Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
07-06-2014
08 juni Veilig terug thuis
We hebben ze
zitten opwachten deze avond. Ze hadden nog ongeveer 700 km voor de boeg deze
morgen en onze traditionele zondagse afspraak stond dus in het teken van
wanneer komen ze thuis
Elf dagen geleden vertrokken ze voor een ambitieuze trip naar Spanje. De
geplande 5600 km zijn er bijna 6000 geworden, maar toen wij met ons gezelschap
in afwachting iets zaten te drinken in De Korte Heide kwamen ze rond half tien daar
veilig en wel ook aangereden. Het moet heet geweest zijn in die motorpakken met
dit weer, er werd dus ook meteen gestript de verhalen over Spaanse
temperaturen kwamen evenwel meteen los en toen hadden we al net iets minder
medelijden. Een Belgische pint wilde er natuurlijk wel in bij die mannen en
daar waar wij als verantwoordelijke motorrijders eigenlijk gaan voor 0% alcohol
wilden we voor een keer een strenge uitzondering maken. Eén pintje mocht zonder
dat we de clubreglementen boven haalden. Ze wonen ook maar enkele honderden
meters verder tenslotte.
Zoon Michael
wilde van het mooie weer gebruik maken om even een ultieme testvaart te maken
om te controleren of de revisie-motor ook wel helemaal draaide zoals het hoort.
Al snel bleek dat er toch nog iets scheelde. Een telefoontje naar de firma die
de reparatie had uitgevoerd zorgde er voor dat er binnen de kortste keren hulp
kwam opdagen. Tot onze grote opluchting bleek dat we het probleem niet bij de
motor moesten zoeken, die draait als een klok, maar dat er in de staart, zeg
maar de koppeling tussen motor en schroef iets niet klopte of liever, wél
klopte, afgaande op het geluid tenminste. Het zou een kleinigheid zijn, maar de
boot moet toch weer even naar de werkplaats.
Deze foto van uit de sluis toont een telefonerende Michael die deskundige hulp
vraagt en het vrouwtje en kleindochter Julie, die hopen op een gezellige vaart.
Maar de reden waarom ik voor deze foto ging is dat je niet elke dag door een
sluis vaart met een speedboot. Ik vond het decor wel apart
Het was weer
een hele tijd geleden dat we nog eens samen geweest waren. En allemaal waren we
er niet, Jack onze toenmalige bassist woont alweer bijna een halve eeuw terug
in Omaha Nebraska en die konden we moeilijk vragen voor een gezellig onderonsje
anex etentje eens over te vliegen, maar de overige vier waren present en we
blijven kranig overeind, zo bleek maar weer eens.
Het was van 1966 tot 1969, zo kort, dat we samen een beat-orkestje vormden, zo heette
dat in die tijd, en toen we daarna allemaal onze eigen weg gingen hebben wij
zelf nog in menige andere en betere bandjes gespeeld maar van geen een is de
vriendschapsband zo intens blijven bestaan als met deze gasten. Regelmatig
proberen we samen te komen. Soms gebeurt dat omdat we het zoveelste reünie-optreden
gepland hebben, maar al even vaak omdat we vinden dat we er gewoon weer aan toe
zijn, zo maar. Het toeval speelt ook wel ooit zijn rol natuurlijk. We zijn samen ooit
naar Gambia geweest waar drummer Eddy al 15 jaar een horeca-zaak uitbaat en toen
we met z'n allen Jack bezochten in De States hebben we daar zelfs opgetreden, ze
spreken er nog altijd over in Omaha... Nu Eddy toch in Belgie moest zijn
om een controle en nabehandeling voor zijn hopelijk overwonnen ziekte te
ondergaan, zagen wij de kans schoon om
weer eens wat bij te praten... en een hapje te gaan eten
Voor we naar het restaurant trokken om de benen onder tafel te steken stopte ik
met een gerust gemoed de camera in handen van Josee. Zij weet ondertussen ook
al wel waar de afdrukknop zit. Voor één keer koos ik voor een vierkante
uitsnijding. Het zal wel zijn omdat ik bandjesfotos nog altijd associeer met
LP- of CD hoezen veronderstel ik En Phaido, die was er toen nog niet bij he mensen...
Kleinzoon
Nicolas was gisteren jarig en vandaag zijn we even naar Wuustwezel gereden om
de verjaardagswensen over te brengen. Natuurlijk wil ik dan met eigen ogen( en fototoestel ) gaan zien hoe het met de
veestapel gaat. In het bijzonder de paarden genieten mijn volle aandacht, en
niet in het minst de kleine Feetje, Orphelia volgens haar identiteispapieren. De
kleine meid is ondertussen ongeveer anderhalve maand oud en ze is al flink
gegroeid. Ze is ook niet meer zo schuchter als de eerste keer dat ik haar ging
fotograferen, integendeel, ze is best nieuwsgierig, laat zich strelen en is
best te vinden voor een close up als ik de Eos er bij haal. Ik heb uiteraard
een hele reeks fotos geschoten maar deze, van uit een laag standpunt, met mama
Sofie in de achtergrond vond ik wel heel speciaal.
Ik zat deze
morgen mijn krantje te lezen toen Josee met de handen achter de rug naar me
toekwam. Ge moogt kiezen zei ze, geel of groen Ik had geen idee waar ze
het over had en zonder veel overtuiging antwoordde ik doe mij maar geel dan.
Triomfantelijk haalde ze twee nieuwe tandenborstels te voorschijn en ze liet er
bij horen: Neen, die gele neem ik, ik heb me bedacht
Tja een mens moet om de zoveel maanden eens veranderen van tandenborstel en of
dat nu een groene of een gele wordt maakt mij eerlijk gezegd niet zoveel uit.
Maar de logica waarom ik eerst de keus kreeg en daarna weer niet ontgaat me
helemaal vrouwen, ik zal ze wel nooit begrijpen.
In de loop van de dag heb ik toch nog enkele keren aan het voorval terug
gedacht en zo kwam ik op het idee de bewuste tandenborstels maar de eer te
gunnen als foto van de dag te fungeren. Prima excuus om niet naar buiten te
moeten om te fotograferen met dit hondenweer trouwens
Ik vroeg aan
Josee waar al die Duvel gebleven was die volgens mij toch in de koelkast moest
liggen. Toen antwoordde ze met een wedervraag: of ik al gezien had hoe lang het
gras voor het huis was Ik probeerde nog even te argumenteren dat ik pas vorige
week het gras achter het huis afgereden had maar ik realiseerde me ook wel dat
zelfs met mijn allerdikste olifantenvel ik er niet aan zou kunnen ontsnappen.
De grasmaaier wachtte, niet meteen mijn favoriete werktuig. Tot overmaat van
ramp weet ze ook wel waar ze mijn camera kan vinden en de automatische P stand
heb ik haar helaas ook ooit gewezen.
Enfin, ik heb deze avond toch van mijn Duveltje kunnen genieten. Zo zie je maar,
Johan Cruyff had gelijk: elk nadeel heb zijn voordeel Eind goed, al goed.
Het hoeft
niet altijd groots, speciaal, ingewikkeld, geweldig of spectaculair te zijn om
mooi te zijn. Vaak is er evenveel schoonheid te vinden in de kleine eenvoudige
dingen, je moet er alleen maar voor openstaan, je moet het willen zien
Vandaag hadden we De Hooiput in Arendonk uitgekozen als decor voor een extra wandeling
met Phaido. Het is een klein zeer gevarieerd gebiedje dat ligt tussen het
kanaal, de Biezen en de Watering. Je zult er zonder twijfel in elk seizoen wel
van de natuur kunnen genieten maar zeker in deze tijd van het jaar is er een
uitbundige pracht van bloemen, planten en groen. De groei van gewassen, grassen,
kruiden en onkruiden is dermate explosief dat je als wandelaar goed moet opletten
waar je loopt, maar dat kon onze pret niet drukken. Veel kleurige bloemsoorten
en insecten zijn er dankbare onderwerpen voor de natuur- en macrofotograaf en
de fotomogelijkheden dienen zicht dan ook in een hoog tempo aan. Ik koos vandaag
eens niet voor een close-up of een macro maar dit plaatje van bloeiende
digitalis langs het wandelpad kon me wel bekoren. Zoals ik al zegde: niet
spectaculair maar stille ingetogen schoonheid.
Ik zag deze
avond op Facebook een foto van een op de grond liggende manspersoon met een
mutsje dat precies op dat van mij leek. Verdorie, dat ben ik daagde het al
snel
We waren met zn achten gaan wandelen op het Hoksent in Eksel en toen we, na
afloop en na de obligate verdiende verfrissingen, bij Swa en Monique nog wat
stonden na te praten was de lokale woef, puppy Rox, al even in veilige haven
geplaatst, achter het hek. Puppy Rox evenwel vond dat ie er nog steeds bij
hoorde en hij deed zijn uiterste best om weer bij vrouwtje en baasje te komen.
Een maand geleden kon ie nog tussen de houten latten of er onderdoor, maar dat
was plotsklaps niet meer mogelijk oh wanhoop Ik vond de pogingen om toch uit
te breken best een foto waard en de jongedame die dat dan weer vastlegde had
zeker ook wel een leuk plaatje van een buikliggende fotograaf op fotojacht. Het
resultaat van mijn fotoijver zie je hier. Voor de foto van the making of moet
je naar mijn facebookpagina, want ik heb m gedeeld.