Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
19-07-2014
19 juli Déjà Vue
Ik heb deze
morgen nog even de puf kunnen opbrengen om het gras een beetje te kortwieken
maar de tropische temperaturen zorgden er al snel voor dat de rest van de dag
de activiteiten op een zeer laag pitje gezet werden. Het enige wat een mens bij
deze weersomstandigheden nog hoort te doen is zorgen voor voldoende afkoeling.
Als je afkoeling zegt zeg je drankje(s) en dat combineer je dan nog liefst met
een lommerrijk terrasje. Het terras van de cafetaria aan de camping Korte Heide
tegenover Bobbejaanland zou ik bij deze willen nomineren als het fijnste uit de
buurt. Toen we daar deze namiddag zaten achter een Duveltje kreeg ik een
levensgroot déjà-vue gevoel.
Wij zijn in 1973 namelijk in Lichtaart terecht gekomen doordat we een jaarcontract
hadden om op te treden in Bobbejaanland. We woonden in die tijd in Antwerpen in
een appartement en om het dagelijks over en weer reizen te beperken hadden we
ook een chaletje gehuurd op de camping. Onze kinderen waren toen 4 en 2 jaar
oud, ongeveer de leeftijd van de kinderen op bijgaande foto. Al de andere
elementen op de foto - omgeving, water, bootjes en diverse drijfdingen, plastic
schepjes, kruiwagentje, parasol - zorgden er voor dat ik me even 41 jaar
jonger voelde. Herinneringen
Na één jaar Bobbejaanland zijn we hier blijven hangen, we hebben hier ons eigen
nestje gebouwd en dat hebben we ons nog geen dag beklaagd.
Is het omdat
ik zelf een nachtmens ben? Het zou best kunnen, maar ik kom er wel voor uit dat
nachtfotografie iets is waar ik graag mee bezig ben.
Manuela, Weeltje voor de intimi, echtgenote, engelbewaarder, steun en toeverlaat
van onze goede vriend Jef, was jarig en bij zo een gelegenheid ga je even langs
om te feliciteren en een natje en een droogje te nuttigen. We zaten onder de
pergola gezellig te feesten toen het bij fotografen bekende blauwe uurtje de
visvijver in de tuin zo aantrekkelijk maakte dat ik even uit het feestgedruis
wilde ontsnappen om iets met lange sluitertijden te doen.
Ze hebben daar namelijk een 1000 Watt halogeenlamp richting vijver
geïnstalleerd en dat helpt echt wel om muggen, motten, vliegjes en ander
ongedierte weg te houden van alle activiteiten onder de pergola. Voor de
toevallig voorbij komende fotografen maakt het opzetflitsers totaal overbodig
en ik zag de kans schoon om deze opname op mijn geheugenkaartje te zetten.
We hebben er
een tijd op moeten wachten maar het lijkt er op dat de zomer nu eindelijk echt
begonnen is. Het was warm vandaag, correctie, het was heet. We hebben deze
middag de wandeling zelfs een beetje ingekort als de weerman zware
lichamelijke inspanningen afraadt, dan moet je daar rekening mee houden he. Het
lijkt er trouwens op dat Phaido ook niet meteen een fan is van de hitte, hij
zocht alleszins elk streepje schaduw op en bij thuiskomst heb ik hem nog nooit
zo gulzig zien drinken en daarna is ie naar binnen geslopen in de koelte van de
woonkamer. Daar zullen we in Italie rekening mee moeten houden.
Dan hebben de dieren in de weiden langs de Smallebroeken minder geluk. Die
zullen het zonder enige twijfel ook wel warm hebben maar de mogelijkheden om te
schuilen zijn daar meestal niet zo talrijk. Deze schapen hadden het enige
plekje gevonden waar ze nog beschut waren tegen de brandende zon en ook zij
hadden blijkbaar de waarschuwingen van de weerman gehoord. Dat binnen enkele
uren dit laatste stukje schaduw zal verschuiven naar buiten de weide lijkt ze
nu nog niet te deren, en een jas, hemd of broek uittrekken is voor hen ook al
geen optie
Ik
had het gisteren al min of meer voorspeld, vandaag zou het misschien wel een selfie
worden. Daar was dan ook wel enige aanleiding voor. Ik had namelijk in een
gulzige bui op een stuk chocolade gebeten fondant, uit de koelkast en dat was voor
een onderdeel van mijn gebit net een beetje te hard. Resultaat: het kunststof
kroontje dat al een tiental jaren over een van de afgeslepen restanten van een
snijtand zat was helemaal stuk. Ik vond het eerlijk gezegd geen gezicht en
hoewel ik me meestal niet zo veel van mijn uiterlijk aantrek had ik vandaag al
een afspraak bij de tandarts. Voor ik vertrok wilde ik toch een souvenir van
het voorval en daarom trok ik met de Eos de badkamer in, daar zijn voldoende
mogelijkheden voorhanden om zelfportretten te maken. Strikt genomen is dit geen
selfie zoals de smart-phone generatie dat definieert, maar deze spiegelreflexfoto-in-de-spiegel
vond ik toch ook de naam verdienen. Of beter nog, sta me toe het palindroom te
gebruiken dat Kees van Kooten er voor bedacht als synoniem: dit is een otofoto.
Dat
er twee keer na elkaar een foto voorbij komt die je in de categorie macro zou
kunnen onderbrengen is ongebruikelijk in deze blog. Ik probeer namelijk meestal
voor afwisseling te zorgen qua keuze van onderwerp. Deze avond voor de PC
zittend kwam ik evenwel tot de vaststelling dat ik, buiten de serie waaruit dit
plaatje komt, weinig bruikbaars op mijn geheugenkaartje had staan vandaag en om
nu nog snel een selfie te maken had ik geen zin hoewel daar misschien wél
een goede reden voor was morgen misschien.
We waren op bezoek geweest bij mijn zus in Aarschot en nadien had ik nog een
geocache wandeling gepland. Bij waypoint 5 van de voorziene 12 liepen we
evenwel vast en toen we een hele tijd tevergeefs gezocht hadden naar een tag met de
noodzakelijke info om verder te wandelen kreeg ik een aantal distelstruiken in
de gaten. Op elke bloem zat wel één, vaak ook twee en een keer zelfs drie
geel-zwarte stekebeesten nectar te verzamelen. Op dat moment sloeg de balans
van mijn interesse abrupt over van geocachen naar fotograferen. De macrolens
had ik niet in de tas, maar met de 300 plus extender kon ik vanaf een wat
grotere afstand toch ook enkele leuke beeldjes schieten. Ik ben geen specialist
ter zake, en ik moest achteraf weer maar eens in de wikipedia duiken om
voorzichtig te concluderen dat het misschien akkerhommels waren die daar hun
buikje vol zaten te snoepen. Wie beter weet mag me tegenspreken J.
Van de grote
bak met viooltjes die zo mooi in bloei stonden is er welgeteld één bloemetje
dat min of meer ongehavend uit het natte regenoffensief van de laatste dagen
gekomen is. Nu we vandaag eindelijk toch nog eens van enkele welgekomen
streepjes zon mochten proeven stond het fier en gelukkig meteen weer te pronken
en te glimmen tussen de verwelkte soortgenootjes. Uiteraard wilde ik het
dappere ding zijn verdiende moment de gloire gunnen en ik had mijn camera gehaald
om het vast te leggen als foto van de dag. Het werd evenwel nog mooier toen het
bezoek kreeg. Tja die vlieg had natuurlijk ook niet zoveel keus meer qua
beschikbare landingsplaatsen in viooltjesland en dus kwam ze precies op de
goede plaatst zitten Klik !!!
Op deze dag van
de finale van de wereldbeker 2014 in Brazilie kon ik niet anders dan een
voetbalfoto plaatsen. Ik was helaas niet zelf in het Maracanastadion aanwezig
met mijn camera dus moest ik ergens anders een bruikbaar beeld schieten. Echt
moeilijk was dat niet. Lander, kleinzoon van Josees broer Swa is gebeten door
de voetbalmicrobe en als we daar op bezoek zijn kun je er niet omheen. In het
spel dat hij improviseert met eender wie samen met hem op het grasperk durft te
komen speelt hij op alle mogelijke posities uit de veldbezetting. Aanvaller,
verdediger, ja zelfs doelman wil hij wel eens zijn. Hij heeft nog niet de
onoverwinnelijkheid van onze Courtois, maar de allure van de rasechte goallie,
die kan je er al in herkennen.