Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
07-03-2015
07 maart Schooltoneel
We zijn vandaag
naar Wuustwezel geweest. Pieter en Hannelore, de twee jongsten daar zijn van
school veranderd. Het wijkschooltje waar ze eerst gingen werd echt te klein,
Pieter zou als enige in zijn klasje gezeten hebben Deze avond was er een toneel-musical
voorstelling door de leerlingen en ik kan niet anders dan vertellen dat we
bijna uit onze sokken geblazen werden... superklasse. De verhaallijn was vrij
eenvoudig, een koning komt na een reis terug bij zijn koningin en die merkt dat
de koning zijn kroon verloren is ergens onderweg. Ze stuurt hem terug om de
kroon te zoeken en zo belandt de koning met zijn helper in allerlei landen en
scenes tot uiteindelijk het kleinood gevonden wordt. Ondertussen heeft de
koning evenwel ervaren dat de zoektocht leuker was dan het leven met zijn
strenge koningin en hij keert lekker niet terug naar het hof. Iedere scene en
elk land is zo de ideale kapstok voor de samenstellers van de voorstelling om
leerlingen en klasjes te laten doen waar ze goed in zijn. Pieter is al een hele
tijd redelijk fanatiek bezig met breakdance en dus lag het voor de hand dat er
een heuse battle in zou komen. Ze hadden dat verpakt als een toneel uit een
American-football-wedstrijd waarbij de spelers de uitdaging aangingen tegen de
cheerleaders. Dit is een actie scene van de boys met Pieter ( nr 72 ) in een
glansrol.
Ik was langs de zijkant tegen een muur gaan staan met mijn schermpje
uitgeschakeld om zeker niemand te storen tijdens het fotograferen. Noteer de
dame op de eerste rij die de ganse voorstelling bekeken heeft op het schermpje
van haar smartphone en zij was niet de enige. Er is tegenwoordig als je naar
een voorstelling gaat kijken meer kleur te zien in de zaal dan op het podium
verdorie!!! En dan wil ik niet eens zeuren over de menigvuldige flitsen van de
pocketcameratjes, wetende dat die vanaf de derde of vierde rij al helemaal
zinloos zijn
De gegevens: ISO 2000 - F 4,5 1/125 achteraf gezien had ik de ISO best nog
een beetje kunnen opvoeren om de sluitertijd korter te krijgen maar omdat de
rest van de voorstelling vrij statisch was had ik voor deze instelling gekozen.
Ik vond het nogal meevallen met de bewegingsonscherpte ondanks de relatief
lange sluitertijd.
Hoe een foto
van een massa kunst-poppies in een tentoonstelling van architectuurfotografie
belandt.
Schoonbroer Dreeke, man van mijn liefste zus, is een begenadigd fotograaf, ik
beschouw hem een beetje als mijn fotografische mentor. Dreeke is iemand die van
de analoge fotografie en de doka mee evolueerde naar de digitale technieken en
die een beroepscarriere achter zich heeft om U tegen te zeggen. Naast de puur
professionele opdrachten is ie ook constant gedreven bezig met zijn eigen kunst
projecten. Hij heeft ondertussen in zo ongeveer de hele wereld interessante
architectuur gefotografeerd en daarvan maakt hij in zijn eigen typische stijl
zeer herkenbare bewerkingen.
Vandaag was de openings-receptie van een vernissage rond zijn werk in het
gemeentehuis van Tremelo. Uiteraard wilden wij daar bij zijn en natuurlijk had
ik mijn fototoestel meegenomen.
Zoals dat wel vaker het geval is bij recepties en andere evenementen bleven wij
tot alle andere bezoekers weg waren en toen kon ik Lilly en Dreeke fotograferen
vóór een werk waar een leuke anekdote bij hoort.
Vorig jaar waren ze in Londen om beelden te schieten voor hun jaarlijkse
kalender. Een vreemde eend in de bijt, want geen architectuurfoto, was een shot
op verzoek van zus Lilly. Die was namelijk zeer onder de indruk van de
achthonderd en zoveel duizend kunst-poppies als herdenking van de gevallen
Britse soldaten in wereldoorlog één. Toen er met het gemeentebestuur van
Tremelo werd gepraat over de organisatie van dit evenement bleek dat er ook in
de tentoonstellings-locatie kunst-poppies aanwezig waren. De bewuste foto kreeg
samen met die poppies een ereplaats en vanavond werd hij aan de gemeente
Tremelo geschonken als dank voor de goodwill bij het organiseren. Dat ik Lilly
en Dreeke daar fotografeerde klinkt dan toch ook vrij logisch he
Nonke Rik,
een oom van het vrouwtje was eerder deze week overleden in zorg tehuis
Hoevezavel in Lommel en deze avond waren we een laatste groet gaan brengen. Toen
we terug naar huis reden had ik snel in de gaten dat het een wonderbare
zonsondergang was. Ik kon niet snel genoeg op een foto-waardige locatie zijn.
Toen ik op een brug in het Kristalpark belandde om enkele windmolens te
fotograferen in de rode gloed was de zon net onder niet getreurd, klik klik en
snel verder naar de weg richting Blauwe Kei om fotos van het Rauwse Meer te
maken. Ook hier kon ik pasteltinten en alles tussen oranje en diepblauw te
pakken krijgen. Toen we op de Postelse weg naast het Zilvermeer reden en het al
bijna donker was zag ik toch nog die gloed boven het water. Een laatste stop
dan maar, de eerste shots waren niet zon succes meende ik te zien op het
schermpje van mijn toestel. Maar toen kreeg ik het lumineuse idee even de
flitser er op te zetten om de voorgrond wat op te lichten. Weer had ik enkele
proefopnames nodig om de goede balans te vinden, relatief lange sluitertijd,
niet te fel flitsen en uiteindelijk was ik tevreden met dit shot. Voor de
liefhebbers wil ik graag de gegevens er bij zetten 24 mm, f 18, ISO 100, 4
sec. en de flitser manueel op halve kracht.
Ik kan het vrouwtje ook niet genoeg bedanken voor haar geduld. J
Ik wil
moutain-bikers die in het bos hun ding gaan doen er niet van verdenken dat ze
blikjes Jupiler meesleuren als mondvoorraad. Toch zag ik er vandaag een die dit
ding op de afgebroken tak van een boompje spietste. Toen ik hem er over
aansprak wist ie te vertellen dat hij dat gewoon had opgeraapt om het te
verwijderen als mogelijk gevaar voor volgende mountainbikers, een nobele
gedachte, maar dan maak ik er meteen de bedenking bij dat je het toch evengoed
kunt meenemen uit het bos. Mountainbikers hebben geen bagagekoffers of andere
opbergvakken natuurlijk maar als ik beelden uit de grote wielerwedstrijden zie
en noteer hoeveel drank één renner achter of in zijn truitje kwijt kan dan vind
ik dat dit ook in het bos mogelijk moet zijn als je er toch voor stopt. Niet
dus, ik heb me er verder maar niet druk over gemaakt.
Als het goed menende, fervente geocacher heb je een regel, een soort erecode
zeg maar en die heet Cito Cache In Trash Out vrij vertaald: zoek de
geocache in het bos en neem de vuilnis mee. Ik probeer me daar ook aan te
houden, maar evident is het niet altijd. Waar laat je dan de rotzooi. Publieke
vuilnisbakken zijn ondertussen even schaars als politici met een
lange-termijn-visie rond milieubeheer. En als je het in je eigen container
kiept dan zul je er voor moeten betalen Cito leuk, maar
Nadat ik deze foto gemaakt had, moet ik ootmoedig toegeven, heb ik het blikje
ook laten hangen, maar het knaagt, ik wil toch consequent zijn en het morgen
meenemen. Ondertussen blijf ik bij mijn eerdere stelling: hoe duurder de
vuilniszakken en het containerpark worden, hoe meer rotzooi we vinden in het bos.
Wellens is
een bekende naam in kledingland. De plaatselijke bevolking heeft de langgerekte
eigenaardige rotonde bij de aansluiting van de Lichtaartse weg met de ring er
zelfs naar genoemd: de banaan van de Wellens. De Wellens, zowel voor dames- als
voor herenkleding kun je er terecht, tenminste als je voldoende te besteden
hebt. TV presentators, artiesten en vedetten laten zich er graag kleden en dat
wordt ook telkenmale vermeld in allerhande programmas, kwestie van de
reclamemolen te laten draaien. Een ding moet ik ze toegeven: ze hebben altijd
zeer verzorgde en smaakvolle etalages. Telkens we in Herentals komen neem ik me
voor dat ik die wel eens wil fotograferen en vanavond na een vriendenbezoek,
met druilerig weer en weinig volk op straat zag ik mijn kans schoon, geen autos
geparkeerd voor de ramen, en plaats op de stoep om mijn statief neer te planten
aan de andere kant van de steenweg. De inrichting stond trouwens in het teken
van het zuidwesten van de Verenigde Staten zag ik en daar heb ik sowieso een
zwak voor.
De Wellens goes Grand Canyon met een pittige Arizona cactus-saus.
De
symbooltjes op de weerkaarten logen er niet om: stortregen, donkere wolken,
hagel en ander ontij hadden ze aangekondigd, kortom een dag om binnen te
blijven. Mijn verwondering was dan ook groot toen ik vanmorgen uit het raam keek
en ik een staalblauwe, wolkenloze hemel zag met daarin een stralend
lentezonnetje. Nog voor ik mijn krantje gelezen had kon ik al niet meer
weerstaan aan de roep van mijn wandelschoenen en het veelzeggende ongedurige
gedoe van Phaido, als ie moet, dan moet ie...
Er was wel een fris windje maar dat zorgde er ook voor dat de lucht niet alleen
zo diep blauw was maar ook erg helder. Het leek wel een van die luchten die je
wel eens ziet als je omhoog kijkt tijdens een bergwandeling of bij het skiën,
een lucht waar je iets mee wil doen bij het fotograferen. En recht omhoog
kijkend langs deze berk, met het fototoestel tegen de stam gedrukt wilde ik
deze keer eens niet spelen met een beperkte scherptediepte zoals je zou
verwachten, integendeel, ik wilde zo veel mogelijk scherp hebben, van voor tot
achter, of in dit geval van onder tot boven. Met een erg klein diafragma en een
groothoek lukte dat vrij aardig. Het wit van de berk gecombineerd met dat mooie
blauw en een toch wel enigszins afwijkend standpunt leverde me weer een mooi
plaatje op.
Vrij snel na de middag hebben we de verwachte nattigheid alsnog over ons heen
gekregen maar toen hadden we er al een mooie wandeling opzitten en had ik de
foto-oogst al binnen.
Sedert jaar
en dag is taverne De Korte Heide een van de horecagelegenheden waar we met ons
vriendenclubje regelmatig iets gaan consumeren. Toen Stijn, de uitbater ons
vertelde dat hij van plan was er mee op te houden en dat hij al een potentiele overnemer
had vonden wij dat niet meteen een leuke mededeling. Maar goed, je moet de
dingen vaak op zijn beloop laten
Vandaag was de openingsreceptie met de nieuwe uitbaters gepland en wij waren
uitgenodigd. Het was er erg druk natuurlijk en persoonlijk kennis maken was er
niet meteen bij. We hebben uitgebreid genoten van de gratis drankjes en in de
loop van de volgende week zullen we nog wel eens terug gaan om in minder
hectische omstandigheden onze voelsprieten uit te strekken. Arthur en To zijn,
naar wij vernamen, van plan voortaan zeven dagen op zeven van tien uur s
morgens open te houden
Voor iedereen die zich bij deze nog vragen zou stellen rond de locatie willen
wij even vertellen dat de Korte Heide een camping is die zich aan de overkant
van de straat, recht tegenover de hoofdingang van Bobbejaanland bevindt. De
taverne is niet alleen de horeca-faciliteit van de camping, maar die is ook
toegankelijk voor alle plaatselijke of andere toevallig voorbij komende bezoekers.
Van op de parking ziet het er zo uit.