Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
07-11-2015
07 november De Valentijnsberg
Het gras is
altijd groener aan de andere kant van de wei en dientengevolge gaan we met
vakantie naar de verste en de meest exotische plekken. Al te vaak vergeten we
hoe mooi het in onze eigen streek wel is. Gelukkig hebben wij die oogkleppen
niet altijd op en zijn we ook ontvankelijk voor de pracht die de Kempen ons te
bieden heeft. We hebben het geluk te wonen in een van de bosrijkste delen van
Vlaanderen en als we onze achterdeur buitengaan kunnen we elke dag met volle
teugen genieten van bijna onbeperkte wandelmogelijkheden en natuurpracht... en
fotograferen is er uiteraard ook meestal bij.
De Valentijnsberg bijvoorbeeld is zon locatie waar ik regelmatig eens halt
hou. Een berg is het niet echt natuurlijk, eerder een uit de kluiten gewassen
molshoop van nog geen 10 meter hoog. Het is een van de natuurlijke hindernissen
tijdens de jaarlijkse Valentijnscross en daarom noemen we m zo. Het is niet
eens een officiële naam. Ook al omdat we wel eens een beetje buiten adem zijn
na de klim lassen we daar dan een fotomoment in en vaak wordt dat een
panoramaopname. Ik heb er al van alle seizoenen. Dit is de herfst 2015 versie.
Leuk detail in dit geval is het groepje kinderen die helemaal rechts in beeld
onderaan samen met de leiding van de jeugdvereniging een opdracht van hun
bosspel staan op te lossen. Ook die kids beseffen nu nog niet hoe gelukkig ze
zijn dat ze in dit decor hun jeugd mogen doorbrengen.
De naam van
het bandje alleen al liet me vermoeden dat het een leuke bende is. Ze noemen
zich SLABP ( afkorting voor sounds like a bad plan ). Ik had ze eerst live
gezien en ze fotograferen wilde ik graag, niet op het podium was het
uitgangspunt. Ik had al enkele fotolocaties in gedachten maar ze kwamen zelf
met het voorstel om het in hun eigen kelder te doen en eerlijk gezegd was ik
behoorlijk onder de indruk. Een heuse bar met pool-tafel, een ballenbad, een halloween-ruimte
met groot griezelgehalte, mogelijkheden zat we hebben er een leuke avond van
gemaakt en de serie die ik mocht schieten was navenant. Ik heb bij elk idee
geprobeerd het allemaal zo natuurlijk mogelijk en niet geposeerd te laten overkomen,
maar veel coaching of overtuigingskracht was daar niet voor nodig, die gasten
amuseerden zich sowieso wel.
Zoals ik
gisteren al aangaf, de kans dat er in de volgende dagen nog wat
herfstwandelingen met de kleinkinderen zouden voorbij komen was niet
onbestaande en jawel hoor, vandaag is het al zo ver. De bezetting is een beetje
anders, de locatie ook. Dit is in de Dressenstraat en Jefke is er bij gekomen.
Het was druilerig weer deze voormiddag, net wandelbaar zonder paraplu
eigenlijk, maar onze kids vinden die kleurige dingen wel leuk merkte ik. Als
fotograaf vond ik het ook wel een pluspunt en ik ben dan ook diverse keren een
beetje voorop gelopen om, achterom kijkend, de groep vast te leggen. Ondertussen
is Marie Leentje terug naar huis, die moest baby-sitten bij de buren en is
Pieter te gast. Dat is de breakdancer uit de kleinkinderenschare, misschien
komt die morgen wel aan bod
Ach ja, het
is een beetje goedkoop, herfstwandeling als titel. Uit de fotos die
de laatste weken op deze plaats voorbij gekomen zijn had ik er een vrij groot
percentage kunnen voorzien van deze benaming. Vandaag had ik ook kunnen kiezen
voor twee meisjes en een woef of even poseren en zo zijn er nog wel enkele
clichés die ik niet gebruikt heb.
Feit is dat wij ook in dit seizoen er elke morgen met Phaido een uurtje op uit
trekken en nu dat het herfstvakantie is voor de schoolgaande jeugd zijn wij
niet de enige grootouders die met logerende kleinkinderen geconfronteerd worden
vermoed ik. Dus gaan de kleinkids mee op tocht. Gisteren waren dat Julie en
Jefke, vandaag Marie-Leen en Hannelore, morgen zullen dat Jefke en Pieter zijn,
en zo gaat dat maar verder. Ze worden door ons wel mee de natuur in genomen.
Als je van de Dressenstraat de Smallebroeken in loopt kom je door deze laan
gewandeld, de afgevallen bladeren zijn een onmiskenbaar teken van de
voortschrijdende herfst en toen de dametjes even pauze maakten om met Phaido te
flirten wilde ik geen andere titel bedenken. Herfst wandeling dekt sowieso de
lading, ongeacht de bijzonderheden van de inhoud. Wordt misschien wel vervolgd
morgen of een van de komende dagen J
Eddy is weer
even in het land. Drie jaar geleden werd hij na een operatie en intense
nabehandeling genezen verklaard van de vreselijke ziekte waarvan we de naam
liever niet noemen, maar hij moet toch nog twee maal per jaar op controle komen
in het ziekenhuis. Hij komt dan over gevlogen uit Afrika en wij maken daar
telkens gebruik van om een reünie te organiseren met de oude vrienden. Ook deze
namiddag hebben we weer samen herinneringen opgehaald, enkele frisse pinten
gedronken en mosselen gegeten die zijn in Gambia nauwelijks te krijgen naar
het schijnt.
Het werd niet zo laat als we het vroeger meestal maakten - de ouderdom begint
toch links en rechts sporen achter te laten - en dus vond ik dat ik vóór ik
weer naar Lichtaart reed nog even aan avondfotografie kon doen in het centrum
van Lommel. Het stadhuis was een van de mogelijke onderwerpen en daar heb ik
dan ook enkele lange sluitertijden op losgelaten. Dat het een zwart-wit
omzetting zou worden wist ik eigenlijk al bij de opname, dit leent er zich
uitstekend toe namelijk, en met het resultaat ben ik best gelukkig.
Ik zal maar
meteen vertellen dat ik het feit dat je rond de 1ste november eens naar het
graf van je overleden dierbaren gaat niet meteen beschouw als de meest integere
uiting van verdriet, liefde of verwantschap. Ik wil het anders formuleren: als
het bij die ene keer per jaar blijft dan ben je niet goed bezig, dan kun je dat
eigenlijk ook maar beter achterwege laten. Om je verbonden te voelen, eerbied
te betonen en terug te denken kun je wat mij betreft elke dag en op iedere plek
wel een stil moment van warme ingetogenheid en bezinning inlassen, daar hoef je
niet per sé voor naar een kerkhof om bloemen op een graf te gaan zetten. Maar
goed, wie ben ik om aan tradities te tornen.
Nu de drukte van ons fotosalon voorbij is konden we vandaag die jaarlijks
terugkomende routine volbrengen. Ik had bijna nogal oneerbiedig het woord
verplichting gebruikt maar dat is het gelukkig nog net niet. Wij togen op
kerkhoventocht. In Lommel gingen we de Strackxen groeten en in Peer de
Schrijversen. Naast de voor de hand liggende graven van pa, ma, moentje ga ik
ook elke keer als ik op dat kerkhof kom even goede dag zeggen bij het monument
voor de gesneuvelden van de eerste wereldoorlog waar mijn grootvader en
grootoom die ik uiteraard nooit gekend heb herdacht worden. Met de
kerktoren in de achtergrond, de hoogste van Noord Limburg trouwens, dacht ik
toch terzijde ook even aan mijn fototoestel. Sedert mijn vader overleed, nu
alweer 10 jaar geleden kom ik eigenlijk nog nauwelijks in mijn geboortedorp,
maar de aanblik van die toren bracht toch weer enige verbondenheid naar boven
en die wilde ik op deze manier wat langer bewaren.
Na het rondje kerkhoven zijn we samen iets gaan eten en hebben we vrijuit
herinneringen opgehaald aan Leentje, Joep, pa, ma, moentje en meer kennissen,
relaties en vrienden. Dat vind ik minimaal even waardevol als die bloempotten
die nu weer op hun graven staan.
De wereld is
klein, erg klein. Mijn zus Lilly en uiteraard ook schoonbroer Dreeke, die in
Aarschot wonen, kwamen deze namiddag ons fotosalon bezoeken. Laat die daar
mensen tegen het lijf lopen die ook uit Aarschot komen en die ze goed kennen,
de man in kwestie is net als schoonbroer Dreeke, die beroepsfotograaf is, ook
ooit bezig geweest met fotografie. Hij blijkt ondertussen beroepshalve veel te
maken te hebben met de firma Wolf. Tiens, ik heb net het Wolf-bier Carte
Blanche binnen gehaald als streekbier bij ons salon. Sterker nog, Pol, drukker
van beroep en iemand die zo ongeveer iedereen kent in alle mogelijke geledingen van de bedrijfs- en
politieke wereld en echtgenoot van Annie, lid van onze club, blijkt bevriend te
zijn met die mensen. Al snel gaat dan het gesprek over Wolf uiteraard, mijn zus
is eindredactrice van het zopas verschenen eerste exemplaar van het Wolf
Magazine. Er wordt gedegusteerd en er wordt geconcludeerd dat dit inderdaad een
meer dan lekker bier is. En het gesprek gaat ook over tijdschriften en over
drukken en over prijzen Networking noemen we zoiets met een hip woord, maar
als toeval bestaat dan is dit nog maar eens een bewijs dat je precies op het
goede moment toevallig op de juiste plaats moet zijn. Wat er verder met de
nieuw gelegde kontakten gaat gebeuren zal de toekomst moeten uitwijzen.
Dat de Wolf ons goed smaakte zou uit deze foto, met mijn toestel gemaakt door
medeclublid Ludo, moeten blijken. Is dit publiciteit? Waarschijnlijk wel, maar
dan zeker van de soort die recht uit het hart komt en waar wij ook helemaal
achter staan.
