Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
16-08-2014
16 augustus Avond over het haventje
Het haventje
van Lazise, sedert wij er in de zeventiger jaren voor het eerst kwamen met onze
eigen kinderen is er nog helemaal niets veranderd. Nu de kleinkinderen er bij
zijn voel ik me ineens 35 jaar terug geflitst in de tijd. Ik zou eigenlijk wel
eens een foto van uit die jaren langs een van nu willen leggen en los van de
fotokwaliteit zou je er weinig verschil in zien. Dezelfde sfeer, dezelfde
stemmige avonden, dezelfde gezellige drukte, hetzelfde decor natuurlijk zelfs de
kleinkinderen lijken als gegoten op hun ouders sommige boten zijn weliswaar
herkenbaar als daterend uit recentere tijden maar al bij al is dit een plek
waar de tijd heeft stil gestaan. Na een heerlijk eerste avondmaal in een van de
vele restaurantjes, overgoten met de nodige hugos en wijntjes, borrelde de
romantiek weer op toen ik onderweg naar La Mimosa hier voor de zoveelste keer
onder de indruk geraakte van de unieke locatie. Avondfoto dus probleem: geen
statief bij oplossing: camera op een bank leggen en goed vast aandrukken
zodat de sluiter toch drie seconden open kan.
We hadden er
voor gekozen deze keer de reis naar Italie in twee dagen op te splitsen. De
eerste keer dat Phaido zon lange tijd in de wagen moest zitten wilden we het
wat rustig aan doen. Hij doorstond de test met verve. Bij elke tussenstop wipte
hij fris en monter uit de exclusief voor hem voorbehouden kofferruimte en hij
verteerde de kilometers alsof hij al jaren een geroutineerde Europa-reiziger
was. Toen we aankwamen in het Zillertal dat leek ons een fijne plek om te
overnachten was hij zonder twijfel het fitste van ons drieen
Het was trouwens behoorlijk koud in Uderns, en nat... Buiten in de overdekte
Biergarten van het hotel zaten we warempel helemaal alleen. Aperitiefje voor
het vrouwtje en aperitiefje voor het baasje die even iets verder op was gaan staan
om de foto te maken. Phaido profiteert natuurlijk meteen van de gelegenheid om
baasje zijn plaats in te nemen
Er was toch wel volk in het hotel, maar die allemaal hadden wijselijk besloten
maar binnen te blijven, iets wat rond etenstijd ook niet helemaal onlogisch is.
Wij zullen morgen zorgen dat we zo snel mogelijk aan het Garda Meer zijn en
hopen dat het daar beter weer is.
Op bezoek
bij dochterlief en gezinnetje in Wuustwezel is er altijd wel iets te
fotograferen. Zijn het niet de kleinkinderen dan hebben ze ook nog een
uitgebreide veestapel en de natuur in de omgeving is er ook al niet verkeerd.
Dat Laura Jr., een van de huispoezen, vandaag mijn onderwerp zou worden was wel
erg onverwacht.
Phaido, mijn beste vriend en trouwe gezel tijdens mijn tochten, was mee
richting stallen en weiden gelopen en de ontmoeting met het poesje resulteerde
niet meteen in een gezellig onderonsje, integendeel. Katten en honden das
zoals water en vuur he. Laura had geen oog voor de vriendelijk kwispelende
staart van Phaido en ze interpreteerde dat zeker niet als een verzoenend
vredesteken. Binnen de kortste keren zat ze al blazend in een boom. Zelfs nadat
ik een verbouwereerde Phaido aangelijnd had en weg geleid, kon of wou ze er
niet meer uit Tja, eerst haalt de amateurfotograaf dan zijn toestel uit de tas
natuurlijk en na de nodige shots hebben we ettelijke pogingen gedaan om het
beestje weer veilig beneden te krijgen. Gelukkig zat ze niet al te hoog. Enkele
schrammen later is dat ook gelukt en kon Laura in de veilige armen van
kleindochter Marie Leen uit de potentiele gevarenzone weggedragen worden.
Ondanks de
sombere voorspellingen hebben we vandaag hier in de Kempen weer geen druppel
regen gezien. Ik heb me deze morgen bij een heerlijk precies-goed-weertje nog
eens bezig gehouden met een van mijn fotografische dadas, nl. de
panoramafotografie. Ik bedoel dan niet gewoon met een compactje eens van links
naar rechts bewegen terwijl je de sluiterknop openhoudt maar een aantal volle
resolutie opnames in een programma samen stitchen tot een giga afbeelding. Deze
bewerking is samengesteld uit 12 staande fotos en om m in zijn volle glorie te
kunnen zien zou je monitor 6 m breed moeten zijn. Het is dan ook een beetje
jammer dat in deze blog het maximaal toegelaten uploadformaat 1,5 Mb is - ik
heb mijn werk dan ook behoorlijk moeten verkleinen - en dat doet het kijkplezier een beetje
onrecht. Toch wil ik hem als foto van de dag gebruiken omdat ie op het einde
van het jaar zoals alle andere weer in een album zal belanden en dan zal dat
over twee vlakliggende paginas zijn.
We zijn
ondertussen al een hele tijd muzikant-af. Na een lange beroeps-carrière waren
de reunies met The Lonely Boys, een van mijn eerste bandjes, uit de sixties, de
laatste stuiptrekkingen van mijn muzikale aspiraties. Nu we daar ook definitief
een punt achter gezet hebben wil dat niet zeggen dat we geen vrienden meer zijn,
integendeel. We houden kontakt, en als het effe kan komen we ook regelmatig
samen. Met Eddy die in Gambia woont en met Jack uit Omaha Nebraska is dat niet
voor de hand liggend. Jack was deze week weer eens in het land, voor zijn werk
en zo konden we met zijn vieren - helaas deze keer zonder Eddy - toch een dagje
gezellig bijpraten, bijtafelen en bijdrinken. Toetsenist Jean wilde bij die
gelegenheid persé zijn nieuwste speeltjes tonen. Waar is de tijd dat keyboard-spelers
met een muur van synthesisers voor hun neus op het podium stonden? Tegenwoordig
heb je daarvoor alleen een draagbaar klaviertje nodig, via blue tooth,
draadloos dus, verbind je dat met een gecombineerde geluidenbank-sequencer-module,
voeg daarbij een tablet met loops, samples en andere slimmigheden en een klein
mengtafeltje, alles samen in een niet eens zo grote flight-case en je bent
klaar om als one-man-band het podium op te stappen. De demonstratie was
alleszins overtuigend.
Een van de
vervelende nevenaspecten van ouder worden is dat er regelmatig relaties
wegvallen. En dan bedoel ik niet alleen dat er in je kennissenkring mensen
overlijden maar ook dat lieden waar je beroepsmatig mee te maken krijgt plots hun
beroep niet meer uitoefenen. Zo zie ik met schrik de dag tegemoet dat onze
tandarts er mee ophoudt, de man is al in de zeventig en hij verzorgt onze
bijtertjes al meer dan 40 jaar. Onze huisarts is nog zo iemand die binnen
afzienbare tijd van een verdiend pensioen zal gaan genieten. En mijn kapper Jef
heeft per 1 juli de deuren definitief gesloten Dan moet je op zoek naar
alternatieven.
Het vrouwtje insinueerde dat Anniek,het kapstertje dat voor haar aan huis komt, ook wel
mannen knipt... Na veel overredingskracht van mijn schatje wilde ik het wel
eens proberen. De wiskundige zekerheid dat Jef van mijn steeds schaarser
wordende begroeiing elke keer weer het allerbeste maakte werd vervangen door de
twijfel aan de kennis van de anatomie van ouder wordende mannen, die ik Anniek
toedichtte. Maar ach, zoveel is er niet meer om te verknoeien tenslotte J Een lief jong ding die in je haren
zit te friemelen, geef toe, er zijn ergere dingen in het leven. En Anniek is
alleszins veel mooier dan Jef
Tijdens het knippen kreeg ik ook nog eens een telefoontje. Josee kwam met het
toestel aangelopen, in de andere hand de fotocamera Jack uit America, tja,
die kon ik niet laten wachten toch? Zo zie je me in onze badkamer op een stoel
zitten met een wachtende kapster achter me terwijl ik de GSM tegen mijn oor
heb. En dan te weten dat ik de eerste ben om constant grappen te maken over de
alomtegenwoordigheid van mobieltjes, smart-phones en de verslaafdheid van een
hele generatie aan die dingen. Ik wil terloops toch ook nog even vermelden dat Anniek met brio geslaagd is in het wegwerken van mijn scepticisme...
Dit is
zonder enige twijfel het meest onnuttige cadeau dat wij ooit gekregen hebben.
Ik wil verder niet uitwijden over de herkomst maar feit is dat zowel Josee als
ikzelf, kinderen en uiteraard ook de kleinkinderen fervente niet-rokers zijn.
Het ding heeft een tijdje doelloos in de living op een salontafeltje gestaan,
daarna is het verhuisd naar het binnenste van een of andere kast en tenslotte
werd het daaruit weer opgedolven toen we beslisten buiten, op de tafel onder de
pergola, toch maar een asbak te plaatsen voor het geval een gast er onverhoopt
aan moest denken een stinkstok op te steken. Want laten we wel wezen, binnen in
huize Pol en Josee wordt niet gerookt.
Meestal staat ie er werkloos bij want zowat iedereen uit onze kennissenkring
die vroeger rookte heeft de wijze beslissing genomen daarmee te stoppen, maar
occasioneel komt er nog wel eens een verstokte volhouder voorbij. Tja, onze
gastvrijheid beperkt zich dan tijdelijk tot de buitenkant van de achterdeur J.
Toen ik deze namiddag, een beetje mistroostig door de alweer neergutsende
nattigheid, een uitlaatklep voor mijn cameraverslaving zat te zoeken, bedacht
ik plots dat het eigenlijk best een fotogeniek voorwerp is. Camera op statief
geplaatst, klein diafragma voor grote scherptediepte en een summiere oefening
in objectfotografie resulteerde in dit plaatje.
Voor de geïnteresseerden: f 22 ISO 100 ½ sec. Nabewerkt met Nik Color Effex
Pro4 Preset Dark Contrast #3