Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
30-08-2014
30 augustus Knuffelen
Dochterlief
was met de kroost vorig weekend al terug gevlogen van uit Italie. Wij hadden
alle bagage mee in de wagen en nu we sedert vannacht ook terug in het land zijn
hebben we alles vandaag alles weer naar Wuustwezel gebracht. Dan willen we
uiteraard de veestapel, en niet in laatste instantie, de paarden gaan bezoeken.
Kleine Feetje is ondertussen al een hele Fee geworden en het doet deugd te zien
dat ze speels, aanhankelijk en slim blijkt te zijn. Met baasje Koen heeft ze
een speciale band of is het omgekeerd - en die twee knuffelen er op los dat
het een lieve lust is om te zien en te fotograferen.
Wij zijn
terug thuis. Na een supervacantie namen we alle ellende op de Duitse autobahnen
er met de glimlach bij. Om in elf uur tijd naar Schlanders te rijden hoef je
het gaspedaal niet eens erg diep in te drukken. Deze morgen zijn we om halftien
ginder vertrokken en precies om half één vannacht draaiden we onze inrit op.
Reken uit je fileleed.
Weinig zin om nog een uitgebreid relaas te schrijven op dit uur van de nacht
dus.Dat er tijdens deze reis zoveel
fotos van Phaido voorbij kwamen is niet toevallig natuurlijk. Ik had namelijk het
idee opgevat om voor het salon van de fotoclub een audio-visuele presentatie te
maken met als onderwerp: de avonturen van Phaido in Italie... of iets
dergelijks. Een in de Reschensee badderende woef kon ik ook nog aan de
verzameling toevoegen tijdens de laatste kilometers op Italiaanse bodem voor we
over de Reschenpas de Oostenrijkse regen in doken.
Gisteren
hadden we Phaido meegenomen voor een initierende bergwandeling. Gezien het feit
dat hij dat spelenderwijs verteerde hebben we hem vandaag een portie
hooggebergte voorgeschoteld.
In Sulden namen we de Seilbahn tot het bergstation. Daar ben je al op 2600 m.
Meteen als je de wandeling richting Madritschjoch aanvat krijg je al een goed
zicht op de drie Alpenreuzen in het westen. Hoe hoger je wandelt, hoe mooier en
hoe impressionanter het wordt. Onze held poseert hier gewillig voor de
Königspitze, de Zebru en de Örtler, alle drie om en bij de 4000 m. Wandelweg
151 tussen Sulden en het Martelldal over de joch is echt wel een van de meest
spectaculaire tochten die je zonder gevaar voor lijf en leden kunt ondernemen
als niet geoefende alpinist. Technisch gezien is het helemaal niet moeilijk,
maar je merkt wel duidelijk dat er op die hoogte minder zuurstof in de lucht
zit. Op drieduizend meter hoogte word je bij de minste inspanning meteen
kortademig en voel je dat bij elke stap. Phaido had er helemaal geen last van,
wij wel
We hebben
altijd gedacht dat Phaido een waterhond was maar na vandaag moeten we onze
mening herzien: Phaido is een berghond!!! Wij werden als ervaren bergwandelaars
de hele dag belachelijk gemaakt door onze bergwandeldebutant.
Uiteindelijk hebben we de geplande tocht naar de Göflaner Schärte maar
uitgesteld tot een latere datum, de locals hadden ons verwittigd dat het
daarboven zeker niet stabiel zou zijn na de massas neerslag van de voorbije
weken, rutschig en Absturzgefahr werd ons in het oor gefluisterd en naar dat
soort goede raad luister je maar beter als laaglander. We zijn toch het
Martelldal ingereden, helemaal tot het uiteinde en daar hebben we de klim naar
de Zufallhütte ondernomen, een jaarlijkse vaste prik eigenlijk. Phaido heeft
natuurlijk vierpootaandrijving en die confronteerde ons op een pijnlijke manier
met onze beperkingen
Boven gekomen, net onder de hut moest ik even gehoor geven aan de roep van een
andere hobby en na een succesvolle vondst bleef ik nog wat rondhangen in de
ruine van een of ander vervallen gebouw. De fotografen onder de lezers
begrijpen dat wel. Phaido bleef ondertussen geduldig op een rots liggen wachten
tot er weer andere actie kwam en toen ik hem door het gat waar ooit een raam
had gezeten zag liggen met het bergkerkje op de achtergrond kon ik niet anders
dan afdrukken.
Dit is ook
Schlanders en ik vind het zelfs een zeer charmante kant er van. Waar Schlanders
de laatste decennia als centrum van de Vinschgau een op en top modern stadje geworden
is met een voetgangerszone, winkels, een ziekenhuis, hotels, restaurants,
cafeetjes, sportvelden, een cultureel centrum, kortom met alle faciliteiten die
de toerist weet te apprecieren, zijn er ook nog inwoners die, zonder zich om
enige evolutie te bekommeren, star hun oude traditionele levenswijze aanhouden.
Je ziet ze door de Hauptstrasse lopen met hun blauwe schorten en boerenklederdracht,
maar vooral, ze wonen er ook nog in die oude hofsteden, met vee, stallen, moestuinen
en al op niet eens 200 m uit het centrum. Je moet ze weten te vinden die
steegjes, maar ik dool er s avonds na het avondeten graag door, zeker nu
Phaido er bij is. Die geniet hier van geurtjes die hij leuker vindt dan
uitlaatgassen, parfums, sigarettenstank en andere consumptiewalmen.
We zijn
vandaag van uit Brixen via de Jaufenpas naar Schlanders gereden. Dat is voor
ons altijd een beetje thuiskomen. We gaan er al sedert jaar en dag genieten van
de bergen, de mensen, de lekkere keuken, het weer en ik zou nog wel even
kunnen doorgaan. Schlanders ligt midden in de Vinschgau, ergens halfweg tussen
Meran en de Reschenpas en dat is een van de grootste appel-teelt gebieden van
Europa. Op elke vrije vierkante meter grond hebben ze appelbomen geplant en
ieder jaar wordt in de oogstperiode elke beschikbare werkkracht ingezet. Appels
plukken is een vrij arbeidsintensieve bezigheid. Meestal gebeurt dat allemaal
in de maand september en dat gaat dan ook gepaard met feestelijkheden
allerhande, waar wij dan weer graag bij aanwezig zijn. Wie schetst onze verbazing
toen wij deze namiddag tijdens onze eerste losloop-wandeling zagen dat de pluk
al begonnen was. De weersomtandigheden zullen wel zeer bevorderlijk zijn
geweest voor de appelgroei dit jaar. Dat het plukken niet altijd overal even
gemakkelijk gaat mag wel blijken uit deze foto. Zelfs op de steilste hellingen staan
appelbomen. Vaak hebben ze daar dan terassen voor aangelegd. Je moet echt geen
hoogtevrees hebben om daar als appelplukker aan de slag te gaan. Deze foto is
gemaakt met de telelens en die gasten waren zowat halfweg de hemel hun kost aan
het verdienen.
Ik heb nog
niet het plezier gehad in de winter van de Tramötsch-piste af te zoeven en
vandaag heb ik me voorgenomen dat tochzo snel mogelijk maar eens te gaan doen. We zouden de Plose
de huisberg van Brixen kunnen noemen, minder bekend en als skigebied minder
groot dan het nabijgelegen Kronplatz bij Bruneck, maar na wat ik vandaag te
zien kreeg wil ik het er volgende winter zeker wel eens op wagen.
Ik was al ooit in de buurt geweest met de vrienden. Een aantal jaren geleden
hadden we het plaatsje Sankt Andrä uitgekozen als uitvalsbasis om van daar uit
de omgeving te gaan verkennen met de motor. Vandaag kwamen we er terecht omdat
er een geocache event georganiseerd werd en omdat zowel datum als plaats
perfect pasten in ons reisschema hebben we daar aan deelgenomen, tot zeer grote
tevredenheid moet ik zeggen. Geocaching.com, de moeder-site van alle
geocache-fanaten maakt er namelijk een gewoonte van ieder jaar in de maand
augustus een challenge uit te schrijven om wat souvenirs te verdienen. Zes
verschillende soorten cachen moest je deze keer loggen binnen de maand om te
slagen in de uitdaging. Een event had ik nog niet op mijn palmares, vandaar
Zoals dat wel vaker het geval is met geocachen ontdek je leuke plekken en soms
vind je die dermate de moeite waard dat je ze op je lijstje voor herhaling
vatbaar zet.
De tocht verliep voor een gedeelte op het parcours van de pistes van het skigebied
en op deze plek waren we trouwens behoorlijk verkeerd aan het zoeken. De GPS
kreeg de raarste kuren, magnetisme, zwarte magie wie zal het zeggen. Feit is,
dat als de organisatoren niet zo vriendelijk geweest waren ons terug op het
goede spoor te zetten we deze cache nooit gevonden zouden hebben. Phaido trok
er zich allemaal niks van aan, die holde de piste af met een elegance die je
bij baasje en vrouwtje op dat punt van de wandeling al lang niet meer zag na 8
km redelijk steil bergaf lopen.
