Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
05-04-2014
05 april Etenstijd
De boog kan
niet altijd gespannen staan, dus vandaag heb ik de riem er maar weer eens afgegooid
qua knippen, bewerken en selecteren. We zijn naar Tilburg gereden waar we
afgesproken hadden met Derk en Annie. Daar hebben we in onze Teamwork-tijd jaaaaaaren
mee samengewerkt en nu hadden we weer heel veel stuff om bij te praten en
vooral ze hebben ons meegenomen om iets te nuttigen. Wij laten ons graag
verrassen en het moet gezegd, we vonden het niet verkeerd. Bij een gigagroot
buffetgedoe gaat bij mij meestal wel een alarmbelletje rinkelen maar bij Etenstijd
( zo heet de zaak ) was dat absoluut niet nodig. All you can eat hoef je tegen
deze jongen geen twee keer te zeggen natuurlijk maar niet alleen de hoeveelheid
en de keuzemogelijkheden waren impressionant, ook de kwaliteit, de bediening,
het kader, het personeel kortom het werd een geslaagde avond. Bij het
binnenkomen wist ik het eigenlijk al achter zo een deur kan het alleen maar
goed zijn.
Er is een
nieuwe woef in de familie. Een pomeriaan is terecht gekomen in huize Swa en
Monique, respectievelijk broer en schoonzus van Josee. Van dat merk hadden wij
ook nog nooit gehoord, maar het blijkt een soort keeshond van een iets kleiner
formaat te zijn, mooi beestje trouwens.
Nu de kleine pup alle inentingen, spuitjes en andere levensreddende vaccinaties
heeft gehad mocht hij kennis maken met andere honden. De eer om eerste in de
rij te zijn viel te beurt aan Phaido. Het werd niet meteen een onverdeeld
succes. Aanvankelijk toonde Phaido wel de nodige interesse, maar Rox zo hebben
ze de nieuwkomer genoemd was dermate geïmponeerd door het formaat van zijn
potentiele eerste vriendje dat ie liever in de veilige armen van het vrouwtje
kroop dan in te gaan op de wederzijdse snuffelroutines die Phaido als voor de
hand liggende begroeting wilde beginnen.
Volgende week gaat Rox voor het eerst naar de puppy-klas en dan zal hij wel
leren omgaan met andere soortgenoten. Wellicht krijgt Phaido dan ook een nieuwe
kans om een blijvende vriendschap aan te gaan
Het Meulezicht
leek me een prima locatie om onze dagelijkse wandeling aan te vatten. Er zijn
nogal wat wandelbare wegen en fotogenieke plekjes daar in de buurt van de
watermolen van Retie en kwestie verkwikkende beloning achteraf wist ik uit
ervaring dat er ook alle mogelijke natjes en droogjes te verkrijgen zijn. We
hebben dan ook samen met Phaido een mooie tocht gemaakt en nadien, tussen het
consumeren van enkele eenheden van een product van de brouwerij Moortgat door ( J ) wilde ik ook nog wat sfeerbeelden
van de omgeving maken natuurlijk. Ik heb eerst wat zitten experimenteren met
verschillende sluitertijden om het effect daarvan op het neerstortende water te
zien, maar toen ik meende met 1/40 de goede instelling gevonden te
hebben moest ik, omdat ik uit de hand fotografeerde en ik een aanvaardbare scherpte wilde, toch weer daarvan afwijken. Uiteindelijk is het f 14 - 1/125 en
ISO 800 geworden.
We gooiden
weer eens wat hobbies op een hoop vandaag. Zoals wel vaker praten we dan over
wandelen, geocachen en fotograferen, drie ingrediënten die een bijzonder
harmonische combinatie vormen. Je geniet met volle teugen van de natuur en het
weer terwijl je toch bezig bent met enige opdrachten en wat zoekwerk, in dit
geval een mooie multi-cache over zon 4 km gespreid, en tussendoor kun je als
het je uitkomt rustig de tijd nemen om het fototoestel te richten op alles wat
je het fotograferen waard vindt het kasteel van Grobbendonk bijvoorbeeld. Enig
opzoekwerk leerde ons dat dit eigenlijk niet het oorspronkelijke kasteel is,
maar wel een bijgebouw van de oorspronkelijke waterburcht. Die laatste werd in
de middeleeuwen al eens plat gebrand, weer opgebouwd en tijdens de Franse
revolutie definitief kompleet vernield. Alleen dit gedeelte bleef bewaard en
zoals we merkten is het nog bewoond, want de was hangt buiten
Ik had
vandaag weinig tijd om achter mijn fototoestel aan te gaan de wijde wereld in, maar ik wil toch absoluut mijn dagelijkse fotografie-routine volhouden.
Gelukkig heb ik voor dat soort toestanden altijd een noodoplossing achter de
hand en dat is de macrolens. Er staat meestal wel iets in bloei in de hof of er
wriemelt ergens een klein beestje en een vogeltje op een tak met de tele dan
versmaad ik ook nooit
De wintergroene laurierstuiken van de buurman, die uitbundig doorheen de
afsluiting komen, staan in bloei en ik ben daar eigenlijk altijd al achteloos
aan voorbij gegaan, maar vandaag, met het zonnetje er op, kreeg ik ineens in de
gaten hoe mooi dat eigenlijk wel is. Ik heb getwijfeld of ik een wuivende tak
vol bloesems moest kiezen om dit te illustreren maar uiteindelijk is het
toch deze macro geworden.
Meneer Zwaan
vond het kennelijk niet zo leuk dat Phaido al zijn water aan het op drinken
was. Hij bleef maar blazen, zij het op veilige afstand. Phaido vond het
allemaal niet zo bedreigend, want hij bleef maar drinken. Meneer Zwaan is na
een tijdje maar gestopt met zijn poging tot imponerend gedrag, Phaido is ook
gestopt met drinken, ik vermoed dat zijn dorst gelest was. Er was water genoeg
blijkbaar, water genoeg voor allebei.
Ik heb nog een heleboel werk voor ik alle fotos die ik in het weekend gemaakt
heb in het Schaliken zal bekeken, geselecteerd en in de goede dropbox-mappen
zal ge-upload hebben. Toch had Phaido vandaag even voorrang. Hij heeft ons twee
dagen moeten missen en nu probeerden we dat goed te maken met een lange
wandeling. Bij een onverwachte ontmoeting tijdens die tocht zag het er even
naar uit dat er een confrontatie ging komen tussen twee grote egos. Een
bezitterige zwaan kon het niet hebben dat Phaido zijn dorst kwam lessen in de
Nete. En dorst is zowat het ergste dat je kan overkomen daar kan ik ook van
meepraten dus ging Phaido, meneer Zwaan negerend, onvervaard te water.
Gelukkig bleef het bij stoere intimidatie aan de ene kant en coole
onverzettelijkheid aan de andere kant.
Niets menselijks is de dieren vreemd bedacht ik. Van wie is het water? Van wie
is de lucht, van wie is het land, van wie is de wereld?
Twee dagen
lang fotograferen, vijf voorstellingen van Dansen naar de maan en terug
door de dansers en danseresjes van Balance Health Center, het was een hele
klus. Het zit er op zou je dan zeggen, maar niets is minder waar.. nu begint
het pas. Ik heb alvast een hele avond besteed aan het organiseren en ruw
selecteren van de 2300 ( !!! ) fotos die ik geschoten heb. Het is de bedoeling
dat ik dat ga herleiden tot zeg maar een 500-tal. Ik zal er dus met de grove
borstel moeten doorheen gaan. Bewerken dat zie ik ook niet echt zitten als het
over dergelijke aantallen gaat, dan ben ik nog weken bezig. We zullen het dus
moeten doen met wat er uit mijn toestel kwam, het recht voor de raapse eerlijke
product. Bij het overschouwen van de oogst viel me alvast dit plaatje van de
Zumbakids op. Dat kleindochter Julie een van de danseresjes is speelde
natuurlijk een rol bij de keuze.
Misschien dat dit ook wel illustratief is voor de moeilijkheidsgraad voor de
fotografen tijdens het evenement. De witbalans goed aanpakken was onbegonnen
werk met al die kleurige spots die te pas en even vaak te onpas alom voor
kleurzwemen zorgden. Voeg daarbij het feit dat die belichting naar mijn smaak
en die van mijn Canon meestal aan de spaarzame kant was en dan begrijp je dat
het nodige Fingerspitzengefühl nodig was om de camera-instellingen enigszins
aanvaardbaar te houden.