Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
18-04-2015
18 april Bloemetjesgordijn
Terwijl
dezer dagen weer hele hordes natuurfotografen naar het Hallerbos afzakken om de
boshyacinten te fotograferen hoefde ik vandaag maar enkele honderden meters te
wandelen om een vergelijkbaar bloementapijt vast te leggen. Okee, het zijn geen
paarse, maar witte bloemekes hier in Lichtaart, de naam ontsnapt me overigens
en het is heus niet zon grote oppervlakte waar ze bloeien, maar de plek is
alleszins interessant genoeg om er een tijdje bezig te zijn met je fototoestel.
Ik heb diverse benaderingen uitgeprobeerd, tegenlicht, zon in de rug, hoog
standpunt, laag standpunt, groot diafragma, klein diafragma Ik ben er nooit
vies van, proefondervindelijk uit te testen of de theorieën waar ik me gulzig
mee volprop in de praktijk ook de resultaten blijken op te leveren die ik er
van verwacht. Het groot diafragma waar ik deze opname mee maakte leverde alvast
een erg kleine scherptediepte op. Die maakt het bos in de achtergrond heel
rustig. De smalle strook die wél scherp is, met bloemekes, een boom aan de
rechterkant en enkele verdwaalde takken is waar het om gaat en die hoort de
aandacht naar zich toe te trekken. Ik vind m wel sfeervol zo.
Misschien dat ik volgende week toch ook eens naar het Hallerbos ga, ik heb de
smaak te pakken nu. J
Toen we deze
avond langs het Zilvermeer reden vlak voor zonsondergang vond ik plots dat
Phaido nog een korte avondwandeling nodig had, niet zonder enige bijbedoeling
natuurlijk. Het vrouwtje laat zich meestal ook niet pramen als het over
wandelingen gaat, dus die was meteen akkoord. Ik ken daar wel enkele fotogenieke
plekjes en een geschikt parkeerplaatsje was zo gevonden. Ik griste de camera
mee uit de wagen en uit de fotosessie die volgde plukte ik dit beeld. Handig
als je de modellen altijd bij de hand hebt.
Zeggen dat
ik van pretparken hou zou de waarheid geweld aan doen. Ik vind al die
adrelanine oppeppende attracties wel leuk en ik zal ook aan geen enkele verzaken
tijdens een bezoek, maar het schijnbaar algemeen aanvaarde file-aanschuiven
gaat meestal boven mijn tolerantiegrens.
Vandaag zijn we met de kleinkids naar Walibi geweest. Als grootouder moet je
soms al eens verregaande toegevingen kunnen doen Na de files op de snelwegen
om er te geraken en de files bij zo ongeveer alle attracties was er
uiteindelijk ook nog een file bij de schamele twee kassas waar je een ticket
kon kopen om de parking te verlaten. Verregaand, ik stelde het toch al.
Ik ben geen fan, laat dat duidelijk zijn, en zeker al niet toen we na een uur
aanschuiven bij De Weerwolf aan het vertrek kwamen en ik mijn rugzak moest afgeven,
daar kon ik nog mee leven, ik zou hem bij aankomst weer oppikken maar ook mijn
camera mocht niet mee. Tja, camera, lens, filters, dat laat ik niet zo maar in
de handen van een of andere pipo die ik van haar noch pluim ken en waar ik
strikt genomen, als er al iets fout zou gaan, geen enkele juridische aansprakelijkheid
tegen kan laten gelden. Ik ben dus maar weer uit gestapt en heb me voor de rest
van de dag beperkt tot het maken van fotos vanaf de begane grond.
Het was niet allemaal wrevel en irritatie natuurlijk. Ik heb zeker ook wel
enkele mooie shots van ons gezelschap kunnen maken. Bij de Cobra kon ik ze
allemaal in één plaatje vatten en dat was niet eens zo gemakkelijk. Marie Leen
met de gestreepte t-shirt en Julie, daar achter zus Lily en Hannelore, dan
enkele onbekenden daar achter komen weer dochter Ilse en Jef en al behoorlijk
in de onscherpte zien we ook nog Pieter en vriendinnetje Laura.
We hebben
allemaal al wel eens verwonderd en bewonderend gekeken naar de mooie kleurtjes
die je kunt zien op een CD bij een bepaalde lichtinval neem ik aan en collega
hobby-fotografen hebben misschien ook al eens het fenomeen als onderwerp gekozen
ik wel alleszins en vandaag stootte ik op iets vergelijkbaars.
Tijdens de wandeling deze morgen zag ik in een fractie van een seconde een
mooie schittering in een spinnenweb langs het paadje, net genoeg om mijn
aandacht te trekken en, het hoeft geen verwondering te baren, daar wilde ik wel
eens op loos gaan met mijn fototoestel. Afhankelijk van welke hoek ik koos om
te kijken kwamen de mooiste kleurencombinaties voorbij, vergelijkbaar met wat
je bij de eerder genoemde CDs kunt zien. Ik had de macro-lens er op zitten en dan heb
je sowieso al een erg kleine scherptediepte. Ik heb daarom met verschillende
diafragmas, gaande van klein tot heel erg klein enkele opnames gemaakt van uit
diverse standpunten, maar hoe kleiner het diafragma, hoe minder intens de
kleurtjes werden. Vandaar dat ik uiteindelijk koos voor deze opname met een
kleine scherptediepte, - de scherpte zit eigenlijk vooraan -, maar in ruil
kreeg ik mooiere kleuren, vooral achteraan in de relatieve onscherpte.
Ik realiseer
me plotsklaps dat deze blog op een wandelcatalogus begint te lijken. Je zou het
ook een geocache dagboek kunnen noemen trouwens. De diverse hobbies worden nog
steeds driftig gecombineerd hier. Omdat we daarenboven graag vreemde horizonten
verkennen is het niet meer dan logisch dat we de fotografische resultaten uit
onze geocache zoek- en wandeltochten regelmatig op andere plaatsen gaan
oogsten.
Vandaag wilden we de polder in. Onze eigen Belgische kuststrook vonden we net
iets te ver weg om in een namiddag nog mee te pikken, maar in Nederland hebben
ze polder zat en vaak is die ook veel dichter bij. Het duurde niet lang voor we
op het net een beloftevolle wandeling gevonden hadden. Oud Drimmelen, net boven
Breda, was het decor van onze tocht en uiteraard probeer ik iedere keer weer de
essentie van de voorbij komende landschappen in een foto-relaas te vatten. Knotwilgen
zijn altijd fotogeniek en samen met een sloot, een beek of een rivier in dit
geval de Breede Vaart -, een wijds vergezicht en als toetje vandaag ook nog een
staalblauwe lucht zijn dat ingrediënten genoeg om een typisch polderlandschap
neer te zetten daar doe ik het voor.
Ik was deze
namiddag met Phaido in de omgeving van de Kapucienenberg in Geel-Bel. Het uitgestrekte
natuurgebied is een favoriete wandelbestemming voor velen en er is altijd wel
iets te zien en te fotograferen, als het niet de bekende zandduinen zijn, dan
heb je de keuze uit de Belse bossen, de vennetjes, de kaalgekapte vlaktes waar
de heide zich aan het herstellen is en nog zoveel meer. Ik was me aan een
vennetje langs de Volmolenweg een beetje aan het amuseren met tegenlichtopnames
en spiegelingen toen ik aan de overkant vier ruiters door het decor zag draven.
Dan zou je wensen dat er een enorme teletoeter op je toestel stond, maar ik moest
het op dat moment doen met de 24-105. Vol ingezoomd kon ik ze toch nog net goed
genoeg in beeld krijgen om een element toe te voegen aan deze landschapsfoto.
Assent is een plaatsje in de buurt van Diest in
Vlaams Brabant en daar hadden we een wandeling gepland om samen met Phaido tijdens
deze zonnige zondagnamiddag wat gezonde buitenlucht te happen en de
stappenteller naar zijn dagelijks streefcijfer te helpen. Met de lessen aardrijkskunde uit mijn schooltijd nog vaag in mijn achterhoofd meende ik dat dit het Hageland is. Hagen hebben we niet veel gezien... Je zou je er eerder in Haspengouw wanen.
We zagen wijdse landschappen, omgeploegde maar nog onbegroeide akkers, 360°
horizonten, holle wegen er doorheen en in dat prachtige decor had ene de Jokke
een mooie geocache tocht uitgezet. We hebben er van genoten, Phaido ook, en we
waren niet de enigen. We kwamen nog collega-hobbyisten tegen, gewone
wandelaars, joggers, een enkele motorrijder en ook twee mountain-bikers. Pas
toen die voorbij waren en ik ze tegen de achtergrond van de zeer aanwezige
windmolens zag wegrijden dacht ik er aan toch maar snel de camera uit de tas te
halen en alsnogeen foto te maken.