Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-07-2013
06 juli Noodlanding?
Het werd hoogtijd dat de maand juli zich ook eens langs haar
vriendelijke kant liet zien. Zomer was het tot nu toe alleen maar in theorie,
op de kalender maar vandaag werd dat begrip ook realiteit. Joechei !!! Wij
hebben daar natuurlijk meteen van geprofiteerd om er met de fiets op uit te
trekken. Met dit weer wil het vrouwtje immers ook wel mee. We zijn naar Turnhout gereden en in het
terugkomen hebben we een ommetje gemaakt langs de Melle waar we even de fietsen
aan de kant hebben gezet om een rondje rond de plas te wandelen. Dat is ook
goed voor zon kleine 3 km genieten en toen zagen we hem liggen.
Toen we bij de Melle aankwamen was ie er nog niet, maar nu lag er een
zweefvliegtuig in de wei. Dat verwacht je daar niet We hebben het niet zelf
zien gebeuren maar we mogen veronderstellen dat iemands zweeftocht door omstandigheden
onverwacht ingekort is. Een noodlanding maken heet zo iets. De vermoedelijke
piloot liep er schijnbaar verward, zich in de haren krabbend, bij. Hij had
hopelijk al om hulp gebeld en daar was ie nu op aan het wachten.
Ik heb het even opgezocht op het internet: de OO-ZBR is een Glasflügel H 201 B Libelle
en die is ingeschreven in Balen Keiheuvel. Dat is ruw geschat in vogelvlucht
toch wel zon dikke 20 kilometer van de Melle. Dan heeft die piloot zich qua
glijhoek toch wel behoorlijk vergist. Motorpech, dat is geen mogelijke
verklaring bij een zwever he J
Bruce Springsteen in het Borussia-Stadion in Mönchengladbach
!!! Dat kon ik natuurlijk niet laten voorbij gaan. Met een VIP-bus trokken we
er met een gezelschap naar toe. Gelukkig ( of moet ik zeggen ongelukkigerwijze
) hadden ze me er op geattendeerd dat je er geen fotos mocht nemen. Het stond
trouwens op de tickets: No recorders, no cameras! Das balen natuurlijk. Om
het in het mooi Kempisch te zeggen: das boone frette of: das kl**te !
Dat gevoel werd alleen maar erger toen we in het stadion aangekomen waren en
zowat het ganse optreden lang ongeveer iedereen in de omgeving waar wij zaten
aan het fotograferen of aan het filmen was Gdvd, wat een gemiste kans ! Ik
moet me dan vandaag maar beperken tot een foto van ons gezelschap in de zithoek
van de echt wel luxe-bus, de Bruce Springsteen express. Maar ik had veel liever
iets van dat fantastische optreden vastgelegd. Miljaarde
We hebben deze namiddag de Wuustwezelse afdeling van de
kleinkinderen terug naar huis gebracht. Op de boerderij is altijd wel iets te
fotograferen. Moeder geit met 2 jonge geitjes, nieuwsgierig konijn in hok,
schapen, koeien, poezen, honden, kleinzoon Pieter die als een volleerde
chauffeur met de tractor rondsjeest, rare sprongen van de kids op de trampoline
ik had weer een vol geheugenkaartje bij thuiskomst. Ik koos voor een foto van
de drie brabanders die ver weg, achter in de wei vredig stonden te grazen. Met
de 300 er op had ik geen enkel probleem om die een beetje dichter bij te halen.
Het was alweer zon mistroostige, deprimerende natte dag, zon
dag waarop je 1000 kilometer verder naar het zuiden zou willen zitten. Dan
blijf je binnen wat met de kleinkids ravotten, wat voor de PC zitten om enig
achterstallig sorteer- en shopwerk te doen in de fotoverzameling en wat op het
net rond te neuzen. Maar als de mail dan voor de zoveelste keer is doorgenomen
en je nog eens doorheen facebook gescrolled hebt en het weer dan in de namiddag
toch iets vriendelijker lijkt te worden trek je er alsnog op uit... met Josee en de kleinkids en de wagen.Die laatste heb ik enkele keren geparkeerd op
een plek van waar uit een korte wandeling volstond om de dagelijkse geocachen
te gaan plukken. Natuurlijk heb ik tijdens dit soort activiteiten ook altijd
het fototoestel schietensklaar en de fotograaf in mij vindt dan allicht een
onderwerp om vast te leggen. Deze drie ganzen bijvoorbeeld, ergens tussen Retie
en Postel, leken mij in het al iets gedempte licht samen met hun gerimpelde spiegeling
wel een mooi plaatje op te leveren zo is de dagelijkse fotohonger ook weer
gestild.
In 1973 heb ik als muzikant, en Josee als zangeres,
gedurende 9 maanden alle dagen opgetreden in Bobbejaanland, toen nog in de show
van Bobbejaan Schoepen zaliger himself. Ik nam aan dat we toen onze portie
pretpark voor de rest van ons leven opgebruikt hebben in één ruk want
sedertdien zijn wij er nooit meer geweest. Tot vandaag met de kleinkids op
bezoek hebben wij ons nog eens een keer laten verleiden. En het moet gezegd,
het was een aangename hernieuwde kennismaking. Er is in al die jaren zoveel
veranderd dat het te veel is om op te noemen, veranderingen ten goede, zeer
zeker. We hebben zowat alle moderne nieuwe attracties lijfelijk mogen ervaren
samen met de ontembare bende, en noch de Sledgehammer, noch de Typhoon, noch
enig ander modern rollercoaster-achtig tuig hebben we aan ons laten voorbij
gaan. Alleen die oude zwiermolen betrouwde ik niet. Ik schat elk van die
kettingen met haakjes, waar zon bakje aan hangt, in voor goed 25 kg en als je
4 kettingen per bakje telt dan ga ik daar met mijn volslanke lijf vlot overheen
Dus ben ik dan maar beneden gebleven om de kleinkids te fotograferen. J
De vakantie is begonnen en dan komen de kleinkinderen op
bezoek. De eerste vier zijn ondertussen geland. Om te beletten dat die kids de
ganse dag voor allerhande beeldschermen zitten - TV, PC en tablets hebben een
enorme aantrekkingskracht op die generatie - trek je er op uit. Ze zijn allemaal behoorlijk
gek op geocachen. Ik geef het toe, ik heb dat wel een beetje in de hand gewerkt.
Dus had ik een rondje uitgestippeld in de buurt van Turnhout, voor de
ingewijden: de Schoppen-reeks. Een tiental van die dingen zitten daar verstopt en
die had ik allemaal al gevonden. Dat gaf mij de gelegenheid ze de GPS in de
handen te stoppen, ze zelf te laten zoeken en dan, van op de achtergrond, de boel
te sturen en in de gaten te houden. Toen ik ergens bij nummer vijf als hint had
meegegeven dat het een klimboom was, zaten ze er al alle vier in voor ik zelf ter
plekke aangekomen was en mijn fototoestel uit de tas had gehaald.
Of je een kerkhof ooit echt leuk kunt vinden laat ik in het
midden. Maar vandaag kwam ik wel redelijk dicht bij dat gevoel moet ik
toegeven.
Ik had de wagen op de parkeerplaats gezet aan de kerk van Bel, een piepklein
plaatsje tussen Mol, Geel en Meerhout, en toen ik mijn GPS achterna wandelde op
zoek naar mijn dagelijks geocache-pleziertjezag ik dat, zoals dat wel vaker het geval is in die dorpjes, er rond de
kerk een oud kerkhof aangelegd was. Wat opviel was de enorme kleurenpracht van de
begroeing tussen de graven. Tja, dan wint mijn aangeboren nieuwsgierigheid het
van de richting die de kompasnaald van de GPS aanwijst. Het hek bleek niet op
slot en eenmaal binnen zag ik een infobord waarop vermeld was dat hier bij
wijze van vernieuwend experiment er wilde bloemen gezaaid waren en dat er niet
gemaaid zou worden. Ik vond het enig, prachtig en eigenlijk ook wel ergens een
symbolische troostende gedachte. Als ik ooit op zon plek kom te liggen
vroeg of laat zal dat wel zou ik er vrede mee hebben dat op mijn buik
klaprozen, margrieten en korenbloemen bloeien. Liever dat dan beton in ieder
geval.