Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
21-06-2014
21 juni Veilig bij papa
De
nationale weerman en vrouw hadden ons enkele twijfels bezorgd maar
uiteindelijk was het best aangenaam toeven in de kloostertuin tijdens de
jaarlijkse barbeque van onze fotoclub. Het was zelfs lang geleden dat we nog zon
aangename avond mochten meemaken op notabene deze dag met de kortste nacht en
het meeste minuten daglicht van het jaar. Ik had me voorgenomen niet de hele
tijd met mijn fototoestel rond te lopen maar ik wilde uiteraard wel een shot,
ééntje maar, die ik zou kunnen gebruiken om deze dag te illustreren. Ik heb dus
van alle facetten van de overigens zeer geslaagde avond stiekem enkele opnames
gemaakt maar de mooiste fotomomenten dienden zich aan toen collega Gert met
zijn dochtertje Vie even voorbij kwam. Gert is eergisteren voor de tweede keer
vader geworden maar hij wilde toch even binnen wippen om van de sfeer te
proeven en de felicitaties in ontvangst te nemen.
De kleine Vie voelde zich niet echt op haar gemak tussen al die vreemde,
onbekende mensen en ze zocht dan ook bescherming bij de sterke papa. Op het
moment dat ze zich toch een beetje bloot gaf van tussen de benen van Gert
drukte ik af.
Het
fijne aan macrofotografie is dat je altijd, in elk seizoen, en in iedere
omgeving wel een onderwerp vindt. De bloemetjes en de insecten zijn voor de
hand liggende voorbeelden, maar er is zoveel meer structuren van stoffen of
gesteente, sneeuwkristallen, waterdruppels, zaadjes, rijstkorrels, details van
gebruiksvoorwerpen, noem maar op, de kleine dingen waarvan we na extreme
vergroting pas van merken hoe interessant ze zijn en hoezeer we er door
gefascineerd kunnen raken. Het heeft iets gluurderigs. In je woonkamer, op je balkon, in de tuin, als je
een half uurtje vrij hebt zet je de macrolens op je body en met een beetje
creativiteit ben je zo aan het fotograferen. Een fijne bijkomstigheid van een macrolens is
dat je kunt werken met een extreem kleine scherptediepte zodat je alleen je
onderwerp scherp kunt maken en al de rest in een mooie vage onscherpte kunt
plaatsen.
Ik was deze namiddag nauwelijks enkele minuten door het gras aan het kruipen
toen zich dit bloemetje al aandiende. Nauwelijks twee millimeter groot is het
en al wandelend besteed je er nooit ofte nimmer enige aandacht aan, maar als je
achter een macrolens aanloopt - of aankruipt J - verandert dat. Plots blijkt het onooglijke
prutske onvermoed mooie details te bevatten
Men zal mijn
voorliefde voor deze drank ondertussen wel kennen natuurlijk. Het is dan ook
niet onlogisch dat ik als onderwerp voor mijn foto experimenten regelmatig in
die richting denk. Tussen de voetbalwedstrijden door paar ik het nuttige aan
het aangename uiteraard. Als ik dus een Duvel wil nuttigen om te vieren dat
Suarez zonet Engeland zo goed als naar huis knalde op het WK voetbal, dan is
het maar enkele ogenblikken nadenken om een opstelling uit te dokteren om het
inschenken van het heerlijke vocht in beeld te brengen.
Het is een
jaarlijkse gewoonte bij Balance Health Center dat op het einde van een dansjaar
ouders, kennissen omas en uiteraard ook opas met cameras uitgenodigd worden om
een kijkles bij te wonen. Vandaag mochten wij dus weer eens genieten van de
prestaties van onze oogappel Julie. Het werden zelfs twee lessen na elkaar want
ze volgt zowel klassiek- als jazz-ballet, twee totaal verschillende disciplines
natuurlijk maar allebei behoorlijk fysiek belastend. Nadat eerst de spiertjes
al opgewarmd en afgepeigerd waren door de pliés en al de andere bewegingen met
franse namen uit het uurtje klassiek ging het er in de tweede les zowaar nog
intenser aan toe. Topsport noem ik het. Ik heb er weer een hele verzameling
fotos aan over gehouden. Daar zullen er zonder twijfel wel weer een aantal van
in het jaaralbum terecht komen eind december en morgen zal ik ook wel een
selectie maken om te delen op Facebook. Voorlopig al dit voorproefje.
De lavendel
die we tot vorig jaar in de tuin hadden staan heeft de reorganisatiedrang van
Josee niet overleefd. Om er alsnog van te genieten moeten we niet ver gelukkig,
we hebben buren zat waar de paarse pracht nog overvloedig te vinden en te
fotograferen is.
De bijtjes en andere steekbeesten zijn mee verhuisd naar de aanpalende tuinen
merkte ik toen we deze morgen vertrokken voor de kaka- en pipi wandeling met
Phaido. Ik had de 70-300 met de 1.4x extender nog op mijn toestel zitten en ik
besloot toch nog maar eens enkele shots uit de losse hand te wagen om in beeld
te brengen hoe lavendelhoning eigenlijk wordt gemaakt. Zon superzoom geeft een
prachtige onscherpte in de achtergrond, bokeh in fotografentaal. Met 420 mm moet
je evenwel rekening houden met een erg groot gevaar voor bewegingsonscherpte. Het WK voetbal begint ondertussen zijn tol te
eisen maar ondanks de weinige slaapuren en het meer dan gemiddeld
alcoholverbruik van de laatste dagen moet het zijn dat ik nog altijd een vaste
hand heb. Het geviseerde bijtje staat er redelijk goed op toch?
Huize Pol en
Josee, de pergola, half tien s ochtends. De dagelijkse routine van koffie, ontbijt,
koffie, krantje lezen, koffie, sudokus, koffie werd deze voormiddag plots
onderbroken door een vrij indringend getjilp. Eerst had ik er niet zo veel
aandacht aan besteed maar naarmate het langer bleef duren werd mijn interesse
toch groter. Vier musjes huppelden in groep over het tuinpad. Nu ja, er zitten
wel meer mussen in onze tuin maar toch viel het me op dat ze zo dicht bij elkaar
in groep bleven. Ze vlogen ook niet op om zich te verplaatsen, hooguit
fladderden ze een beetje onbeholpen een halve meter omhoog om daarna weer wat
verder te huppelen.. alsmaar tjilpend en tjilpend. Na een aanvankelijke
aarzeling ben ik toch maar even naar binnen gelopen om de camera te halen, de
70-300 met extender zat er nog op en ik heb enkele shots gewaagd uit de losse
hand. Bij het bekijken van de beelden, uitvergroot op de PC, zag ik pas dat het
warempel jonkies waren, nauwelijks uit het nest, misschien wel er uit gevallen
of slachtoffer van een of andere sinister voorval. Dat verklaart natuurlijk ook
waarom ze zo samen bleven, waarom ze zo tjilpten en waarom ze zo hulpeloos
huppelden en fladderpogingen deden.
Ondertussen waren ze verdwenen, hulp bieden was geen optie meer, ik zou
trouwens ook niet geweten hebben wat ik er mee aan moest. Als ik aan de
loslopende katten in de buurt denk geef ik ze weinig overlevingskansen, tenzij
ze erg snel vorderingen maken in hun vliegkunsten. Ik heb om mijn geweten te
sussen Phaido maar de rest van de dag in de tuin laten rondlopen, die lust geen
mussen, wel katten
Het
kriebelde deze morgen weer eens heel hard. Het wandel- en geocache virus woekert
nog altijd volop in huize Pol en Josee en ondanks de voetbalgekte vonden wij
dat we vandaag maar eens wat verder van huis moesten om ons over te geven aan
onze eerder genoemde verslavingen. We zijn dus naar de Ardennen gereden, meer
bepaald de omgeving van Malmédy, waar we een veelbelovende tocht hadden gespot op
de geocache-site en na afloop bleken de legger van de cachen en de loggers allerminst
overdreven te hebben in hun omschrijvingen. Het werd een erg mooie wandeling. Ook
Phaido vond het geweldig want ver van huis zijn er uiteraard andere dieren
dan bij ons. Zo kon hij vandaag o.a. kennis maken met een hele bende
everzwijnen.
Dat er in de Ardennen everzwijnen zijn wisten we al langer, wij gingen er
altijd van uit dat die daar in het wild lopen en dat, als er dan weer eentje
afgeknald wordt, die meteen naar de paté-marcassin fabriek gaat om in pakjes in
onze supermarkten te belanden. Maar nu bleek dat ze die beesten daar gewoon
kweken. In de buurt van één van de gevonden cachen die heette niet toevallig Marcassin
kwamen wij bij het erf van een boer waar everzwijnen in alle maten en
gewichten te spotten vielen, volwassen beren en zeugen, pubers, jonkies met de
mooie strepen,de fotograaf in mij
verdrong meteen de wandelaar en de geocacher. Helemaal mooi werd het toen
Phaido neus aan neus kwam te staan met een everzwijn-puber die zowaar een
begroetingspootje wilde geven. Ik had de Canon in aanslag