Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
09-01-2016
09 januari Voorproeven
De
nieuwjaarsreceptie is telkenjare een van de eerste gemeenschappelijke
activiteiten van onze fotoclub, ook onze dames en voor de vrouwelijke leden,
de echtgenoten zijn van de partij ergens begin januari. Traditioneel verzamelen we
in het OC voor een kaas en wijn avond. Ik heb deze avond mijn fototoestel niet
meegenomen want ik wilde me voor één keer eens helemaal in het feestgewoel
storten en niet constant met mogelijke fotomomenten in mijn hoofd zitten. Ik
had trouwens in de loop van de namiddag al een flinke oogst binnen gehaald. Toen
hebben we de voorbereidingen gedaan met enkele vrijwilligers. De tafels
schikken, tafelkleedjes, bestek, witte wijn koud zetten, rode wijn chambreren, buffet
klaarzetten, sfeerverlichting, achtergrondmuziek kortom we hadden wel wat om
handen voor we alles voor mekaar hadden. En dan moest de zwaarste taak nog
komen. We zouden ook nog de wijn voorproeven. Met volle overgave zijn we daar
ook nog een tijdje mee bezig geweest en het was medeclublid Willy die op een
bepaald moment mijn toestel ter hand nam om deze foto van de dag te maken.
Wij worden
als vrijwilligers regelmatig in de watten gelegd door het personeel en de directie
van het zorgtehuis. Ondanks het feit dat er op wandelgebied voor de bewoners in
dit seizoen niet veel gebeurt werden wij vandaag toch uitgenodigd op een
copieus ontbijt. Dat gaf ons meteen de gelegenheid eens met eigen ogen te
bekijken hoe het ondertussen gesteld is met de verdere afwikkeling van de
verhuis. Naar een onafgewerkt pand verhuizen vonden wij niet meteen een goed
idee enkele maanden geleden maar dat moest nu eenmaal werd ons verteld. Ondertussen
zijn de scherpe kantjes daar wel van af nu en alles functioneert naar behoren
merkten we. Het oude Hoevezavel wordt nu afgebroken en ook daar zijn wat minder
interessante facetten aan. Doordat het nieuwe zo vlakbij het oude gebouwd werd
is er nogal wat hinder bij de sloop. Wij vragen ons af of de bewoners van de
kamers die langs de werkzaamheden gelegen zijn daar in alle rust van hun oude
dag kunnen genieten. De NV Van Loo Projects heeft alleszins ter bescherming
enkele gammele panelen voor de aanpalende ramen gezet. De werkzaamheden en de imposante
machines zorgen voor spektakel de ganse dag, dat is zeker, de eenmalig
aanwezige fotograaf schiet er een ganse serie van, maar of iedereen dat even
leuk vindt, daar hebben we onze twijfels over.
Een strenge
winter is het niet maar toch gaan wij er van uit dat we onze gevederde
vriendjes een beetje extra mogen verwennen in dit seizoen. Bessen en zaden zijn
er nu nauwelijks te vinden, insecten, larven en maden ook al niet en we mogen dus
aannemen dat de vogelpopulatie die ons het ganse jaar verblijdt met gekwetter,
getwiet en gesjilp het in deze maanden moeilijk heeft om aan de dagelijkse kost
te komen. Wij helpen ze dan ook graag door wat vetbollen te hangen, een
voedermandje met pindanootjes en, buiten het bereik van zwerfkatten, wat eetbare
keukenrestjes te strooien.
De vogeltamtam werkt prima merken we, want onze tafelgasten worden steeds
talrijker. Het is bij wijze van spreken aanschuiven geblazen voor ze aan tafel
kunnen. Hoofdzakelijk meesjes hebben we te gast, maar we zien ook wel eens een
roodborstje, een boomklever en ook de mussenbevolking lijkt zich te herstellen
na enkele zwakke jaren.
Natuurlijk heb ik er aan gedacht het snoer waaraan we al dat lekkers hangen
binnen het zoom-bereik van de 70-300 te bevestigen zodat ik van achter een
slaapkamervenster de actie kan fotograferen. Vandaag was het extra druk. De
koolmeesjes zijn meestal in de meerderheid, maar de pimpelmeesjes laten zich niet
afschrikken door die overmacht. Links onder lijkt een koolmees te zeggen dat de
pimpelmees moet ophoepelen maar die trekt zich daar duidelijk niks van aan en
rechtsboven zit een ander pimpelmeesje te wachten om de eerste vrijgekomen plek
aan de feestdis in te nemen.
Je zou
denken dat na de inspanning de ontspanning komt. Maar als we gaan geocachen,
dan is het vaak omgekeerd, de tochten in de natuur, door de bossen op zoek naar
leuke plekjes, das puur ontspanning en als we daarna in een plaatselijke kroeg
binnenvallen om ons vochtgehalte weer op peil te brengen zou je denken dat het
dan pas echt leuk wordt. Maar niet zo bij Jackie blijkbaar Nog voor de ober is
geweest om een bestelling op te nemen zit ie alweer in de afgedrukte lijsten met
vraagstukken, routes en multi-cachen. Wat hebben we vandaag niet gevonden en
waarom niet, wat ging er fout, waar kunnen we nu alsnog naartoe om onze dagresultaten
te verbeteren, wie kunnen we bellen voor een tip, kloppen de berekeningen wel Neen
de inspanning begint pas na de ontspanning. J
In café Den Tip in Vorselaar wilden we iets nuttigen en een round-up maken van
een fijne cachedag. Tussen een verzameling verdwaalde wielertoeristen,
kaartende okra-leden en trippel drinkende kwieke senioren vonden we in een hoek
nog net een tafel waar we onze benen konden onder steken. Om kwart over vier
was het al behoorlijk duister in die hoek en toen ik onze tijdelijke werkplek
even wilde vastleggen moest ik wel erg hoog de ISO waarden in.
Voor de geïnteresseerden, de instellingen: ISO 6400 f 6,3 1/40 met 24 mm
zonder flits.
Een stuk
spoorweg van de hogesnelheidslijn Goor Lichtaart Centraal nabij de stopplaats
Hoge Weg koos ik vandaag als onderwerp van mijn dagelijkse foto. Euhhh ik durf
wel eens fantaseren, ik geef het toe, en ik vermoed dat dit er een klein
beetje over is. J
Ik las deze morgen een kort artikel over de langste modelbaan ter wereld en dat
het drie uur duurt om die te bezoeken. Ik dacht toen meteen aan de treintjes in
het stadspark in Turnhout, maar het is door weinigen geweten dat diep
verscholen in de Lichtaartse bossen er ook zon baan ligt. We komen er wel eens
voorbij gewandeld en het kan niet anders dan dat hier vroeger een buitenverblijf was met een treintjesliefhebber als eigenaar. We hebben hier in jaren geen levende ziel
gezien, maar uit eerbied voor andermans eigendom zijn we nooit over de niet
eens zo hoge houten afsluiting geklommen om dat wat beter te gaan bekijken. Waarschijnlijk
getriggerd door het artikel deze morgen heb ik dat vandaag wél gedaan. Natuurlijk
heb ik er meteen ook een reeks fotos geschoten vaak uit moeilijke laag bij de
grondse standpunten. Een leuke invalshoek bedenken om mijn verhaaltje er bij te
beginnen leek me niet zo moeilijk, maar verder dan die ongeloofwaardige eerste
regel ben ik niet gekomen.
Het vrouwtje
wilde vandaag met de vriendinnen gaan shoppen. De solden-periode heeft altijd
wel de nodige aantrekkingskracht bij mijn schatje J
We waren voor ze vertrok richting koopjes al samen de verplichte korte pipi- en
kakawandeling gaan doen met Phaido, maar deze middag heb ik m nog een extra lange
tocht door de Kempense bossen gegund, de camera mocht ook mee natuurlijk. Als
ik heel eerlijk ben dan ga ik, als het over fotograferen gaat, ook liever
alleen op stap trouwens. Dan heb ik namelijk niet dat tikkeltje schuldgevoel
als er weer eens moet gewacht worden omdat ik mijn tijd neem om het beste
standpunt te zoeken en aan de knopjes van mijn toestel zit te prutsen om de
goede instellingen te vinden.
Voor de verandering zijn we eens aan de overkant van de Kasterleesteenweg gaan
lopen. Het is daar altijd al wel een beetje natter en vettiger dan op ons
normale rondje Smallebroeken, maar ik wilde er toch nog eens gaan kijken. Ondanks
de voortdurende neerslagdreiging hebben we het droog gehouden, dat wel, maar de
overvloedige nattigheid van de laatste tijd had er wel voor gezorgd dat we redelijk
besmeurd terug thuis kwamen. Slijk en smurrie was ons deel tijdens het grootste
gedeelte van de wandeling. De foto die ik uitkoos voor vandaag illustreert dat
misschien niet zo goed maar Phaido zal beamen dat de was- en afdroogbeurt die
ik hem deed ondergaan voor hij weer mee naar binnen mocht niet van de poes was.
En zelfs onder het ogenschijnlijk veilige dikke bladerdek dat hier over het pad
gestrooid is zat er voldoende modder om je op elk moment alert te houden om uitglijpartijen
te vermijden.
De oude
Bailey-brug over het Kempisch kanaal op de weg tussen Mol Rauw en Postel is een
uit het eind van de tweede wereldoorlog daterende oerdegelijke constructie
waarover het plaatselijke verkeer nog steeds, zij het met enkele beperkingen,
zonder problemen en zonder dure nieuwe brug redelijk vlot verloopt. Meestal
toch, want het gebeurt wel eens dat er lieden zijn die niet kunnen leven met
regels, beperkingen en/of verbodsbepalingen blijkbaar. Wij komen hier tijdens
onze tochten richting Lommel wel vaker voorbij en het gebeurt dat we lang
moeten wachten omdat oversized voertuigen hier op een smalle weg onverrichter
zake moeten terugdraaien, erger wordt het als er tegen beter weten in toch door
gereden wordt.
Okee, voor sommigen zijn dit nogal veel verkeersborden om in één keer samen te
lezen, te begrijpen en er naar te handelen. Feit is dat zon 500 m. eerder er
ook al dezelfde borden staan als je voertuig hoger is dan 2,7 m of zwaarder
dan 3,5 ton, dan draai je de andere kant op, simpel toch? Er zijn blijkbaar toch nog altijd
stekeblinde, hardleerse, betweterige pipos die het alsnog willen proberen. Dit is
het resultaat.
Het meest trieste aspect van het verhaal is dat dit al de elfendertigste keer
is dat dit gebeurt hoe dom is de gemiddelde bestuurder van te hoge of te zware voertuigen?