Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
21-03-2015
21 maart Het Getouw
Als het past
in onze agenda, dus als we niet op geocache-tocht, op familie- of vriendenbezoek of met vacantie zijn, als we geen
kleinkinderverplichtingen hebben en als er niet te veel nevelen in ons hoofd
hangen van zware avonden willen wij op een weekenddag wel eens interesse
betonen naar hoe het er bij andere fotoclubs aan toegaat. Via het blad van het
CVB en ook door de mails binnen onze eigen club zijn wij altijd wel op de
hoogte van wat er in de omgeving gebeurt op fotogebied. Ik had daarenboven deze week in de krant
een artikel gelezen over Doka, de club uit Mol en die zouden dit
weekend exposeren in het CC Het Getouw, dus zijn Josee en ik
daar naar toe getogen deze namiddag.
Meteen bij het binnenkomen kregen we al een eerste opdoffer. We vernamen dat de
vertoningen van de audio-visuele projecties alleen op zondag zouden plaats
vinden. Dan richt je gedurende 2 ( twee !!! ) dagen een fotosalon in en dan
laat je de bezoekers voor dat gedeelte van je werk al meteen de eerste dag in de
kou staan. Dat was nota bene het onderdeel dat mij het meest interesseerde.
Ik vrees dat ik de werken die in de tentoonstellingsruimte hingen niet helemaal
objectief meer heb kunnen beoordelen uit frustratie, dus daar wil ik
me even niet over uitspreken. Toen ik enigszins ontgoocheld buitenkwam zag ik die
man op de hoek van het oude gedeelte van Het Getouw. Ik zag er een
gelijkgestemde in, hij liep ook het hoekje om
Een ex-collega
muzikant had de strijd tegen de gevreesde ziekte verloren en deze middag om 12
uur moest ik in Lommel zijn om de rouwdienst bij te wonen. Josee ging samen met
Phaido ook mee, die zouden ondertussen een rondje gaan wandelen in de buurt. De
al lang verwachte zonsverduistering tussen half tien en half twaalf wilde ik
evenwel ook niet graag missen. Een tijd geleden had ik voor die gebeurtenis al
enkele mogelijke plekjes uitgezocht en aan het Zilvermeer, in de buurt van de
Baileybrug moesten we toch passeren. Alles wat de zonsverduisteringsfotograaf
zich kan wensen is daar te vinden: water - je weet maar nooit of je een
spiegeling kan te pakken krijgen -, riet - altijd leuk als voorgrond -, veel watervogels
- stel je voor dat er eentje in de buurt van de zonnesikkel wil vliegen op het
moment suprême -, bomen, ongestoorde privacy
We zijn anderhalf uur vroeger vertrokken om zeker het hoogtepunt van de eclips,
voorzien om tien uur zesendertig, te kunnen meepikken. Ik was er helemaal klaar
voor, fototoestel, lenzen, een 10 stops ND-filter, enkele opzet-grijsverloopfilters
in diverse sterktes, kortom, ik was op alles voorbereid, ze zouden mij niet
verrassen, maar helaas .
Toen we thuis vertrokken zag het er helemaal niet zonnig uit en het leek er
niet op dat het snel ging verbeteren, ik had er toen al weinig hoop op. Hoe
meer we richting Mol-Postel reden hoe dichter de ochtendnevel leek te worden. We
hebben langs het Zilvermeer vergeefs gewacht op een glimp van een opklaring, de
hemel bleef egaal grijs en gesloten, geen stukje zon te zien. De
zonsverduistering was verduisterd als het ware, een
zonsverduisteringsverduistering.
Hoe jammer ook, ik heb heus niet zitten kniezen en toch links en rechts enkele
interessante shots kunnen scoren. Om tien uur zesendertig precies heb ik deze
foto gemaakt van het vrouwtje en Phaido, een alternatief waar ik ook mee kan
leven.
Ik heb deze
namiddag samen met Phaido en mijn trouwe Canon enkele leuke plekjes bezocht in
Turnhout. Dat daar elke keer een korte wandeling aan vastzat vond hij helemaal
te gek en ik zelf ben daar ook niet vies van. De regelmatige lezer heeft na
deze eerste zinnen wel begrepen dat we weer eens op geocache-tocht geweest
zijn.
Langs het kanaal Dessel-Turnhout-Schoten hebben we een tijdje richting Beerse
gelopen en ik was druk bezig met spiegelingen van bomen, brugpijlers en andere ornamenten.
Eendjes en ganzen had ik ook al verschalkt, toen ik bedacht dat het toch nog
leuker zou zijn als er indien mogelijk wat mensen in beeld zouden komen.
Wandelaars zie je daar op het fietspad nauwelijks, die lopen zoals wij, liever
aan de onverharde zuidkant, maar fietsers zijn er des te meer- daarom is het
ook een fietspad J. Binnen de kortste keren had ik een mooie selectie van naar
huis fietsende scholieren, een ouder echtpaar op electrische rijwielen, enkele
losse, vaak in het zwart geklede solitaire recreanten, een hele groep okra-leden
( donderdag fietsdag ), en veel zich uitslovende would-be wielerkampioenen. Die
vond ik het leukst want dat brengt kleur in je plaatje. Als er dan een paar
kerels voorbij komen die zien dat je aan het fotograferen bent en die dan ook
nog de moeite doen om je te groeten, dan heb je het goede moment te pakken met
spiegeling natuurlijk want daar was het me oorspronkelijk om te doen.
De
zonsverduistering die aangekondigd is voor aanstaande vrijdag is in Lichtaart
geen twee dagen te vroeg voorbij gekomen, hoewel deze in de namiddag gemaakte
foto dat zou kunnen laten vermoeden
Julieke was deze morgen naar de tandarts geweest, ze zal het een tijdje met
blokjes op haar tanden moeten doen. Als je later in het leven met een volmaakt
gebit wilt rondlopen moet je daar als je jong bent een prijs voor betalen. Ik
heb er mijn twijfels over of ze het mooi vindt want in eerste instantie wilde ze
helemaal niet gefotografeerd worden. Vlak voor we ze naar de balletles brachten,
rond half drie, ging ze dan toch overstag. Het mocht. Dat gaf mij de
gelegenheid om iets uit te proberen waar ik al een tijdje over aan het piekeren
was.
Ook overdag kun je manueel de belichting zo fout instellen dat je nauwelijks
nog licht op je sensor krijgt. Als je dan flitst wordt alleen de voorgrond
verlicht bedacht ik, want de flits draagt nooit zo ver. Dan moet je wel naar
buiten om de ruimte te zoeken. Ik neem aan dat geroutineerde fotografen deze werkwijze
al langer kennen maar ik vond het een experiment waard. Ik zette de Iso-waarde
zo laag mogelijk, het diafragma zo klein mogelijk en met een relatief korte
sluitertijd leverde dat mij een testfoto op die veel te donker was. Hoera !!!
Toen ik met die instelling Julie in onze tuin in beeld nam moest ik toch nog
enkele keren het flitsvermogen aanpassen om het resultaat te krijgen dat ik
zocht. Eigenlijk zou ik de achtergrond zelfs best nog wat donkerder willen . Ik
ga hier zeker nog vaker mee aan de slag.
Met zulk
mooi lenteweer hebben we er vandaag een lange wandel- en geocachedag van
gemaakt. Na de gebruikelijke pipi- en kaka- ochtendwandeling met Phaido mocht
ie nog eens mee want we hadden met mede-hobbyisten Jacky en Annemarie
afgesproken om er samen op uit te trekken. Een rondje van 10 traditionals en
een bonus in het vakantiepark Het Vennenbos in het Nederlandse Hapert zou de
hoofdbrok worden van onze tocht. Leuke plekjes zat daar en fotomogelijkheden
bij de vleet. Mijn twee vaste modellen moesten dan ook meermaals poseren en de taak
om een foto te selecteren voor deze blog was niet gemakkelijk.
Dat we daarna nog wat verder op jacht zouden gaan was ingecalculeerd en dat we
iets samen zouden gaan eten en drinken ook eigenlijk. Dat Jacky ons daarna nog
op sleeptouw nam op een initiatietocht rond het wherigo gebeuren binnen de
geocachewereld was een gesmaakt toetje. Het was me het dagje wel Phaido ligt
helemaal uitgeteld naast me op het moment dat ik dit zit in te tikken. Wij
hebben er alleszins een aantal leuke fotos voor het album 2015 aan
overgehouden, een rijke oogst aan succesvolle geocache logs en voor morgen
enige stramheid in de oude knoken vrees ik.
Ik heb het
hier al eerder verteld: bloemen vind ik het mooist als ze je ergens in de vrije
natuur verrassen met hun pracht. Jazeker kan ik ook genieten van een mooie tuin
waar de perken vol staan met netjes uitgelijnde en in het gelid gezette
kleurige afrikaantjes, salvias, dahlias, viooltjes of andere begonias, maar er
is niks fijner dan tijdens een wandeling ergens in de wegberm of in the middle
of nowhere enkele schoonheden te zien die je daar totaal niet verwacht.
Deze morgen zag ik aan de rand van het bos, nauwelijks enkele honderden meters
van onze achterdeur een troep loslopende narcissen. Hoe ze daar terecht gekomen
waren, wie zal het zeggen. Had iemand daar een zak met narcisseneitjes verloren,
had een naburige handige Harry enkele kruiwagens overbodige aarde weg gekieperd
waar toevallig een aantal narcissen embryos in zaten, of had een of andere
vogel misschien uit een aanpalende tuin enkele narcissenzaadje opgepikt en wat
verder gedeponeerd? Feit is dat ik ze op die plaats zo opvallend en zo mooi vond
dat ik besloot na de wandeling wat tijd te nemen om ze te fotograferen. Eerst ben
ik thuis nog mijn statief gaan halen ik kan dat gelukkig tot helemaal plat
tegen de grond openplooien en met de macrolens er op ben ik tot onder de
narcisjes geslopen, met dit resultaat. Het is duidelijk dat het al een hele
tijd geleden is dat ze nog onder de douche geweest zijn, maar wie maalt daar om
als je pas ontsnapt bent en van de herwonnen vrijheid kunt genieten
Het venijn
zit in de staart, zo bleek vandaag nog maar eens. Nadat de ganse week de
fotoshoots voor het programmaboekje van de dansvoorstelling van Balance
vlekkeloos verlopen waren, met naar mijn eigen beoordeling erg mooie fotos,
ging het vandaag goed fout.
Omdat de te fotograferen groep vrij groot was hadden ze beslist de trap nog
eens te gebruiken, dezelfde trap waar we al enkele keren kinderen hadden
opgezet eerder deze week. Deze keer hadden we evenwel te maken met volwassen danseressen
en daar was die trap niet op voorzien zeker niet omdat ie nog maar voorlopig in
elkaar zat, hij moest nog naar de schouwburg getransporteerd worden immers. Enkele
diagonale dwarsverbindingen en de rug waren nog niet gemonteerd. Shit happens
Nog voor alle dames hun positie hadden ingenomen begaf de constructie het. Er
bleef iemand kermend liggen
Het interventie-team van het ziekenhuis van Herentals was snel ter plaatse en
net voor ze de ongelukkige naar de gekende gele wagen overbrachten kon ik het
toch niet laten Ik had camera en belichting al eerder ingesteld maar er was de
hele tijd al een stem geweest die me influisterde dat je dit niet fotograferen
moest. Maar toen bracht één of ander duiveltje mijn rechter wijsvinger toch
naar de ontspanknop.
Ondertussen hebben we vernomen dat het uiteindelijk allemaal wel meevalt, maar
het was wel even schrikken.