Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
13-06-2015
13 juni Nacht-cachen
Samen met de
zoon en met twee kleinkinderen heb ik me gisterenavond laat in het avontuur
gestort. We zijn gaan nacht-cachen. Het kan misschien raar klinken, maar dat is
een zoektocht die alleen maar s nachts mogelijk is. Je moet namelijk met een
sterke zaklamp allerhande reflecterende dingen ontdekken om zo uiteindelijk bij
de verborgen schat te geraken.
In dit geval leidde een spoor van vuurvliegjes hoog in de bomen ons naar een
aangegeven brugje waar we fluo-baby-spinnetjes moesten vinden die de overige vuurvliegjes
hadden opgegeten, aldus het begeleidend verhaal. Van af dan moesten we van boom
tot boom, steeds dieper het bos in, verder zoeken naar de spinnetjes tot we bij
het nest kwamen waar moeder spin een containertje bewaakte dat wij na een goed
uur zoeken te pakken kregen. De statiefoto van het succesvolle team meende ik
eerst te maken bij het licht van mijn zaklamp en met ISO 12800 op de Eos 6D.
Toen ik daarmee klaar was het resultaat was niet eens zo slecht, die zal ik
op facebook zetten realiseerde ik me dat ik mijn opzetflitser ook in de
fototas had zitten en nadat ik snel mijn instellingen veranderd had schoot ik
dit plaatje. Dat Julie zich niet echt op haar gemak voelde in het donkere bos met al die spinnen is wel duidelijk... Toen moesten we ook nog terug naar huis natuurlijk, zonder spoor
van reflecterende dingen deze keer want die stralen maar in één richting,
gelukkig kenden we nu min of meer de weg.
Het kleine paarse containertje dat op de linker boom hangt boven het witte en
het oranje spinnetje is waar we toch anderhalf uur voor in de weer geweest zijn.
Met de
tropische temperaturen die voorspeld waren hadden we er voor gekozen onze
wandeling met Phaido iets vroeger aan te vatten. We wilden ook weer eens op
verplaatsing gaan. We hadden al fietsend al vaker gemerkt dat er tussen
Corsendonck en Schoonbroek behoorlijk wat ongerept aaneengesloten natuurschoon
is en ook al omdat we gezien hadden dat daar enkele nog niet door ons gevonden
geocachen verborgen waren zouden we daar vandaag eens achter onze wandel-GPS
gaan aanlopen. We hebben dus in alle vroegte de wagen in de buurt van het
brugje aan de Kinschotsebaan geparkeerd en voor we aan de tocht begonnen konden
we al een eerste succesje scoren. De verstopmethode hadden we al eerder gezien
en we wisten dus wel wat we moesten doen maar in de praktijk viel het toch
zwaar tegen qua moeilijkheidsgraad. Een pijp vullen met water om zo een potje
met een logboekje te laten bovendrijven het lijkt simpel, zeker als de legger
ook voor alle benodigd materiaal heeft gezorgd. Onder in de pijp was er wel een
gaatje aangebracht zodat je toch minimaal één hand nodig had om dat dicht te
houden. Met de andere hand water scheppen en gieten was al niet zo eenvoudig en
zeker niet als je dat twee keer na elkaar moet doen, het keteltje was net te
klein om de buis in één keer te vullen namelijk. Nadat ik één maal, twee maal,
drie maal al mijn armen in een knoop had gelegd en toen Josee met het
fototoestel gedaan had wat ze wilde doen moest ik haar noodgedwongen te hulp
roepen. Toen waren er plots ledematen genoeg De GC5PTT5 moest zich gewonnen
geven.
We waren
deze morgen al vroeg op pad. Een afspraak met de tandarts - in Overpelt nota
bene - om half elf was niet meteen van dien aard om de regelmaat in de vaste uurregeling
van de wandeling met Phaido te respecteren. We waren dus maar wat vroeger
vertrokken en onderweg hebben we een half uurtje genoten van een alternatieve
locatie.
De minder gekende noordrand van het Zilvermeer is een gebied waar we al vaker
gewandeld hebben en waar ik ook al diverse keren gefotografeerd heb, o.a. bij
gelegenheid van de recente zonsverduistering meen ik, maar toen was het weer
alles behalve meewerkend. Vanmorgen was dat wel het geval en hetzelfde
idyllische plekje kon ik nu te pakken krijgen in het ochtendzonnetje.
Zo ongeveer
gelijk lopend met het schooljaar zit ook het dansjaar er op voor de dametjes
van klassiek ballet. Vandaag was het een bijzondere laatste les want het was
ook de laatste keer dat ze in de goede handen waren van juf Inge. Volgend jaar zet
deze groep weer een stapje vooruit in de dansopleiding en gaan ze verder met
een nieuwe juf.
Bij deze foto uit de afscheidsles had ik eigenlijk eerst een grappig verhaaltje
over levitatie of geslaagde les vliegen in gedachten, maar bij nader inzien
besloot ik toch de aandacht maar te richten op de dappere juf die ondanks de
weerbarstige arm in een draagverband toch de les in goede banen leidde en die
ook nog eens zonder verpinken iedere keer de voordans-rol op zich nam.
Jawel, je
leest de titel goed, dit is in het meervoud, en bijgevoegd zie je een duofoto
We hadden er al langer een vermoeden van, nu eens zat er een ondertussen al
redelijk groot konijn in onze tuin, dan weer zagen wij er een waarvan wij
meenden dat ie toch echt wel veel kleiner was, maar zeker waren we niet.
Deze morgen was ik konijn nummer één aan het fotograferen vanuit de keuken, aan
de achterkant van ons huis en Josee riep ineens dat er aan de voorkant een
klein konijntje zat. Ik ben dus snel ook aan die kant maar even een foto gaan
maken en vanaf nu zijn we er zeker van dat we praten over minimaal twee lieve
kleine konijntjes, misschien wel meer. Zegt het volksgezegde immers niet dat ze
kweken als juist ja.
Misschien dat er zich op deze manier wel een ecologische oplossing aandient
voor de snelle grasgroei in onze tuin, ik hoop alvast dat ik de grasmaaier nog
wat langer in de berging kan laten.
Omdat we in
de fotoclub geacht worden binnenkort werk mee te brengen met als thema tegenlicht
kijk ik tegenwoordig iets vaker richting zon als ik me met mijn fototoestel weer
eens in de natuur begeef. Alles is wel al ooit eens gefotografeerd natuurlijk
maar afwijkende of originele standpunten zoeken houdt de hobby interessant he
Een nieuwe geocache is altijd een prima reden om er weer eens op uit te trekken
dus ging ik in de loop van de vooravond met Phaido even naar de Roeykens in
Tielen. J Het is niet de eerste keer dat ik
digitalis als onderwerp neem, ik vind dat een bijzonder mooie plant namelijk. Dit
exemplaar stond zo uitdagend in het zonnetje dat ik het idee opvatte hem eens
langs een onverwachte kant te bekijken. Ik ben er zo wat onder gekropen en heb m
pal in de zon richtend in beeld genomen. Het licht dat zo mooi door de bloemen
straalt, het strijklicht langs de knoppen van de plant er naast, de fraai
belichte grashalmen van uit dit standpunt, of laten we zeggen ligpunt, ziet de
wereld er weer gans anders uit. Zelfs de onvermijdelijke lichtflares
veroorzaakt door de zon die recht in de lens schijnt beschouw ik eerder als een
positief stijlelement dan als een fout. Ik denk dat ik deze maar eens afdruk in
het groot en meeneem naar een van de volgende vergaderingen. Het zal wel wat
discussie losweken vermoed ik, maar daar kan ik tegen.
Tijdens de
jaarlijkse braderij in Lichtaart is Balance Health Center ook telkenjare van de
partij om met de jeugdige dansers te tonen wat daar gedurende het jaar allemaal
aangeleerd wordt. Toen ik ter plekke aankwam was het er al behoorlijk druk en
de enige plaats waar ik nog een vrij goed zicht op het gebeuren zou hebben was
pal tegenlicht. Ik betrouwde helemaal op het dynamisch bereik van de 6D en heb
me daar toch maar gepositioneerd. Ik werd niet beschaamd in mijn verwachtingen.
Aan de schaduwen kun je duidelijk zien waar de zon stond.
Ik heb uiteraard ook de nodige fotos van de dansers met het gezicht naar de
camera gericht maar deze opname met de haren die ten allen kante wapperen vond
ik leuk genoeg om toch maar te kiezen als blog-waardig vandaag. Julieke zit
ergens links van het midden in het groepje, in het blauw, en het vrouwtje en Phaido
staan er ook nog net op uiterst links. Het vrouwtje is één en al aandacht, voor Phaido kan
het niet rap genoeg voorbij zijn want we hadden hem beloofd dat we nog naar
Lommel zouden rijden later op de dag...