Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
01-02-2014
01 februari Ria en Annemie
Wij gaan al
sedert jaaaaren op vakantie naar Süd-Tirol, meer bepaald Schlanders, de
Italianen hebben daar de naam Silandro voor bedacht, maar ondanks het feit dat
dit Italiaans grondgebied is, is dit een oorspronkelijk Duitstalig gebied, dus
gebruiken wij ook liever de Duitse naam. We herinneren ons hoe we de
allereerste keer toen we daar aanbelandden dat moet al wel ongeveer 25 jaar
geleden zijn kennis maakten met een Belgische familie uit Geel, vlakbij onze thuis
dus. Annemie, de dochter zijn we verder zo ongeveer ieder jaar opnieuw tegen
gekomen in hotel Steinberger. Toen de ganse familie niet meer naar Schlanders
kwam, zagen we Annemie alleen verschijnen met haar vriendin Ria en ook met Ria
was aangenaam toeven. We zagen het koppel ook wel eens in Geel maar sedert
enige tijd was het kontakt een beetje verwaterd. Na de overname en
naamsverandering van hotel Steinberger gingen wij voortaan in de Goldene Rose
en zij bleven de oude stek trouw. Vandaag hebben we de vriendschapsbanden weer
opnieuw aangehaald. We waren uitgenodigd in huize Annemie en Ria voor een
babbel, een hapje en een drankje. Hoeft
het gezegd dat de geschonken wijn uit Süd Tirol kwam, een heerlijke Lagrein en
de kaastafel mocht er ook zijn trouwens. Een foto van de dames mag niet
ontbreken op deze blog.
De laatste
vrijdag van de maand, vaste prik, vergadering van de leden van de motorclub die
zich geroepen voelen om het reilen en zeilen mee te sturen. We kiezen als
locatie telkens een andere horecazaak in Lichtaart, kwestie van met alle kasteleins
beste vriendjes te blijven. Vandaag waren we in de taverne aan de camping Korte
Heide, waar ik vorige woensdag overdag nota bene nog voor een gesloten deur
stond, maar nu konden we er gelukkig wél onze kelen smeren. Pal er tegenover is
de ingang van Bobbejaanland en toen we na de vergadering naar huis reden vonden
we het vreemd dat de verlichting ingeschakeld was ofwel had iemand vergeten de
schakelaar om te zetten, ofwel was er een of ander onderhoud bezig want bij
mijn weten zitten ze daar midden in de wintersluiting. Het leek me alleszins
een prima gelegenheid om nog eens aan de slag te gaan met nachtfotografie. Ik
heb de wagen dus opnieuw aan de kant geparkeerd, de camera op statief gezet en
met een lange sluitertijd heb ik deze foto gemaakt terwijl Phaido en Josee al
mopperend te kennen gaven dat het toch wel erg lang duurde. Toen er ondertussen
enkele wagens voorbij kwamen heb ik even gevloekt omdat ik die opname verknoeid
waande, maar achteraf gezien heeft dat ook zijn charme en vond ik dat zelfs de
beste van de serie.
Ik herinner
me uit prehistorische TV-tijden ene Miss Piggie die te pas en te onpas Kissie
kissie vroeg aan de mannelijke medespelers en in het bijzonder aan Kermit, in
de hoop ook eens van de grond te gaan.
In de wei met de vele parkeerverbodsplaten waar ik het eerder deze maand al over
had lopen enkele paarden. Het zijn vriendelijke beesten. Als we er voorbij
wandelen komen ze meestal even tot aan de omheining om ons te begroeten en ook
Phaido lijkt het niet erg te vinden ze beter te leren kennen. Gisteren was ik
slechts een zucht te laat om een neuze-neuze moment vast te leggen. Vandaag had
ik de camera in aanslag toen we in de buurt kwamen, maar het neuze-neuze
ritueel was er deze keer niet bij. Was het om ons uit te lachen, om ons te
verleiden of om ons uit te dagen? De manier waarop een van de dieren de lippen
tuitte bracht me meteen het beeld van miss Piggie voor ogen Ik vrees dat ik
precies hetzelfde zou reageren als Kermit evenwel het hoeft niet voor mij. Sorry
young lady, maar die onverzorgde eetkamer ziet er niet erg appetijtelijk uit,
en om je de waarheid te zeggen, die snor- en baardharen zou je ook beter eerst
afscheren
Phaido en ik
waren met het vrouwtje meegereden tot in Herentals toen ze deze middag de
kleinkinderen van school moest halen en we hebben de terugweg met zn tweetjes al
wandelend afgelegd, niet langs de grote baan natuurlijk, maar door de mooie
natuur achter de Snepkensvijver. Dat is best een pittige wandeling maar ik
verheugde me al op de beloning die ik mezelf beloofd had ergens onderweg. De
taverne aan de camping Korte Heide bleek echter nog gesloten, een
ommetje langs de voormalige St. Hubertushoeve in dit seizoen alleen in het
weekend geopend vloek dan maar verder gewandeld tot bij den Tim in de Balance
oef !!!
Op mijn facebook-pagina heb ik al een selectie geplaatst van de foto-oogst uit
de tocht en bij de hier getoonde keuze voor deze blog wil ik graag een en ander
vertellen. Een drietal van de gezelligere horecazaken in onze regio werden onlangs
overgenomen en worden nu uitgebaat door een bekend figuur in de plaatselijke
uitgaanswereld. Jef-Moustache heeft alleszins een visie en een consequente
manier om zijn etablissementen te positioneren in het café-landschap. De St.
Sebastiaenshoeve in Olen werd De Hel, het Stationneke werd De Hemel en van
de St.Hubertushoeve in Lichtaart maakte hij Het Vagevuur. Laat nu deze St.
Hubertushoeve het allereerste café zijn waar ik aanlegde toen wij in 1973 hier
in de streek verzeilden. Wij hadden een jaarkontrakt om op te treden in Bobbejaanland
en met de overige leden van het entertainment team kwamen we na gedane dagtaak hier
wel eens onze dorst lessen en de stress afschudden. Met enige nostalgie toon ik
dus bij deze één van mijn eerste herinneringen aan Lichtaart, plaats die wij
ondertussen al meer dan een half leven onze thuishaven mogen noemen.
Ik zat
rustig naar de voetbalwedstrijd te kijken op TV en ik dacht dat het vrouwtje
wat zat te lezen aan de andere kant van de woonkamer. Tijdens de rust wilde ik
even naar de PC om te zien of er e-mail of beweging op facebook was en toen zag
ik dat ze warempel in slaap gesukkeld was. Toen ik de camera te voorschijn had
gehaald was haar alarmbelletje al afgegaan want ze zat schijnbaar alweer te
lezen toen ik klaar was om te fotograferen. Iets klopte er niet evenwel. Lezen
zonder bril?
Er zit geen opklap-invulflits op de 6D maar voor dit soort opnames is dat ook
niet nodig. Om zeker te zijn dat ik geen bewegingsonscherpte zou hebben en ook
al om het toestel nog eens op de proef te stellen had ik de ISO-waarde op 12800
( ! ) gezet en bij het bekijken van de opname op de PC zag ik deze keer toch enige
ruis. Met Nik Define kon ik die wel vrij makkelijk inperken en toen ik toch
bezig was met bewerken heb ik er links en rechts nog enkele filters op los
gelaten. Al bij al had ik minder tijd nodig om mijn schatje er perfect uit te
laten zien dan zij zelf s morgens in de badkamer. J
We beleven
weer een uitzonderlijk zachte winter en net zoals vorig jaar is het arboretum
in Kalmthout vroeger opengegaan want de toverhazelaars staan al enkele weken
volop in bloei. Ik zat al een tijdje te zoeken naar een gaatje in onze
welgevulde agenda als gepensioneerde heb je het druk en telkens kwam er
weer iets tussen, maar vandaag lukte het dan toch om tot daar te rijden. Het weer
was weliswaar niet zo schitterend, maar om te fotograferen heb je geen
uitbundige zonneschijn nodig he
We hebben ze weer mogen bewonderen, en ik heb weer enkele honderden fotos
geschoten van toverhazelaars ( hamamelis voor de plantkundigen onder ons ) en andere
winterbloeiers. En toen begon het te
regen schuilen in de cantine dan maar, iets gegeten en gedronken en ons even bezonnen
over de wenselijkheid om hier wat vaker te komen. Het winterbezoek is
ondertussen vaste prik, maar we kwamen er achter dat er diverse formules zijn
om een jaarabonnement te nemen. We kozen voor de één plus drie kaart. Ik mag voortaan
gedurende het ganse jaar met drie willekeurige gasten op bezoek komen. Voor een
schamele 45 zitten er ook nog een heleboel andere voordelen aan vast. Leden
van de fotoclub, familie, vrienden, de kleinkinderen ik zit al vol plannen.
Uit de tientallen mogelijke tinten hamamelis was het moeilijk kiezen, het
vrouwtje en ikzelf konden het maar niet eens worden, dus hebben we maar een
Euro opgegooid.
Op mijn facebookpagina zal ik een meer uitgebreide selectie zetten.
Er zullen
maar weinig clubs of verenigingen zijn nooit eens de bodem van de schatkist
zien nemen wij aan. De kas gevuld houden vraagt vaak enige creativiteit. Een
mosselfestijn is een welgekend middel om de financiele middelen op pijl te
houden. Dat weten ze bij Carnavalsvereniging de Barrierse Rietschieters ook.
Kostuums en praalwagens krijg je nu eenmaal niet gratis. Ieder jaar wordt er
dus rond deze tijd van het jaar beroep gedaan op de eetlust van zo veel
mogelijk sympatisanten om centen in het laatje te krijgen.
Omdat wij een goede portie mosselen zeker niet versmaden en wij de
carnavalisten een warm hart toedragen zijn wij telkenmale van de partij, een
zware beproeving is het niet, integendeel. J Dat ze lekker waren willen we graag
bevestigen en dat we nog wat extra gesteund hebben door enige drankconsumptie
ook.