Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
26-12-2015
26 december Stadsschouwburg
Tante Lilly
had als kerstcadeau voor het jonge volkje tickets gekocht voor de musical
Sneeuwwitje in de stadsschouwburg in Antwerpen. Een trip naar Antwerpen sla ik
nooit af en ik ben mee die kant op getogen, de kinder-musical zelf
interesseerde me niet zo zeer maar er is altijd wel iets te zien, te beleven of
te fotograferen in de stad, daarenboven konden we dan na afloop samen iets gaan
eten in een naburig restaurant en daar ben ik ook niet vies van. Schoonbroer Dreeke dacht er ook zo over en zodoende
we zijn samen op pad gegaan. Het was evenwel zo druk overal dat we de
wandel- en fotoambities maar opgeborgen hebben en we zijn noodgedwongen enkele locale etablissementen ingedoken alwaar we een wijntje, een cappuccino, een biertje en nog een wijntje genuttigd hebben. We waren ook al snel terug in de buurt
van de schouwburg en toen opperde Dreeke dat de hoge overkapping bij de
hoofdingang toch wel mogelijkheden bood. We hebben de daad bij de gedachte
gevoegd en ondanks de drukte onderin - het was marktdag - hebben we de camera dan maar omhoog gericht en een hele reeks geschoten, dit is één van de plaatjes.
Eén van de
tradities die stand houdt in onze familie is dat op kerstdag kinderen en
kleinkinderen samen met mijn zus Lilly en man Dreeke bij ons de benen onder
tafel steken voor de al even traditionele kerstkalkoen. Het blijft uiteraard
niet bij die kalkoen naast de voor- en na-lekkernijen, de bijhorende dranken
en de kerstcadeautjes is er de gezelligheid, de spelletjes, het oplossen van
alle wereldproblemen in lange gesprekken en je raadt het al, de nodige fotos,
wat wil je als we ze voor één keer in het jaar allemaal samen thuis hebben.
Toch koos ik vandaag niet voor een tafel-, familie- of onder-de-kerstboom-foto, maar weer eentje van de zes kleinkinderen, onze zes schatten.
Als ze samen boven op een stapelbed gaan poseren in een van de logeerkamers
levert dat weer een pagina op voor het jaarlijkse fotoalbum.
In had het er
bij een van de vorige Kerst gerelateerde fotos al over, en dat zijn er nog al
wat dit jaar realiseer ik me plots, er was nog geen kerststal voorbij gekomen Ik ben daarom op deze druilerige Kerstavond
naar het kerkplein getogen waar ik deze keer de kerststal van ons eigen
Lichtaart wilde fotograferen. Zoals ik al aangaf, het motregende een klein
beetje en dat is niet meteen een ideale omstandigheid om te flitsen. Toch moest
het want een lange sluitertijd van op statief was ook zeer problematisch, met de
volwassen flinke bries wilden die siergrassprieten op de voorgrond maar niet
stil blijven staan
Maar toen voltrok zich een wonder, een kerstwonder de regendropjes veranderden
allemaal in kleine sterretjes en een goddelijke hand schreef er, in een hemels
lettertype, een boodschap tussen: Zalig Kerstfeest voor iedereen. Ik moest
alleen maar afdrukken en mijn Kerstkaart was klaar.
Misschien is dit wel een teken, een teken van hierboven. Misschien moet ik wel
een nieuwe godsdienst opstarten, ik word dan meteen de opperpaus en grote
voorganger en natuurlijk vraag ik subsidie aan bij de overheid véééél
subsidie
Fietsen zolang
de winter onze tweewieler niet een tijdje op stal dwingt trekken we er op uit in
zoverre de drukke opa- en andere
beslommeringen het toelaten. Onze omzwervingen brengen ons, al dan niet geleid
door de GPS en geocache-coördinaten, naar plekken waar wij soms het bestaan
niet van vermoedden, vaak niet eens zo ver van huis. Tussen Olen en Noorderwijk,
op een zandweg door het bos, genoten we van een rustig ritje deze morgen toen
we plots een bord zagen met een pijl naar rechts en de niet mis te verstane
boodschap Kerststal. Dat verwacht je daar niet. Mijn interesse was dus meteen
gewekt. Ik draaide het paadje in en na zon 20 meter tussen de slingers,
glitter en in vele kleuren gespoten dennenknoppen zag ik dit uit de kluiten
gewassen kersttafereel. Ik noem het bewust geen kerststal, hoewel die er ook in
verwerkt was.
In een grote kist van, zeg maar 1,2 m breed en 1 m diep had de bewoner van een
chalet in het bos met veel liefde, geduld en kunde een prachtige miniatuur-Kerst-scene
in elkaar geknutseld. Ik vond het prachtig, en met veel plezier zag ik dat er
ook een herberg was.
Als ik ga fietsen neem ik meestal geen statief mee ( J ) en deze keer vond ik dat wel erg
jammer. Het was behoorlijk donker in dat bos en ik moest mijn ISO-waarde al
opdrijven tot 3200 om een sluitertijd van 1/15 te bekomen problematisch uit de
losse hand en ook mijn diafragma zou ik graag kleiner gemaakt hebben om voorin wat
meer scherpte te hebben, maar dat was al helemaal geen optie. Moeilijk gaat ook
is niet voor niks een veelgehoorde dooddoener
Om het met
een variatie op het bekende gezegde van Mozes en de berg te zeggen: Als de
winter niet naar ons komt dan gaan wij naar de winter. We moesten er niet eens
zo ver voor rijden. Zowel in Herentals als in Turnhout is er een ijsbaan,
allebei ongeveer 10 km van huize Pol en Josee verwijderd. In Herentals schaatsen ze in openlucht en met de
huidige temperaturen vermoedden we dat het daar wel eens erg nat zou kunnen
zijn daarom zijn we maar naar de overdekte baan in Turnhout gereden.
Ik vond het erg moeilijk om er fotos te maken. In de hal was het behoorlijk
donker en scherpstellen was dus al het eerste probleem. Je moest wel flitsen om
een voldoende korte sluitertijd te verkrijgen en met al dat witte ijs werd de
voorgrond al snel overbelicht. Het duurde even voor ik het delicate evenwicht
gevonden had maar uiteindelijk ben ik er toch in geslaagd de fun vast te
leggen. En fun hadden ze onze logés, dochter Ilse was ook gekomen en die had
nog een hele lading passagiers mee. Dolle pret op het ijs natuurlijk met zoveel
bekenden en ik maar schieten
Met zes
jeugdige energiebommen in huis hebben we het weer druk. Een van de kleinkids,
Nicolas, is weliswaar thuis gebleven - hij heeft nog een aantal dokter- en
ziekenhuisbezoeken voor de boeg voor zal blijken of hij de aanvaring met een op
hol geslagen pony overleeft zonder verlies van een vingerkootje maar Hannelore
heeft dan weer een vriendinnetje meegebracht zo dat het aantal logés op het ons
inmiddels bekende cijfer zes gehandhaafd blijft.
Je bedenkt de nodige buitenactiviteiten om ze van de TV en andere grote en
kleine beeldschermen weg te houden en dan kom je al snel uit bij een vergrote
ochtendwandeling en een multicache in de namiddag. Vandaag werd dat het
beleefpad in Bergeijk. De twee vriendinnetjes bleven thuis bij oma en met de
vier anderen plus Phaido trok ik richting Nederland. Het was een bijzonder
leuke ervaring, de cache werd dank zij de jonge bollebozen vrij makkelijk te voorschijn
gehaald maar dat was niet eens het hoofddoel van de onderneming, de rakkers
amuseerden zich kostelijk op alle beleef-plekken onderweg en ik kwam weer thuis
met een geheugenkaartje vol fotos.
Alles is al
wel eens ooit gefotografeerd hoor ik vaak tijdens discussies over onderwerpen
en originaliteit dat is ook zo natuurlijk, maar het belet je niet om naar nieuwe
invalshoeken, standpunten en benaderingen te zoeken en, ook niet verkeerd, toch
maar te speuren naar onontdekte pareltjes in het fotografeerbare aanbod.
Voor dat laatste vind ik de kruisbestuiving tussen mijn twee grootste hobbys
wel erg nuttig. Geocaching is tegenwoordig zo populair dat in ieder dorp, in
iedere regio wel hobbyisten zijn die de leukste geheime plekjes kennen en die
daar de mede-geocachers naar toe brengen door de coördinaten van een aldaar
verstopte kleinigheid op de site te publiceren. Zo kom je op plaatsen waar je
anders nooit zou komen en waar je onvermoede onderwerpen voor je lens krijgt.
Zelfs al raak je niet verslaafd aan het geocachen zelf, zoals ik inmiddels wél
ben, dan nog is het voor hobby-fotografen interessant een gratis account aan
te maken bij geocaching.com en dan op de kaart te gaan speuren naar interessante
mogelijkheden. Uit de cachebeschrijvingen kan je vaak al een en ander afleiden,
de logs van eerdere vinders geven dikwijls ook aan of de wandeling de moeite
waard was, er worden ook wel eens fotos bij die logs geplaatst een bijna
onuitputtelijke bron van inspiratie opent zich op deze manier.
Wat deze GC63NM2 betreft, die ik vandaag te voorschijn haalde hij zat niet
onder dat fotogenieke bruggetje ( J ) maar wel achter een boom net
buiten beeld aan de linkerkant en hoewel dit vlakbij een bekende toeristische
plaats is in Lommel, waar ik al tientallen keren geweest ben, was ik tot nu toe
hier al elke keer voorbij gereden zonder het te zien.