Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
28-02-2015
28 februari SLABP
Ik betrap er
mezelf op dat ik bij concert-fotografie vaak terug grijp naar zwart wit.
Meestal krijg je namelijk te maken met een overvloed aan kleuren, spots en
andere effecten, diverse soorten licht en meer fototechnisch uitgedrukt, een
wirwar aan gemengde kleurtemperaturen. Als je dan je fotos naar zwart wit omzet
heb je dat probleem alvast uit de wereld geholpen, daarenboven is het meestal
ook nog eens lekker nostalgisch.
Nick, neefje van Josee, begenadigd gitarist en drijvende kracht achter mijn
favoriete bandje Flying Shoe had nog voldoende energie en goesting over om ook
in een ander bandje zijn ding te gaan doen. De naam vond ik meteen al leuk
genoeg om ze sympathiek te vinden. Dit is SLABP, voluit: Sounds Like A Bad Plan. Deze namiddag hadden ze me uitgenodigd om
eens te komen luisteren bij gelegenheid van een kijkrepetitie voor vrienden en kennissen en eventueel gefundeerde kritiek te leveren. Flying Shoe
zou dan via dezelfde P.A. s avonds ook een setje ten gehore brengen. Ik had de
uitnodiging natuurlijk geïnterpreteerd als: breng je fototoestel mee en schiet
er op los. Dat zou ik sowieso al gedaan hebben natuurlijk en al was het voor
een beperkt publiek, actiefotos vind ik meestal
leuker dan geposeerde plaatjes.
Toen ik deze
middag toevallig in de garage kwam merkte ik de verwijtende blikken van mijn
fiets. En het is waar, ik heb m tot nu toe enorm verwaarloosd in 2015. Als
excuus kan ik natuurlijk constateren dat we dit jaar toch wel echt achterlopen qua
revival van de natuur en tekenen van de prille lente. Als ik de blog van vorige
jaren bekijk, en mijn fotos, dan zie ik dat er eind februari toen al ettelijke
fietsdagen waren voorbij gekomen.
Goed, vandaag het ik de eerste iets grotere tocht van het jaar ondernomen dan
maar. Ik fietste en fietste en ik had eerlijk gezegd de tijd een beetje uit het
oog verloren. Rond vijf uur was ik nog in Tongerlo en realiseerde ik me dat ik
flink gas zou moeten geven om Josee niet met het avondeten te moeten laten
wachten. Op de Larumse brug zag ik evenwel dat het niet meer lang zou duren
voor de zon mooi boven het kanaal ging ondergaan. Er was ook het nodige rood in
de lucht en enkele belovende wolken. Ik heb dan toch maar de fiets nog even aan
de kant gezet en gewacht tot ik deze foto kon maken.
Dat we pas om zeven uur aan tafel konden voor het avondeten nam Josee me niet
eens kwalijk. Wat is ze toch een schatje.
Er worden tegenwoordig
meer fotos gemaakt met smartphones dan met fototoestellen. En het merendeel van
die smartphone-shots zijn zogenaamde selfies.
Ere wie ere toekomt. Het was Josee die plots riep dat dit de ideale plek was om
een plaatje te schieten dat je met enige zin voor veralgemening ook een selfie
zou kunnen noemen, een grote plas die een smalle uitloper had waar je de voeten
langs kon zetten om droog te blijven. Zo kon je jezelf helemaal in beeld nemen
in de spiegeling. Ja natuurlijk wilde ik dat wel eens doen, enkele keren na
elkaar zelfs. Het was redelijk windstil, dus het wateroppervlak wilde wel
meewerken om een en ander rimpelloos te reflecteren. En toch was het niet eens
zo makkelijk om de juiste belichting te vinden met het grote contastverschil
tussen de felle lucht, de spiegelingen van de bomen en die van mezelf in de
plas. Uiteindelijk besloot ik te gaan voor deze bijna-silhouet opname.
De
nattigheid van de laatste dagen heeft er voor gezorgd dat de meeste wandelwegen
waar wij ons regelmatig op begeven er erg slijkerig en vettig bij liggen, zelfs
aan de meestal net iets drogere noordkant van de N123. Na een korte pipi en
kaka paraplu-wandeling met Phaido deze morgen besloten we na de middag van een
opklaring gebruik te maken om iets drogere oorden op te zoeken en wat meer
uitgebreid de benen te strekken. We gingen er van uit dat de zandgrond en het
reliëf van de Hoge Mouw en de Kabouterberg in Kasterlee de grootste garantie
zouden bieden op een nog enigszins bewandelbare ondergrond en dat bleek een
juiste gok. We wisten ook niet hoe lang het zou droog blijven en dus hebben we toch
maar de wagen genomen om de 2,5 km er naar toe te overbruggen, niet erg
milieuvriendelijk, ik weet het, maar nood breekt wet .
Het was opvallend rustig aan de Kabouterberg trouwens, er was geen levende ziel
te bespeuren. Phaido kon ongehinderd snuffelen, en rondzwerven tussen de zandduinen,
de lucht-boomwortels en de kabouterhuisjes terwijl het baasje fotografeerde.
In de nabewerking heb ik de kleur grotendeels uit deze plaat weg gehaald en dan
heb ik er ook nog een snuifje sepia aan toegevoegd. Naar mijn smaak is dit
ongeveer de sfeer die ik wilde vangen.
Ik had op
geocaching.com gezien dat er een nieuwe traditional gelegd was langs de Aa en
die moest ik zo snel mogelijk gaan oprapen, je bent hobbyist of je bent het
niet. Tussen de buien door ging ik deze namiddag met Phaido die kant op, een
korte wandeling kan ie al weer aan inmiddels. Het fototoestel ging ook mee want
ik wilde de knotwilgen best nog wel eens in beeld nemen als ik daar toch aan de
wandel ging. Dat was ook de reden waarom ik vertrok vanaf het brugje aan de
Groesaard. Ik wist wel dat ik in de Wespedongen dichterbij mijn doel was, maar
dan liep je er dwars door een oninteressant weidelandschap naar toe en als je
naar mooie beelden zoekt is de andere aanlooproute veel leuker.
Langs de Aa waren alle knotwilgen evenwel geknot, logisch in deze tijd van het
jaar eigenlijk. Fotomogelijkheden waren er natuurlijk nog zat. De hele omgeving
is daar de moeite waard voor de schietgrage fotograaf trouwens. Van op het
brugje kon ik dit plaatje vastleggen, en ik moet ootmoedig toegeven dat het niet
helemaal een eerlijk beeld is. Uiterst rechts heb ik enkele knotwilgen bij
gekloond om de loodsen van een boerenbedrijf weg te toveren. Naar mijn smaak
waren ze een storend element in een verder idyllisch beeld en het was niet eens
zo moeilijk er van af te geraken. We weten inmiddels allemaal wel dat er
nauwelijks nog fotos voorbij komen in de media waar niet op een of andere
manier aan ge-photoshopped is en bij deze heb ik ook die artistieke vrijheid
genomen. Ik vind m zo mooier. J
Ik zou even
terug willen gaan in de tijd om de jongere generaties te laten kennis maken met
een stuk muzikale archeologie, namelijk de Elpee. Een beetje uitleg is nodig
vermoed ik want ik ben er zeker van dat er op deze planeet op dit ogenblik meer
mensen zijn die niet weten wat dat is dan mensen die het wél weten.
Muziekliefhebbers die tegenwoordig hun favoriete liedjes al dan niet gratis downloaden
naar hun I-pods of andere MP3-players of die ganse dagen op YouTube kijken en
luisteren naar alles wat daar beschikbaar is herinneren zich waarschijnlijk nog
wel dat vóór de alleenheerschappij van de internetmuziek er zoiets was als de
CD, een kleine blinkende schijf in erg kwetsbare en moeilijk te openen doosjes,
waarop muziek digitaal verpakt was. Die kon je dan beluisteren via een
CD-speler. Door het kleine formaat waren teksten meestal onleesbaar en als je het
over fotos of grafische vormgeving hebt dan was dat meestal zo petieterig dat
kijkplezier nauwelijks voorhanden was.
Welnu, lang vóór de CD waren en ook al geluidsdragers, je had bvb. de populaire
cassettes, maar nog ouder waren de elpees. Dat waren grote meestal zwarte vinyl
schijven, soms ook in andere blitse kleuren, die in prachtige hoezen zaten. Als
we er eerst voor gespaard hadden kochten we die in de platenwinkel jawel, een
winkel waar ze alleen maar platen verkochten en daar stond dan langs elke
kant ongeveer 30 minuten muziek op. De platenspeler was een ingewikkeld
apparaat met als voornaamste onderdeel een arm waar een naald aan zat. Die moest
je voorzichtig op de plaat zetten en dan gleed die door de draaiende groeven in
het vinyl, zo kon je dan via een versterker en boxen beluisteren wat je gekocht
had, en inderdaad, halfweg moest je de plaat omdraaien. Als je zon hoes, of de
binnenhoes in je handen had, of bij een dubbel-elpee de opengeslagen binnenflap,
dan was dat ook visueel iets om van de genieten. Echte kunstwerken kreeg je te
zien en teksten waren in een voor ieder normaal paar mensenogen leesbaar en
voldoende groot lettertype gedrukt. Het moet rond 1960 geweest zijn dat ik aan
mijn verzameling begon en toen de CD de Elpee kwam vervangen had ik er meerdere
duizenden. Ik heb ze nog steeds trouwens, netjes alfabetisch gerangschikt in
rekken in de garage. Zoals iedereen ben ik ook overgeschakeld naar het digitale
luisterplezier toen, of dat echt zoveel beter was laat ik even in het midden.
Van alle bandjes of artiesten waarvan je tientallen elpees had kocht je één
verzamel-CD met een soort best-of selectie, de keuze van iemand anders en niet
je eigen keuze, en al die andere nummers bleven verder opgesloten op dat rek in
de garage.
Toen ik een hele tijd geleden een Platenspeler kocht waarmee ik mijn oude
elpees kan omzetten naar een digitaal formaat ben ik begonnen met regelmatig
die verwaarloosde pareltjes uit de garage te halen en ik betrap me er op dat ik
vergeet ze terug te brengen. Het zijn allemaal schatten die me zeer dierbaar
zijn, de ene in een al iets meer versleten en grijsgedraaide toestand dan de
andere. Ze liggen opgestapeld langs de omzet-platenspeler. Vandaag bedacht ik
dat ik ze maar eens moest fotograferen, als eerbetoon, maar ook om de
herinnering in stand te houden.
We kregen
bezoek vandaag. Of liever, er was bezoek voor Phaido vandaag, ziekenbezoek. Dieren-
of beter gezegd hondenvriendin Wieteke was met haar puppy-woef Guusje van
Lommel naar Lichtaart gekomen om te zien hoe het met onze patiënt gaat. Pa Theo
en ma Ellygorett mochten ook mee uiteraard en dat resulteerde in een gezellig
samenzijn in huize Pol en Josee. Taart, koffie, een grote wandeling, enige
versnaperingen in een plaatselijk café, pizzas van de afhaal Italiaan en
tussendoor veel knuffels voor Phaido, er zijn minder leuke manieren om een
zondagnamiddag door te brengen.Dat de
dikke ontstoken zwelling, die op de bil van Phaido zat door de beet eerder deze
week, net in het café open barstte, met een hele dot besmeurde cleenex tot gevolg
en een zichtbaar opgeluchte Phaido achteraf, kwam misschien een beetje ongelegen
op dat moment maar dat konden we hém niet kwalijk nemen natuurlijk.
Integendeel, reden te meer om hem te knuffelen, te troosten en te verzorgen.
Wieteke wilde maar wat graag met onze schat op de foto en Phaido vond dat ook
niet verkeerd, het cadeautje had ie nog niet uitgepakt en dat ligt ook nog in beeld. Pake Pol, die fotografeert alles wat ie voor zijn lens krijgt he
en van mooie vrouwen en lieve honden is ie niet vies J.
