Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-12-2014
06 december Clervaux
Deze morgen
ontwaken in ons hotel in Sankt Vith, ontbijten en korte ochtendwandeling maken in
de nevel door de bossen in de buurt. Hopen dat Phaido kaka en pipi doet
en balen dat ik het fototoestel in de kamer gelaten had omdat er zulke
prachtige mistbeelden voorbij kwamen.
Korte rit naar Clervaux, meteen in een plaatselijke horecazaak binnengedoken,
koffie en koffie genuttigd om beter wakker te worden, daarna iets pittigere
wandeling met Phaido in de hoop dat ie kaka en pipi zou doen.
Nog wat bezienswaardigheden van Clervaux bezocht en dan een grote wandeling
ondernomen tot aan en dan voorbij de abdij van Clervaux hoera Phaido heeft eindelijk
kaka gedaan en ondertussen had ik van beneden naar boven en van boven naar
beneden de meeste highlights van Clervaux al gefotografeerd.
Phaido denkt ondertussen waarschijnlijk dat het nu een verworven recht is om
alle dagen 3 keer te gaan wandelen. Baasje had weer de grootste moeite om een
foto uit de massale oogst te selecteren voor de dagelijkse blog In dit geval
had ik het geluk dat net op het moment dat ik een compositie aan het bedenken
was om het kasteel in beeld te nemen, een hele zwerm daar geparkeerde vogels er
voor koos een rondje te gaan vliegen. Ik kon niet snel genoeg afdrukken.
Wie is er
vroeger niet naar de afdamming van de Gileppe op schoolreis geweest? Ik
alleszins wél en Josee ook. Vandaag hadden we het plan opgevat die
jeugdherinneringen nog eens op te frissen. Met de motorclub is het een
tussenstop die we wel eens plegen aan te doen maar dan komen we meestal niet
verder dan een stop op de parking, eventueel een foto van op het uitzichtpunt
of een snelle hap in het restaurant en dan weer verder. Nu hadden we evenwel
onze wandelschoenen meegebracht en die hebben we alle eer aan gedaan. Phaido
was het roerend met ons eens: het was een prachtige tocht, zeker voor herhaling
vatbaar. Toen we ergens op een plek met panoramazicht aangekomen waren stond
daar warempel een heuse full fomaat rustbank op ons te wachten. Josee wilde
daar meteen gebruik van maken en Phaido was er als de kippen bij om naast het
vrouwtje te gaan liggen nu had ie eens de kans. Baasje was immers veel te druk
met het fototoestel bezig.
Er
zit weinig kleur in de wereld de laatste dagen en al zeker niet als je de
natuur in trekt vol enthousiasme zoekend naar het mooie licht waarvan we in zowat
de ganse novembermaand mochten genieten. Goed, de beelden blijven voorbijkomen tijdens
de dagelijkse wandelingen en regelmatig pik ik toch mijn fotomomentjes mee. Zo
vond ik deze drie koeien in de wei interessant genoeg om er even bij stil te
staan. Koeien die in deze tijd van het jaar nog in de wei lopen zie je sowieso
niet meer zo vaak. Maar ik zou het liever over vorm dan over inhoud willen
hebben vandaag.
Ik merk bij mezelf dat ik bij dit soort fotografie - landschapsfotografie
in de ruimste zin van het woord - meer en meer geneigd ben het 16X9 formaat te
gebruiken, en als ik rondkijk ben ik heus niet de enige. Toen ik de fotos die
ik uit de wandeling had meegebracht deze namiddag door photoshop had gehaald moest
ik achteraf constateren dat ik ze bijna allemaal in dit formaat had uitgesneden.
Eigenaardig, want nauwelijks enkele jaren geleden was het gangbare formaat voor
liggende fotos 4X3 - er zijn nog steeds fotografen die daar bij zweren - dan werd
het 3X2 en ik vermoed dat het onder invloed van computerschermen en breedbeeld
TVs is dat we met zn allen meer en meer gecharmeerd geraken door die nieuwe verhouding.
Vorige maand was ik trouwens op een studiedag rond audio-visuele producties in
het Nederlandse Rijen en het was me toen al opgevallen dat ongeveer alle
getoonde series in 16X9 waren. Waarom de mainstream proberen tegen te houden
zou ik dan denken. If you cant beat them, join them Zon breed scherm geeft
je qua compositie trouwens weer wat extra mogelijkheden en die drie koeien
hebben alleszins meer ruimte om te grazen zo. J
De hele
lente, zomer en herfst zingen, kwetteren en tsjilpen ze rond ons huis en we
prijzen ons gelukkig met de vogelweelde in onze tuin. We genieten van de
aanwezigheid van koolmezen, pimpelmeesjes, merels, een occasionele roodborst,
massas mussen, een enkele keer hebben we een groene specht en een lijster
gespot en zelfs een fazant streek eens neer op ons gazon. Dan zijn er zonder
twijfel nog wel wat soorten die ik vergeet. Soms, als er eentje al te
nadrukkelijk komt solliciteren voor een fotoshoot laat ik me verleiden tot wat
vogelfotografie en om onze gevleugelde vrienden er van te overtuigen dat we
onze leefruimte graag met hen delen willen we in dit seizoen iets terugdoen
voor het plezier dat ze ons bezorgen. We zijn dan ook deze week begonnen met
bijvoederen. Dat moet je niet te vroeg doen weten we, maar nu leken de
weersomstandigheden toch al onvriendelijk genoeg om maar eens wat vetbollen
enkele containertjes met nootjes en wat etensresten op kattenveilige plaatsen
aan te bieden.
Toen we deze morgen vertrokken voor de wandeling merkten we dat de eerste
bollen al helemaal opgesoupeerd waren en dus hebben we snel maar een volgende
lading aan de draad gehangen. En ook dat gaf mij dan weer de gelegenheid om de
Eos boven te halen een ander aspect van vogelfotografie. Mijn tortelduifje
zorgt er voor dat de vriendjes en vriendinnetjes niks te kort komen J
Het vrouwtje
wilde vandaag graag gaan winkelen in Turnhout en dan wil ik wel eens met haar
mee niet om winkel in, winkel uit te lopen, ik vind dan wel een andere
bezigheid.Eerst moest ik even voor de
PC gaan zitten, internetten, de geocache-kaart bekijken en zien of daar in de
buurt nog iets interessants te vinden was. Phaido stond al naast me te
kwispelstaarten. Een nieuw reeksje van vijf traditionele cachen en een bonus
leek mij goed genoeg als reden om de wandelschoenen aan te trekken. Samen
richting Turnhout, daar aangekomen toog Josee richting centrum naar de lokkende
uitstalramen en de vroege kerstkoopjes terwijl ik met de woef de kleine
steegjes en de wegeltjes van Zevendonk ging verkennen. Qua geocache-plezier
scheerde de tocht niet meteen de allerhoogste toppen, maar als wandeling konden
we er wel van genieten. Toen alles gevonden en gelogd was en we terug op weg
waren naar de wagen kwamen we nog langs een kapelletje dat toch mijn aandacht
trok, ook al omwille van de straatnaam er naast. We hadden de Verlorenweg
gevonden J Waarom moest ik ineens aan Louis Paul Boon denken? Op het nr
1 woont St Appollonia zag ik boven de deur, ze is wel erg klein behuisd bedacht
ik. De combinatie straatnaam, huisnummer 1 op de kapel en de naam leek mij leuk
genoeg om toch maar even een foto te maken.
Over de
voorbije novembermaand hebben we niet te klagen gehad wat het weer betreft. We
mochten genieten van boven gemiddelde temperaturen, mooie en zonnige dagen en van
een best kleurrijke herfst. Het lijkt er op dat de weergoden zich bij het begin
van december plots hebben gerealiseerd dat het tijd wordt om ons er aan te
herinneren dat het ook anders kan. Wat een trieste grijze dag kregen we te
verwerken Je zou er depri van worden.
De fotos die ik mee naar huis bracht uit ons rondje Smallebroeken waren een
stuk grijzer dan wat ik de voorbije weken mocht schieten. Dat liet me beslissen
er dan maar eens alle kleur uit weg te halen en ze helemaal naar wit zwart om
te zetten. Na enig gestoei met Silver Efex Pro vond ik een bewerking die m.i.
de sfeer van deze dag het beste weergeeft.
Als
vereniging probeer je op diverse creatieve manieren geld in de kassa te
krijgen. Een van de meest populaire denkpistes daartoe is het organiseren van
eetfestijnen in alle maten en gewichten. En in de hitparade van meest geliefde
gerechten staan mosselen dan met stip op de aller-eerste plaats in
Vlaanderenland. Ik denk dat ik in naam van het merendeel van onze medeburgers
mag spreken om onze liefde voor de mossel officieel neer te schrijven.
Toen neefje Kenny een tijd geleden liet weten dat zijn clubje weer aan de
hongerige medemensen had gedacht om aan fondsenwerving te doen hadden wij maar
anderhalve seconde nodig om onze deelname te bevestigen. Vandaag was het zo
ver. In de parochiezaal van de Barrier hebben we met onze vrienden onze magen
gevuld voor het goede doel, en het moet gezegd: zelden zulke lekkere mosselen
gegeten.