niet om de compositie te doen. Ik vond het gewoon grappig dat ik,
toen ik het rondje Boerenbuiten aan het wandelen was in Grobbendonk, dit bord
te lezen kreeg. Je moet dus oppassen voor overstekende eenden. Ik had dit
eerlijk gezegd nog niet eerder gezien. Ik wist al dat je maar beter oplet als
de herten op hun achterpoten staan, dat honden niet kaka mogen doen langs de
openbare weg ( mensen wel? ), dat rode autos niet mogen voorbij steken kortom
je kan vrolijke opmerkingen blijven bedenken bij verkeersborden maar ook de
wetgever vindt er steeds nieuwe en leuke blijkbaar. Als ik naar de combinatie
van verkeersborden kijk, dan meen ik dat het bedoeld is voor fietsers trouwens.
Het driehoekige voorrang-verlenen-bord is naar de zijweg gericht toch? Willen
ze nu de fietsers waarschuwen voor de eenden of omgekeerd? Enfin, ik breek me
er het hoofd niet over, ik vond het leuk en opvallend en ik hou het er op dat
ze in Grobbendonk fiets- of eendvriendelijk zijn en misschien is het wel en.
Er was eens
een jong eikje dat voorzichtig plaats genomen had aan de rand van het grote bos.
Een hongerige oude den had het eikje al lang in de gaten en ongemerkt was ze
dichterbij geslopen. We komen hier regelmatig voorbij gewandeld en we hadden
wel gezien dat de den steeds maar dichterbij het eikje kwam maar we hadden nooit
kunnen vermoeden dat ze kanibalistische bedoelingen had. Waarschijnlijk vorige
nacht heeft ze evenwel toegeslaan en een flinke hap genomen uit een tak van het
arme eikje. Toen we deze middag het snikkende eikje te hulp snelden was het
onheil geschied. Met het grootste deel van de tak al ingeslikt en het
resterende eind nog in de mond kon de den uiteraard niet ontkennen. We hebben
plichtsbewust aangifte gedaan bij de plaatselijke autoriteiten en die hebben de
verdere afhandeling van alle formaliteiten op zich genomen. Ik neem aan dat
hier een rechtzaak van komt. Of het correctioneel dan wel assisen wordt valt af
te wachten. We hebben uiteraard meteen een foto genomen als bewijs van de
misdaad.
Ik kan me
levendig voorstellen dat menige vaste volger van deze blog zich zonder twijfel
al enkele keren afgevraagd heeft hoe het nu eigenlijk gaat met die lieve kleine
konijntjes? Om de waarheid te vertellen wij wisten het ook niet. Ook wij waren
in hoge mate verontrust door het feit dat we ze al zo lang niet meer gezien,
laat staan gefotografeerd hadden. Het vervolgverhaal leek bruusk afgebroken. Maar deze morgen was er althans één die weer
het gras achter ons huis bezocht. Hij/zij (?) had daarenboven behoorlijk wat
vriendjes/vriendinnetjes (?) meegebracht want een hele kudde duiven waren
blijkbaar ook geïnformeerd over de kwaliteit van ons gras.
Van achter het keukenraam heb ik met de zoomlens eerst enkele shots gemaakt van
het clubje en daarna ben ik samen met Phaido naar buiten getogen om eventueel
wat close ups te maken. De duiven maakten zich evenwel meteen uit de voeten
onverklaarbaar natuurlijk, die hadden niks te vrezen want Phaido kan niet
vliegen en ikzelf al zeker niet. Konijn evenwel bleef rustig verder knabbelen,
die wist al dat ie volledig buiten de interessesfeer van Phaido valt. Om de
drukte te illustreren toon ik bij deze dus maar een van de eerste opnames van
achter glas.
Na een
alweer erg miezerige dag leek het in de late namiddag toch op te klaren. Phaido
had me al de hele tijd met vragende ogen bekeken want na een nat verplicht ochtendrondje
waren we niet meer buiten geweest. Hij weet wel dat hij in mij meteen een
medestander vindt om alsnog wat frisse lucht te gaan plukken als de gelegeheid zich aandient.
De Dekshoevevijver, in de volksmond De Kasseman, dat leek me wel wat. Ik was er
al lang niet meer geweest en omdat de paadjes er meestal goed bij liggen, zelfs
bij nat weer, zijn we er naar toe gereden. Nu viel dat kwestie goed liggende
paadjes toch enigszins tegen vandaag, maar goed, we waren gekomen om te
wandelen en dat hebben we ook gedaan. Normaal gezien loop je in een half uur
wel rond het hele domein, maar omdat Phaido regelmatig moest wachten als ik
fotografeerde en omdat ik regelmatig moest wachten als Phaido snuffelde duurde
de tocht meer dan dubbel zo lang. Dat vonden we helemaal niet erg natuurlijk,
te meer omdat tegen de tijd dat we bijna terug bij de wagen waren het in
zoverre uitgeklaard was dat we nog van mooi avondrood konden genieten.
Om de zon mooi midden in het plaatje te krijgen boven een van de plassen ben ik
even voorbij een afsluiting op een niet voor het publiek toegankelijk dijkje
gelopen je doet al eens iets voor een leuk standpunt maar ik kreeg daar
nergens een helemaal onbelemmerd vrij zicht. Dan heb ik maar doorheen de
houtkant gefotografeerd en de begroeiing in de voorgrond meegenomen in de
compositie dat zorgt voor nog wat extra diepte meen ik. Van de nood een deugd
maken noemen ze zoiets.
Voor de
liefhebbers: 24 mm f 8 1/1600 en Iso 320
De fotograaf
staat zelf nooit op de foto. Das een wijsheid zo groot als een huis. Als je
evenwel een cachemaatje hebt die beleefd vraagt of hij dat toestel ook eens mag
vasthouden kan het gebeuren dat de fotograaf toch op het geheugenkaartje met de
dag-oogst belandt.
Tinkerbell, het verloren sterrenstof was de multicache die we vandaag op het
programma hadden gezet. We waren vol verwachting naar het Nederlandse Mierlo
gereden want de commentaren in de logs waren unaniem lovend. En het werd
inderdaad een prachtige tocht. Zowel van het wandeldeel als van de
vindingrijkheid waarmee de opdrachten in elkaar geknutseld waren konden we ten
volle genieten. Zo mogen ze er ons meer voorschotelen.
Bij waypoint 10, toen we alle nodige gegevens verzameld hadden om de
coördinaten van de eindlocatie te berekenen, was er gelukkig een bank waar we
konden plaats nemen om te overleggen, te brainstormen en de meegebrachte bokes
op te eten. Het was toen dat Jackie toonde dat hij ook fotografie-talent heeft
En dat
blijft maar regenen niet meer zo hard als gisteren en de vorige nacht weliswaar
maar ook vandaag konden we niet echt genieten van het januari-weer. De
spruitjesbomen die eergisteren nog weelderig bloeiden op deze plaats waren
inmiddels verdwenen en in plaats daarvan waren er quasi ondoorwaadbare
waterplassen en modder à volonté. De grond is zo verzadigd dat alle water niet
meer weg kan. Halloooo !!! Mag het even wat minder? GDVD !!!
De Dressenstraat, als wij ons vaste wandelrondje in wijzerzin afwerken zijn we
op deze plaats bijna thuis, maar voor de afwisseling deden we het eens in
tegenwijzerzin en omdat Phaido hier al wél 100 keer pipi maar nog niet kaka
gedaan had moesten we er wel doorheen. Even verder, op de kleinere paadjes door
het bos werd het nog erger. Hele kuddes mountainbikers vinden de zondagmorgen
blijkbaar het ideale moment om wandelaars op de bospaden het leven zuur te
maken. Sta me toe nog even verder te kankeren. Los van het feit dat ze nooit
een bel lijken te hebben en ze meestal op de lompst mogelijke manier brullen
dat we uit de weg moeten, hervormen ze de ondergrond tot smurrie die op het
parcours van het WK veldrijden niet zou misstaan, voor gewone twee- en
viervoeters niet echt geschikt.
Morgen wordt het beter zag ik net op het weerbericht ik heb de wandelschoenen
alweer klaar staan. Laten we hopen dat het zuurgehalte van mijn gedachtengang,
die ik in deze blog de vrije loop laat, dan iets minder hoog zal zijn J.
