Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
11-01-2014
11 januari VC De Kampioenen
Uw applaus
voor VC De kampioenen, de toekomstige sterren van de Belgische nationale ploeg,
de winnaars van de wereldbeker 2026 en de voetballers die er voor gaan zorgen
dat de Champions-league ooit weer eens door een Belgisch elftal zal worden
gewonnen.
Ik heb het vroeger nooit willen geloven, maar nu ik zelf ook over de grens ben
blijkt het de waarheid te zijn: eenmaal met pensioen heb je nog minder vrije
tijd dan toen je nog werkte. Er zijn hobby-, familie-, vrienden en huisdier-gerelateerde
verplichtingen en tussendoor overvalt je regelmatig de al dan niet georganiseerde
zorg voor de kleinkinderen, om maar niet te spreken over reizen, fietstochten
en wandelingen, dan moet je ook nog de tijd vinden om regelmatig eens van een
Duvel te snoepen of acte de présence te geven in een of ander restaurantje
ppfff als gepensioneerde heb je het druk. Toch zijn er nog dingen waar ik
zonder aarzelen meteen ja op zeg als de gelegenheid zich aandient, een
voetbalwedstrijd van een van de kleinkinderen bijvoorbeeld. Jefke speelt in het
U9 team van VC Herentals en deze morgen ben ik extra vroeg opgestaan ( al vóór 9 uur ) om ze te gaan aanmoedigen en
fotograferen J Zodoende mocht ik het meemaken dat ze de buren van Poederlee
in de pan hakten met 14-2.
Ik heb een heleboel actiefotos geschoten, goed voor het kleinkinderenalbum van
volgend jaar, maar het leukste vond ik de groepsfoto. Als fervent FC Antwerp-fan
heb ik wel wat spulletjes in de goede kleuren liggen en ik had het plan opgevat
Phaido als supporter te laten mee poseren met de jonge helden. Het had nog al
wat voeten in de aarde vóór iedereen ook op zijn plaats bleef zitten en ik de
kompositie voor elkaar had een foto van die problemen vooraf heb ik trouwens
op mijn facebook-pagina gezet maar met het uiteindelijk resultaat ben ik
behoorlijk tevreden. Toch eens kijken of ik dit niet in het Nieuwsblad kan gepubliceerd krijgen... ze moeten me nog een wederdienst...
Als ik geen
duidelijke macro- of vogel-fotografeer-plannen heb zet ik meestal de 17-70 lens
op de EOS voor we vertrekken om ons dagelijks rondje Smallebroeken te wandelen
met de woef, maar vandaag was ik gewoon een beetje nalatig geweest en had ik de
300 mm er nog op zitten, - die had ik er namelijk vannacht nodig om de maan te
fotograferen. Toen ik weer eens achtergebleven was om een compositie te maken
met wat blaadjes en enige plantjes was het vrouwtje al een eind vooruit
gelopen. Dan moet ze wachten op mij en omdat Phaido zo flink is krijgt ie dan vaak
een snoepje. Zit voor is in dat geval een bevel dat eigenlijk niet eens nodig
is. Omdat ik het toestel nog in aanslag had was deze opname ook snel gemaakt
van op een redelijke afstand.
Toen ik deze
avond thuis kwam van de vergadering van de fotoclub viel het me op hoe helder
de maan aan de hemel stond. Het fris windje blies dus zonder twijfel zeer
zuivere lucht deze kant op. Daar wilde ik best nog wel eens van profiteren om te
proberen onze luna te fotografen. Dat het nog de eerste-kwartier fase is en ik
me met een half onderwerp moest tevreden stellen vond ik geen bezwaar,
integendeel, dan krijgen die kraters en dat gebergte in het midden, die nu dus
aan de rand van het belichte gedeelte zitten meer schaduw in het strijklicht en
op de foto dus meer structuur bedacht ik. En inderdaad, ik vind dat ik ze er
redelijk goed op gekregen heb.
Voor de liefhebbers de exif gegevens: f10 1/40 ISO 100. In photoshop alleen
een beetje chromatische aberratie weggewerkt langs de maanrand en flink gecropt natuurlijk.
Henri Cartier
Bresson, een van de meest gerenommeerde fotografen ooit, had het al over le moment
décisif je moet gewoon op het goede ogenblik op de goede plek zijn.
Er zit gelukkig nog wel enige kleur in deze pseudo-winter. Je moet het alleen
maar zien. Grijsheid is normaliter troef in deze tijd van het jaar ( 50 tinten zelfs
volgens velen J ), maar als de zon dan weer eens wil meewerken zoals deze
middag dan kan het gebeuren dat je zo een Bresson-moment ervaart. Het is maar
een detail, maar ik vond het een foto waard. Enkele dappere blaadjes, die tegen
beter weten in, nog de nodige herfstkleurtjes vastgehouden hadden, waren, tegen
een relatief donkere achtergrond, erg mooi het licht aan het vangen. Ik zag wel
50 andere tinten
Het, naar mijn smaak, beste standpunt had ik snel gevonden, het kostte me één
vuile knie, maar ik kon wel vanaf de onderkant van de blaadjes de volle
kleurenpracht vangen van de zonnestralen die er doorheen schenen.
Heerlijk
fietsweertje in wat normaal gezien de allerpittigste koude-periode van de
winter zou moeten zijn de klimaatverandering heeft zo zijn voordelen. Als we
sommige voorspellers moeten geloven dan zullen de sportievelingen onder ons
binnen 50 jaar misschien wel met de roeiboot van Lichtaart naar Herentals
peddelen, de die-hard vervuilers zullen tegen dan allemaal wel een speedboot
met V-8 motor aan de steiger naast de voordeur hebben liggen Maar vandaag kon
ik gelukkig mijn trouwe tweewieler nog eens uit de garage halen om dat traject
af te leggen, camera in de fietstas natuurlijk. Ik had een drietal locaties op
mijn lijstje gezet om eens te gaan bekijken en omdat het licht best mooi was in
de vooravond kon ik overal enkele geslaagde shots maken. De begijnhofkerk kreeg
in het lage winterlicht een mooie warme gloed over zich, aan de vistrap kun je
met langere sluitertijden altijd wel mooie romige bewegingen in de
stroomversnellingen en watervalletjes creëren en een rode zonsondergang over de
Snepkensvijver tijdens de terugrit laat je ook niet aan je voorbijgaan
De keuze was dus weer niet gemakkelijk en waarom ik uiteindelijk voor één van
de opnames uit het begijnhof ging zou ik niet weten misschien is het wel omdat
ik gisteren al water had?
Een boom die
langs een grote plas stond had zich te dicht bij de rand gewaagd en hij had
duidelijk zijn evenwicht verloren, hij hing bijna horizontaal over het water.
Die houdt het niet lang meer, dacht ik nog voor ik aan het fotograferen ging.
Uiteraard zorg ik er voor dat er, bij dit soort fotomomenten, enkele opnames
zijn die ik kan gebruiken als spiegeling, het liefst nog als omgekeerde
spiegeling, kwestie van de kijker eens op het verkeerde been te zetten.
Ik blijf het fascinerend vinden, altijd al iets met spiegelingen gehad. Enkele
jaren geleden heb ik op de site Zoom.nl er zelfs een groep over opgestart. Die
interesse is er nog steeds, dat mag o.a. wel blijken uit de frekwentie waarmee
er ook op deze blog regelmatig eentje voorbij komt. Mijn verzameling begint stilaan
volwassen afmetingen aan te nemen.
Misschien moet ik er eens aan denken om hieruit een serie samen te stellen voor
de alternatieve ruimte van het volgende fotosalon van onze club in november Hoewel,
je weet maar nooit wat er zich tussen nu en dan nog aandient
We hebben ze
vandaag toch weer eens allemaal samen in huize Pol en Josee gekregen. Tussen
alle recepties, nieuwjaarsborrels, drinks, etentjes en andere jaarwisseling-gerelateerde
sociale verplichtingen door was het zowaar een hele klus om een
gemeenschappelijk gaatje in de agendas te vinden. De nieuwjaarswensen van
kinderen en kleinkinderen nemen wij graag in ontvangst en het omgekeerde is al
even waar natuurlijk, na het traditionele voorlezen van de nieuwjaarsbrieven is
het niet meer dan normaal dat pake Pol zijn portefeuille bovenhaalt
Na het eten, - we kozen er deze keer voor om samen gezellig te gourmetten -, en
de plichtplegingen begint de pret voor het jonge grut pas echt. Samen spelen,
stoeien, ravotten ik word al moe alleen maar van ze bezig te zien. En dan
liggen ze plots, schijnbaar rustig, alle zes naast elkaar boven in een
stapelbed. Als ze me in de gaten krijgen met mijn fototoestel in de hand willen
ze wel eens voor een spontaan fotomoment zorgen
