Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
15-03-2014
15 maart Paasdansje
Ik ben een
fervente saunaganger. Transpireren, zweten, ik weet er alles van. Maar elk
saunabezoek isklein bier vergeleken met
de tweedaagse klus waar we vandaag aan begonnen zijn. De pakken die we
aantrekken om het paasverkoop-evenement van de Aarschotse middenstand te
animeren zijn mini-saunas in de overtreffende trap. Ik ben zeer gelukkig dat
het weer vandaag plots niet meer zo vroeg-zomers was als de vorige dagen, en
even zo gelukkig ben ik met het feit dat mijn pak niet uit waterdicht materiaal
vervaardigdwas, want anders was ik
zeker verdronken door het transpiratievocht dat ik er in gelaten heb.
Tijdens dit soort bezigheden kan ik zelf helaas geen camera meesleuren, maar
gelukkig is er dan schoonbroer Dreeke aan wie de fotoklus wel toevertrouwd is.
Voor een groepsfoto vermoed ik dat we beter tot morgen wachten, vandaag waren
immers drie van de kleinkinderen niet present wegens andere verplichtingen.
Maar toen ondergetekende in een onbewaakt moment een dansje pleegde met Phaido
had de fotograaf van dienst ook zijn vinger op de afdrukknop. Ik vond het
resultaat best illustratief voor de sfeer waaraan we onze bijdrage probeerden
te leveren.
Wij
kennen Mieke al een hele tijd. We hebben samen ooit plezier gemaakt, gepraat,
iets gedronken en nooit hadden we er op gelet of Mieke groene vingers had.
Mieke is ook een facebook-vriendin en niets in haar posts of commentaren liet
ook maar vermoeden dat wij haar ooit zouden zien met enig tuingereedschap in de
handen
Toen we in de vooravond Josees broer gingen oppikken om samen iets te gaan
nuttigen in de Brugwachter hadden we Mieke al gezien langs de baan, we hadden
zelfs gewenkt en teken gedaan om ook iets te komen drinken. Maar ze was te druk
bezig blijkbaar. Waarmee? Daar hadden we toen nog het raden naar. Tien minuten
later reden we er weer voorbij, deze keer in de andere richting en toen zagen
we het Mieke was aan het tuinieren, of toch iets wat er op leek. Ze was het voetpad
voor haar woonst aan het fatsoeneren meenden we te zien. Ik stopte langs de weg
zon 50 m er vandaan en Mieke merkte niet eens dat ik mijn hoofd en de camera
met de telelens door het open dak wurmde om een reeks fotos te maken, zo zeer
ging ze op in haar bezigheid. Eén keer keek ze recht in mijn richting, maar
zelfs toen had ze niks in de gaten. Ik zag wel dat haar bril daar zo maar hing te
bengelen, misschien is dat wel de verklaring. Zonder bril zag ze me niet
natuurlijk. Wie gaat er nu tuinieren met een bengelende bril rond zijn/haar
hals? Ja, Mieke blijkbaar
We waren
eigenlijk van plan vandaag naar de Ardennen te rijden. De wandeling langs de
Ninglinspo was al lang een van de items op mijn to-do-lijst. Ik wilde het
riviertje en de watervalletjes fotograferen met een lange sluitertijd en ik had
daarom ook al de ND- en de grijsverloopfilters in mijn fototas gestopt. In
laatste instantie hebben we omwille van het smogalarm en de raadgevingen om het
autoverkeer zoveel mogelijk te beperken, millieubewust als we zijn, maar
beslist in eigen regio te blijven. Snel hadden we in het Oostmalse gehucht
Salphen een aanvaardbaar alternatief gevonden. Dat scheelt toch wel zon 300 km
uitstoot J.
Het werd een zeer gesmaakte tocht en op een bepaald ogenblik werd het nog extra
leuk, want toen we over een brugje liepen zag ik langs de ene kant een
rimpelloos, spiegelend wateroppervlak en aan de andere kant behoorlijk wat
stroming en verval kon ik die filters toch nog gebruiken !!! Ik ben dus de wei
in gedoken, ben in een bocht van de rivier, tegenover het brugje, op mijn buik
in het gras gaan liggen en eerst ben ik even aan het rekenen gegaan. Met een
2-stops ND filter gecombineerd met een 1 stop grijsverloopfilter - om de lucht
iets donkerder te maken kwam ik bij ISO 100 en diafragma 22 uit op een
sluitertijd van 1/3 seconde. Dat leek me net voldoende om de stroming in het
water een beetje zachtheid mee te geven en niet zo akelig scherp te bevriezen.
Met beide ellebogen stevig op de grond slaagde ik er toch in, met die relatief
lange sluitertijd, mijn toestel stabiel te houden en een aanvaardbare scherpte
over te houden.
Er mag dan wel brugje boven deze foto staan, eigenlijk was het me om het water
te doen he
De nieuwe
Noord-Zuid verbinding is ondertussen alweer een halve maand in gebruik en ik
vermoed dat er op het ogenblik wel niemand meer zal zijn die niet wil toegeven
dat dit een goede zaak is voor alles en iedereen. Zelfs de meest fanatieke
activist die ooit geijverd heeft om het project te saboteren zal toch wel de
voordelen moeten zien, voordelen voor de natuur, voor de leefbaarheid van
Kasterlee, voor de automobilist, voor de economische ontwikkeling van onze
regio , kortom ik zie niet wie nu nog valabele argumenten kan aanhalen om negatieve
aspecten te vermelden.
Ik heb het project van in het begin gevolgd, gefotografeerd en er regelmatig
aandacht aan besteed in deze blog. Het landschap is op de tunnel in- en uitgang
na weer in zijn oorspronkelijke vorm hersteld. Het is nu aan de natuur om
binnen de kortste keren zijn rechten weer te laten gelden. Het ziet er
voorlopig nog een beetje kunstmatig uit, maar laten we niet vergeten dat de Hoge
Mouw vóór de ingreep ook al grotendeels een zandvlakte was, en strikt genomen
zijn dennen niet meteen de meest van oudsher inheemse vegetatie, begroeing waar
de groene medemens zo naar streeft.
Er zullen zich in de toekomst waarschijnlijk nog wel fotomogelijkheden
aandienen van op deze plek, maar dan zullen de onderwerpen niet meer over
verkeer, bouwwerken en machines gaan. Nog één keer wil ik dus een foto tonen
van het voltooide project, de tunnel-ingang aan de noord-zijde, het verkeer dat
van Turnhout komt en dat nu niet meer in al zijn drukte dwars door Kasterlee
moet, met alle hinder van dien.
Fotografen
hoef ik niet te vertellen wat het blauwe uurtje is. Andere volgers van deze
blog behoeven misschien enige uitleg Na zonsondergang, als het voor onze ogen
al erg duister is blijft er nog een tijdje veel blauw in de lucht. Dat zie je
pas goed als je met lange sluitertijden gaat fotograferen, zoals op dit
plaatje.
Ik vond al een hele tijd dat ik toe was aan wat afwisseling qua
onderwerpen en dus ging ik deze avond rond 8 uur maar weer eens achter mijn
toestel aan met nachtfotografie-plannen. Ik had wat mogelijke locaties in mijn
achterhoofd en de Molen vant Veld tussen Geel en Lichtaart was een van de eerste
plekken die ik aandeed. In the middle of nowhere heb je daar absoluut geen last
van lichtpollutie en het was er dan ook echt wel donker maar met een
sluitertijd van 30 seconden, uiteraard vanaf statief, kon ik toch voldoende
licht vangen om er een opname van te maken. Ik had eigenlijk de maan ook mee in
beeld genomen voor nog wat meer romantiek maar met zulke lange belichting was
het resultaat toch enigszins anders dan ik gepland had. De typische stervormige
stralen die bij nachtopnames rond lampen en dergelijke plegen te verschijnen
kreeg ik nu in het groot te pakken. Ik had daar in photoshop gemakkelijk een
mooie heldere gedetailleerde maan in kunnen plakken, maar voor één keer verkoos
ik de foto te tonen zoals ie uit de camera kwam. Let trouwens ook op de kleine witte
streepjes dat zijn sterren die tijdens de 30 seconden dat de sluiter openstond
al een eind van plaats veranderden door de rotatie van de aarde.
De smartlap
onder de foto onderwerpen een zonsondergang.
Ik was zo druk bezig met fietsen, geocachen en fotograferen dat ik de tijd een
beetje uit het oog verloren had en ik moest nog een heel eind naar huis. Tandje
bijsteken dan maar, hijg, hijg. Onderweg langs het fietspad tussen de lage en
de hoge Rielen had ik nog even een stop ingelast om de eik die ik al jaren lang
regelmatig fotografeer nog eens te bezoeken. Ik had al volop geprofiteerd van
het mooie avondlicht, enkele fotos geschoten, maar de horizon zit op die plaats
verborgen achter hoge begroeing en een van de hoodfrolspeelsters om de
kompositie te maken die ik in gedachten had kreeg ik er niet te zien. Toen ik
verder reed werd het licht steeds maar warmer en uiteindelijk had ik tussen de
hoofdingang van het domein en Lichtaart wat meer vrij zicht naar het westen en de
zon kon zich niet langer verstoppen. Ze was toen al zo laag dat de helderheid behoorlijk
verminderd was. Daar knal tegen in fotograferen leek me best het proberen waard
Zo maar een Kempens landschap met die heerlijke gloed wie zegt daar dat
smartlappen niet mogen?
Het was al
een uur of vijf toen we terug in de buurt van onze geparkeerde wagen kwamen,
dat zie je ook aan de iets langer wordende schaduwen. Toch waren we rond de
middag vertrokken voor een geocache-wandeling in het Rielens Gebroekt. De
zoektocht via diverse tussenpunten zette ons evenwel enkele keren op het
verkeerde spoor en zo werden de oorspronkelijk geplande 8 km er uiteindelijk
ruw geschat zeker wel 12, of 13 of meer. We waren op die plek maar een kleine
3 km van huis, maar waren wij blij dat we toch maar met de auto tot aan het
beginpunt van de tocht gereden waren .
Teveel is trop zegde Vanden Boeynants ooit en dat was zo ongeveer wat ik op een
bepaald moment ook dacht. Josee hield zich dapper, Phaido liet de tong tot
tussen zijn voorpoten hangen en zelf wilde ik natuurlijk ook niet tonen dat ik
stikkapot was. Gelukkig had ik toch nog de tegenwoordigheid van geest om te
zien dat het avondlicht erg mooi was en zo kon ik mijn lotgenoten vastleggen
terwijl ze door de avondzon belicht werden.