Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
14-06-2014
14 juni Het vrouwtje heeft groene vingers
Na de
ochtendwandeling ben ik eigenlijk niet meer de deur uit geweest. Het zijn drukke
dagen. Ik wilde zo snel mogelijk de paar honderd fotos van het bruiloftsfeest
van gisteren selecteren, bewerken en digitaal uitsnijden. Dan zijn er
natuurlijk ook al die voetbalwedstrijden met gerelateerde omringende
praatprogrammas en zo houdt een mens geen tijd meer over om nog eens de hort op
te gaan om wat te fotograferen. Gelukkig is er dan nog het vrouwtje. Terwijl
Phaido bij het baasje blijft schuilen voor de warmte kan het vrouwtje de groene
vingers niet in bedwang houden. Zelf hebben wij daar geen last van maar ik wil
wel eens geïnteresseerd toekijken hoe zij in de tuin haar lusten botviert. Met
de 300mm wijd open en dan nog een 1,4X converter op mijn toestel had ik maar
één opname nodig om te zien dat mijn schatje liever met een gewone keukenvork
in de grond zit te pulken dan met een echte tuinhark.
Omdat ik dit uit de losse hand moest doen met 420 mm wilde ik mijn sluitertijd zeker
niet langer dan 1/500 om bewegingsonscherpte te voorkomen. De ISO-waarde moest
dus flink omhoog naar 1250, maar daar heeft de 6D absoluut geen last van. Ik
heb bij de nabewerking zelfs geen ruisreductie moeten toepassen.
Dit moet de
meest sympathieke bruid van de wereld zijn
Het is misschien niet de beste foto, maar toen ik hem gemaakt had wist ik
meteen dat ik deze zou uitkiezen als foto van de dag voor mijn blog. De enkele
honderden fotos van het feest die zouden volgen maakten geen schijn van kans
meer.
Linde en Stijn zijn twee geweldige jonge mensen die allebei als bejaardenhelper
werken in de rusthuizen Kapittelhof en Hoevezavel in Lommel. Zoals dat wel
vaker gaat bij jonge mensen werden ze verliefd en om een lang verhaal kort te
maken enkele weken geleden zijn ze getrouwd. Voor de bewoners van beide
rusthuizen wilden ze dat vandaag nog eens overdoen. De vrijdagse wandeltocht
met de oudjes ging deze keer dus richting zaal De Moffel. Afgeladen vol was
die, een honderdtal rolstoel-patienten, evenveel vrijwilligers om te duwen en
dan waren er ook nog een aantal met de bus gekomen Het was dus geen echt
officieel huwelijksfeest maar de meeste aanwezigen verkeerden wel in de waan
wij ook trouwens. J
Vóór bruid en bruidegom hun entree in de zaal deden was ik het randgebeuren eens
gaan bekijken en fotograferen en toen ik even in de keuken binnenwipte zag ik
daar warempel de bruid die van een Duvel aan het genieten was. Dan ontstaat er
meteen een samenhorigheidsgevoel, ik heb nog nooit zo snel afgedrukt.
Er was eens
een schaap, meer bepaald een ram, die tot gisteren goed in de wol zat. Toen we
er deze morgen langs gewandeld kwamen zagen we dat ie zijn jas ergens kwijt
geraakt was. Ook Phaido, die ondertussen goede relaties heeft opgebouwd met
ongeveer elk dier dat we op ons vaste wandelparcours regelmatig tegenkomen, was
zichtbaar verrast. Ik versta geen schaaps en ook al geen honds maar ik kan me
zo voorstellen dat het gesprek tussen beiden als volgt ging
Phaido: Amai maat, wat is er met jou gebeurd?
Schaap: Da zie je toch, ze hebben me
in mijne blote gezet
Phaido: Allee seg
Schaap: Ja jong, ze hebben me geschoren, en ze hebben er begot nog flink
ingehakt ook
Dan komt Josee er even tussen: Kom hier sukkelaar ik zal jou ook even een
snoepje geven.
Phaido: Ah neen he, dat zijn mijn snoepjes !
Ik weet natuurlijk niet zeker dat het exact in deze bewoordingen gezegd is, wat
Josee betreft wel, maar de lichaamstaal van de viervoeters leek er in ieder
geval op dat het ongeveer zo moet geklonken hebben.
Er waren
deze morgen tijdens de ochtendwandeling al wat fotomogelijkheden voorbij
gekomen, enkele libellen waren zo vriendelijk geweest om een tijdje stil te
blijven zitten om mij de kans te geven er met de macrolens zowat bovenop te kruipen,
maar achteraf gezien vond ik dat er de laatste tijd al zoveel libellenfotos
circuleren dat deze alleen in geval ik niks anders voor de lens kreeg vandaag,
als noodoplossing voor deze blog een aanvaardbare keuze zouden zijn.
Deze avond moest het vrouwtje babysitten in Herentals en ik had meteen al het
idee dat er misschien wel enkele mooie avond- of nachtopnames te maken waren.
Ik ben maar mee die kant op gereden. De omstandigheden leken mij alleszins gunstig: mooie avond, volle maan dus ik
belde fotovriend Alex om wat tips, hij woont tenslotte in Herentals. Die
suggereerde om maar eens naar het BLOSO te trekken, daar heb je de ijsbaan, de Vlaamse
wielerschool, het zwembad, de sporthal, hydrodoe, diverse sportvelden het leek
me het proberen waard. Al toen ik er aan kwam gereden zag ik ze staan, De
Ontsnapping, de beelden van Erik Nagels. Medeclublid André fotografeerde ze al
ooit toen ze uit de Noordzee dwars door het tij veilig aan land gefietst
kwamen, ze hebben ondertussen al zowat overal in Vlaanderen gestaan, o.a. aan
het MAS en er worden zelfs al grote en kleine replicas te koop aangeboden. Nu
stonden ze dus in de buurt van de Vlaamse wielerschool en beter konden ze niet
staan vond ik.
Ik herinner
me maar al te goed hoe we met al onze vorige honden elke keer weer een gevecht
moesten leveren als we hen mee naar binnen wilden nemen voor hun jaarlijkse
bezoekjes bij de dierenarts. Eerst was er de vertwijfelde poging om een andere
kant op te lopen als het huis van de dokter in zicht kwam, dan de obstinate
weigering om ook maar één poot over die drempel te zetten en in de wachtkamer
was het ook steevast behoorlijk stressen. Ooit is onze Fons, Mechelse herder, al
bibberend van angst op de schoot van het vrouwtje gaan zitten om troost te
zoeken. Toch is dierenarts Frans, waar we de voorbije 30 of 40 jaar met al onze
viervoeters vaste klant waren de diervriendelijkheid zelve.
Toen we Phaido in huis namen hadden we al een eerste bezoek aan Frans gebracht
om even een algemene gezondheids-check-up te doen en dat was erg vlot verlopen
toen. Vandaag hadden we een afspraak voor de jaarlijkse controle en enkele
inentingen om mee naar Italie te mogen reizen in de zomer. Helemaal zeker over
hoe hij nu zou reageren waren we niet. Het zou immers kunnen dat ie de eerste
keer de geur van de dierenartsenpraktijk nog niet in de neus had en dat ie deze
keer wel degelijk gealarmeerd zou zijn maar niks daarvan Kwispelstaartend
ging ie mee naar binnen, vrolijk zat ie in de wachtkamer zijn beurt af te
wachten, en toen Frans hem tenslotte onderzocht en enkele naalden in zijn
pelsje prikte leek ie het nog leuk te vinden ook, getuige daarvan de likjes die
Frans kreeg. Hoe konden we twijfelen aan Phaido, de beste, vriendelijkste,
gehoorzaamste hond van het universum en omliggende
Een onweer
om U tegen te zeggen hadden we deze morgen al over ons heen gekregen. Op de
terugweg van de kaka- en pipi-wandeling met Phaido hadden we het snel
dramatisch zien veranderen en we waren net niet op tijd thuis Gelukkig bleek
de cameratas voldoende waterdicht, maar we hebben alles toch maar een tijdje te
drogen gelegd.
En deze namiddag was het weer vandattume. De wolken werden steeds maar
spectaculairder en het rommelde weer onheilspellend overal in het rond, maar
deze keer bleven we van het ergste gespaard. Ik heb van enkele regenvrije momenten
geprofiteerd om luchten te fotograferen, oorspronkelijk met de intentie ze in
een map te bewaren. Je weet maar nooit of je ooit eens een giga interessante
foto maakt met een totaal uitgebeten lucht dan kun je er iets moois in
photoshoppen als je dat bij de hand hebt J
Deze avond zag ik dat er nogal wat luchten-fotos de ronde deden op de sociale media
en toen vond ik dat ik eigenlijk voor mijn foto van de dag ook maar een keuze
moest maken uit mijn kersverse verzameling. Dan zal dat later ook een
herinnering zijn aan deze onweersdag.
Dit is de Kasterleesteenweg richting dorp, ik ben even de straat overgestoken
om die geparkeerde autos niet al te prominent in beeld te hebben. Ik hoorde nationale
Frank de naam van deze wolken nog noemen tijdens het weerpraatje, iets met
cumulus en dan nog wat, het oogde in ieder geval behoorlijk imposant.