Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
05-09-2015
05 september Alle finishers zijn winnaars
Yesss !!! Ze
hebben het alle drie gehaald, 268 km dwars over de hoogste Alpen trailsdoor 4 landen in 8 dagen, 16300
hoogtemeters stijgend en 14500 dalend. En ze hebben afgezien. Mike misschien
nog het meest van de drie vandaag. Hij kwam ook ruim na de andere twee binnen,
naast kapotte knieën, schaafwonden en de nodige blaren op zijn voeten had ie
sedert eergisteren ook nog een bloeduitstorting onder de nagel van een grote
teen. Pijnlijk gevolg van een ontmoeting met een grote steen die zich geniepig
verstopt had op de route. Nadat hij grimassend was binnengestrompeld heeft het
medische team een gaatje geprikt in de nagel om de druk er af te laten en toen
ging het al meteen een stuk beter. Ze hebben hem ook verteld dat ie dat
eigenlijk meteen had moeten doen
Alle atleten die bij zulke zware uitputtende tocht de finish halen zijn
eigenlijk winnaars. De meesten lieten zich dan ook gewillig fotograferen op het
podium dat stond te wachten voor de Siegerehrung, zo ook onze helden. Proficiat
mannen, ik ben zo fier als ne gieter
Vandaag zou
het een relatief makkelijke etappe worden. Ik was rustig van het Zwitserse
Scuol naar de Vinschgau gereden, de aankomst was vandaag in Sankt Valentin,
Zuid-Tirol, Italie. Omdat ik tijd genoeg had wilde ik de lopers onderweg nog eens
langs het parcours fotograferen. Ik moest dus een manier vinden om ergens op
een of andere manier ook boven de 2000 meter te geraken Ze zouden langs het
skigebied van Watles passeren wist ik, dus ik had de stoeltjeslift genomen en
terwijl ik een geschikt plekje aan het zoeken was kwam uit het niets deze loper
op een onverwachte plaats voorbij, buiten het aangeduide pad Ik had gelukkig
de camera schietensklaar, en vond het een mooi beeld opleveren.
Vanmorgen
zijn de mannen om 8 uur gestart in Samnaun om via enkele hoge toppen en trails
naar Scuol te lopen. Iets later ben ik met de wagen ook die kant op gereden langs
de gewone weg en dat is zeg maar een uurtje rijden. Ik had dus tijd zat om een poosje
de toerist uit te hangen. Alt Finstermunz wilde ik wel eens bezoeken, niet
toevallig omdat daar een geocache verborgen zat. Nadat ik die gevonden had en
de nodige fotos van de locatie had geschoten ben ik verder naar Scuol gereden
om met de skilift naar boven te gaan. Zo kon ik de lopers nog eens in actie
fotograferen, daarna net op tijd terug beneden om ze te zien finishen. Uit de
verzameling van vandaag koos ik toch een foto van Alt Finstermunz, ik vermoed
namelijk dat er morgen en zeker overmorgen, in Sulden bij de finale finish wel
weer lopers op het menu zullen staan. J
Het weer is
ondertussen helemaal omgeslaan. Gisteren na de aankomst werd het al redelijk
snel erg bewolkt en deze morgen bij de start van de bergsprint regende het. Ivo
was de eerste die er aan mocht beginnen en toen die goed en wel gestart was ben
ik zo snel mogelijk naar de Seilbahn gereden om daar de lift naar boven te
nemen. Mike en Tim, die een dik uur na Ivo aan hun zeven kilometer bergop moesten
beginnen zou ik dus bij de finish boven zeker kunnen zien Nu ja, zien Het
werd zo nevelig dat ik er lang aan twijfelde. Gelukkig klaarde het tegen 12 uur
toch een beetje op zodat ik alsnog aanvaardbare fotos kon maken. Tim had zowaar
de besttijd op het moment dat hij over de finish kwam, Mike, die bergop lopen
niet meteen als zijn favoriete bezigheid bestempelt ( dit is zacht uitgedrukt J ) kwam ook nog redelijk fris en met
een best wel goede tijd boven. De regen had hem niet zo erg gedeerd vertelde
hij en dat zie je ook op de foto. Moe, maar voldaan.
Het ziet er naar uit dat we de volgende dagen hetzelfde regenachtige, koude
weer gaan krijgen, maar zowat alle lopers, ook die van ons, vinden dat minder
erg als de hitte van de voorbije dagen.
Team Balance
heeft ook de als moeilijkste beschouwde koninginne-etappe moeiteloos afgelegd. In
Landeck gestart om zeven uur deze morgen kwamen ze nog redelijk fris over de
finish in Samnaun rond half drie. Ik had ondertussen al wat rondgekeken ter
plaatse, wat landschappen en panoramas gefotografeerd en het inchecken in het
hotel was ook al gebeurd zodat de mannen snel konden gaan douchen en een beetje
relaxen. Morgen is er een bergsprint en de finish ligt bij het
panorama-restaurant op de Alp Trida. Deze avond had de organisatie daar voor iedereen
eten voorzien trouwens en toen wij iets vroeger dan gepland, rond 5 uur, de
Seilbahn namen daar naartoe zagen we onder ons dat er nog steeds deelnemers aan
het binnekomen waren.
Die Seilbahn is bij skiers trouwens wel redelijk bekend. Wat mij betreft is het
alleszins de enige dubbeldek cabine die ik ooit gezien, of waar ik ooit
ingezeten heb. 180 personen neemt ie in
een keer mee naar Alp Trida opbijna 2500 meter hoogte. Zelfs zonder sneeuw blijft het een mooi zicht.
Derde etappe
vandaag. St. Anton Landeck, 39,9 km, 2019 stijgende hoogtemeters en 2494
dalende hadden ze voor de atleten klaargezet. Dat ze er om verkeerstechnische
redenen op het einde nog snel 2 km bij geflanst hadden, waren ze vergeten in
het roadbook te zetten. Onderweg heb ik de boys enkele keren kunnen treffen
langs het parcours, helaas was dat telkens op de lager gelegen stukken zodat
mooie panoramas vandaag niet in het pakket zitten.
Zes uur en half deden ze er over en het gaat elke dag een beetje beter
blijkbaar, onze gasten zitten bijna in de top honderd.
De foto bij de aankomst is er eentje die om twee redenen bijzonder is. Ten
eerste is Landeck een stadje waar we meerdere keren per jaar langs komen
onderweg naar Süd-Tirol en elke keer vindt Josee dat de hoofdstraat waar je bij
de aangegeven doorgaande weg langs twee kanten kunt inkijken een bezoek meer
dan waard is. Ik heb dat tot nu toe telkens kunnen omzeilen maar vandaag stond
ik er midden in want daar was de finish.
Een tweede reden vind ik net zo leuk. Bij deze aankomst was het de eerste keer dat
de mannen echt als een team over de streep kwamen. Drie individuals zijn
blijkbaar wat meer naar elkaar toe gegroeid door de gemeenschappelijke
ontberingen en ze waren alle drie zichtbaar even gelukkig zag ik.
Fototechnisch gezien was het weer niet de meest eenvoudige klus. Keihard
middaglicht is niet meteen wat je als fotograaf wenst om goed belichte
buiten-opnames te maken, maar het was nu eenmaal half twee Ik heb dus gewacht
tot ze precies in de schaduw van een van de Gore Tex bogen waren en dan heb ik
gewoon ingeflitst.
Terwijl ik
bij de aankomst van de tweede etappe van de Trans-Alpine run stond te wachten op de aankomst van ons team
ben ik natuurlijk niet werkloos blijven toezien hoe er zich vanalles afspeelde
binnen mijn gezichtsveld, of liever binnen het bereik van de camera. Reken maar
dat ik driftig op het knopje gedrukt heb als er weer een atleet totaal uitgeput
over de lijn strompelde en de vreugde, triomf, pijn en nog veel meer emoties
die ik kon te pakken krijgen heb ik ook meermaals op mijn geheugenkaartje
bewaard. De jongste finisher ooit in deze toch wel loodzware wedstrijd heb ik
ook mogen fotograferen. Toen deze jongedame over de mat met de sensor voor de
tijdopname kwam bleek zij achteraf gezien een dik halfuur sneller dan onze
eigen helden.